Pour Up

za sep 30, 2017 2:19 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Er stond een brede grijns op zijn gezicht terwijl hij de loopplak afliep en weer voet zette op de oude, vertrouwde grond van Isla de Juegas. Hij was enkele maanden weggeweest, eerst naar Hillerød en vervolgens weer richting Brightwater Keep en nu kon hij dan eindelijk zeggen thuis te zijn. Echt thuis. Want hoewel zijn familie in Brightwater Keep woonde, spendeerde hij zelf het liefst al zijn tijd hier. Met de Snakes Basin die zijn vrouw en hem ver uit elkaar hield. Het was een wreed iets om te doen, om haar zo alleen te laten in een stad die ze niet kende, maar hij kon het gewoonweg niet uitstaan om langer dan een paar dagen bij haar te zijn. Ze hadden elkaar getrouwd om politieke en financiële redenen, en dat was duidelijk.

Voor een tijdje keek hij toe hoe zijn bemanningsleden de buit uit de ruimen haalden en deze richting de warenhuizen brachten. De algemene vrede in Fallen Skies zorgde ervoor dat de handel enorm goed ging, al bleef er altijd die drang om terug te gaan naar zijn roots. Om vijandige schepen te kapen in oorlogstijden. Om een weerbaar handelsschip te kapen en alles wat ook maar een beetje waarde had mee te nemen. Tja, hij miste het, maar de adel van Fallen Skies kennende, zou de vrede toch niet van lange duur zijn. Het was slechts een kwestie van tijd voor er ergens weer een conflict uit zou breken en op dat moment zou hij zijn slag kunnen slaan. Hier en daar sprak hij nog een van zijn crewleden aan, maar na een tijdje vond hij het wel genoeg geweest. Na al dat ‘harde’ werk was het tijd geworden om dat zuurverdiende geld uit te geven. Dus begaf hij zich rechtstreeks naar een van de taveernes in Lowtown.

Blijkbaar was hij niet de enige geweest met dat idee: het zat er stampvol. Zijn oren dreunden van het dronken gelal van wat wel een honderd stemmen leken. De sfeer zat er goed in, zoveel was duidelijk, en Asher voelde zich direct thuis. Hij besloot dat het wel terecht was om een rondje te doen, en dan ook echt voor iedere ziel in deze plek. Hij wenkte naar de barman, die direct op hem af kwam. "Ale for every single one of these basterds, would ye?" zei hij op luide toon, en direct werd er hardop gejuicht. Want wat was er nou beter dan gratis drank? "And some rum for me," vervolgde hij, deze keer met een veel lager volume.

OOC; Rikton eerst.

za sep 30, 2017 3:14 pm

Pfoe. Hij plofte neer in de taverne. Er was nog net een plekje vrij ergens in de hoek. Want het was enorm druk. Hij plaatste zijn juten zak vol ditjes en datjes tussen zijn benen en kwam even op adem. Hij had moeten rennen, zijn tweede stem had hem in de problemen gebracht. Het werd toch maar weer eens pijnlijk duidelijk dat eerlijkheid een van de meest dodelijke karaktereigenschappen was die er bestonden. Maar hier, in de drukte, was hij even veilig. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd af en ging even voorovergebogen zitten. Hij opende zijn juten zak. Weetje, hij had er dan wel weer iets leuks aan over gehouden. Een stuk opgerold papier. En waarom was het zo bijzonder? Hij had geen idee. Maar mysteries, binnen in mysteries, pasten precies in zijn straatje. Misschien was het een schatkaart. Misschien was het een acte voor een huis. Maar er was natuurlijk ook een kans dat het gewoon een enorme onderzetter was. Hij kreeg een grijnsje op zijn gezicht. Hij was erg trots op zichzelf, dat hij zich iedere keer weer onder van alles uit wist te werken. Hij keek eens rond en zag alle gezelligheid. Hij kon dan wel een avonturier zijn, maar op dit soort plekken voelde hij zich toch echt het meeste thuis. De plek waar je jezelf niet kon horen denken. De plek waar iedereen gevoel voor humor had. De plek waar de dwaas geprezen werd. Een taverne. Hij keek op toen hij een luide stem hoorde. Dat was toch niet? Oh wauw, wel dus. En hij zorgde ook nog voor een drankje voor iedereen! Dat waren zeker pluspunten. Maar ondertussen zag Rikton het ook als een kans. Hij wist nog niet precies wat hij uit contact met deze man kon halen, maar hij besloot om maar eens te gaan onderzoeken wat de opties waren. Hij nam zijn juten zak weer bij zich en stapte behendig tussen al het dronkenmansgedans door. Hij had zelf nog geen alcohol op, dus dat ging voor hem wat gemakkelijker nu. Hij ging naast de man staan en zei: "It is known to me, that you are to be known." Hij sprak graag zo. Daarmee haalde hij vaak waardevolle reacties uit de mensen die hij aansprak. Precies op dat moment werd ook de beloofde Ale zijn handen in geduwd. Hm, taverntalk. Could be fun.

