Day After

Per definitie sliep Charlotte weinig. Dat was al begonnen toen ze zelf nog als courtisane werkte en was niet veranderd sinds ze de Blooming Rose had overgenomen van haar vorige Madam. Ze sliep zo’n vier uur per nacht, als het dat al was, voor ze wakker werd en daarna de slaap niet meer kon vatten. Zelf vond ze dat niet zo erg; er was immers genoeg te doen en ze was eigenlijk zelden of nooit moe door de dag.

Momenteel was ze bezig met het opruimen van de laatste paar mokken en andere rommel. Officieel had ze hier personeel voor, maar het was nog vroeg en haar mensen zouden pas tegen de middag aankomen om op te ruimen, en om het nou te laten liggen was ook geen gezicht, vooral gezien de grote hoeveelheid scherven op de vloer. De vloot die gisteravond teruggekomen was had voor grote activiteit gezorgd en Charlotte wist beter dan menigeen dat mannen zich nu eenmaal niet zoveel bezighielden met zorgen dat glazen heel bleven als ze met hun hoofd al half in bed met een van haar meisjes lagen.

Nadat ze de scherven had opgeruimd, bracht ze de gebruikte mokken naar de keuken, waar ze Sierra aantrof. Wat er speelde tussen haar en de heer van Isla de Juegas was een slechtbewaard geheim binnen het bordeel, al was Charlotte ervan overtuigd dat er maar weing mensen buiten de muren van de Rose wisten dat er überhaupt iets speelde. De vorige Madam zou er een probleem van gemaakt hebben; Charlotte had echter haar prioriteiten op een rijtje en wist dat ze Asher Morrigan beter te vriend kon houden. En als een van haar meisjes genoeg was om dat te verzorgen, des te beter.

Vrolijk neuriënd zette Charlotte de mokken op tafel en vulde een grote kom met water zodat ze aan de afwas kon beginnen. Wederom, werk voor het personeel, maar Charlotte was er nooit vies van geweest zelf wat werk te verrichten. Ze zou het waarschijnlijk nooit zo lang in de Rose hebben volgehouden als ze dat wel was. Terwijl ze zich bezig hield met de mokken, wierp ze een blik in Sierra’s richting. “Alles naar wens bij het heerschap boven?” vroeg ze met een plagende glimlach en een knipoog.

Vanaf het moment dat ze zich beter op haar plek was beginnen gaan voelen in het bordeel, jaren geleden, had Charlotte het haar missie gemaakt om op goede voet te staan met de andere meisjes in de Rose. Toentertijd ging het om het hebben van bondgenoten, mocht het ooit nodig zijn; zelfs als courtisanes stonden ze samen sterker dan alleen. Toen ze eenmaal de Rose had overgenomen, merkte ze pas wat een groot voordeel dat was. De meisjes werkten nu eenmaal beter wanneer ze zich veilig en gehoord voelden en Charlotte, die maar al te goed wist wat ze door konden maakten, zorgde er altijd voor dat hun veiligheid gewaarborgd was. Iedereen die voor haar werkte wist dat als iemand hen ook maar met een verkeerde vinger durfde aan te raken, diegene daar een hoge prijs voor zou moeten betalen.

Het betekende dat er over het algemeen een prettige sfeer heerste tussen Charlotte en haar courtisanes, waarin ook Charlotte zich op haar gemak voelde. “Ik geloof van wel. Hij ligt nog lekker te ronken,” beantwoordde Sierra haar plagerij. Charlotte moest lachen. “Dat mag ik hopen. Ik zou het vreemd gevonden hebben als je hem niet helemaal uitgeput had,” zei ze terwijl ze de gewassen mokken omgekeerd op de tafel zette zodat ze al wat konden drogen voor Charlotte ze zometeen met een doek verder afdroogde.

“We staan behoorlijk in de plus,” zei ze met een tevreden glimlach nadat Sierra naar de stand van zaken vroeg. “Altijd goed voor de zaken, als de vloot weer aangemeerd is.” Over het algemeen wist Charlotte slim genoeg met geld om te gaan om zelfs in de magere weken winst te kunnen draaien, vooral doordat ze er behoorlijk wat gunsten op nahield op het eiland, maar ze merkte wel degelijk het verschil tussen een drukke avond als gisteren en andere dagen; ze had nog niet heel precies geteld, maar zoals het er nu naar uitzag had de Rose gisteravond meer verdiend dan in de hele week daarvoor.

Ze goot het teiltje leeg en pakte een doek voor de mokken. “We zijn wel behoorlijk door de voorraad heen. Vooral de ale en sterke drank, uiteraard.” Ze rolde speels met haar ogen en haalde een schouder op; het was volledig te verwachten dat de drank als eerste erdoorheen ging. De mannen kwamen hier voor twee dingen: alcohol en vrouwen. “We moeten straks zorgen dat we nieuwe laten aanleveren voor vanavond. Heeft Asher iets gezegd over hoe lang zijn vloot aangemeerd blijft?” Ze hoopte dat hij van plan was in ieder geval een paar dagen te blijven; dan kon ze een buffer aan inkomsten aanleggen voor de rustige weken erna.

