Enjoy the rain. ◘Open◘

Het was alweer een hele tijd geleden sinds Zandru voor het laatst in Mothers Heart geweest was. Niet dat het stadje erg veranderd was, integendeel, maar na de tijd die hij had doorgebracht in het Noorden, leek Mothers Heart haast op een sloppenwijk. Maar dan een sloppenwijk waar hij met heel zijn hart van hield. Hij was hier opgegroeid en het zou voor de rest van zijn leven een thuis blijven.

Hij was teruggekeerd omdat hij steeds meer en meer te horen kreeg dat de nieuwe commander, ondanks haar jonge leeftijd, erg goed was in wat ze deed. Hij wou nagaan hoeveel er war was van die verhalen en hoeveel overdreven of gewoon grofweg fout. En hij had ook gewoon weer een job nodig. Je bijl verhuren in deze tijden van vrede was nu niet bepaald een levenswijze waar hij direct rijk van zou worden.

Het was niet moeilijk om te weten te komen waar hij de Commander kon vinden. Zeker niet omdat de kinderen tijdens het vechten behoorlijk wat lawaai maakten. Een korte blik over het oefenveld was voldoende om de Commander te zien staan. Ze was echt nog jong. Daar veranderde haar half-zwarte gezicht helemaal niets aan. Zandru stuurde zijn schimmel in haar richting en hield op een paar meter voor haar halt. Zowel zijn eigen grootte, als die van zijn paard, zorgden ervoor dat hij een flink stuk boven haar uittorende.

"Dus jij bent de nieuwe Commander?" Van manieren of respectbetuigingen trok hij zich niets aan. Hij had niet de gewoonte om iemand met respect te behandelen, puur en alleen omdat die persoon een mooie titel met zich meedroeg. Respect moest je verdienen, vond hij. "Je bent kleiner dan ik verwachtte."

Ze leek niet echt onder de indruk te zijn van Zandru. Gelukkig maar, het zou een behoorlijk slechte Commander van haar maken, moest ze onder de indruk zijn van de eerste de beste man op een paard die op haar afkwam. Ook zijn opmerking over haar lengte was nauwelijks voldoende om een echte reactie uit te lokken. "Brute kracht wint maar zelden een gevecht." Meer kwam er niet. "Maar niemand wint een gevecht zonder kracht."

De Commander vroeg of ze hem hier al eens gezien had. "Mogelijk," begon hij, "Vroeger misschien. Het is lang geleden dat ik nog in Vanaheim was Zonder op de harder wordende regen te letten, liet hij zich van zijn paard glijden. Hij boog lichtjes door zijn knieën en zei: "Zandru." Hij knikte in de richting van het veld met de vechtende kinderen. "Ze zijn goed!"

Zandru negeerde Lexa's opmerking over dat er veel meer beslissend was om een gevecht te winnen. Wie zo iets zei was dwaas of zwak. Of hij beschikte over vaardigheden en kennis die Zandru niet had. Hij hoopte dat het dat laatste was, want voorlopig leek het hem dat het tijd werd dat er een nieuwe commander kwam. Een die zo veel kracht uitstraalde dat hij zijn gezicht niet hoefde te verstoppen onder de verf.

“Terug in de tijd van de vorige Commander, huh? Voelt alsof het een eeuwigheid geleden is,” Zandru grijnsde. "Mothers Hearts Commanders hebben niet de gewoonte om een eeuwigheid mee te gaan." Hij was benieuwd waar dit gesprek heen zou gaan. Voorlopig schatte hij de kans dat hij het dorp in vliegende vaart zou moeten ontvluchten haast even groot als de kans dat hij aan het eind van deze discussie haar respect verdiend had. Maar het neigde eerder naar dat eerste.

De vrouw vertelde dat ze nog een lange training voor de boeg hadden om ook maar kans te maken om te winnen. "Je zou niet te lang moeten wachten met de volgende Conclave." Zijn blik kreeg iets serieus terwijl hij dit zei. Hij probeerde even niet meer om de Commander uit evenwicht te brengen, maar gaf oprecht zijn mening. "Niemand wilt een Commander die enkel hiermee overweg kan." Hij klopte kort op de bijl die aan zijn riem hing. "Een echte commander vind je hier en hier," waarna afwisselend zijn hand naar zijn hart en zijn hoofd bracht.