[M] Salt of the Earth

Asher dacht aan zij en hem, samen, op een schip dat in de open oceaan lag. Voor het gemak was de rest van de bemanning nergens te bekennen. Hij zou niets liever willen dan haar mee te nemen naar waar ze ook heen wilde. Met zijn tweeën konden ze voorgoed verdwijnen, hun oude levens daargelaten. Maar als hij realistisch was, was het allemaal te mooi om waar te zijn. Haar leven was hier en zijn familie was in Brightwater Keep. Er was geen manier waarop hij Cres zo kon achterlaten, al vergat hij dat zodra Sierra op hem af kwam lopen. Ze kwam gevaarlijk dichtbij, plantte een kus in zijn hals en liet hem weten dat ze blij was dat hij weer terug was gekomen. Ergens dacht hij dat het naïef was om het te geloven. Het moest haast wel iets zijn dat ze iedere man die hierbinnen kwam vertelde. Er was vast ook nog een arme ziel of twee die het zouden geloven. Een zacht, brommend geluid was dan ook alles wat hij liet horen. Hij trok haar nog wat dichter naar zich toe, zodat ze zo goed als bovenop hem zat. Hij plaatste zijn rechterhand tegen haar hals, liet zijn duim tweemaal over haar perfecte kaaklijn strijken en sloot zijn ogen alvorens hij haar meetrok in een diepe kus. Hij was ook blij weer terug te zijn. Hij had haar gemist; hoe ze voelde, hoe ze rook, hoe ze smaakte. Zijn handen omsloten haar heupen, hij was niet van plan om haar binnenkort te laten gaan.

Even inspecteerde hij haar gezicht. Het was te lang geleden dat hij haar gezien had, en ergens koesterde hij de angst dat ze er op een dag niet meer zou zijn als hij terugkwam. Wist hij veel waar ze heen moest, maar er waren genoeg betere plekken voor een vrouw dan Isla de Juegas. Daarbij, hij had niet het gevoel dat ze evenveel voor elkaar voelden, met hem in het overschot. Maar goed, ze was nu hier, bij hem, en hij zou het ervan nemen. Hij kuste haar, liet zijn handen over haar heupen glijden. Uiteindelijk vroeg ze of hij wilde rusten, waarop het antwoord eigenlijk ‘nee’ was. Nou ja, hij was ontzettend uitgeput en zou zeker kunnen slapen, maar hij wilde haar gewoonweg niet missen. Hij liet zijn hoofd achteroverleunen, op het hoofdeinde van het bed. Hij had al nachten niet echt goed geslapen. “Dat lijkt me verstandig,” mompelde hij toen. “Blijf je hier?” Zijn toon was vrij neutraal, al hoopte hij heel hard dat ze ja zou zeggen. Over enkele uren zou de avond vallen, en de taveernes en bordelen zouden dan weer gevuld worden met beschonken klanten, waaronder een heel stel dat belangstelling had voor Sierra. Het zorgde ervoor dat hij zich enigszins bezittelijk naar haar toe opstelde. Het was een nare gedachte dat iedere man met genoeg geld hier binnen kon lopen en praktisch met haar kon doen wat hij wilde. En dat allemaal terwijl hij lag te slapen.

