[M] Salt of the Earth

Thuis. Het had lang geduurd. Te lang, als je het hem vroeg. Het was allemaal een constante wisselwerking: wanneer hij lang genoeg op het land was, voelde hij weer de behoefte om zijn vloot te bemannen en er weer op uit te trekken. Wanneer hij lang genoeg op zee was geweest, verlangde hij stilletjes weer naar Isla de Juegas. Het was maanden geleden geweest dat hij voor het laatst voet had gezet op zijn favoriete tropische eiland. De laatste reis was naar Hillerod geweest, via Brightwater Keep en weer terug. Het had ontzettend veel tijd gekost en nog meer geld opgeleverd. De handel maakte hem een rijk man en hij mocht wat dat betrof niet klagen. Op andere fronten had hij echter genoeg te zeggen.

Er was altijd het onuitgesprokene: zijn familie in Brightwater Keep. Zijn vrouw, die hij maandenlang achterliet en waar hij vervolgens een week lang ruzie mee maakte om vervolgens weer de benen te nemen. En zijn dochtertje. Zijn dochtertje van elf. De enige reden dat hij zijn gezicht thuis nog eens liet zien. Hij wilde dat hij haar mee kon nemen naar zijn stad en nooit meer een voet hoefde te zetten in Brightwater Keep, maar realisme gooide roet in het eten. Ze was een meisje en ze was een kind. Twee dingen die simpelweg niet werkten op Isla de Juegas. Hoe tolerant en welvarend Rhoynar zo nu en dan ook leek te zijn, op Isla de Juegas werden vrouwen over het algemeen bestempeld als een prijs, een attractie. Iets leuks om je geld aan uit te geven. En hij zou er alles voor doen om Cres ertegen te beschermen.

Nu het eiland in zicht kwam, had hij echter maar een ding aan zijn hoofd. Nou ja, een iemand. Het was bijna alsof ze een of andere vloek over hem had uitgesproken. Zodra de Interceptor aan wal geraakte, was hij dan ook de eerste die zich via de loopplank naar de kade bewoog. Hij kreeg een aantal boze staren toe gericht van zijn crew, de kapitein zou immers als laatste van boord moeten zijn, maar goed. Hij had zijn prioriteiten op een rijtje. Automatisch brachten zijn benen hem naar een van de populairste bordelen van het eiland. Eenmaal daar duwde hij doelgericht de deuren open en ving enkele blikken van de courtisanes die zich over het etablissement hadden verspreid. Hij zocht echter naar een specifiek iemand. Naar een donkere huid, donkerder haar en twee zwart gelijnde ogen.

OOC; Sierra eerst.  

Het was nog vroeg op de dag, dus het bordeel was nog vrij leeg. Meestal liep het tegen de avond wel vol, wanneer de mannen zichzelf vol hadden gegoten in de kroegen en behoefte nodig hadden aan wat vrouwelijk gezelschap. Hoe kon het ook anders? Na weken of zelfs maanden op zee te zijn geweest, zonder maar een vrouw aan boord, begonnen de meesten wel een bepaalde drang te voelen. Zodra ze voet aan land zetten, waren ze niet meer te houden. Het feit dat ze getrouwd waren, maakte hen dan vaak even niet zoveel meer uit. De mensen op Isla de Juegas stonden immers niet bekend om hun morele hoogstand en hoe vervelend Asher het ook vond om het toe te geven, hij paste perfect in het plaatje.

Het was ergens wel hypocriet hoe hij zo neerkeek op zijn bemanning, terwijl hij in feite gewoon hetzelfde deed. Ook hij was niet trouw aan zijn eigen vrouw. Ook hij dronk zichzelf helemaal kapot om vervolgens met een vreemde in bed te belanden. Ook hij was iets te bekend geraakt met een bepaalde courtisane. Het was verkeerd, op zijn minst, wat ook de reden was dat hij het zo lowkey wilde houden als hij maar kon. Toen hij haar zag, maakte het hem echter niet zoveel meer uit. Haar armen waren volgepropt met net gewassen lakens en ergens zag het er wel aandoenlijk uit. Het horen van haar stem deed hem glimlachen. "Heb je daar hulp bij nodig?" vroeg hij, met een knikje naar haar was. Het was niet alsof hij op dit moment heel veel te doen had en hij vond het ook absoluut niet erg om tijd met haar te spenderen. Al moest hij daarvoor de was ophangen.

Het noorden was enigszins teleurstellend gebleken, wat de uitgaansgelegenheden betrof. Er waren vrij weinig taveernes geweest en nog minder plezierhuizen waar de bemanning kon vertoeven. Als resultaat waren ze op de terugweg ook niet bepaald te spreken geweest. Het was dan ook zonder twijfel zo dat iedereen blij was weer terug te zijn. Het nuchtere Hillerod had niet echt veel te bieden aan de mannen uit Rhoynar. Ze waren dan ook heel wat gewend.

