Feel the shadows hanging over us

shadows

De dame trok even haar shirt goed. Kalm staarde ze naar de trainingspop die ze opgezet had in de achtertuin. Wat zakken gevuld met stro. Ze had zo de basis van het zwaardvechten geleerd voor ze ging sparren en echte gevechten met mensen aanging. NU ze steeds meer in nauwere situatie terecht kwam moest ze ook met een dagger tewerk leren gaan. Even gooide ze het ding op waarna ze in een soepele beweging het opving. Ze blies even haar blonde haren uit haar gezicht voordat ze naar voren schoot en met vlotte bewegingen en snelle handelingen uithaalde naar de zak. Ze zette zich af en trok het mes op waarna ze haar spieren aanspende en een kick gaf tegen de zelfgemaakte pop. Haar zus had er bijpassend gezicht op getekend met houtskool, maar veel aandacht had ze daar nu niet voor. Zijn gezicht was open gescheurd in haar handeling, waarbij granen en stro uit de bruine zakken kwamen gepuild. Met een achterwaartse zet lande ze soepel op wat hooibalen die naast de pop stonden. Ze had andere mensen zien vechten met meer elegantie die ze hier vertoonde. Dat duide erop dat dat ze beter moest worden en wel nu. "Another one," riep ze, haar zus bracht het volgende kunstwerk al snel ter vervanging van de eerste.
Om haar woede uit te werken ging ze vaak iets te hevig tekeer. Ze wist dit en dus had ze besloten op haar eigen terrein tewerk te gaan in de plaats van ergens in het bos of in de stad. Ze ging ook niet naar iets van een groep om getrained te worden. Kalm richtte ze haar ogen even op de doodgebloeide klaproos die aan de rand van hun huis bloeide. Even haalde ze diep adem, waarna ze langzaam haar handen in een kommetje rond het hangende kopje van de plant hield. Langzaam begonnen haar blauwe ogen op te lichten, waarbij haar handen een tintelend gevoel aannamen en een blauwe energie uit haar handpalmen opstegen naar de dode planten. Het was een kwestie van seconde voordat de bloem zij kopje weer optilde. Kalm keek ze toe naar de roos, die nu weer prachtig in de bloei was. Langzaam ebde de blauwe energie uit haar handpalmen. Met een zucht op haar lippen liet ze haar ogen afdwalen naar de steen die op het vrijgehouden stukje grond was. Maddie had altijd van klaprozen gehouden, MArvelynn wist dat ze niks anders op haar graf zou willen. En zij, als haar moeder, zou ervoor zorgen dat ze altijd zouden bloeien op deze plaats. Zolang ze dat zou kunnen waarmaken had ze nog niet volledig opgegeven op haar dochtertje. Haar prachtige wondertje.

Nadat ze het graf van haar kind had opgeruimd had ze besloten een wandeling te gaan maken. In linnen die haar alles behalve stonden wandelde ze het pad over. Haar haren slordig terwijl ze de boog en koker gevuld met pijlen op haar rug gebonden had. Ze zag er levenloos en moe uit. Alsof die ene actie alles uit haar had gehaald. Eigenlijk had het dat niet gedaan. Het was emotioneel dat het zoveel pijn deed. Ze kon het niet aan, niet elke dag zoals ze nu deed. Waarom deed ze dit zelfs? Waarom bleef ze in deze loop zitten? In deze obstructie van gedachten en moordende emoties. Het was... Abnormaal en dodelijk.