Het was hem de laatste tijd pijnlijk duidelijk geworden dat hij meer oog had voor vrouwen die ruim een decade jonger waren dan hij. Vervolgens bedacht hij zich dat dat hoogstwaarschijnlijk voor het grootste deel van de mannelijke populatie gold. Er was iets opwindends aan een jonge dame in je bed, in de bloei van haar leven, die ook nog eens iets in je leek te zien. Al deed ze maar alsof. Het was een stuk verleidelijker dan het bed delen met je vrouw die niet zo stiekem een pure hekel aan je had. Soms vroeg hij zich af wat hij gedaan had als hij Zypha niet had gehad. Had hij Sierra hier weggehaald? Zouden ze bij elkaar zijn? Had hij haar ten huwelijk gevraagd? Het was een hellend vlak om jezelf dat soort vragen te stellen. Het was makkelijk om vast te blijven zitten in wat als-scenario’s. Het bleef simpelweg zo dat er nooit iets tussen hun zou zijn. Niets officieels, althans. Hij liet haar een flauwe glimlach zien toen ze antwoordde dat ze hier zou blijven. Een pak van zijn hart. Toen ze overeind kwam, miste hij haar warmte. Het feit dat hij haar kon bekijken terwijl ze zich uitkleed, was echter redelijke compensatie. Asher zakte verder onderuit, zodat hij zijn hoofd op een van de kussens kon laten rusten. Toen ze naast hem neerplofte, kantelde hij zijn lichaam naar haar toe. Hij kwam dichter naar haar toe toen ze haar armen naar hem uitstak. Hij sloeg een van zijn armen om haar heen en trok haar naar zich toe, zodat ze met haar hoofd op zijn borstkas terecht zou komen. Zijn borstkas ging langzaam op en neer, hij was nu toch wel moe. "Nog lastige klanten gehad?" vroeg hij haar, zijn stem iets zachter dan voorheen. Ergens wilde hij niets weten van haar andere klanten, maar daar tegenover stond dat hij ervoor wilde zorgen dat niemand die haar verkeerd behandelde, ooit weer bij haar terecht kon.

Het voelde nog steeds een beetje raar om voor haar tijd te moeten betalen. Hij begreep dat het haar werk was, maar ergens had hij gehoopt dat hij zo onderhand iets meer was geworden dan een doorsnee klant. Een vraag die hij haar niet durfde te stellen, voornamelijk omdat hij bang was voor het antwoord. Plus het feit dat hij zich behoorlijk naïef zou voelen als ze zou zeggen dat het allemaal niet wederzijds was geweest, want dat gevoel had hij soms wel. Toch vond hij het allesbehalve erg om geld neer te moeten tellen voor haar, want ze was iedere munt dubbel en dwars waard, wat ze ook met hun gedeelde tijd deden. Vaak genoeg lagen ze alleen bij elkaar in bed, te praten over van alles en nog wat. Sommige crewleden zouden hem voor gek verklaren als ze zouden weten dat hij een prostituee voor dat soort dingen betaalde. Ze waren immers maar goed voor een ding, zo scheen het. Toen hij vroeg of ze nog vervelende klanten had gehad, luide het antwoord ‘nee’. Of het waar was, wist hij niet, maar hij was blij het te horen. “Mooi zo,” mompelde hij. Zijn linkerarm was om haar heengeslagen en zijn wijsvinger tekende afwezig wat cirkeltjes over haar bovenarm. Vervolgens vroeg ze of hij nog iets spannends had gedaan in het noorden, waarop zijn gedachten natuurlijk naar een bepaalde gebeurtenis schoten. Zijn hart begon iets harder te slaan, alsof ze hem ergens op betrapt had. Hij zweerde dat ze de versnelling in zijn hartslag zou kunnen horen, met het oor dat op zijn borstkas rustte. Hij schraapte zijn keel, enigszins van stuk gebracht. “Niet echt.” Hij was een uitstekend leugenaar, alleen niet tegen haar.

De meeste mensen zouden hem niet herkennen in het soort gedrag dat hij vertoonde wanneer hij bij haar was. Hij was rustiger, stiller, vrediger. Op dit moment hoefde hij geen autoriteit uit te stralen, geen ingewikkelde beslissingen te nemen. Het was hier allemaal niet zo serieus en geladen. Op een bepaalde manier kon hij hier kwetsbaar zijn, tenminste dat dacht hij. Hij durfde haar nooit al te veel te vertellen, gezien het feit dat er genoeg courtisanes werden betaald om dat precieze soort geheimen aan een hoger iemand door te spelen. Hij was altijd voorzichtig met wat hij mensen vertelde. Wellicht was het een van de redenen dat hij nog niet was afgezet als stadhouder, of de reden dat hij überhaupt nog leefde. Geheimen waren iets dodelijks in deze wereld.