Erg veel zin om de was op te hangen, had hij niet, maar voor haar maakte hij wel een uitzondering. Daarbij, hij had er toch wel veel voor over om weg te komen uit de ontvangsthal van het bordeel. De dames die er stonden, zagen allemaal net iets te veel en hij kon het zich niet veroorloven dat een bepaalde roddel zich de ronde zou gaan doen. Op een of andere manier zou een gerucht toch op de verkeerde plek belanden en hij zou vervolgens diep, diep, diep in de problemen kunnen komen. Daarnaast zag het er ook niet bepaald goed uit voor een stadhouder om zich onder de courtisanes te begeven, maar daar hechtte hij niet al te veel waarde aan. Ze sloeg zijn aanbod af, waarop hij knikte. Vervolgens vroeg ze of hij ergens wilde zitten. Een van zijn mondhoeken krulden lichtelijk omhoog. "Alsof je het nooit zou vragen," mompelde hij. "Waar gaan we heen?" Het maakte hem allemaal niet zoveel uit, zolang ze maar uit het publieke oog verdwenen.

Als geen ander wist hij hoe goed hij uit moest kijken wanneer hij zich in de bordelen begaf. Er waren genoeg mensen die bediendes en courtisanes voor lief namen, die zich niet realiseerden dat ook zij ogen en oren hadden en op zoek waren naar bepaalde informatie, om deze in te ruilen voor een redelijke compensatie bij de eerste beste vrager. Hij moest het weten, want ook hij betaalde zo nu en dan een van de meisjes om bepaalde geheimen aan hem door te spelen. Informatie was nog waardevoller dan goud, in sommige gevallen. Er waren genoeg zeelui die bezig waren met dubieuze dingen en het leek Asher beter om overal van op de hoogte te zijn, voor het geval dat. Sierra, daarentegen, vroeg hij nooit wat. Voornamelijk omdat hij er niet aan wilde denken met wie ze nog meer in bed lag.

Vanuit zijn ooghoeken hield hij de andere courtisanes in de gaten. Het kon nog best weleens zijn dat hij ze wat extra’s toe moest gaan schuiven zodat ze hun mond maar hielden. Hij knikte nogmaals toen Sierra suggereerde om naar haar kamer te gaan. “Prima,” liet hij haar weten. De wasmand werd onder een van haar armen geklemd en leunde zodanig op haar heupen dat ze enigszins geaccentueerd werden, iets dat zijn aandacht voor een seconde wist te trekken. Vervolgens stak ze haar hand naar hem uit, die hij zonder aarzelen vastpakte. Haar kleine, delicate handen werden bijna verzwolgen door de zijne. Hij volgde haar en ineens leek de wereld een stuk stiller. Zodra ze haar kamer in waren gelopen, duwde hij de deur achter zich dicht en liep op haar af. Zijn handen legde hij op haar heupen en hij trok haar iets dichter naar zich toe. "Ik heb je gemist," gaf hij eerlijk toe, terwijl hij haar gezicht op en neer keek. Hij dacht iets te vaak aan haar dan goed voor hem was, maar op dit moment maakte het hem allemaal niet zoveel meer uit.

Het was iets waar hij liever niet aan dacht, maar ze had een eigen kamer. Iets dat toch echt betekende dat ze hier al een flinke tijd werkte. En dat terwijl ze nog maar 22 was. Ze had meer dan genoeg meegemaakt, wist hij, al praatten ze er nooit echt over. Het leek hem ook niet iets waar je het over wilde hebben. Hijzelf liet ook nooit te veel doorschemeren, je wist immers maar nooit waar de informatie zou belanden. Hoewel hij haar wel enigszins vertrouwde, had hij zichzelf beloofd om pragmatisch te blijven. Het risico was immers te groot.

Regelmatig vroeg hij zich af of het allemaal ook wederzijds was. Het kon heel goed zijn dat hij niet meer was dan een doorsnee klant, en in dat geval zou het complete zelfdestructie zijn als hij zich hier helemaal in zou storten. Soms had hij al het gevoel dat hij er te ver in was gegaan. Zijn gedachten gingen over haar, ook al begaf hij zich aan de andere kant van de wereld. Wanneer hij terug was op het eiland, was ze vaak de eerste en laatste persoon die hij bezocht. Vaak genoeg had hij erover nagedacht om er een einde aan te maken, om alle ellende te voorkomen, maar hij kon zichzelf er niet tot aanzetten. Vooral niet toen ze naar hem glimlachte.

Ze vroeg of hij wat wilde drinken, waarop zijn blik meteen naar het tafeltje gleed waarop de verschillende dranken waren uitgestald. Alcoholhoudende dranken, grotendeels. “Water,” luidde zijn antwoord vervolgens. Niet bepaald typisch voor hem, maar op een of andere manier had hij op dit moment geen behoefte om zichzelf helemaal kapot te drinken. Hij liet haar naar de tafel lopen, terwijl hij zelf richting het bed ging. Hij ging op de rand zitten, maar liet zich al snel achterover zakken. Hun reis van Brightwater Keep naar Isla de Juegas werd begeleid door een redelijke storm, dus veel slaap had hij niet gekregen. “Heb ik veel gemist?” vroeg hij, met zijn blik op het plafond gericht. Hij was toch zeker een paar maanden weggeweest. De meeste lords lieten hun stad niet zo lang alleen, en terecht. Gelukkig had hij wat vertrouwelingen die voor hem een oogje in het zeil hielden.

