i'll make a man out of you

vr sep 29, 2017 7:37 pm

Viking.

Met een krachtige slag van zijn bijl haalt Ragnvald uit naar zijn bewegende doelwit tegenover hem. Zijn slag is krachtig. Alsof hij bezig was met een oneindig gevecht. Met zichzelf of met een ander. Het maakte de jarl niet uit. Zolang hij maar bezig kon zijn. Nog voor hij met zijn ogen kon knipperen had het doelwit alweer gereageerd. In een flexibele beweging zet hij een stap naar achteren en haalt de bijl rakelings langs de persoon voor hem grijpt diegene vast bij zijn arm en houdt de vlijmscherpe bijl tegen zijn lichaam gedrukt. Grijnzend kijkt hij het doelwit aan die met een verslagen blik terugkijkt naar Vald. Hij trekt de bijl terug en hiel de man overeind. Not bad. mompelde hij half binnensmonds uit terwijl hij zichzelf recht zette en de bijl op zijn schouder liet steunen. Met een zelfverzekerde blik in zijn ogen keek hij rond over het terrein. De meeste waren er klaar voor om eventueel op een 'plunder' tocht te gaan en om nieuwe werelden te ontdekken. Maar een aantal van hen schoten nog wat tekort.

Ragnvald had een doel voor ogen. Odin had hém een doel gegeven. Het trainen en opleiden van zoveel mogelijk 'vikings'. En zorgen dat hij uiteindelijk overbleef met het meest dodelijke leger dat Fallen skies ooit heeft gekend. Op dit moment zijn de mannen aardig op weg. De meeste soldaten kunnen namelijk net overweg met een zwaard. Maar vald was anders. Strategischer en praktischer met zijn plannen. Hij had geen kanonnen nodig om een leger van soldaten omver te blazen. Hij had enkel en alleen zijn krachtigste en beste mannen nodig.

Met een tevreden grijns op zijn gezicht loopt hij richting het huis waar hij een plens water in zijn gezicht gooit en zichzelf vervolgens afdroogt. Dit zouden nog wel eens lange weken kunnen gaan worden..

Fam. Stækar <3

"Fate whispers to the viking, 'you cannot withstand the storm' and the viking whispers back 'i am the storm'"

vr sep 29, 2017 7:45 pm

Thoriun zat enorm onopvallend - kuch, kuch - in de deuropening naar zijn vader te kijken. Hij vond het geweldig hoe hij als een wervelwind met die bijl kon slaan; die bijl was even groot als Thoriun zelf. Alle andere mannen waren bijlange na niet zo sterk en snel en behendig als zijn vader, nee, en ze wisten het. Hoe kon je het nu niet weten? Ragnvald was nu eenmaal niet voor niets de jarl. En Thoriun was maar mooi zijn zoon, al zou hij waarschijnlijk nooit zelf jarl worden dankzij zijn oudere zus. Hmpf. De stenen pilaar die ervoor zorgde dat de deuropening een opening bleef sneed in zijn rug maar dat deerde hem niet zo. Hij mocht hier eigenlijk niet zijn, hij was nog te jong.. Hij was voor alles te jong. Hij was al 12 jaar oud en hij moest nog wachten voor hij eindelijk eens meekon op een échte jacht. Hij was al begonnen met trainen, ja, gelukkig had zijn vader daar in ieder geval niet te lang mee gewacht. Maar hij wou mee, al was het maar om te kijken, hij wou zien hoe zijn vader echt iets deed met zijn bijl. Want op doelwitten, allemaal mooi en wel, zelfs als ze bewogen - maar als hij nu eens een echt beest vermoordde, het bloed uit zijn lichaam begon te stromen, het leven zijn wilde ogen verliet - Thoriun wou het gewoon eens meemaken. Dan kon hij zich een echte viking noemen. Plotseling merkte hij dat zijn vader op hem af kwam. Waarschijnlijk ging hij naar binnen. Oh, verdomme, hij mocht hier eigenlijk niet zijn.. Maar het was te laat om weg te springen. De tengere jongen stond op en greens wat schaapachtig naar de veel grotere man en zijn hazelkleurige ogen - exact dezelfde kleur als zijn moeder - stonden onschuldig.

