Disturb the sound of silence

Met een zwak grijnsje keek hij degene tegenover zich aan. ,,Are you having a feaver?"  Ondanks dat hij slechts aan het grappen was, wilde hij niet dat Judas ook maar de impressie kreeg dat hij een waardeloze vriend was of iets dergelijks. In de zin van dat Rinzler een slecht beeld van de ander had gekregen of wat. Want dat was echt niet zo. Door die gedachte schudde hij vluchtig zijn hoofd. ,,I know, I know," mompelde hij ietsjes binnensmonds. Leven alleen ging een stuk simpeler af; dag in dag uit met niks en niemand rekening houden. Gewoon vrij zijn om de dingen te doen wat hem te binnen schoot. Nu dat ze hun contact terug hadden, was dat 180° anders. Lastiger, eerlijk gesproken. Desalniettemin wilde Rinzler het voor geen goud missen. Liever vaker sorry zeggen, of nadenken uberhaupt, dan eenzaam van plek naar plek vluchten. ,,Exactly!  Grijnzend stemde hij ermee in. Waarom altijd voor lastig gaan als simpel ook in de optielijst stond. Maar hey, hij wist dat Judas een man van eer was. Iemand die voor de dingen vocht in plaats van opgaf. Kudo's aan hem. ,,Aah thanks, at lea-" Midden in z'n zin staakte Rinzler, opmerkend dat er enige verandering zat in de houding van Judas. Een bezorgde frons verscheen in z'n voorhoofd. ,,If you want to sit down just say so. I've got food and water in one of my saddlebags, want me to get it?"

Stomme, hele stomme vraag. Nogal voor de hand liggend dat Judas zijn voorstel voor een tussenstop af ging schieten. Ergens zorgde dat voor frustratie, Rinzler wist dat z'n vriend pijn had en wilde hem niet langer forceren. Alleen hij kon nogal moeilijk de ander tegen de grond werken en hem te dwingen te rusten- immers was dit alles zijn eigen idee.  ,,You stubborn old fuck," kwam er murmelend over z'n lippen zetten. Gezien de slechte conditie kon hij Jude nu wel gemakkelijk aan, gewoon loslaten en dan... Nah. Na-ah de gedachte alleen al was te verkeerd. ,,We've got all day you know?  And you've got to live with your body for a long time, so just... Just be careful." Naarmate de zin vorderde, hoe zachter het stemgeluid werd. Alsof er een soort schaamte ontstond, schaamte voor al die bezorgdheid. Een onnatuurlijke emotie, in zijn doen en laten. Zwijgend bewoog Rinzler verder, totdat ze eindelijk buiten de grot geraakten. Inmiddels was de zon al bezig met omhoog klimmen, waardoor warme zonnestralen het landschap bereikten. Hij hield stil op een prima plekje, met een goed uitzicht op het natuurschoon. ,,Here we are. Don't tell me I ain't a God when I deliver sunshine," sprak hij uiterst serieus, echter vertelde de brede grijns al genoeg. Zorgvuldig liet hij Judas tegen de grond zakken, aan de zijkant van de grot zodat er rugsteun te vinden kon zijn. ,,Get some nice tan while I'm going to pick up my horse."

,,Perhabs not in mind, but physical most certainly."  Want even gaan zitten was zo'n verschrikkelijke ramp. Soms, heel soms, hoopte hij eens bij die bejaarde aan het verstand te kunnen peuteren- met een tandje minder redde men het ook. Maar wie was Rinzler om daar het recht op te hebben? Waarschijnlijk waren ze op pijn gebied even koppig. ,,I could always strap you to the back of my horse and give you a tow outside?" Achteraf een veel sneller plan, kostte een hoop minder kracht. Of dat zo erg in de smaak viel bij Judas was echter een heel ander verhaal. In de rondte gesleept worden door een dier dat krachtiger en sneller was, viel weinig plezier aan te beleven. En ja, hij had het eens meegemaakt. Destijds bleef een voet in de stijgbeugel haken, nadat het dier hem eraf had gegooid. Een dikke drama voor hem. Voor toeschouwers een comedyshow. Toch glimlachte Rinzler opgelucht nadat ze buiten waren, en hij z'n buddy plichtsgetrouw op de grond had gestationeerd. De ander kon wederom diens spieren ontspannen en bijkomen van de intensieve reis. ,,Whistle?" herhaalde hij met opgetrokken wenkbrauw. ,,It ain't a dog. I'm already glad that little shit doesn't run away." Vluchtig vormden zijn lippen een grijns, voordat hij vertrok het dier te halen. Lang duurde dat niet- sinds ze niet mijlenver van elkaar verwijderd waren. Z'n strijdros begeleidend aan de teugels kwam hij terug. Het aanzicht van een relaxende Judas deed hem goed, zorgde ervoor dat hij zijn voetstappen verlichtte om de ander zo min mogelijk te storen. Bedaard bond hij z'n paard vast zodat hij daarna ongestoord het zadel kon losgespen. Met dat zadel wandelde hij terug naar Judas, waar hij naast neer plofte. ,,There is water, wine, rum, dried meat, I believe bread with a funny taste.." Terwijl Rinzler de lijst opnoemde rommelde hij in de zadeltassen, alles eruit halend wat erin gepropt zat. ,,O- and grapes, strawberries, some cherries. That's it."

Een triomfantelijke grijns, dat bijna van oor naar oor ging, stond op zijn gelaat. Uiteraard blufte Rinzler enkel, gezien hij Judas nooit -bewust- pijn zou willen doen. Maar of hij tot zoiets in staat was, was een heel ander verhaal. Iemand die hem genoeg pushte zou 'm vanzelf zover krijgen. Zelfs de dreigende woorden van de weerwolf kon de grijns niet wegslaan. ,,I'll be waiting for you. You can't outflank the best." Halverwege de zin klonk er een soort lachje, wat alweer verraadde dat hij zichzelf verre van serieus nam. Nah, in persoon kon hij de ander wellicht misschien net aan. Alleen als blondie transformeerde in de big bad wolf was het tijd heel hard te rennen, of goed te verstoppen. Waarschijnlijk dat beide opties een lage slagingspercentage zouden krijgen, zeker als Judas er niet eerst zelf vandoor ging, zoals hij altijd deed. ,,I swear, next time you bring the dog stuff up again I'll break yóur arm," nadrukkelijk de klemtoon leggend op "your". Want hey, dit was niet helemaal eerlijk eah. Forgive and forget though. Het deerde weinig, en daarbij waren ze elkaar wederom meer aan het pesten dan dat er serieus gesproken werd.
Nadat Rinzler terugkeerde grinnikte hij zachtjes om de woorden van z'n vriend. ,,It's nothing bad! The lady said she tried something new; baking with flavours. Forgot what flavours but it tastes weird. Try if you want, or are you afraid to trip?" Uitdagend wiebelde hij zijn wenkbrauwen op en neer, waarna hij reageerde op Judas z'n wens voor de rum. Hij overhandigde hem de kruik. ,,Rum and strawberries don't go well," klonk er luchtig. ,,Wine it is." Er ontstond een moment waarop hij erachter kwam hoe verwijfd het had geklonken, en besloot die vrouwelijke kant met een onschuldig gezicht te "omarmen". Tussen wijsvinger en duim pakte hij een aardbei, waarvan hij subtiel een bescheiden hap nam. Een hap dat vervolgens in het verkeerde keelgat schoot. Proestend boog Rinzler zich iets naar voren, tot het gezakt was. ,,Karma."