za sep 30, 2017 3:54 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

De barman leek het niet helemaal op prijs te stellen dat hij nu letterlijk drank moest gaan inschenken voor iedere persoon die op dit moment in de taveerne was, maar het maakte Asher maar weinig uit. De hele verdomde stad was van hem, hij zou toch zeker wel wat drinken kunnen bestellen voor zijn trouwe bemanningsleden? Nou ja, trouw, het grootste deel van de mensen hier kende hij helemaal niet van gezicht. De vloot was zodanig uitgegroeid dat het onmogelijk voor hem was geworden om iedereen te kennen, laat staan om alles zelf te regelen. Voor ieder schip dat hij bezat had hij iemand gekozen die hij kende en vertrouwde, die aangesteld tot kapitein en vervolgens stelde die zelf zijn bemanning samen. Het leek hem wel allemaal zo functioneel. Daarbij barstte de stad ook nog van handelaren die vanuit allerlei streken kwamen, de mensen die de taveernes, herbergen en bordelen runden en tot slot de lieftallige dames die in de bordelen werkten zelf. Isla de Juegas was uitgegroeid tot een grotere stad dan hij zelf kon bevatten en de bevolking was zo wisselend dat hij amper wist wie er allemaal waren.

Ondertussen was er een volledige fles rum naar hem toegeschoven en Asher gaf een dankbaar knikje aan de barman, die nu al druk bezig was met het vullen van de gigantische hoeveelheid bierpullen. Het was niet de eerste keer dat hij zich hier volledig lam zou zuipen en het zou ook zeker niet de laatste keer zijn. De volledig volle fles nam hij dan ook aan als bedankje voor al het geld dat hij hier over de jaren had uitgegeven, want veel was het zeker. Hij nam een eerste slok en voelde het goedje meteen al achterin zijn keel branden. Niets ging boven rum uit Isla de Juegas. Het suikerriet werd ter plekke verbouwd, met gevaar voor eigen leven sinds er zo veel roofdieren op het eiland liepen, en werd hier vervolgens ook gerijpt. Met dit heerlijke goedje als resultaat. Zijn momentje van rust – als je in een volgepropte taveerne zitten rust kon noemen – werd al snel onderbroken door een onbekende. Even trok Asher zijn wenkbrauw omhoog na het horen van de opmerking. “Might be, since I own the fuckin’ place,” reageerde hij op neutrale toon. Het was niet dat hij boos was op de vreemdeling of zo, hij schold gewoon uit zichzelf wat overdreven veel. Maar goed, het was niet de eerste keer dat er zo een onbekend iemand op hem afliep, en vaak hadden ze er een reden voor: ze wilden iets van hem. “Something I can do for you?” vroeg hij toen, waarna hij nog een slok van zijn rum nam en zich richting de vreemdeling draaide.