vr sep 29, 2017 11:11 pm

do not go gentle into that good night

rage and rage against the dying of the light

Met een boog op haar rug en 3 konijnen aan haar zadel gebonden was Delaney op haar weg naar huis. Achter haar donkere merrie aan sleepte ze het lichaam voort van een klein hert. Het waren geen grote vangsten maar voor een van haar eerste keren alleen op jacht was ze toch stiekem best pittig trots. Delaney had niet verwacht dat Odin haar bij zou staan die dag. Maar het geluk was aan haar zijde geweest. Haar familie zou meer als genoeg te eten hebben vanavond en de komende avonden. Alhoewel, haar dorp kennende zou ze zelf nieteens een hap van haar vangst kunnen krijgen voor het allemaal verdwenen was en andere er van genoten.

Niet dat dat haar heel veel uitmaakte. Ze jaagde voor haar dorp en haar dorp jaagde voor haar. Het was een eeuwige balans. Dit was een balans die zij later ook in stand zou moeten houden. Jarl.. Het klonk heel vreemd in haar oren. Ze had verwacht dat haar vader Freyr zou kiezen als jarl en niet haar. Het was sowieso vreemd dat haar vader en zij nu relatief normaal met elkaar om konden gaan. De verhalen van haar moeder kennende was ze meerdere malen bijna geëindigd als wandkleedje. Maar hey, mensen veranderen en haar vader was ook een oude lul aan het worden.

In zichzelf glimlachend reed ze het dorp binnen, het ene knikje na het andere biedende aan de inwoners van het dorp voor ze van haar merrie af sprong en het laatste stukje richting hun huis verder liep. Ze had verwacht niemand meer buiten te zien, inplaats daarvan zag ze haar vader die net klaar leek te zijn met zijn training en haar jongere broer Thoriun die duidelijk betrapt leek. Het liet haar zachtjes grinniken. De jongen raakte altijd in de problemen maar kwam net te vaak weg op het laatste nippertje. dat leek nu niet het geval te zijn. Misschien zou hij dan eindelijk eens leren te luisteren naar hun ouders, niet dat zij dat zo vaak deed. Om toch maar de goede grote zus te zijn liep Del op haar vader af een grijns op haar lippen. "Hoop dat je trek hebt in konijn?" Vroeg ze met een grijnsje en draaide zich om naar Thoriun. "Ah perfect op tijd zoals ik gevraagd had, kan je de konijnen van m'n zadel afhalen?" Vroeg ze met een knipoog naar de jongen toe.

ty ek

za sep 30, 2017 1:56 am

and my heart will come alive

After his training earlier that afternoon he had saddled his horse to go for a ride. He wouldn’t go on a hunt, like Delaney would obviously do. He had seen her take off with her bow strapped to her back, ready to go into the woods and outwit some careless prey. He liked hunting, but sometimes he just wanted to enjoy a relaxing tour through the landscape. Out of all the things he could keep himself occupied with during his free time, he liked being in nature sitting on the back of his horse the most. He felt quite invincible at such occasions. He was getting better fighting with his axe as well, so no one would ever be able to take out Freyr Stækar, not without a heroic fight anyways. A part of him would like to learn how to fight from horseback, but there was nothing more exciting than fighting in a shield wall. Or that’s what he had concluded after the endless tales his father used to tell them when he got back from a raid.

When he got back, the men were training in the courtyard. He got off Skygge, and lead him back to the stable by his reins. Carefully he brushed the horse when he was safely in his designated hutch. He even fed him a few sugar cubes, knowing it was probably bad for him but not able to resist the urge to spoil him a little bit. He had been good all afternoon so he kind of deserved it anyways. Right when he got back out of the stable, he noticed Delaney coming back from her hunting trip as well. She joined their father and Thor, who was looking all mischievous, as usual. His sister saved him from a lecture by pretending as if he was supposed to be there, but they all knew he wasn’t even allowed to be here when the men were training. ”You always manage to pass on your tasks to one of us, dear sister. But this time, I ain’t taking care of your horse”, He said, with a teasing smile on his face, after which he turned to the other men in the little group. ”Greetings father, Thor”, He said with a nod to the both of them, turning his smile into a little smirk when he looked back at Delaney, waiting for her reaction.

