Re: Shelter

zo okt 01, 2017 10:47 am

Hij was zo ongeveer op de helft van het, precies, villen van de haas toen Ana tussen de regels door aangaf dat ze toch wel honger begon te krijgen. Dat was in ieder geval wat hij aannam. Dat had je wel eens bij die aardige types. Dat ze niet direct aangeven wat ze willen, maar er een beetje omheen draaiden om andermans gevoelens te sparen. Hij glimlachte terug naar haar, realiserende dat het ook eigenlijk nergens op sloeg dat hij zo extreem zijn best aan het doen was. Er kwam een klein lachje uit. Hij was vooral zichzelf een beetje aan het uitlachen. Waarom moest hij zich nou zo uitsloven? Nergens voor nodig, lekker eten zo. Hij begon wat sneller door te villen. Het zou wat minder precies zijn, maar ach. Het zou uiteindelijk toch in hun magen belanden. En dan zou het niet eens meer te zien zijn hoe goed de haas gevild was. Hij stopte voor een seconde met villen, maar keek haar niet aan. Er schoot een gedachte door zijn hoofd. Een realisatie, beter gezegd. En vervolgens keek hij op. "Nee, Rhoynar." Zei hij kort, en keek haar vervolgens even snel aan. Direct plaatste hij zijn blik weer op de haas en bleef door villen. "Ik ben eigenlijk in Valyria geboren, maar ik ben een inwoner van Cois." Legde hij verder uit. Het verhaal daar achter was eigenlijk helemaal niet spannend. Dus hij besloot maar om er dan ook niks van te zeggen. En als Ana het per se wilde weten kon ze er altijd naar vragen. Hij had nog steeds geen moment gevonden waar een tegenvraag zijn slimste optie was. Maar.. hij was er eigenlijk niet eens meer echt naar aan het zoeken.

ma okt 02, 2017 2:18 pm

Na haar subtiele opmerking over het villen begon Rikton het inderdaad iets minder precies te doen. Zo schoot het tenminste op, anders hadden ze morgen nog steeds niet gegeten. Ze bewonderde hoe makkelijk hij het eigenlijk deed, zelf was ze nog altijd geen liefhebber van het klusje, terwijl ze het toch dagelijks deed. Toen ze naar zijn echte afkomst vroeg leek hij even na te denken, maar toen kwam er een kort antwoord. "Nee, Rhoynar." hij ging weer verder met het villen van de haas. Ana knikte even en ging verder met het slijpen van de pijlpunten. Het was belangrijk om dat af en toe eens te doen, als je pijlen niet scherp waren kon je er vrij weinig mee. Zonder scherpe pijlen kon ze zich niet goed verdedigen en jagen ging dan al helemaal niet. "Ik ben eigenlijk in Valyria geboren, maar ik ben een inwoner van Cois." Met een frons richtte ze haar blik weer op hem, en overwoog door te vragen. Cois was, als ze zich het goed herinnerde, een eiland. Op zich was het niet heel gek dat mensen wel eens verhuisden, maar daar kon je verschillende redenen voor hebben. "Hoe kom je dan op Cois terecht?" vroeg ze uiteindelijk alsnog, haar nieuwsgierigheid had ze niet kunnen bedwingen.

ma okt 02, 2017 4:14 pm

Hij legde de laatste hand aan de haas. Hij plaatste de huid naast zich op de grond, en reikte Ana het vlees. Misschien kon hij haar wel het koken laten doen. Zo min mogelijk moeite steken in overleven was toch wel een bepaalde uitdaging die hij aan zichzelf had gesteld. "Mijn ouders waren op reis naar Cois toen ze mij kregen. Vandaar." En eigenlijk wilde hij verder niet over zijn ouders praten. Eigenlijk vond hij het al onwaar om ze überhaupt ouders te noemen. Maar hey, ze waren ooit op een plaats en tijd dat er voor zorgde dat hij gecreëerd werd. "Ik denk dat het eens tijd wordt dat je mij wat over jezelf verteld Ana." Hij klonk niet meer zo heel vrolijk. Niet meer zo heel luchtig. Hij begon weer een beetje met zijn neus te snuffelen als een konijn. Het was alsof hij iets rook, maar in werkelijk rook hij enkel het vuur. Op dat moment hoorde hij in de verte het gehuil van een wolf. Hij keek die kant op. Hij had heel erg de neiging om er naartoe te gaan. Maar eerst eten. En bij nader inzien was het wellicht veel te koud om gevaarlijke dingen in de nacht te gaan doen. Hij vond het best vervelend als zijn omgeving hem zo belemmerde. Maar het was nu eenmaal zo. En hij had goed gezelschap. Hij had zelfs eten!