Bij het horen dat sommige bemanningsleden misschien de oversteek naar Brightwater Keep wel zouden maken, trok Charlotte een zuur gezicht. Het was niet dat ze iets tegen Brightwater Keep had, ze kwam er immers zelf vandaan, maar als er mannen daarheen zouden trekken, betekende dat dat er minder inkomsten voor de Rose waren. Haar frons verdween echter snel om plaats te maken voor een ingenomen glimlach. “Nou,” zei ze, “dan moeten we ervoor zorgen dat er iets is dat ze hier houdt terwijl ze wachten op hun volgende vertrek.” Het zou simpel genoeg zijn voor haar meisjes. Mannen waren nu eenmaal simpele wezens, vooral wanneer ze geen enkele andere verplichtingen hadden dan aangeboren familie. De enkelen die al getrouwd waren en hun gezicht thuis moesten laten zien wanneer mogelijk waren toch niet hier te houden.

Nu de mokken eenmaal droog en weggezet waren, pakte Charlotte een boek van een van de planken en greep er een potlood bij. Het boek gebruikte ze voor het bijhouden van de voorraad, zowel voor gebruik tijdens openingsuren van het bordeel als voor het onderhoud van de meisjes buiten werkuren. Ze opende de voorraadkast en ging na wat ze nog hadden; items waar de voorraad drastisch van geslonken was, zoals de drank, kregen een aantekening in haar boek. Toen ze eenmaal klaar was, pakte ze een nieuw vel papier en noteerde items die opnieuw geleverd moesten worden. Het papier legde ze weg voor later; ze betaalde een straatjongen voor het afleveren van haar lijsten bij de juiste personen, die ervoor zouden zorgen dat de juiste spullen op de juiste plek kwamen. Charlotte klopte haar hande af op haar rok en zette haar handen in haar zij. “Had je al gegeten?” vroeg ze Sierra. Langzaam maar zeker zou het toch langzaam tijd worden dat de rest van het bordeel ontwaakte en traditiegetrouw zorgde Charlotte er altijd voor dat er eten klaar stond voor de meisjes, zodat ze hun krachten opnieuw konden opbouwen.

Nog voor Sierra antwoord gaf, had Charlotte al enkele dingen verzameld, waaronder een grote kom en een garde en een aantal eieren, genoeg voor een stevig ontbijt voor meerdere mensen. Met geoefende hand brak ze de eieren boven de kom en mixte ze tot een vloeibaar geheel met de garde. Een aantal snufjes zout en peper later bekeek ze het resultaat met een tevreden knikje. “Ben ik zo voorspelbaar?” grinnikte ze naar Sierra. Ze vond het niet zo erg; op voorspelbaarheid kon gebouwd worden en naar de meisjes toe durfde ze zich wel zo op te stellen. De buitenwereld was een ander verhaal. Daar was het beter om een air van mysterie om haar heen te houden, aangezien voorspelbaarheid ook gebruikt kon worden.

Charlotte pakte de kom met geklopte eieren en liep ermee naar de kookpit. Ze warmde een van de pannen op boven het vuur alvorens ze het mengsel erin goot. Met een spade zorgde ze ervoor dat het niet aan de randen en bodem van de pan bleef kleven. Ze deed zich geen moeite het één geheel te houden; gaarheid was belangrijker dan het aanzicht, in haar ogen. Terwijl de eieren bakten, pakte ze het brood en begon er plakken van te snijden. “Wil je het hier of meenemen naar boven voor Asher?” Ze wist niet of Asher überhaupt om ontbijt stond te springen of dat hij elders wilde eten, nu het daglicht was, maar het laatste dat Charlotte wilde was te horen krijgen dat ze de heer van het eiland slecht verzorgd had.

Boven haar hoofd hoorde Charlotte de inmiddels bekende geluiden van een ontwakend bordeel. De muren en vloeren waren dun, dus elk geluid was tot ver in het gebouw hoorbaar - iets waar Charlotte zich vroeger, als vijftienjarige die haar eerste klanten moest bedienen, altijd gruwelijk aan geërgerd had, maar tegenwoordig deed het haar weinig meer. Het zorgde ervoor dat ze vanaf de vloer beneden kon horen als er boven in de kamers iets misging. Gelukkig had ze een reputatie opgebouwd die sterk genoeg was om te voorkomen dat dit vaak gebeurde, maar het kwam nu eenmaal wel eens voor dat een van de mannen wat te diep in het glaasje had gekeken en losse handjes had. Gelukkig was gisteravond bijna het schoolvoorbeeld van een goede avond geweest, dus er heerste een ontspannen sfeer terwijl de meisjes langzaam ontwaakten. Het zou niet lang duren voor het hier een doorloop aan half-slaperige courtisanes was die op zoek waren naar hun ontbijt.