za sep 30, 2017 4:22 pm

Het was een man die wist wat hij met woorden moest doen. Als een poëet wist de man te zeggen dat Rikton zowel gelijk had, als dat hij dit etablissement een van zijn bezittingen was. Een man met gevoel voor etiquette. Mja, misschien toch niet. Rikton plaatste zijn juten zak op de grond tussen zijn benen en schraapte zijn keel. "Yes, I was indeed referring to you being Lord of Isla de Juegas." Hij streek even zijn kleding wat meer recht en vervolgde zijn antwoord. "And yes again. You could do something for me. And incidentally, I would be doing something for you at the same time." Hij keek de man aan met een glimlach. Hij was goed in improviseren. En hij vond het geweldig als hij iets leuks kon bedenken. Hij zette zijn Ale op de bar neer en zette zijn zak op een barkruk neer. Hij rammelde er in, en haalde het opgerolde papier tevoorschijn dat hij zonet nog even aan het bewonderen was. "I traded this." Legde hij uit. "But I do not know what it is. And when I saw you, I thought this to be a glorious opportunity. To have you, Lord of Isla de Juegas, be the first person to lay eyes upon it." Zou de man net zo nieuwsgierig zijn naar dit soort dingen, als hij zelf was? Hij reikte de man het papier en wachtte rustig af. Het was nog maar even de vraag of de man hier tegen kon. Het kon gezien worden als slijmen. En niet iedereen was daar blij mee. Het was natuurlijk niet bedoeld om te slijmen. Als puntje bij paaltje kwam, wilde Rikton eigenlijk niks te maken hebben met politiek. Ofja, hij wilde er in ieder geval geen rol in spelen. Kennissen hebben die hogerop zaten, was dan wel weer handig.

za sep 30, 2017 5:37 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Meestal was hij er zich wel van bewust dat hij overkwam als een gigantische lomperik, of een gigantische klootzak. Of beide. Het deerde hem echter niet zo veel wat mensen van hem dachten en de meeste zeelui waren eigenlijk minstens zo erg. Het enige probleem waar hij vaak tegenaan liep was dat hij wat buiten de boot viel in het bijzijn van andere stadhouders, hertogen en heren. Het was hem simpelweg allemaal nooit geleerd, dus liet hij ook weinig zien qua manieren en beleefdheid. Hij was een zeeman, een handelaar en een piraat. Dat hij daarnaast ook stadhouder was, was eigenlijk gewoon per ongeluk geweest, soort van. Isla de Juegas had een kleine haven moeten worden waar zijn vloot zo af en toe terecht had gekund, maar nu was het uitgegroeid tot een heuse stad die ook zo erkend werd door de rest van de wereld. Asher vroeg zich zo nu en dan af hoe het was geweest als hij zijn vader gewoon had gehoorzaamd, maar het antwoord wist hij eigenlijk niet.

Vooral niet na een paar glazen rum. Een derde slok volgde, terwijl hij oogcontact behield met de vreemdeling die op hem af was komen lopen. Een vrij jonge man, waarschijnlijk deel van de bemanning van een of ander schip. Het leek Asher wel het avontuurlijke type, om een of andere reden. Toen hij vroeg of hij iets voor deze jongeman kon doen, kreeg hij een ferme ‘ja’ te horen. Als hij de vreemdeling moest geloven, was het voor hen beiden een uitkomst. Een soort win-win situatie, if you will. Asher zuchtte even, hij was eindelijk klaar met dit soort dingen. “Fine,” zei hij, half zuchtend. Zijn blik gleed naar beneden, waar de jongen blijkbaar een zak had liggen met god wist wat erin. Uiteindelijk wist hij er een rol papier uit te vissen en vertelde dat hij het geruild had. Asher keek hem even vervreemd aan, nam nog een slok en opende zijn mond. “If you don’t know what it is, why did you trade something for it in the first place?” vroeg hij toen, oprecht nieuwsgierig naar het antwoord. “And what the hell did you trade it for?” Toen het papier naar hem werd uitgereikt, nam hij het aan, rolde het uit en keek er bedenkelijk naar. Fronsend beet hij op zijn onderste lip. “The hell did you get this from?”