Op de achtergrond hoorde hij hoe het water in een van de bekers werd geschonken en ergens had hij het gevoel dat hij op ieder moment in slaap zou kunnen vallen. De hele reis was niet bepaald goed geweest voor zijn nachtrust. Slapen op een schip werkte nooit echt geweldig en Hillerod was boven alles gewoon verschrikkelijk koud geweest. Hij had werkelijk geen idee waarom al die noorderlingen niet gewoon naar het zuiden trokken. Niet dat hij ze hier per se hoefde te hebben. Toen hij aan Sierra vroeg hoe het eiland zich had gedragen in zijn afwezigheid, vertelde ze dat er een kleine wisseling van de wacht was geweest in het boordeel. Waaronder een roodharig meisje uit het noorden. Hij fronste even, de beschrijving deed hem denken aan Lady Freyja. “Hmm,” was het enige geluid dat zijn mond vervolgens verliet. Er waren vast genoeg mensen hier die daar wel behoefte aan hadden. Hij nam de beker met water vervolgens aan en vervolgens vroeg Sierra naar zijn reis naar het noorden. “Naar Hillerod,” vertelde hij, half zuchtend. “Ik heb nog nooit zo'n dooie stad gezien.” Het was hem meteen al wel duidelijk geweest dat het niet zijn plek was. Even keek hij haar aan, alsof hij plotseling een ingeving had gehad. “Waarom ga je niet een keer mee?” Iedereen wilde meer van de wereld zien, toch?

Het noorden zat vol met prachtige vrouwen. Een lichte gelaatskleur, met rode of lichtblonde haren en felblauwe ogen. Hij had zijn ogen uitgekeken, maar uiteindelijk besloten dat hij de voorkeur gaf aan zijn thuisland, wat dat betrof. Als je het hem vroeg, was er weinig concurrentie voor Sierra’s zongebruinde huid, haar grote, bruine ogen en haar prachtige, donkere haar. Maar hij was dan ook wel lichtelijk subjectief. Toen hij suggereerde dat ze een keer met hem meeging, leek ze in eerste instantie verbaasd te zijn. Het was niet vaak zo dat er meisjes uit het bordeel werden geplukt, met goede reden. Het was alom bekend dat vrouwen op een schip voor ongeluk zorgden, al nam hij het daar nooit zo nauw mee. Plus het feit dat iedereen zich af zou vragen wie ze was en waarom hij haar mee had genomen. Iets waar hij geen verklaring voor zou hebben. Ze antwoordde dat ze wel wilde, maar het leek haar niet verstandig. “Verstandig zijn wordt overschat,” luidde zijn behoorlijk zwakke argument. Hij miste haar wanneer hij weg was, dus zijn oplossing was om haar gewoonweg mee te nemen, hoe dom het misschien ook was. Hij was nooit echt verstandig geweest en hij was nog steeds in leven, dat moest ergens voor tellen. “Waar zou je heen willen?” Want wat had je nou aan het hebben van je eigen vloot als je er niet mee kon doen wat je zelf wilde?

Van verstand was bijna geen sprake wanneer hij bij haar was. Alleen het feit al dat hij bij haar was, was op zichzelf al geheel onverstandig. En toch deed hij het, keer op keer. Het was een raar iets om alles op het spel te zetten voor iets dat hem uiteindelijk toch niets op zou leveren. Maar hoe kon hij zich hier ook tegen verzetten? Hij keek naar haar terwijl hij zijn vraag stelde. Ze zag er nog jonger uit dan gewoonlijk terwijl ze over het antwoord nadacht. Ze was alles wat hij in Brightwater Keep niet had gehad. Ze was jong en mooi, intelligent en wilskrachtig. Hij kon er haast niet tegen om haar zo dichtbij te hebben. Ze antwoordde dat ze naar Valyria zou willen, maar de reden waarom bleef achter. Hij knikte even. “Valyria dus.” De volgende keer dat hij erheen ging, zou hij haar meenemen, als ze dan nog zou willen natuurlijk. Hij dronk het water dat ze hem gegeven had op en zette de beker op het tafeltje naast het bed waar hij op zat. Hij trapte vervolgens zijn laarzen uit en ging wat comfortabeler liggen. Voor enkele seconden sloot hij zijn ogen, de reis had hem toch best wel weten te vermoeien. Zoiets merkte je vaak pas als je eindelijk een moment van rust had. Hij opende haar ogen weer, keek haar rechtstreeks aan en tikte tweemaal op het bed. “Kom hier.” Het klonk bijna als een bevel, al was het niet zo bedoeld. Hij wilde haar gewoon zo dicht mogelijk bij zich hebben, nu het nog kon.