Shelter

Hij opende zijn juten zak vol goederen en haalde er een voorwerp uit. "Ik kan vast iemand wijsmaken dat je met deze lepel de sneeuw kan sturen, net als met Elemental Control magie." Hij kreeg een grijnsje op zijn zijn gezicht. Hij had zichzelf eerder vandaag de uitdaging gegeven om iets te verkopen, dat zó vergezocht was, dat hij bijna onmogelijk zou moeten zijn. Hij moest gewoon lachen, bij het idee dat iemand er daadwerkelijk zou kunnen intrappen. En toen was zijn grijns ineens niet meer te zien. Er zat een dikke laag sneeuw over heen. De tak van de boom waar hij onder stond had besloten wat sneeuw van zich af te lossen. Rustig veegde hij de sneeuw van zijn gezicht en schouders af. Was dit de manier van de natuur om te zeggen dat hij niet moest spelen met haar inwoners? Nonsens. Hij had gewoon niet onder een boom moeten gaan staan. Hij bond de zak weer vast, en legde het over zijn schouder heen. Met zijn andere hand pakte hij zijn bijl weer op. Hij voelde zich er veiliger door. En het was sowieso onverstandig om zonder wapens naar buiten te gaan. Op dat moment scheen de dalende zon in zijn ogen. Oh jee, het werd al erg laat nu. En hij gokte dat hij nog lang niet in de buurt van zijn bestemming zou zijn. Het werd maar gewoon tijd om al zijn vaardigheden van overleven in de sneeuw te gebruiken. En dat was precies nul procent. Wat hij dan nog wel wist, als reiziger, was dat je toch echt voor onderdak moest zorgen. Daarom prees hij zichzelf gelukkig toen hij een smalle opening zag tussen wat rotsen. Hij plantte zijn zak in de hoek. En begon wat kleine stenen te verplaatsen om meer ruimte op de grond te maken. Best knus zo, vond hij, voor iets dat enkel uit stenen bestond. "Ik zou architect moeten worden." Zei hij veel te trots op zijn creatie. Vervolgens draaide hij zich om. Hij dacht dat als hij naar de wildernis zou staren, hij misschien een idee zou krijgen over wat hij nu het beste kon doen, om te overleven. Maar er was niet veel natuur waar hij naar kon staren. Er was iemand naar hém aan het staren. "Oh, wat fijn dat je al het werk al hebt gedaan."

Ze leek bijna wel geschrokken. Ze liet ook spontaan het hout in haar armen op de grond vallen. Inwendig was hij aan het lachen. Hij had nou nog nooit meegemaakt dat iemand hem eng vond. Hoewel hij natuurlijk niet zeker wist of dat het geval was, was dat in ieder geval wel zijn favoriete invulling van dit verhaal. Hij was haar eigenlijk gewoon maar een beetje aan het aankijken toen ze naar hem fronste en aangaf dat ze hier eerst was. Toen ze met haar haar gooide moest hij echter glimlachen. Tot nu toe leek ze hem een doetje die had geleerd zich fel te gedragen. Dat waren zijn favoriete mensen. Hij had al tien reacties bedacht in zijn hoofd op wat ze had aangegeven, maar hij wilde wachten tot hij een betere kans zou krijgen. Maar ze was beweeglijker dan hij dacht en ze wurmde zich de spleet in. Hij drukte zichzelf tegen de muur van inham. Voor nu wilde hij nog even zo veel mogelijk fysiek contact vermijden. Toen stelde ze een vraag. Hij trok zijn zak met ditjes en datjes naar zich toe en ging zitten. "Ik geloof dat ik inderdaad wel ergens vandaan kom ja. Maar ik ben eigenlijk meer benieuwd.. naar waar je dénkt, dat ik vandaan kom." Hij ging eens even uitgebreid zitten, zodat ze wat meer lichamelijke kenmerken kon terugzien. Dat moest vooral van zijn gezicht zijn, de rest van zijn lichaam had hij dik bepakt met lappen tegen de winterkou.

