Undimmed by cloud or shade of night

Ze was van plan om weer uit Mothers Heart te vertrekken, en wel snel. De plaats lag haar niet helemaal. Er hing een bepaalde sfeer die haar ongeduldig liet worden en dat was iets waar ze een echt hekel aan had. Ze wilde het niet en was het inmiddels wel weer zat. Toch was er iets dat haar aandacht trok, iets wat haar overtuigde om toch nog iets langer te blijven. Een deuntje, een lied dat haar bekend voor kwam. Het was jaren oud, haar moeder had het ook vaak geneuried toen alles nog op zijn plaats leek te zijn. Na twee van haar kinderen verloren te hebben was ze er mee gestopt. Het was enorm stil geworden. Alles had een soort ijzige stilte over zich gekregen. Tot haar broertje geboren werd. Zo nu en dan was het lied weer te horen rond het huis. Shay had het altijd onthouden, herkend, en nu weer. De man stopte met het scherpen van zijn zwaard en keek haar kant op. Voor een moment keek ze terug, ze wilde zijn reactie tot in de detail pijlen. Bij sommigen in Mothers Heart wist je het maar nooit. "Goedemiddag," begroette ze hem, simpel, rustig.

De man ging nog een keer met de steen langs zijn zwaard voor hij naar haar opkeek. Good afternoon," sprak hij rustig. Hij leek er niet echt een probleem mee te hebben dat ze hem had aangesproken. Dat gaf aan dat ze eventueel verder met hem in gesprek kon gaan. Zij was echter niet de eerste die verder sprak. "Do you know the song?" vroeg hij haar. Zijn zwaard stak hij met de punt de grond in waarna hij op het heft leunde. Er was wat nieuwsgierigheid te horen in zijn stem. Wat betekende dat het ook min of meer zijn bedoeling was om een gesprek met haar aan te gaan. Shay knikte bevestigend voor ze sprak. ”My mother used to hum it,” sprak ze rustig terwijl ze wat verder naderde. De brunette nam plaats op een boomstronk die net iets meer dan een meter van de man af stond. Haar grijsblauwe ogen richtte ze weer op de man. ”Where have you heard it?” vroeg ze hem vervolgens maar. Ze had niet echt een idee hoe ze anders verder moest met gesprek.