za sep 30, 2017 12:42 pm

both a little scared _{neither one prepared}

Met zelfverzekerde, duidelijke passen stapte de blonde jongeman door de stad Sk∅rravir, de hoofdstad van Falkreath en daarbij dus ook zijn geboorteplek en thuis. Het was overduidelijk dat de zoon van de Jarl zich vele malen hoger achtte dan de rest van de stad. De rest van de wereld, zelfs. Zijn opgeheven kin, de hooghartige blik in zijn ogen en zijn zelfverzekerde passen gaven hem een air van arrogantie en trots. Maar die air van trots en arrogantie was in zijn ogen gerechtvaardigd; hij was immers de zoon van de Jarl, de beste Viking krijger van heel Falkreath, wellicht zelfs van heel Fallen Skies. Én dat was zijn vader. Dus uiteraard was hij net zo goed als zijn vader in alles, al klopte daar natuurlijk vrij weinig van. De jongen mocht dan wel opscheppen over zijn kunsten, zijn talenten, maar eigenlijk was hij vele malen slechter dan zelfs de arme stadsjongen die nog nooit echt training had gekregen in het gebruiken van een zwaard of bijl. Maar dat gaf de veertien jarige jongen niet graag toe, erger zelfs, hij ziet niet eens dat hij geen talent heeft in vechten. Hij is er heilig van overtuigd dat het feit dat zijn vader zo'n goede warrior is, hem dat direct ook maakt. Rustig leunde de lange, magere jongen tegen een muur aan van een van de huisjes. Zijn ijsblauwe ogen gleden over het volk dat langsliep, opmerkend dat een meisje redelijk onhandig met een hoop spullen in haar handen over de straten stapte. Ze had niet veel nodig om alle spullen uit haar handen te laten vallen, dus dacht Ívarr haar maar even te helpen.
Amper merkbaar stak hij zijn voet lichtelijk uit, waardoor het arme kind over zijn voet heen struikelde en alle spullen met een hard kletterend geluid - gevolgd door haarzelf - op de grond terecht kwamen. Een 'oh' vormde rond zijn lippen, waarna een scheve grijns in de plaats daarvan kwam. "You should watch where you're walking." Zei hij, met twinkelingen in zijn ogen, terwijl hij toekeek hoe het meisje snel alle spullen weer opraapte en doorstapte. Niet durvend haar mond tegenover hem te openen, of course. Met een zelfvoldane grijns vervolgde hij zijn weg terug naar huis, waar hij uiteindelijk opmerkte dat bijna zijn hele gezin zich bij de ingang had samengevoegd. Eh? Oké. Hij stapte met dezelfde voldane, niets goeds betekende, glimlach op zijn broers en zus af, maar zijn ijsblauwe ogen vonden alleen maar die van zijn vader. "Father," sprak hij respectvol, zijn hoofd iets buigend. Zijn broers en zus gunde hij echter geen blik. Hij had nooit echt een band ontwikkelt met ze, nooit de moeite ervoor gedaan. Het zou hem uiteraard niets uitmaken als elk van hen zou sterven, dat zou immers betekenen dat hij de kroonopvolger zou zijn van zijn vader.

Ívarr Stækar

LAUZ ღゝ◡╹)ノ♡

za sep 30, 2017 7:14 pm

Your heart is not a fragile, delicate bird

but a resilient, powerful hawk learning to fly.

Ze was bezig geweest in de keuken, iets dat ze niet al te vaak deed. Maar soms was het een mooie manier van tijdsverdrijf. Zeker als haar enige dochter er op uit was en haar zoons haar even gek genoeg maakte om zichzelf op te sluiten. Ze had het er meer zwaar mee, niet dat ze stiekem niet dol was op al haar kinderen ofzo. Maar af en toe had ze dit soort momentjes nodig om even op zichzelf te zijn en te genieten van wat ze aan het maken was.

Haar gezin was haar leven, hoewel de relatie tussen haar en haar man nog altijd niet helemaal klopte hielt ze toch van hem. Maar een ding was duidelijk in haar opzicht, geen kind van haar zou uitgehuwelijkt worden zoals zij was. Verkocht als een slaaf aan een onbekende man. En dan maar moeten glimlachen en genieten van haar dag alsof ze niet doodsbang was dat hij haar iets aan zou doen.