Zijn opmerking had een soort glimlach op het gezicht van de vrouw getoverd, en dat amuseerde hem ten zeerste. Hij kruiste zijn armen over elkaar en wachtte haar antwoord af. En na hem enkele tellen te hebben bestudeerd zei ze dat ze dacht dat hij uit Nymmerwell kwam. Hij overwoog om haar gewoon simpelweg gelijk te geven, om te zien of ze daar in zou trappen. Op dat moment kwam er net een ijskoude bries tegen zijn gezicht aan gewaaid. Mnee.. Tegen haar kon hij maar beter even niet liegen. Ze leek beter voorbereid te zijn op dit klimaat. Hij had haar nodig. Daarnaast had ze hem allang een kopje kleiner kunnen maken. Maar dat had ze niet gedaan. En zelfs al was ze het soort persoon dat dat zou doen, zou het onverstandig zijn. Alle energie die je kan bewaren is belangrijk in Falkreath. Onnodig worstelen voor je leven was simpelweg dom geweest. Hij legde zijn handen in zijn nek en leunde achterover tegen de stenen muur. "Het ligt eraan wat je precies wilt weten. Ik heb veel verschillende antwoorden op die vraag." Zei hij eerlijk. "Maar ik wil je best zeggen waarom ik hier naartoe ben gekomen." Oh en maak je maar niet ongerust. Straks werd het tijd voor hem om de vragen aan háár te stellen. Maar meneer Bunch deed er graag aan om zijn zetten te doen wanneer ze heb absoluut het beste uit kwamen. Hij keek haar afwachten aan met een trotse grijns op zijn gezicht. Hij vond het bijzonder leuk dat ze zo nieuwsgierig naar hem was. Ook al was dat natuurlijk heel logisch.

Yes! Zijn vraag had haar toch even van haar stuk bracht. Hij wachtte rustig af totdat ze haar échte antwoord ging geven. Hij hoorde aan de manier waarop ze het zei dat er nog iets na zou komen. Dus hij hield zich nog even stil. Ze was erg kundig, en had haar vuurstenen tevoorschijn gehaald. Ze leek wel een wandelend survival pakket. Hij had veel geluk gehad haar hier te ontmoeten. En toen deed ze haar geboorteplek af als een plek waar geen ziel zichzelf in zou willen terugvinden. Hij plaatse zijn handen op zijn knieën en leunde naar voren. "Ik ben avonturier. De plekken waar men het minste over weet, zijn de plekken waar het meeste avontuur te vinden is." Hij kreeg een grijnsje. "Ik wil een reus zien." Hij zou het bijzonder spannend vinden om oog in oog te staan met een van de wezens. Het gaf hem dat primitieve overlevingsgevoel dat hij van zijn vader had geërfd. Een reus was vele malen sterker, en veel moeilijker om te verslaan. En toch waren mensen en elven de dominante soort in deze wereld. Het zou voelen alsof hij aan de wereld aan het bewijzen was dat de mens zijn plek op de wereld écht had verdient. Niet dat hij graag met een reus wilde vechten hoor. Een reus gewoon een loer draaien zou ook geweldig zijn. Hij leunde vervolgens weer naar achteren en plaatste een van zijn handen op de zak die hij bij zich had. De andere hand, lag nog steeds op zijn knie. Hoe zou ze zijn opmerking over reuzen gevonden hebben?

Het duurde een seconde langer voordat hij het grapje door kreeg. Maar ook hij moest er om lachen. Hij merkte geen woede bij haar op. Hij merkte geen agressie. Hij merkte geen zelfzuchtigheid. Misschien een beetje spijt. Maar ze was zo.. ontwapenend. En toen vertelde ze dat ze al een tijdje van plan was om weg te trekken. "Dat komt goed uit." Zei Rikton als reactie. "Ik kan wel iemand gebruiken die goed met een boog kan omgaan op mijn reizen." Hij knikte in de richting van de boog die op de grond lag. Hij voelde zich meteen een stuk beter toen hij de warme gloed van het vuur begon te voelen. Het was nog geen groot vuur. Maar hij voelde het. En dat was al fijn. Pas op dat moment realiseerde hij zich dat hij er zonder over na te denken de vrouw in principe had uitgenodigd om met hem op reis te gaan. Oh maar hier had hij helemaal niet dieper over nagedacht. Hij begon ongerust met zijn neus te snuffen zoals een konijn dat ook zou doen. Hij had jeuk, en krabde over zijn neus. Toen was het weer goed. Het snuffen was voorbij, maar hij was er nog steeds een beetje ongerust om. Hoe ging dat eigenlijk, samen reizen? Wilde hij dat eigenlijk wel? Hij had misschien toch te zeer zijn impulsen gevolgd. Hij wenste dat hij nu zijn pijp had kunnen roken, maar dat was erg onverstandig, tenzij hij natuurlijk wilde dat de pijp aan zijn lippen vast vroor.

