Don't Save Her

Nog steeds had ze geen enkel idee wat hij nou precies van haar wilde. Het was wel duidelijk dat hij haar op stang probeerde te jagen, maar tegelijkertijd gedroeg hij zich ook enigszins hoffelijk naar haar toe. Hij had wat te drinken voor haar gekocht, en toen ze het niet bleek te lusten, leek hij dat geen probleem te vinden. Ze schoof haar glas dan ook naar hem toe en hij nam het zonder pardon aan. Misschien hield hij wel zodanig van alcohol dat hij het absoluut niet erg vond dat hij nog een glas leeg moest gaan drinken. De drankjes leken hem tot zover weinig te doen, al lag zijn tolerantie waarschijnlijk ook stukken hoger dan de hare. Ze zag hem glimlachen en even had hij bijna iets vriendelijks over zich heen, al weigerde ze daar op dit moment in te trappen. Hij kwam namelijk alweer dichterbij, iets dat ze absoluut niet vertrouwde. Hoewel ze haar ademhaling nog redelijk onder controle had, voelde ze haar hart keihard in haar borst slaan. Het was niet bepaald moeilijk om haar bang te krijgen, maar sinds hij toch wel echt zijn best deed, sloeg haar hart toch enigszins over de toeren. Hij had haar verteld dat hij een ander soort monster was dan de mannen die hier in de taveerne zaten. Ze had geen idee waar hij het over had, maar het bezorgde haar in ieder geval wel een naar voorgevoel. Voorzichtig vroeg ze wat het was dat hem anders maakte, waarop hij haar slechts een vaag antwoord gaf. Hij kon het niet zo gemakkelijk uitleggen. Even keek ze hem in stilte aan, een moeilijke blik in haar ogen. Haar nieuwsgierigheid vertelde haar om door te vragen, al was ze er vrij zeker van dat het antwoord haar absoluut niet blij zou maken. “Try me,” zei ze uiteindelijk, nog steeds vrij zachtjes. Ze wilde weten wat hij bedoelde, zelfs als het haar alleen nog maar banger zou maken.

Ergens hoopte ze dat ze onderweg gewoon een bekende tegen zou komen die haar naar huis zou willen begeleiden. Ze zou de man voor haar netjes bedanken voor het drankje en vervolgens hoopte ze dat ze hem nooit weer opnieuw hoefde te zien. Op een bepaalde manier vond ze het bijna zonde, want hij was zeker niet vervelend om naar te kijken. Met zijn donkere, verwilderde haren en zijn bruine ogen kwam hij wel redelijk in de buurt van wat Ophelia dacht dat haar type was. Het probleem was dat hij haar de stuipen op het lijf joeg. Dat terwijl hij er nog best sympathiek uit zou kunnen zien, als hij niet de hele tijd zo intrigerend naar haar keek. Aarzelend slikte ze terwijl hij zijn glas leegdronk en voorstelde om te gaan. Ze knikte even en haar ogen werden weer groter toen hij vroeg of ze toch misschien langer hier wilde blijven. “No, I’ve had it with this place,” liet ze hem weten, terwijl ze opstond en haar jurk even gladstreek. Zelfs in een scenario als dit leek ze zich nog om haar uiterlijk te bekommeren. Ze ging hem voor naar buiten, gezien ze absoluut geen zin had om nog langer in die taveerne te zijn dan strikt nodig was. Voor ze de deur doorstapte, wierp ze nog een blik achterom om te kijken of hij daadwerkelijk met haar mee ging. Haar aandacht werd echter getrokken door een kleine groep mannen die meteen met haar overeind waren gekomen en nu toevallig ook richting de uitgang van de bar leken te gaan. Even slikte ze. Waarom was ze in hemelsnaam met hem meegegaan?

