Don't Save Her

Even trok ze haar wenkbrauw omhoog toen hij haar triomfantelijk liet weten dat hij altijd gelijk had. Hij was wel degelijk vol van zichzelf, althans die indruk maakte hij. Aarzelend werkte ze nog wat van het drankje naar binnen dat haar was aangeboden, puur uit beleefdheid. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze iets anders wilde. Eigenlijk wilde ze hier zo snel mogelijk weer weg. “No, it's fine. Thank you,” luidden haar woorden dan ook. Ze was niet bepaald een stevige drinker, dus veel meer dan één glas hoefde ze ook niet te hebben. Vooral niet in deze omgeving.

In eerste instantie was ze het met hem eens geweest. Ze zou waarschijnlijk een stuk veiliger zijn in het meest streng bewaakte paleis in het hele land. Het zou er stikken van de bewakers die constant in de gaten hielden wie naar binnen en buiten gingen. Even leek ze de hele verhuizing niet zo’n probleem meer te vinden, totdat hij haar vertelde dat ook hij voet had gezet in het paleis van Archeon. Het stelde haar niet bepaald gerust dat iemand als hij zomaar toegang kon verkrijgen tot de koninklijke tuinen. Het zei in ieder geval niet veel goeds over de bewaking die aan het paleis verschaft werd. Er trok even een rilling over haar rug toen hij haar vertelde dat er niets was dat hem buiten de deur kon houden. Het klonk bijzonder onheilspellend en ze zat er nou niet bepaald op te wachten om hem ineens in haar kamer te vinden in de diepe krochten van de nacht. “That's not very reassuring,” reageerde ze dan ook op zijn verhaal. Als hij het kon, waren er vast nog een handjevol mensen die in staat waren tot hetzelfde.

Het liefst zou ze nu direct naar huis gaan, rennend als het moest. Toch was er iets dat haar hier hield en ze was er nog niet helemaal over uit of ze toch enige interesse had in de man voor haar, of dat ze gewoon zo bang voor hem was dat ze zich letterlijk niet durfde bewegen. Het was bijna alsof hij als een of ander roofdier naar haar uit zou halen als ze ook maar op zou staan. Het bleef even stil tussen hen en de blik die over haar heen ging, deed haar ook bijzonder ongemakkelijk voelen. Even klemde ze haar benen wat dichter tegen elkaar aan. Hij leek het allemaal wel amusant te vinden en maakte er vervolgens zelfs een grap over. Ophelia bewoog zichzelf een tikkeltje naar achter toen hij naar voren kwam. “Am I wrong to be scared?” merkte ze toen op met een lichte frons op haar gezicht. Hij zag er niet bepaald betrouwbaar uit en de dingen die hij zei en deed, maakte het allemaal niet veel beter. Ze slikte even toen hij zei dat het aan haar lag of ze weg wilde of niet. Nogmaals keek ze de ongure kroeg rond. “I don't want to walk home alone.” Haar stem klonk weer zachter en onzekerder dan voorheen. Normaal had ze zich nooit in zo'n situatie gewerkt. Mannen hadden vaak genoeg geen goede intenties en er bestond een kans dat iemand achter haar aan zou gaan, mocht ze vertrekken. Ze zou het waarschijnlijk niet eens naar huis redden.

OOC: Maakt niet uit hoor! B)

Manieren waren haar wel bijgeleerd. Half omdat je ze bijna wel nodig had om te overleven in de hogere klassen van Navarre, half omdat ze deze zelf ook zo ontzettend belangrijk vond. Ophelia behandelde anderen met respect en hoopte dan ook dat ze hetzelfde terug zou krijgen. Helaas was dat vaak niet het geval. Mensen waren vaak genoeg onbeleefd of zelfs gemeen tegen haar en het kleine beetje dat zich wel wist te gedragen, speelde vaak een of ander achterbaks spelletje met haar. Hoe graag ze ook wilde geloven in de goedheid van de mens, er werd haar alsmaar duidelijker dat bijna niemand goede intenties had. Ondertussen wist ze nog steeds niet precies wat het geval was bij de persoon voor haar.

Grijnzend liet hij haar weten dat ze waarschijnlijk betere drankjes hadden in Archeon en dat ze de ale niet hoefde te drinken als ze dat niet wilde. Met een verontschuldigende glimlach duwde ze haar glas naar hem toe. “Thanks for the drink anyway,” zei ze met een beleefd knikje. Haar alcoholtolerantie was niks om over naar huis te schrijven en ergens leek het haar wel beter als ze compleet nuchter bleef in deze dubieuze omstandigheden. Toen ze haar zorgen uitsprak over de veiligheid in het paleis, leek hij te moeten lachen. Wederom deed zijn opmerking haar niet bepaald veiliger voelen.

Als versteend zat ze op haar stoel terwijl hij dichter naar haar toe leunde. Ze durfde amper adem te halen, alsof hij haar die op de een of andere manier ook zou ontnemen. Toch haalde ze haar ogen voor geen seconde van hem af. Haar hart begon sneller te kloppen toen hij haar ervan verzekerde dat ze bang moest zijn. Een vragende wenkbrauw werd van haar kant omhoog getrokken toen hij haar vertelde dat hij een ander soort monster was dan de mannen in de bar. “Different how?” sprak ze zachtjes, alsof ze het antwoord eigenlijk niet wilde weten. Ze had geen idee wat hij bedoelde, al zou het waarschijnlijk niet veel goeds betekenen. De ander keek verbaasd op toen Ophelia opmerkte dat ze niet alleen naar huis wilde lopen. Blijkbaar interpreteerde hij het als signaal dat ze wilde dat hij haar thuisbracht, al zat ze daar ook niet echt op te wachten. Als het aan haar had gelegen, zat ze hier hoogstwaarschijnlijk als een standbeeld op de stoel tot aan sluitingstijd. Hij merkte op dat hij vereerd zou zijn om haar naar huis te brengen. Even keek ze hem verbouwereerd aan. Uiteindelijk was het kiezen tussen twee kwaden. Een stel onbekende mannen die hoogstwaarschijnlijk maar uit waren op één ding, of de vreemdeling voor haar die ze maar niet kon peilen. Het idee dat een stel dronken mannen haar een steeg in duwden om haar daar vervolgens te misbruiken, stond haar absoluut niet aan. Wat de man voor haar van plan was, wist ze nog steeds niet. Het was idioot om te geloven dat hij haar echt ongehavend thuis zou afleveren, maar ze verkoos het boven wat ze wist dat er zou gebeuren als ze alleen zou gaan. “If you don't mind, I'd appreciate it,” zei ze toen zachtjes. Meteen had ze er alweer spijt van.