zo okt 01, 2017 11:05 am

Er werd hem een hele goede vraag gesteld. Met een antwoord dat hij zeker wel wilde delen. Een glimlach sierde zijn gezicht. "Well, my lord. I'm an adventurer you see. I like unknown things, for those are most adventurous." Hij voelde zich even als een bard. Door de hele manier waarop hij dit aan het uitleggen was. Maar hij had dus nu gewoon de volle aandacht van een Lord. Hey, een Lord. Als het zó makkelijk was om die te entertainen, nou, dan hoefde Rikton zich werkelijk nergens meer zorgen over te maken in zijn leven. Ze waren nog absoluut geen vrienden geworden, maar hij was in ieder geval goed op weg om kennissen van elkaar te worden. "I traded it for a stone." Zei hij met een zelfvoldane blik. Wat hij er even niet bij had gezegd was dat hij de persoon waarmee hij geruild had, had wijsgemaakt dat het de 'Stone of Levitation' was. Hij had zijn eigen Telekinetische krachten gebruikt om de persoon wijs te maken dat je kon zweven, wanneer je de steen met beide handen aanraakte. Hij had er, heel handig, bij uitgelegd dat de steen wel maar drie uur per dag gebruikt kon worden, en dat hij zelf de steen al bijna helemaal had uitgeput toen hij moest vluchten voor de heks die het in haar bezit had. Allemaal niks van waar, het was gewoon een steen. Maar hey, wat wilde je van iemand die in Rhoynar was opgegroeid?
Uiteindelijk keek Rikton gespannen toe, toen de man het papier open rolde. Hij had een risico genomen. Dit kon helemaal goed uitpakken. Helemaal slecht uitpakken. Of het kon de aandacht van de Lord helemaal doen verslappen. Maar wat is er nou leuk aan het leven als je af en toe niet even een risico kan nemen? Rikton vouwde zijn handen in elkaar, vergetend dat hij nog Ale op de bar had staan. En toen kreeg hij even schrik. Een frons. Begreep de man niet wat er op het papier te zien was? Stond er iets dat beledigend was op? En toen werd dé vraag gesteld. Van wie hij het voorwerp had ontvangen. Of.. waar hij het had ontvangen. De zeemanstong van de man was even onduidelijk voor hem. Maar hij ging het gewoon lekker uitleggen. "He called himself Gnashman. And he looked like a sailor to me. Why? Is there a problem?" Dit was zijn manier om te vragen of de man hem even kon inlichten over wat er op het papier te zien was. Want de onzekerheid maakte hem best nerveus. Alle eetlust die hij eerder vandaag nog had, was helemaal weg.

ma okt 02, 2017 4:00 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Glimlachend vertelde de jongen dat hij een avonturier was. Typisch, het waren vaak de jongere mensen die zichzelf avonturiers konden noemen. Geen familie, geen vrouw en kinderen voor wie ze moesten zorgen. Was het voor hem ook allemaal maar zo makkelijk. Financiële stabiliteit was een beetje een must en wanneer hij daar niet voor kon zorgen, zou hij hoogstwaarschijnlijk zijn schoonfamilie op zijn dak krijgen. En het ergste: ze zouden zijn dochtertje met hen meenemen. Alleen het idee al zorgde ervoor dat hij de behoefte voelde om nog een slok te nemen van zijn rum, wat hij vervolgens ook deed. Hoe vaker hij de fles achteroversloeg, hoe minder het brandde. Nogmaals trok Asher een wenkbrauw op toen de jongen hem liet weten de kaart voor een steen te hebben geruild. “Impressive,” gaf hij toe, waarop hij zijn blik weer over de kaart liet lopen. Je ontmoette niet iedere dag iemand die een waardevol iets kon ruilen tegen een verdomde steen. Het was naar zijn mening behoorlijk indrukwekkend. Iemand met zo’n gladde tong kon hij op zich wel gebruiken. Asher fronste terwijl hij naar de kaart keek. Het was hem wel locatie de kaart weergaf, maar niet helemaal waarom. Het maakte Asher alleen nog maar nieuwsgieriger naar de persoon van wie hij was geweest. De jongen liet hem weten dat het hoogstwaarschijnlijk een zeeman was geweest met de naam Gnashman. Iets dat hem maar weinig zei. Het was een ietwat verouderde kaart, te zien aan het perkament waarop het gegrafeerd was. Het was licht vergeeld en de randen waren lichtelijk aangevreten, wellicht door ratten. Het was dan waarschijnlijk al langer in het bezit van die zeeman. Uiteindelijk opende Asher zijn mond weer, terwijl hij de jongen rechtstreeks aankeek. “It’s a map of the south side of the island. Could be someone left something of value over there,” begon hij. Het was niet abnormaal voor piratenkapiteins om hun buit ergens te verbergen en het later weer op te halen, meestal zodat ze het allemaal niet hoefden te delen met hun bemanning. Of wellicht was het iets héél waardevols, iets dat beschermd moest worden tegen de mens, voordat het in de verkeerde handen zou vallen. Of misschien was het een val. “Makes ye think. If it would be something valuable, why didn't this Gnashman go lookin' for it himself, right?” De meeste zeelui gingen op onderzoek uit wanneer ze zo'n kans kregen. Asher nam nog een slonk, verzonk ietwat in zijn eigen paranoïde gedachtes. Hij leunde naar voren, verbrak het oogcontact met de jongen vervolgens niet. “Something lives down there. In the jungle,” zei hij iets zachter, op een raspige toon. Vrijwel niemand die dieper het oerwoud inging, kwam ooit nog terug. Grotendeels nam men aan dat het vanwege het grote aantal jaguars was, het eiland was er immers niet voor niets naar vernoemd. Maar het gerucht ging dat het iets anders was. Een duistere aanwezigheid in de donkere, diepte van de jungle.