Het was uiteindelijk, relatief, goed geëindigd. Maar haar kinderen waren haar heilig en niemand zou zoiets mee mogen maken onder haar hoede.

Over haar kinderen gesproken, het begon pittig druk te klinken buiten dus stapte ze uit de keuken en liep de hal door. Het eerste dat opviel was Thor die in de deuropening stond. Met Delaney en Freyr er naast. Haar man toornde boven ze uit terwijl Ívarr er net aan kwam lopen. Zo, dat was nog eens spontaan allemaal bij elkaar, dat zou vast niet voor haar geweldige eten zijn. "Goede avond iedereen." Sprak ze toch optimistisch, net doen alsof het wel allemaal voor haar was en leunde met een brede glimlach tegen de deurpost. "Hebben we honger ofzo?"

ty ek

za sep 30, 2017 8:19 pm

Viking lord.

Zodra de jarl zich richting het huis waand ziet hij de jongen zitten. Hij grijnst kort wanneer hij zijn reactie zag. Thor, weet je moeder dat je hier bent? Ragnvald vond het tijd worden dat zijn zoon mee ging doen met de rest. Maar zephyra had hem gesmeekt om nog tot zijn 16e te wachten. Zuchtend had hij het toegestaan. Maar waarom zou het eigenlijk niet kunnen. Delaney was inmiddels 17 en ook zij was volop bezig. Nog voordat de jarl aan zijn volgende woorden kon beginnen hoorde hij de hoefstappen van een paard aankomen en de bekende stem van zijn dochter die zich al gauw op haar jongere broertje richtte. Vald schudde zijn hoofd. En keek goedkeurend richting de konijnen.

Zodra ook Freyr en Ívarr zich bij de groep voegde knikte de jarl kort. Dit begon steeds meer op een reünie te lijken. Iets wat hij met de minuut meer awkward vond dan wat dan ook. Hij mocht dan door de meeste mensen gevreesd worden omgaan met zijn familie was iets wat hij maar moeilijk op kon brengen. Een deel van hem zou weg willen vluchten maar toch bleef hij staan. Delaney, waar was je vandaag met de training? Ookal was hij tevreden met de vangst die ze had gedaan. Toch was het voor hem belangrijker om bij de training te zijn. Haar nachtelijke training sessies achterwegen latend. Zijn blik kort op haar richtend alvorens hij deze afwend richting Freyr. En Freyr de volgende keer als je iemand neer maait in de training zorg dan niet dat diegene de komende 10 jaar zijn benen niet meer kan gebruiken. Kort grijnst hij en knikt goedkeurend. Gebruik die kracht die je in je hebt voor de vijand. Maar voor nu.. goed gedaan... Ook complimenten waren dingen die hij maar weinig gaf.

Wanneer hij de stem van zijn vrouw hoort ontstaan er een innerlijke kalmte in hem die hem direct geruststelt. Nu was alle aandacht tenminste niet op hem gericht maar ook op Zephyra. Dit was dan ook zijn call om te ontsnappen aan de wir war van kinderen die allemaal iets van hem wilde. Als je toch over eten begint. vervolgde hij zijn woorden. Alwaar hij zich een weg naar binnen baande. Eenmaal binnen laat de jarl zich op een stoel zakken aan het hoofd van de tafel.

"Fate whispers to the viking, 'you cannot withstand the storm' and the viking whispers back 'i am the storm'"

