Turning Tides

De opgewekte expressie op haar gezicht was bijna genoeg om hem te doen vergeten wat er thuis allemaal wel niet op hem stond te wachten. Hij probeerde de opdoemende gedachten aan Zypha maar weg te duwen. Cres wilde hem graag thuis hebben, dus dat zou hij doen. Gelukkig stemde ze in met de wandeling, wat hem weer wat extra tijd gaf om zich voor te bereiden op wat komen ging. Hij volgde haar naar de deur en hoorde haar glimlachend aan terwijl ze vol enthousiasme vertelde over een of andere boom. De glimlach vervaagde echter al snel weer toen ze vertelde dat ze de dagen dat hij weg was in de stam kerfde. Direct stelde hij zich voor hoe er een bijna wel een honderdtal aan markeringen in het hout gesneden zou moeten staan. Hij knikte wat afwezig toen ze vroeg of hij vaker langs wilde komen. “I’ll try,” zei hij, wat zachter dan voorheen. Even volgde hij haar in stilte het dek over en de loopplank af. Ondanks dat het allemaal wel waar was, voelde het toch allesbehalve goed om geconfronteerd te worden met zijn tekortkomingen als vader. Eenmaal aan de kade pakte hij haar hand vast en zocht zijn weg door de menigte. “Let’s go see your tree, okay?” Hij wilde eigenlijk helemaal niet weten hoe lang hij wel niet was weggeweest. Hij had niet eens de moeite gedaan om de dagen bij te houden.

Ietwat afwezig voerde hij haar de kade over. Hier en daar zag hij een bekend gezicht dat hij even kortaf groette. Zijn maag draaide zich even om toen hij een aantal crewleden zag die alweer druk bezig waren met het inladen van het schip voor de reis naar Isla de Juegas. Asher had ze immers verteld zo snel mogelijk weer weg te willen. “How’s your mother been?” vroeg hij Cres vervolgens, al was er enige aarzeling hoorbaar in zijn stem. Voor zijn eigen veiligheid was het wel zo goed om het humeur van Zypha even te peilen. Mocht ze erg boos zijn, dan deed hij er beter aan om helemaal niet thuis te komen. Al kwam hij daar nu nog maar moeilijk onderuit.

Zodra hij voet aan wal gezet had in Brightwater Keep, had hij de eerstvolgende uitvaart naar Isla de Juegas vaak ook al gepland. Hoewel hij Cres graag zag en haar ontzettend miste wanneer hij een lange tijd weg was, zag hij het eiland toch meer als zijn thuis dan de hoofdstad van Rhoynar. Zijn belofte om vaker langs te komen, was goed bedoeld en ergens was hij ook echt van plan om zich eraan te houden. Er waren echter genoeg andere dingen die zijn aandacht vroegen. Het immense aantal schepen dat onder zijn leiding stond en de onberekenbare populatie van Isla de Juegas waren nog maar het puntje van de ijsberg. Toch wist hij dondersgoed waarom hij eigenlijk terug wilde, en dat had verder weinig met zijn verantwoordelijkheden als Lord te maken.

Toen hij haar kleine handje in de zijne nam, leek alles ineens een stuk minder gecompliceerd te zijn. Ja, hij moest vanavond door een pure marteling in de vorm van diner met zijn vrouw heen zien te komen, maar voor Cres was het hem allemaal toch wel waard. Ze zou hem naar haar boom brengen, de plek waar ze haar tijd graag besteedde en stilletjes de dagen afwachtte dat hij weer terugkwam. Hoeveel markeringen er ook op die verdomde boom zouden staan, hij zou ervoor zorgen dat het er de volgende keer minder zouden zijn. Aarzelend vroeg hij hoe de zaken stonden met Zypha en hij kon het niet laten om een verloren zucht te slaken toen Cres hem vertelde dat de vrouw behoorlijk chagrijnig was geweest de laatste tijd. “Great,” mompelde hij zachtjes, achteraf hopend dat ze het niet gehoord had. Cres was echter absoluut niet dom en vroeg hem nogmaals om bevestiging dat hij er vanavond zou zijn. “Yeah,” bevestigde hij, al was het met enige tegenzin. “I promise I’ll be there, alright?” Want zijn beloften droegen normaal al zoveel waarde.

Zo nu en dan vroeg hij zich af hoe het hier was wanneer hij weg was. Soms was hij egoïstisch genoeg om aan te nemen dat de tijd volledig stilstond in zijn afwezigheid, dat alles en iedereen pas weer verderging zodra hij weer terug was. Andere dagen was hij er heilig van overtuigd dat Zypha en Cres hem totaal vergaten zodra hij de stad verliet. Het feit dat hij beter de gulden middenweg tussen die twee alternatieven kon kiezen, ontging hem volledig. Het moest nou eenmaal altijd het ene of het andere extreem zijn. Het waren zijn eigen gedachten die hem op die manier probeerden te martelen. Dezelfde gedachten die weer helemaal te hard van stapel liepen toen Cres over haar boom vertelde. Hij zag voor zich hoe ze de hele tijd bij die boom zat, honderden strepen in de stam, terwijl ze over de zee uitkeek in de hoop dat hij zich toch een keer aan zijn beloften ging houden. Even kneep hij zachtjes in haar hand om zichzelf te kalmeren.

Van wat Zypha in zijn afwezigheid uitspookte, had hij geen enkel idee. Meestal zag hij haar met Cres, of met die ontiegelijk irritante vriendinnen van haar. Hij begreep niet hoe ze haar tijd constant verspilde door te roddelen over iedere andere ziel die door de stad liep. Misschien had ze gewoon echt niets beters te doen. In de villa werd ze van ieder gemak voorzien. Er werd voor haar gekookt, schoongemaakt en getuinierd. Dienstmeisjes bereidden haar baden voor en hielpen haar met het doen van haar haar en het aankleden. Ze hoefde niet te werken, want het geld verdiende hij wel. Ergens moest dat haast ook wel een eentonig bestaan zijn. De glimlach die Cres op haar gezicht zette toen hij bevestigde dat hij er vanavond zou zijn, liet hem weten dat het het allemaal waard was. Samen werkten ze zich door de mensenmassa heen, waarop hij een aantal bekenden tegenkwam. Cres, nieuwsgierig als ze was, vroeg wie het waren. “Crewmembers,” antwoordde hij. Zodra ze gepasseerd waren, glimlachte hij even. “And they’ll be answering to you someday.” Cres was nou eenmaal zijn enige legitieme kind en daarmee de enige die recht had op zijn erfenis. Om iedere andere vrouw die de leiding moest hebben over een stel zeemannen had hij zich zorgen gemaakt, maar Cres was niet echt als de anderen. Naarmate ze het centrum van de stad verlieten, dunde de massa wat uit. Ergens was hij wel blij om naar al die tijd weer alleen te zijn met zijn dochtertje. Nu hij hier zo liep, realiseerde hij zich weer dat het een van de weinige dingen was die hem echt gelukkig wist te maken.