ma okt 02, 2017 4:29 pm

Prijs de goden! Hij werd indrukwekkend genoemd. Nou dat was nog eens een goede eerste indruk. Het zorgde voor positieve dingen, zoals nuttigheid. Hij moest er enkel voor waken dat zijn vaardigheden niet uitgebuit zouden worden. Maar dat zou makkelijk te doen zijn. Dat zou zelfs ongevaarlijk te doen zijn. Hij vouwde zijn handen nog eens in elkaar en bleef de man afwachtend aankijken. Hij had er moeite mee om zijn enthousiasme binnen te houden. Het was ook allemaal zó spannend wat er hier gebeurde! En toen voelde het alsof hij een pijl naar zijn gezicht geschoten kreeg. Maar het waren de ogen van de man die naar hem schoten. Ze schoten een blik. Hij knikte uit enthousiasme mee toen de man begon te praten. Oh, dat klonk heel interessant. Hij hield van het woord 'iets'. Iets was interessant. Iets was sowieso iets, maar je wist niet wát. En dát, maakte 'iets' een van Rikton's favoriete woorden. Maar zijn blik verbitterde toen de man de vraag stelde. Ja.. waarom zou die ouwe Gnashman dat niet hebben gedaan.. De man leek vrij oud te zijn geweest, dus misschien dat het daarom te gevaarlijk voor hem was. Het zag er ook niet naar uit dat hij nog een bemanning had. Of dat hij überhaupt nog tot een bemanning behoorde. Rikton werd weer uit die gedachtes getrokken toen de man bleef spreken. En nu Rikton de rum toch wel goed ruiken. Hij trok zijn neus twee keer snel op, zoals een konijn dat ook kan, en luisterde verder. Er leefde daar iets.. Daar was dat woord weer! Hij kreeg een glimlach van oor tot oor. Nu wilde hij er zéker naartoe gaan. "So we could find a something, that's been placed.. near a something." Zei hij even samenvattend. "I like somethings. Let's check it out." Hij nodigde de Lord maar gewoon meteen uit. Hij nam nu pas weer een slok van zijn Ale. Hij was weer in een goede bui. En hij wilde nonchalant overkomen. Alsof hij niks vreesde. Misschien zou dat de man helpen overtuigen dat ze op pad moesten gaan. En als dat niet zou helpen, was er altijd de Rum nog die zijn werk kon doen.

di okt 03, 2017 4:14 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Asher bleef naar de kaart staren, zijn hoofd licht gekanteld. Natuurlijk brandde zijn nieuwsgierigheid enigszins wat de X-locatie betrof, maar nou echt zijn leven te riskeren voor iets waarvan hij absoluut niet wist wat het was, was gewoonweg dom. Daarbij, er waren genoeg andere dingen die hij doen moest. Naast het preparen van zijn vloot voor de volgende reis, waren er ook nog genoeg zaken als Lord van Isla de Juegas die hij op zich moest nemen. De ochtend hierna, bijvoorbeeld, had hij een hele interessante executie op de planning staan. Maar dat was voor later. Nu zat hij met dit dilemma. Hij kon deze jongeman er natuurlijk op afsturen, maar dan zou de kans groot zijn dat hij diens dood over enkele dagen op zijn naam zou hebben staan. En zijn geweten was al zwaar genoeg. Met het doden van zijn eigen vader, en het herhaaldelijke vreemdgaan hielp vast ook niet. De frons op Asher’s gezicht drukte de zorgen uit die hij koesterde, de jongen daarentegen leek het alleen nog maar spannender te vinden. Asher trok een wenkbrauw omhoog en keek hem aan alsof hij gek was toen de jongen suggereerde om samen de jungle in te trekken. “Absolutely fuckin’ not,” luidde zijn antwoord dan ook. Kort maar krachtig. Er was geen levende man op aarde die hem die vervloekte jungle in zou krijgen. Voor geen goud. “You’ll die down there,” zei hij, deze keer iets zachter. Hij nam een slok van zijn rum. “Everybody dies down there.” Soms kon hij het idee niet vergeten dat iets in de jungle zijn ogen op hem gericht hadden. Al was het misschien zijn eigen paranoia.

