Turning Tides

Ongeduldig was ze op het schip gesprongen zodra hij had laten vallen dat hij iets voor haar mee had genomen uit het noorden. Crescent was een kind wat alles van de wereld kon krijgen van haar moeder, maar in plaats daarvan koos ze voor afgedankte kleding en was ze door het dolle heen omdat haar vader iets voor haar had meegenomen.

Toen hij de deur naar zijn kamer opende schoot ze onder zijn arm door naar binnen en keek ze nieuwsgierig rond. Het was alweer een tijd geleden dat ze hier binnen was geweest, de grote ronde tafel stond er nog altijd en ze zag ook dat er een kaart op lag uitgespreid. Ergens trok die haar aandacht wel, maar toen haar vader weer begon met praten richtte ze haar grote ogen daar weer op. Crescent keek naar het voorwerp dat hij naar haar uitstak. "A curved dagger.." fluisterde ze zachtjes terwijl haar ogen naar hem schoten, van haar moeder mocht ze niet eens de messen in de keuken aanraken. Het was prachtig. Het zonlicht liet het zilveren blad glinsteren en het handvat was gemaakt van het bot van een direwolf. Monsters uit het hoge noorden waar ze alleen in verhalen over had gehoord.

"I promise I promise!" zei ze direct toen hij het wapen weer terug stak in de schede. "I know with which end I need to stab them!" zei ze enthousiast terwijl ze haar vader met haar grote, overduidelijk blije, ogen aankeek. Met haar kleine handjes nam ze het wapen voorzichtig van hem aan, om het vervolgens stevig vast te houden. Die was van haar nu, en ze ging het niet laten gebeuren dat hij zich weer zou bedenken en het terug zou nemen om het ergens achter te houden voor als hij ouder was. "See, now I'm ready to come with you!" Het was duidelijk dat ze niet langer in Brightwater Keep wilde blijven. Ze wilde mee met haar vader en zijn crew, liever dan wat dan ook.

Het leek even alsof er een lichtelijk teleurgestelde blik in haar ogen kwam toen ze hem moest beloven om haar moeder er niet mee te steken. “Fine, fine, I promise.” Ook weer iets wat eigenlijk veel te snel gezegd was om echt te kunnen geloven. Het was niet dat ze haar moeder dood wilde hebben, maar ze had toch iemand nodig om op te oefenen? En ergens, heel diep van binnen, wist ze ook wel dat ze dat nooit zou doen. Maar dat hoefde haar vader niet te weten, immers had ze het gevoel dat ze zich groot moest houden in zijn buurt. Dan was er een grotere kans dat hij haar eens mee zou nemen. Weg uit Brightwater Keep wat ondertussen haar neus uit kwam.  

Crescent’s ogen werden nog een beetje groter toen hij begon te praten. Binnenkort zou hij weer weggaan, naar Isla de Juegas. Haar schouders zakte al snel weer een beetje naar beneden, de kans was groot dat ze hem pas over een paar maanden weer zou zien. En elke keer als hij wegging was het nog maar de vraag of hij ooit terugkwam. Haar moeder leek zich nooit grote zorgen te maken daarover, Crescent des te meer. Ze stond dan ook op het punt om er tegenin te gaan, maar toen hij verder praatte verzachtte haar blik een beetje. Hij zou terugkomen voor haar, en haar meenemen. Ze voelde zijn sterke armen op haar bovenarmen, terwijl ze hem met een enthousiaste blik aankeek. Hevig begon ze te knikken, iets wat geloofwaardiger overkwam dan de twee beloftes die ze eerder had gemaakt. “Why don’t you take me to Isla de Juegas too?” vroeg ze toen, niet genoeg nemende met het feit dat ze überhaupt mee mocht op zijn volgende reis.

“Why is it not safe? I’m the daughter of their Lord, they wouldn’t hurt me.” Het was enorm naïef van haar om op deze manier te denken, maar wat verwachte je anders van een elfjarige. Ze had nog geen weet van de wereld en de gruwelen die zich er soms in voordeden. Dat het bepaalde mensen helemaal niets uit zou maken dat ze het dochtertje van de Lord was, kwam niet eens in haar op. “And you don’t know that!” zei ze verontwaardigd toen hij haar vertelde dat ze het er toch niet leuk zou vinden. Kort klemde het kind haar kaken op elkaar, duidelijk niet helemaal tevreden gesteld met de hele situatie. Dat was eigenlijk niet helemaal eerlijk, gezien haar vader haar zojuist beloofd had dat ze wel mee mocht met zijn volgende reis.