Nogmaals vroeg ze naar hetgeen wat hij zo overduidelijk achterhield en ook deze keer liet ze hem weten dat het beter zou zijn als ze in onwetendheid bleef. Aan de ene kant maakte het banger, aan de andere kant frustreerde het haar, gezien ze nu toch wel heel nieuwsgierig was geweest. Misschien blufte hij wel gewoon. Op het eerste gezicht zag hij er niet heel intimiderend uit, als je de kwaadaardige blik wegdacht. Hij was niet ontzettend groot of breed. Ze had geen duidelijke indruk van hoe sterk hij was, al leek het haar alsnog logisch om aan te nemen dat hij haar makkelijk de baas kon zijn. “Don’t call me that,” werkte ze er vervolgens zachtjes uit. Darling. Het maakte haar alleen nog maar banger. Om een of andere reden voelde ze zich kleiner en zwakker wanneer mannen dat soort termen gebruikten om haar aan te spreken. En het was iets dat ze vaker wel dan niet deden. Ondertussen had ze meer dan genoeg van deze plek en de mensen die hier waren en gelukkig leek haar gezelschap haar wel te willen laten gaan. Hopelijk zou hij zich aan zijn woord houden en haar heelhuids thuisbrengen, al durfde ze daar haast niet op te hopen. Hoe had ze zo naïef kunnen zijn?

Stevig beet ze haar kaken op elkaar toen ze de taveerne wilde verlaten. De horde mannen die meteen opstond, was haar niet ontgaan. Binnen enkele seconden stond haar gezelschap aan haar zijde en nog steeds wist ze niet of ze zich daardoor veiliger kon voelen of niet. Haar hart begon weer harder te kloppen, vooral toen ze dacht aan hoe dit af zou kunnen lopen. Misschien lag ze aan het eind van de avond wel ergens in de goot, misbruikt en levenloos. Het idee alleen al was genoeg om de tranen achter haar ogen te doen prikken. Een stomme fout en het was voorbij. De man naast haar sprak haar zachtjes toe dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, al leek dat in dit scenario vrijwel onmogelijk. Een rilling trok over haar ruggengraat toen hij zijn arm om haar heensloeg. Hij leidde haar de deur uit en uitte zijn hoop dat ze het nu maar zouden laten. “I hope so,” zei ze zachtjes, met rillende stem. De voetstappen achter hen waren echter duidelijk hoorbaar. Ze liepen de deur door en niet veel later kwam de groep mannen achter hen aan. “What do we do?” jammerde ze zachtjes. Ze durfde niet eens achterom te kijken. Het waren zeker een stuk of vier mannen en zij waren slechts met zijn tweeën, waarvan Ophelia vrij hulpeloos was als het erop aankwam. Het leek een verloren gevecht, nu al.

Het contrast tussen de persoon naast haar en hun potentiële tegenstanders stelde haar niet bepaald gerust. Hoewel ze zelf als de dood was voor Helios, had hij niet bepaald een bouw die schreeuwde dat hij een hele groep mannen aan zou kunnen. Toch leek hij behoorlijk zeker van zichzelf en Ophelia kon alleen maar hopen dat dit zelfvertrouwen niet misplaatst was. Zijn woorden van eerder waren haar niet ontgaan. Hij had zichzelf een monster genoemd, een ander soort monster dan de mannen die op dit moment achter hen aanliepen. Nog steeds vroeg ze zich af wat hij precies bedoeld had. Misschien was hij een psychopaat van het ergste soort, of misschien sprak hij over iets bovennatuurlijks. Misschien was hij wel beide.

Wat het ook was, ze vond het maar niks. Elk verhaal dat ze over bovennatuurlijke verschijnselen had gehoord, joeg haar de stuipen op het lijf. Vampiers, weerwolven, mensen die de doden tot leven konden wekken en anderen die de meest satanische wezens op konden roepen. Ze had geen idee wie ze naast zich had lopen. Met de wanhoop duidelijk te horen in haar stem, vroeg ze hem wat ze nu in hemelsnaam moesten doen. Woorden die ze beter voor zich had kunnen houden, gezien hij er maar al te geamuseerd op reageerde. Hij vroeg haar of ze bang was en leek het allemaal maar leuk te vinden, iets wat ze absoluut niet kon waarderen. Voor zover dat mogelijk was, probeerde ze hem een boze blik toe te werpen. Een blik waar na alle angst maar weinig van over bleef.