di okt 03, 2017 5:55 pm

Hij proestte bijna zijn Ale uit door het antwoord dat hem gegeven werd. Met teleurgestelde puppy ogen keek hij de man aan toen de man verder sprak. De man vertelde over dat ze daar dood zouden gaan alsof dat een onveranderlijk feit was. Hij zuchtte en plaatste zijn Ale weer op de bar. Hij had zijn blik van de man af getrokken en keek het raam uit. "But what's even the purpose of living, if there's no risk of death?" Hij moest nu beslissen. Ging hij hard zijn best doen om de man mee te krijgen op avontuur? Zou hij trachten om de man de kaart te verkopen, of misschien zelfs voor iets interessants te ruilen? Of zou hij maar gewoon naar iets nieuws op zoek gaan? Hij wilde het eigenlijk geen van allen doen. Zijn drive om de man te manipuleren was helemaal weggevaren. Hij had gehoopt dat een zeevaarder wel net zo gek als hij zou zijn geweest om met hem mee te gaan. Na hier enkele seconde bij stil te hebben gestaan draaide hij zijn blik weer terug naar de man. "Just a couple of drinks today are fine I guess." Hij zette zijn zak vol ditjes en datjes op de grond en ging op de barkruk zitten. Daar zou hij nog wel een paar uur spenderen vandaag, als het zo door ging. Waren piraten niet van die stoere mensen? "My lord. Can I have my map back now please." Hij wachtte af tot de man hem de kaart zou reiken, terwijl hij hem nog steeds met dezelfde puppy ogen aanstaarde. Hij had flashbacks. Naar hoe zijn ouders hem vroeger ook altijd teleurstelde. Er kwam een specifieke herinnering terug over een dag dat ze hem hadden verteld dat hij mee op reis mocht, en toen hij wakker werd.. zag hij.. dat ze hem in de taverne hadden gelegd. Ze waren bevriend met de barman, die had beloofd wel een dagje op te passen. Zijn ouders waren weg, en hij werd de hele dag omringd met mensen die hij niet kende, terwijl de persoon die op hem moest letten zijn werk enkel deed. Logisch ook, maar het was absoluut geen leuke zesde verjaardag, dat kon hij je toch wel zeggen. Soms had je van die dagen ey, die hoorden er ook bij.

wo okt 04, 2017 1:32 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

De jongen leek behoorlijk gechoqueerd door het feit dat Asher verzoek om mee te gaan afwees. Asher probeerde zijn teleurgestelde blik vooral te negeren door zijn aandacht opnieuw op de fles rum te richten. Het was niet alsof hij niks beters te doen had. Hij had een hele vloot die gecommandeerd moest worden en een stad vol gespuis waarover hij moest regeren. Hij had geen tijd om op geesten te jagen. Vooral niet als het ook nog eens zijn dood zou worden. De jongen vroeg zich hardop af wat het nut van het leven was, zonder de constante dreiging van de dood. Alsof die er niet al was. Alsof hij zijn leven niet op het spel zette elke dag dat hij ook maar naar buiten liep. Er waren genoeg mensen op aarde die een hekel aan hem hadden, die hem haatten en die hem dood zouden willen zien. De vrede in Fallen Skies was fragiel en weldra zou Asher zijn vloot weer in de piraterij werpen, een branche die zeker niet zonder risico was. Daarbij hielp zijn grote bek hem ook regelmatig om in levensgevaarlijke situaties terecht te komen. Als je het hem vroeg, was het wel goed zo. “There’s plenty of risk without looking for it,” luidde zijn antwoord dan ook. Asher wierp nog een blik op de kaart, hij wilde wel weten wie hem gemaakt had. Het idee dat iemand iets had begraven in het midden van de jungle en er vervolgens ook nog levend uit was gekomen, leek hem niet bepaald reëel. De jongen vroeg of hij zijn kaart terug mocht, en even voelde Asher de drang om gewoon nee te zeggen. Hij wist dat de jongen de jungle in zou gaan, dat het hem zijn leven zou kosten, tenzij hij geen kaart meer had om hem naar die locatie te brengen. Zonder enige woorden en zonder het oogcontact te verbreken, schoof Asher de kaart terug naar hem. In stilte keek hij hem even aan. De jongen was dapper, zo dapper dat het bijna aan idioot grenste. Hij was niet dom en welbespraakt, dat bleek uit het verhaal over hoe hij de kaart had bemachtigd. Asher greens even. “I have a use for you.”