“Are you coming home for diner tonight?” vroeg ze uit het niets terwijl ze haar vader opnieuw met die onschuldige, grote ogen van haar aankeek. Ze zou het niet toegeven, maar ze mistte het gevoel van een echte familie hebben toch wel een beetje. Het feit dat haar vader nooit thuis was, dat ze het hele jaar opgescheept zat met haar moeder behalve die paar zeldzame dagen dat haar vader op kwam dagen. Natuurlijk wist ze wel waarom zij en haar moeder in Brightwater Keep woonde, en niet in Isla de Juegas. Hoe vaak had ze wel niet bovenaan de trap staan luisteren wanneer haar vader in de late avonduren thuiskwam – op die zeldzame dagen dat hij in Brightwater Keep was. De stemverheffingen, het gerinkel van flessen die uit elkaar spatte tegen de muur. Nee, een geweldige jeugd had ze niet bepaald achter de rug. En toch wist ze zichzelf weer elke dag in die enthousiaste houding te krijgen. Met haar achterlijke helm op, met haar net iets te grote voortanden, met haar belachelijke kleding, met haar grote ogen en haar onschuldige blik. Afwachtend keek ze haar vader aan, haar blik een tikkeltje serieuzer dan net. Ze hoopte van wel. Dan zou hij misschien eens thuis blijven, meer tijd met haar doorbrengen. Dan was er misschien een kans dat ze vannacht niet gewekt werd door het gebruikelijke geschreeuw en geruzie wanneer haar beide ouders thuis waren.

De serieuze stem waarmee haar vader begon te praten stond haar niet aan. Ze wilde met hem mee naar Isla de Juegas, een plaats die in haar hoofd vele malen beter was dan Brightwater Keep. Ze wilde de jungles van het eiland zien, ze wilde de villa zien waarin haar vader woonde, ze wilde het eiland kennen waar haar vader de Lord van was. Dat het echter alles behalve een eiland was voor een klein kind, wist ze natuurlijk niet. Hoe volwassen ze soms over kon komen, ze bleef een kind van elf met een verheerlijking in haar hoofd van een plaats die alles behalve heerlijk was. Haar vader probeerde aan haar duidelijk te maken dat er slechte mensen waren daar, dat sommige van hen er alles aan zouden doen om te krijgen wat hij had. Hij ging haar niet in gevaar brengen, puur en alleen omdat deze stad na elf jaar haar neus zowat uitkwam. Vrijwel meteen verscheen er een teleurgestelde blik in haar ogen en liet ze haar schouders een beetje hangen. De helm zakte iets over haar ogen heen en snel drukte ze deze weer omhoog. Ergens wilde ze verder in discussie gaan, hem ervan verzekeren dat ze die slechte mannen heus wel aankon. Zeker nu ze dit prachtige wapen van hem had gekregen. Maar ze deed het niet, omdat ze wist dat haar vader moe moest wezen van de reis. Ze wilde hem niet boos maken in de korte periode dat ze kon genieten van zijn aanwezigheid. Zeuren zou ze wel weer doen wanneer hij vertrokken was, dan zou ze haar moeder bestoken met vragen waarom ze niet naar het eiland mocht. Om waarschijnlijk hetzelfde antwoord te krijgen, maar dan misschien op een wat andere toon.

Ze vroeg hem of hij vanavond thuis kwam eten. Met grote, afwachtende ogen keek ze hem aan. Lang hoefde ze echter niet te wachten, want hij knikte al direct. Haar mondhoeken trokken een beetje omhoog, om te laten zien dat ze tevreden was met het antwoord wat ze had gekregen. Hij suggereerde nog wel dat ze misschien eerst een wandeling konden maken, iets waar ze ook geen nee op zou zeggen. “Sure! Where do you wanna go?” vroeg ze hem opgewekt. Om het feit dat ze niet mee mocht naar Isla de Juegas maakte ze zich op dit moment al geen zorgen meer. Wat tijd met haar vader doorbrengen was immers niet iets wat ze elke dag deed. Ondertussen had ze het mes zorgvuldig weggestopt, niemand zou weten dat het elfjarige meisje met een mes uit Falkreath op zak rondwandelde. Ze was goed in het verbergen van dingen, iets wat liet zien dat ze het al vaker had gedaan. Ondertussen was ze alweer naar de deur gedrenteld, de houten planken van het schip voelde als thuis onder haar voeten. Ze zou willen dat ze er langer kon blijven, maar wist dat het niet zo mocht wezen.