Van achter hen werden ze toegeroepen door de groep mannen. Een van hen vroeg waar Helios naartoe ging met hun dame. Ophelia wilde alleen nog maar sneller doorlopen, maar werd tegengehouden toen haar gezelschap het op een halt zette. Stokstijf stond ze stil totdat hij haar losliet, waarop ze zich langzaam omdraaide om haar blik te richten op de mannen die achter hen aanzaten. Vreemd genoeg kwamen er woorden uit Helios’ mond die ze zelf had willen zeggen, maar die ze in dit scenario nooit over haar lippen zou krijgen. Haar ogen verwijdden toen hij de groep daadwerkelijk uitdaagde, alsof hij een kans maakte om te winnen. “I think it’s best if we just leave,” zei ze zachtjes, met een smekende ondertoon. Ze wilde weg, zo snel mogelijk. Ze wilde niet de reden zijn dat Helios straks verpulverd zou worden door een stel vreemde mannen en ze wilde tevens niet door hen meegenomen worden. Ze liet een rillerige ademhaling uit haar keel stromen toen een van de mannen een mes tevoorschijn trok. Een hoge, luidkeelse krijs vulde de straat toen het mes zonder pardon in de borstkas van Helios belandde. Haar hand schoot direct voor haar mond, alsof ze het geluid nu nog kon dimmen, en ze deinsde instinctief achteruit. Haar onderlip trilde terwijl ze toekeek hoe Helios allesbehalve tegen de grond ging. Hij bleef staan en trok het mes uit zijn borstkas. Haar ogen gingen naar het stuk metaal dat op de grond viel. Iets waar ze eens zo bang voor was, leek nu compleet weerloos. Ze keek weer naar hem. Wat hij ook was, hij was niet menselijk. Als bevroren stond ze daar, al schreeuwde ieder deeltje van haar zijn haar toe dat ze moest rennen.

Met grote ogen keek ze naar Helios, die totaal onaangedaan leek door het mes dat in zijn borst werd geduwd. Ieder ander mens was waarschijnlijk meteen ten gronde gegaan, maar het was haar zo onderhand wel duidelijk geworden dat hij niet menselijk was. Niet helemaal. Toch wist ze niet of dat de hele situatie beter maakte. Ja, hun kansen om te winnen waren een stuk groter, maar Ophelia zou zich alsnog niet heel gelukkig prijzen als het een stuk of vijf moorden kostte om hen uit dit gevecht te krijgen. Helios commenteerde op het geluid dat ze gemaakt had en onbewust zette ze een van haar handen voor haar mond. Haar ademhaling kwam er trillerig uit en ze moest haar best doen om de tranen die achter haar ogen prikten terug te dringen.

Als bevroren keek ze het gebeuren aan. Helios schoot naar voren en Ophelia zwoor dat ze hem niet eens had zien bewegen. In haar hoofd hoorde ze een stem naar haar gieren om weg te rennen, maar ze leek totaal bevroren te zijn. Ze kon haar ogen niet van het verschrikkelijke tafereel voor haar houden. Ze slaakte een zacht, jammerend geluid toen de nek van de ene man met een misselijkmakende kraak gebroken werd. De tweede werd genadeloos in zijn borst gestoken, waarna de derde met een onvoorstelbare kracht tegen een muur werd geduwd. Ze wilde naar hem uitschreeuwen dat hij moest stoppen, dat hij dit niet kon doen, maar geen enkel geluid leek nog uit haar keel te willen komen. Ze was zo gericht op het gevecht dat ze niet eens zag dat de vierde man op haar af was gekomen. Pas toen het te laat was, zag ze hem het mes heffen. “Please,” piepte ze zachtjes, maar het mes werd net op tijd opgevangen. Door hem.

In enkele seconden werd de man ontwapend en op zijn knieën gebracht. Nu leek hij ineens een stuk minder intimiderend. Twee tranen waren aan haar ontsnapt en rolden nu over haar wangen naar beneden. Haar ademhaling trilde terwijl Helios haar met een glimlach aankeek. Zijn vraag zorgde ervoor dat ze hem ongelovig aankeek. Dit kon hij niet menen, toch? Haar blik ging even naar beneden, naar de man die haar duidelijk pijn had willen doen. Vervolgens keek ze naar de anderen, die binnen enkele seconden hun leven hadden verloren. Ze wierp een pleitende blik op Helios. “Please just let him go,” zei ze zachtjes. “There’s no need to cause more pain. I’m sure he understood the message.” Dezelfde boodschap die zij begrepen had: Helios was niet iemand die je moest onderschatten.