wo okt 04, 2017 1:46 pm

Hij plaatste zijn hand op de kaart die hem toe werd geschoven en schoof het naar zich toe. Hij begon al aan het oprollen van de kaart. Ja de man had ergens wel een punt. Als hij ergens boven aan de hiërarchie stond, waren er zat mensen die hoopten dat de vacature open zou gaan. En daarmee ook een hoop mensen die die vacature graag zelf open zouden stellen. Hij zag wel in dat de man al aan het leven was. Gevaar voor de dood had hij al, dus hij wilde de kans op dood waarschijnlijk niet nóg groter maken. Maar toch kon Rikton het niet helpen om lichtelijk teleurgesteld te zijn in de man. Hoe erg hij het ook kon relativeren.. het was immers een piraat. Hij zuchtte en besloot maar gewoon te onthouden dat, mocht hij ooit op de vlucht zijn voor piraten, hij gewoon naar een bijzonder gevaarlijk gebied moest vluchten. Dat zou ze dan wel afschrikken. Hij vond het zelf nog geen half slecht idee. Hij was zelf niet zo afschrikwekkend, en dat wilde hij ook niet zijn, maar je omgeving afschrikwekkend maken.. dat klonk gewoon als een geniaal afweermechanisme. Waarom was hij daar nog niet eerder op gekomen. Het was op dat moment dat de man nog iets tegen hem zijn. Verbaasd keek hij de man aan. Uhm, mijn excuses, had hij nou per ongeluk een goede zet gemaakt? Dit werd weer even interessanter dan gewoon een simpele dag in de taverne. "And what is this use, you have labeled me with?" Hij vond het heerlijk om overdreven moeilijk te praten. Het was een van die kleine dingen waarmee hij zichzelf kon vermaken. Dat moest ook wel, want hij verveelde zich snel, maar dat was ook wel te merken aan hem. Hij ging wat meer rechtop zitten, om duidelijk te maken dat hij een en al oor was. Ofja, hij was niet enkel een oor, hij had ook nog andere lichaamsdelen, maar zo ging dat gezegde nou eenmaal.

wo okt 04, 2017 2:28 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Eigenlijk wilde hij nu gewoon even genieten van zijn vrijheid. De absentie van zijn vrouw en kind. Van een bepaalde graad van verantwoordelijkheid. Om zichzelf helemaal lam te zuipen en niet meer in te kunnen staan voor wat hij vervolgens zou doen (alsof hij dat verder nooit deed). Isla de Juegas was de plek waar je je volledig kon misdragen voordat je weer werd onderworpen aan het getij. Voordat je weer een slaaf was van je kapitein, of wat hem betrof, van de zee. Alles wat hier gebeurde, bleef hier. En het was die mentaliteit die ervoor zorgde dat het eiland vol zat met de meest verrotte mensen op aarde. Zodra hij de kaart teruggaf aan de jongen, was hij het mysterieuze stuk papier eigenlijk ook al weer vergeten. De kans was klein dat hij er morgenochtend nog maar iets van wist. Toch was hij nog nuchter genoeg om iets te zien in de jongeman voor hem. Hij was immers altijd op zoek naar ietwat intelligente, avontuurlijke zielen om zijn bemanning te versterken. Dat soort mensen zeiden maar zelden nee tegen wat Asher hen aanbood. De mogelijkheid om te reizen, om te gaan en staan waar ze wilden en er ook nog eens wat mee te verdienen. Het enige vervelende was dat je je leven op het spel zette zodra je het schip op stapte. Asher keek de jongen ietwat geamuseerd aan en nam, zonder het oogcontact te verbreken, een slok van zijn rum. “As you now, my fleet thrives on trade in peace, privateering in war ,” Het waren niets voor niets de woorden van House Morrigan: gold in peace, steel in war. Een pessimist als Asher zag de huidige vrede niet lang voortduren, maar voor nu had hij mensen nodig die zich thuis zouden voelen in het handelen. “And I'm always lookin' for people like you.” Nog een slok. Zijn fles begon enigszins leeg te raken.