ma okt 02, 2017 6:08 pm

Eindelijk was Rikton klaar met villen, al had zij het waarschijnlijk niet heel veel sneller kunnen doen. Hij gaf haar het vlees weer, en met een klein grijnsje pakte ze het aan. Goed dan, zij zou koken. "Mijn ouders waren op reis naar Cois toen ze mij kregen. Vandaar." Legde hij vervolgens aan haar uit. Ze knikte even, ja, zo'n spannend verhaal was dat inderdaad niet. In elk geval was haar nieuwsgierigheid weer even tevreden, en dat was al heel wat. Maar toen kwam de vraag die ze eigenlijk al lang verwacht zou moeten hebben. "Ik denk dat het eens tijd wordt dat je mij wat over jezelf verteld Ana." Ze zuchtte kort, op zich was het logisch dat hij er naar vroeg. Maar wat moest ze zeggen? Ze bleef even stil terwijl ze met haar eigen mes het vlees in iets kleinere stukken begon te snijden. Ze keek op toen ergens in de verte een wolf huilde, maar wist dat, zolang het vuur bleef branden, ze geen echt gevaar konden lopen. "Ik woon mijn hele leven al in Falkreath. Mijn vader is er heel lang geleden vandoor gegaan met mijn zus en ik bleef alleen achter met mijn moeder. Die was ook niet heel aardig, en vier jaar geleden ben ik weggegaan bij haar." Vatte ze haar leven kort samen. Zo'n spannend leven had ze verder niet, en erg leuk was het tot nu toe ook nog niet.

ma okt 02, 2017 6:28 pm

Hey kijk eens aan, het was hem gelukt haar te laten koken. Ze leek zijn poging zelfs nog grappig te vinden ook. Ze had het dus.. door? Was hij niet voorzichtig genoeg geweest? Of had hij niet eens geprobeerd het te verbergen.. zonder dat hij dat door had? Hij lachte maar een beetje met haar mee. Het was een ongemakkelijk lachje. Ze wist dus dat hij zo min mogelijk werk wilde doen, EN hij had haar nu de persoonlijke vraag gesteld. Hij knipperde een paar keer, kijkend naar de vloer, en verzamelde toen weer zijn moed om haar aan te kijken. Maar ze keek gelukkig niet terug, gezien ze bezig was met het in stukken snijden van het vlees. Dat maakte het even wat meer ontspannen voor Rikton. Ze vertelde eigenlijk gewoon dat ze nog nooit hier weg was geweest, en dat haar ouders verschrikkelijk waren. Hij liet zijn rug weer tegen de muur zakken en keek naar buiten. Hij lachte en schudde zijn hoofd. "Oh, jouw ouders waren daadwerkelijk thuis toen je opgroeide." Het was vreemd, hoe grappig hij het eigenlijk vond. Hij had het verschrikkelijk gevonden, hoe vaak zijn ouders van huis waren toen hij opgroeide. Maar nu was hij er gewoon oprecht om aan het lachen. Dit was ofwel helemaal gezond, of absoluut ongezond. Hij veegde met zijn hand over zijn gezicht en keek terug naar Ana. "Wil je met me op reis? Eens andere plekken zien dan Falkreath?" Hij vroeg het met zekerheid deze keer.

zo okt 29, 2017 8:54 pm

Ze fronste even toen hij lachte en opmerkte dat haar ouders wel erbij waren toen ze opgroeide. Nu ja, tot op zekere hoogte was dat zo, maar ze had er niet veel aan gehad. Toch vroeg ze zich nog vaak nog wel af hoe het met haar zus was. Leefde ze eigenlijk nog wel? Ze had haar al zo lang niet gezien, misschien wist zij niet eens dat Anahit bestond. Ze prikte geconcentreerd een paar stukken vlees aan een stok en hield deze boven het vuur. Haar armen waren al aardig vermoeid toen Rikton plots weer een vraag stelde. "Wil je met me op reis? Eens andere plekken zien dan Falkreath?" Hij leek er deze keer toch meer zeker van te zijn. Ze liet bijna van schrik de stok vallen, want ze had de vraag absoluut niet verwacht. Ze herpakte zich snel en keek hem aan met een brede glimlach. Als ze nu niet toestemde zou ze waarschijnlijk nooit meer hier weg gaan, want alleen reizen had haar nooit een fijn idee geleken en hoe vaak kwam het nu eenmaal voor dat iemand je vroeg om samen op reis te gaan? ”Nou...” begon ze nadenkend, alsof ze het nog niet wist. ”Natuurlijk wil ik mee!” zei ze enthousiast, en begon zowaar een beetje te blozen.