Ah, shit. Ze tilde haar hoofd ietwat op. Hij week zijn blik af, al was dat een actie waar hij meteen spijt van kreeg, sinds het hem waarschijnlijk alleen nog maar schuldiger deed lijken. Even ging hij in gedachten terug naar Falkreath, naar wat er gebeurd was. Zijn vingers stopten automatisch met het strelen van haar bovenarm. Hij hoorde haar stem weer. Dat ze beter bij hem had kunnen blijven als hij toch niets had meegemaakt. Hij keek haar weer aan, deze keer met een glimlach. Vervolgens plantte hij even een kus op de kruin van haar hoofd. “Ik wil je niet gaan vervelen met verhalen over handelsverdragen over diamanten en dierenvachten,” zei hij. Wat hij deed, was zo lang zo interessant nog niet. Hij keek even naar het plafond, vroeg zich af of hij het haar moest vertellen. Hij voelde om een of andere reden altijd veel meer schuld vanwege Sierra dan hij ooit naar Zypha toe had gevoeld. Ontzettend misplaatst, want de een was een prostituee die elke keer als hij weg was met een vreemde man in bed lag, en de andere had hij zijn onbewogen trouw gezworen.

Nu moest hij oppassen. Hij kende Sierra als een intelligente en voornamelijk observatieve vrouw, ieder teken van twijfel dat hij nu liet zien, zou hem hoogstwaarschijnlijk verraden. Ondertussen was hij nog steeds aan het wikken en wegen of hij haar de waarheid zou vertellen. Het hele concept van ‘wie niet weet, wie niet deert’ speelde voornamelijk in zijn hoofd. Hij zou namelijk niet weten wat Sierra aan die informatie zou hebben, behalve dat het een last zou zijn. Of ze zou er iets mee kunnen verdienen, als ze het doorverkocht aan de juiste persoon. Ze nam genoegen met zijn antwoord en plaatste een kus op zijn wang. Vervolgens vroeg ze naar de mensen. Toen ze het woord ‘gastvrij’ liet vallen, verschoven zijn gedachten weer naar de verkeerde plek. Het stond immers open voor discussie of Lady Freyja niet iets te gastvrij was geweest. Hij haalde even een diepe hap adem. “Ze zijn vrij nuchter. Harde werkers,” mompelde hij, terwijl hij zich het handjevol noorderlingen probeerde te herinneren dat hij ontmoet had. “Het is allemaal een stuk formeler dan hier.” Hij kon zich nog niet echt voorstellen dat Freyja zich helemaal klem zoop in een of andere kroeg, samen met haar volk. Iets dat Asher daarentegen wel geregeld deed. “En het is er verdomd koud.” Zonder twijfel zijn grootste ergernis aan het noorden.

Nee, hij zag zichzelf niet in Falkreath wonen. Voor een verscheidenheid aan redenen. De mensen waren degelijk, daar niet van, maar het waren simpelweg niet zijn mensen. Hij voelde zich meer thuis tussen het dronken uitschot, al wist hij niet wat dat over hem zei. Hij stelde de temperatuur van Rhoynar over het algemeen ook wel op prijs, al kwam dat met de prijs van een occasionele tropische storm die alles in zijn pad vernielde. Alsnog verkoos hij het boven de kou van Falkreath. Zo af en toe was het wel weer eens leuk om sneeuw te zien, maar ook daar was de lol vrij snel vanaf, als je het hem vroeg.

Ze kon zich voorstellen dat hij blij was om terug te zijn, waarop hij op lome wijze knikte. “Altijd,” reageerde hij. Waar hij ook vandaan kwam, Falkreath of niet, hij was altijd blij om weer thuis te zijn. Op Isla de Juegas, bij Sierra, om specifiek te zijn. Ze kroop nog wat dichter naar elkaar toe en vlocht haar benen ergens tussen de zijne. Hij kantelde zijn hoofd opnieuw, nestelde zijn neus ergens in haar haar om van haar geur te kunnen genieten. Hij zou zo gemakkelijk in slaap kunnen vallen, al wilde hij dat nog niet. Alsof ze zijn gedachten kon lezen, stelde ze voor dat ze hem beter kon laten slapen. “Hmm, het is nog te vroeg,” mompelde hij. Hij had geen zin om zijn slaapritme zodanig te verneuken dat hij iedere dag rond zonsondergang moe werd en vervolgens weer in de diepe krochten van de ochtend wakker werd. Zijn oogleden vielen enigszins dicht terwijl zijn ademhaling vertraagde. “Ik heb iets stoms gedaan,” mompelde hij zachtjes. Hij moest het iemand vertellen, anders lag het zo op zijn geweten.