wo okt 04, 2017 7:53 pm

De jongen greens onschuldig naar zijn vader maar zuchtte opgelucht toen zijn zus plotseling kwam opdagen en hem met een knipoogje beval om de konijnen van haar zadel te gaan halen. Hij rende dan ook meteen weg, blij dat hij voor nu gered was. Nu ja, voor zijn vader moest hij niet het hardste vrezen - het was zijn moeder die hem de stuipen op het lijf kon jagen. Raar misschien, maar zo was het nu eenmaal. Hij kwam aan bij het paard, op zijn hoede zoals hij altijd was rond de grote en sterke beesten, en bekeek de buit van zijn zus. Hmm, goed, een hert hing achter het paard gebonden en drie konijnen waren aan het zadel vastgemaakt. Thoriun zette nog een stapje dichterbij, bijna achterdochtig naar het paard kijken. Ze moest nu vooral niet bewegen, want je kon zo'n beest nooit vertrouwen en het had zo'n tengere jongen als hij zelf was met één hap doodgebeten. Hij had liever honden, hij vond ze voorspelbaarder. Of een boot, die beet helemaal niet en stampen kon een boot ook niet. De jongen maakte de drie konijnen los, al die tijd de merrie in het oog blijven houdend. Met de drie beesten in zijn handen ging hij terug naar zijn vader en zijn zus. Ivarr en Freyr waren er ondertussen ook bijgekomen - Ivarr had zoals gewoonlijk alleen oog voor hun vader terwijl Freyr hem ook begroette. Met de drie konijnen nog steeds in zijn kleine handjes - hij moest moeite doen om ze te blijven vasthouden - keek hij zijn moeder aan toen die er ook bij kwam. Hij greens naar haar en knikte enthousiast toen ze over honger begon. Als een jongen volop in de groei die altijd een overvloed aan energie leek te hebben, had hij ook altijd een overvloed aan honger. "Delaney heeft eten gebracht, kijk!", antwoordde hij vrolijk, net alsof hij niet net bijna betrapt was op een plaats waar hij niet mocht zijn. Als papa - of zijn broers - nu gewoon niets kon zeggen, zou mama het nooit weten..

do okt 05, 2017 9:49 am

do not go gentle into that good night

rage and rage against the dying of the light

Terwijl ze heldhaftig haar kleine broertje probeerde te redden moest ze haar best doen om niet met haar ogen te rollen op Freyr's opmerking. "Ik heb géén idee waar je het over kan hebben Freyr, ik zou jou nooit vragen om voor mijn paard te zorgen. Ik wil geen verwende dieren." Met een halve grijns duwde ze even tegen zijn arm aan en greens richting Thor. De kleine jongen leek doodsbang voor haar merrie, terwijl het beest nauwelijks iets zou doen. Ja misschien zag ze zijn haar aan voor hooi, maar dat was dan ook dat.

Ívarr liet echter haar glimlach half wegvallen en vernauwde haar ogen even. Het joch deed alsof zij en haar broers niet bestonden, had hij even pech, het enige wat hij wou zou zij zo ondertussen wel voor zorgen dat hij nooit zou krijgen en als ze hem niet beter kende zou ze nog bang kunnen zijn dat hij haar daarvoor iets aan zou doen. "Heb je weer mensen hun dag lopen verzieken Ívarr?" Mompelde ze droogjes. "Niet dat je iets anders doet." Voor ze nog verdere opmerkingen kon maken over zijn gedrag sprak haar vader haar aan en moest ze even op haar achterhoofd krabben met een schaapachtige grijns. "Nou ehm. Ik was jagen. Mam vroeg me, nietwaar?" Meteen keek ze hoopvol op naar de donkerharige vrouw, hopende dat die haar zou verdedigen. Zou wel weer zo mooi zijn. Ondertussen liet Thor haar vangt blij zien en knikte ze tevreden. Achter haar vader naar binnen lopende, hopend dat de geur van eten hem zou doen vergeten van haar afwezigheid.

ty ek

ma okt 16, 2017 1:09 pm

and my heart will come alive

It was a pretty common thing to help each other out in their family. Every sibling, except for Ivarr, had a good relationship with the others. Sometimes he felt kind of sad his younger brother was so distant to them. When he joined the group he didn’t even great them, the only thing that mattered was their father. Freyr just told himself not to care so much, and most of the time that worked out pretty well. Instead he focused on his sister, who was accusing him of pampering the horses too much. ”Who doesn’t like treats though”, He defended himself with a small grin.

The boy turned his attention to his father when he started speaking to him and Delaney. Apparently the guy he had sparred against was wounded more than he had anticipated. ”I’ll try to be more careful next time, I promise”, He nodded. Sometimes he underestimated his own strength, especially when he was a bit too fired up and enthusiastic about it. Suddenly their mother came outside too, to check up on the noise. When she proposed to get inside because dinner was ready, he realised how hungry he actually was. His training, combined with the tour around their lands, had burned through all his energy. ”If I didn’t like horses that much, I could eat one now”, He joked, while he followed the others inside.

i'll make a man out of you

i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you

Re: i'll make a man out of you