Er heerste ongemakkelijkheid tussen de rotsen. En nee, dat was geen mooie titel van een hoofdstuk uit een boek. Het was de realiteit. Hij plaatste de hand die op zijn knie lag nu op zijn maag. Stress zorgde er voor dat hij geen honger meer had. Hij keek even omlaag naar de grond, net tussen zijn knieën en het vuur. Dit was niet het moment om je eetlust te verliezen Rikton. Je hebt vele engere dingen meegemaakt dan ongemakkelijkheid. Waarom moest dít je nu zo storen? En toen gaf ze hem een compliment. Hij kreeg wel vaker complimenten. Waar hij dan gerust in mee ging. Maar hij wist er even niet zo veel op te zeggen. Het was net alsof hij zichzelf even verloren was. Gelukkig trok de drooggestelde praktische vraag van zijn roodharige mede grotbewoner hem weer terug naar zijn eigen zelf. "Graag." Antwoordde hij. Hij had besloten gewoon maar tegen zijn zin te gaan eten. Hij wilde hier niet dood gaan van de honger. Welke sukkel verhongert er nou op een plek waar je veel makkelijker doodvriest? "Ik uh.. mijn naam.. Ik heet Rikton trouwens." Kwam er veel minder zelfverzekerd uit dan hij de rest van het gesprek had laten merken. Hij stak zijn hand uit, om haar een hand te geven. Boven het vuurtje.

Hij trok zijn hand terug en sloot zijn ogen. Jep, jep dat was vuur. Heet vuur. Ze moest er natuurlijk om lachen. Het was ook weer de eerste keer dat hij iemand onbedoeld aan het lachen probeerde te krijgen. Een perfecte eerste indruk, fijn. En vervolgens gaven ze elkaar een fatsoenlijke hand. Zonder vuur deze keer. Toen ze zijn hand los liet wreef hij zijn handen tegen elkaar. Hij deed net alsof hij gewoon koude handen had gehad. Dat was natuurlijk de reden dat hij zijn hand boven het vuur had gehouden. Dat was super logisch toch? Niet dus. En toen stelde ze zich voor. Hij mocht Ana zeggen. En dat ging hij doen ook. Want hij vond Ana mooier klinken dan Anahit. En dat liet hij glimlachen. Hij keek haar schaapachtig na toen ze naar de haas liep en het oppakte. Ja, hij kon wel concluderen dat het beestje hartstikke dood was. En toen werd hem de haas in zijn handen geworpen. Een beetje verbaasd, maar ook glimlachend keek hij haar na. Oh, het was dus toch niet zo makkelijk om haar alles voor hem te laten doen. Hm, leuk. Maar.. schoonmaken? Wilde ze dat hij het beestje ging borstelen? Of bedoelde ze dat hij de haas moest villen? Hij wilde heel graag een leuke opmerking maken. Maar hij kon er geen bedenken. Hij had al lang geleden met zichzelf afgesproken dat hij maar gewoon zijn mond moest houden, als hij niks grappigs wist te vertellen. Geforceerde grapjes waren nooit leuk. Dus hij nam een klein mesje erbij en begon het beestje te villen. Hij besloot Ana even niet aan te kijken. Hij wilde zich even concentreren op het villen. Hij had ineens de ambitie om deze haas op de beste manier te villen die ooit vertoont was.