Hierdoor vond Charlotte het niet vreemd dat Sierra ervoor koos om haar ontbijt in de keuken te eten. Als ze er niet was wanneer de rest hun eten kwam ophalen, kon dat zorgen voor opgetrokken wenkbrauwen, ook al wist het merendeel precies wat zich tussen Asher en Sierra afspeelde wanneer de heer van het eiland aanwezig was. Charlotte knikte en nam zich voor wat eten over te houden, wat meestal geen probleem moest zijn. “Je kunt kijken of we nog ergens koffie hebben staan,” zei ze toen Sierra vroeg of ze hulp nodig had. Zelf dronk ze het niet, ze vond het een vreselijk bittere smaak hebben, maar ze wist dat sommige van de meisjes erbij zweerden en niet aansprekelijk waren voordat ze een slok op hadden.

Tot Charlotte’s opluchting had Sierra al snel de zak koffiebonen gevonden en zette zee en ketel water op om te koken. Charlotte wierp een vluchtige blik op de zak en zag dat er gelukkig nog genoeg was voor vandaag. Ze maakte wel snel een notitie op haar boodschappenlijst; de zak leek op zijn minst half leeg, waar ze het niet lang meer mee zouden redden. Charlotte was net terug bij de tafel en het brood dat ze aan het snijden was toen Sierra plotseling over Falkreath begon.

“Hmm,” zei Charlotte bedachtzaam terwijl ze tegen de tafel leunde en haar armen kruiste. Ze kwam zelden of nooit in Falkreath; ze kwam voornamelijk alleen in D’Auvignon voor David’s winkel, als ze zich al buiten Rhoynar begaf. “Niet veel. Ik weet dat er in Skørravir een hele familie het voor het zeggen heeft en ik heb ze misschien eens één of twee keer zien lopen, maar nog nooit mee gesproken. In Hillerød is er een nieuwe - jong ding nog, volgens mij. Best geliefd bij haar mensen.” Ze haalde haar schouders op. “Nogmaals, voor de rest heb ik nooit iets met haar van doen gehad. Ik blijf daar liever weg, als het even kan.” Ze  rilde overdreven, alsof alleen de gedachte aan het weer in Falkreath haar al koud maakte, en grinnikte.

Ze draaide zich naar het vuur en haalde de pan ervanaf voor de eieren zouden aanbranden. “Hoezo?” vroeg ze Sierra over haar schouder terwijl ze de eieren uitschepte. “Was je een vakantie aan het plannen? Dan kan ik wel betere adresjes bedenken.” Ze wist niet zo goed hoe dit zou vallen; ze wist dat er meisjes in de Rose rondliepen die het gevoel hadden dat ze geen keuze hadden behalve blijven waar ze waren, uit angst voor hun positie of hun inkomsten of nog iets anders. Charlotte liep er niet te koop mee, maar ze had er, in tegenstelling tot de vorige madam, geen problemen mee als de meisjes af en toe een tijdje het bordeel uit wilden, al was het maar om familie of vrienden te bezoeken, in zoverre ze die nog hadden. Maar, nogmaals, hier liep ze niet te koop mee – zodadelijk stonden ze allemaal bij haar op de stoep.

Gelukkig leek Sierra niet zwaar aan haar misschien wat misplaatste grap te tillen, al was er wel iets anders wat Charlotte’s aandacht trok: Sierra’s antwoord kwam snel – iets te snel, naar Charlotte’s mening. Door de jaren heen had ze noodgedwongen wel geleerd te herkennen wanneer iemand loog – ze kon immers zelf geen goede leugenaar zijn als ze de tekenen niet kon herkennen – en iets aan de manier waarop Sierra zo gemakkelijk haar vraag wegwuifde, wekte haar argwaan. Ze had sowieso nog nooit iemand over een regio als Falkreath horen vragen puur uit interesse.

Terwijl ze zich bezig hield met de laatste hand aan het ontbijt te leggen, sloeg ze haar ogen zo onopvallend mogelijk op naar Sierra. Haar nieuwsgierigheid was gewekt. Ze wist niet waarom Sierra het nodig vond om iets voor haar achter te houden, maar ze wist ook beter dan het rechtstreeks te vragen. Ze ging zorgvuldig om met het vertrouwen dat de meisjes in haar hadden en ze was zich er maar al te goed bewust van dat haar vermoedens uiten een kwalijk effect op haar relatie met Sierra kon hebben.

Vanzelf wijdde Sierra echter al over haar antwoord uit en vertelde dat Asher net terug was uit Falkreath. Het kwartje viel bij Charlotte. Ze had eigenlijk wel moeten weten dat het iets met Asher te maken had. Ze rechtte zich, haar ogen nu volledig op Sierra gericht, en zette haar tanden voor enkele momenten in haar onderlip terwijl ze nadacht. “Luister,” begon ze uiteindelijk zachtjes, “hou je ogen open. Ik weet hoe gemakkelijk is om jezelf te verliezen in een man en hoe veilig dat kan voelen. Maar zelfs wanneer hij altijd bij je terug komt, is hij geen knip voor zijn neus waard als hij überhaupt een andere kant uit kijkt.” Ze wilde niet bemoederend doen, maar er waren maar weinig dingen in de wereld waar ze echt om gaf, en haar meisjes waren er daar een van.