wo okt 04, 2017 2:55 pm

Moest die man nu niet al lang aangeschoten zijn? Harde klanten hierzo. Maar de man vertelde dus verder over zijn occupatie en over nog wat meer van zijn bezittingen. Het begon een thema te worden dat, als de man sprak, het over zijn bezittingen vond. En Rikton vond dat totaal geen probleem. Hij leerde de man kennen. En dat was zeker iets goeds. Rikton luisterde knikkend mee. Hij had een gevoel, waar de man naartoe wilde gaan met dit verhaal, maar hij wilde toch liever even afwachten totdat hij daadwerkelijk een antwoord kreeg. Uiteindelijk bleek dat de man altijd op zoek was naar mensen zoals Rikton. Okay, eens even zien. Rikton had laten weten dat hij graag op avontuur ging. Dat hij welbespraakt was. En dat hij een kaart voor een steen had geruild. Nou, waarom moest deze eerlijke handelsdrijver, in vrede, een dergelijk figuur hebben? Moest hij mensen hebben die gevaarlijke gebieden durfde te onderzoeken? Moest hij mensen hebben met een gladde tong? Moest hij mensen hebben die goed waren in handel? Rikton bleef door knikken, maar bleef stil. Hij liet het zich even allemaal bezinken. "What in particular, is it about people like me, that is so important, always to be looking for?" Okay Rikton nu moet moet je echt even gaan kappen. Laat die man niet zo hard denken ja. Vanaf nu normaal praten, anders begrijpt hij je niet meer. Afgesproken? Ja? Goedzo. Hij nam een wat grote slok van zijn Ale en borg de kaart in de binnenzak van zijn dunne jasje. Het was hier namelijk te warm om dikke kleren aan het hebben, maar te gevaarlijk om maar één laag aan bescherming op je te hebben. Maar op dit moment, wilde hij eigenlijk gewoon precies weten wat de man voor hem in de aanbieding had. Rikton wist goed hoe, en waarmee, hij zijn leven wilde invullen. Dus hij was benieuwd.

wo okt 04, 2017 3:24 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Het onmiskenbare roesje van alcohol kwam over hem neerdalen als een warm deken. Zijn zicht werd wat waziger, al was hij zich hier niet helemaal van bewust. Zijn hele lichaam voelde wat zwaarder aan dan normaal, vandaar ook dat zijn bewegingen ietwat ongecontroleerd leken te worden. Zijn oogleden werden zwaar en zijn lippen deden niet zo veel moeite als voorheen om zijn woorden goed uit te spreken, maar het boeide hem eigenlijk niet. In tegendeel, dit was precies wat hij had gewild. Toen hij zijn antwoord had gegeven, vroeg de jongen wat het precies was waar Asher naar zocht. Goede vraag, goede vraag. “Bravery,” was zijn antwoord. Luid en duidelijk. De jongen was bereid om als een idioot het gevaarlijkste deel van het eiland in te gaan. Daarbij had hij ook het lef om een zeeman een nutteloze steen aan te smeren, in ruil voor een waardevol voorwerp. Het vergde allemaal enige moed, en dat was wat Asher zocht. Iemand die moedig genoeg was om hem te volgen tot aan iedere hoek van Fallen Skies. Iemand die geen angst toonde wanneer hij zwaarden moest kruisen met de vijand. Iemand die dapper genoeg was om tot het hoogste puntje van de mast te klimmen en te doen wat nodig was, ondanks het feit dat je er ieder moment uit kon vallen. “Tell me, boy, do you know how to sail?” Varen en navigatie waren dingen die je wel kon leren, al was het altijd makkelijk als je ze al kon. Asher nam nog een teug van zijn rum en concludeerde dat zijn fles nu toch echt leeg was. Hij wenkte opnieuw naar de barman, die meteen op hem af kwam. “Two more of these.” Hij ging toch zeker niet in zijn eentje helemaal van de kaart.

Pour Up

Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up

Re: Pour Up