You can't unlearn something, even if you want to. You know what you know

unlearn

Even schopte ze een steen weg van onder haar voeten. Ryska keek op en volgde het alert met zijn ogen. Kalm keek ze naar de hond. Hij was altijd zo, altijd zo alert, altijd zo gericht op dingen die haar konden pijn doen. Wetende wat hij zou gedaan hebben aan die ene jongen sloeg ze haar ogen af. Het was fijn te weten dat haar gave niet helemaal nutteloos was. Het opnieuw tot leven wekken van doden had wel een combat voordeel, hoe leuk om te weten. Zuchtend legde ze een hand tegen haar slaap aan waarna ze de haren achter haar oor streek. Nymmerwell's jungle was geen plaats voor buitenstaanders zoals haar, maar met Ry aan haar zijde wist ze wel haar weg te vinden in deze wildernis. Ze was opweg naar een man die ze op een van haar eerste reizen hierheen had ontmoet. Een handelaar die leefde in deze streek en die de beste dingen van de regio kende. Het was ideaal voor haar. Maar iets in haar stak tegen. Wilde ze dit wel doen of wilde ze plan B met beide handen aannemen. Het was zo riskant, maar aan de ander kant was dít juist ook riskant en het leek vrij nutteloos in haar ogen. Kalm streek de vrouw even langs haar haren heen, kalmte in haar zijnde, tot er plots iets veranderde.
Boos blaffend schoot Ry opeens de struiken in en een frons verscheen meteen op het gezicht van de vrouw. Zonder echt te twijfelen of ergens bij stil te staan trok ze haar zwaard en begon ze wat planten weg te hakken voordat ze verder kon en achter het geluid aan kon rennen. Al snel kon ze zien dat de bruin-zwarte verschijning was gestopt aan een open plek,
omkijkende. Ze gromde even en liet haar weer in de schede zakken. Ze rende hem zowat voorbij in een boos geluid van frustatie. De hond kroop ineen en liet zijn oren zakken, maar wandelde kalm achter haar aan. Het was echter toen ze in haar halve boze actie van bijna struik schoppen was... Dat ze iets in haar ooghoek zag. Wel meteen keek ze op, een jongen, een erg jong jongengeval. Wel meteen fronste ze even bij het zien van dit. De lange vrouw keek even om naar Ry, die eigenlijk klaar stond om op het kind te springen. Hij was enkel aan het wachten op een iets, de woorden van zijn meester... Maar geen haar op haar hoofd die eraan dicht dat kind pijn te doen... Ze haalde even diep adem en probeerde haar woede even onder controle te krijgen. Hij zag er niet meteen uit als een lokaal iemand amar aan de andere kant wat als hij geboren was buiten Nymmerwell en hier was opgegroeid? Er waren eindeloze mogelijkheden. Ze stak even haar hand op, waarbij de hond naast haar ging zitten en uiteindelijk ging liggen zonder nog protest of gegrom te laten horen. "Hello?" zei ze even voorzichtig terwijl ze op afstand bleef van het jonge kereltje. Voor het eerst sinds maanden sprak ze weer zoals ze ooi had gedaan, zacht en ontspannen. Zoals ze altijd tegen haar dochter had gepraten. Met liefde en zorg.