Day After

God, wat smaakte het goed om na weken weer iets fatsoenlijks te eten. Hij had dan ook bijzonder veel aandacht voor het eitje op zijn bord op dit moment. Voor zijn gevoel kon hij de hele keuken wel leegvreten. Sierra daarentegen koos voor een ietwat mager ontbijtje. Hij genoot van zijn eten terwijl Sierra van hiernaar daar vloog, om eten en water voor hen te halen. Toen hij haar vroeg wie ze wel als een geschikte madame zou zien, en hij haar suggereerde, kwam er een redelijk vaag antwoord. Hij hield zich nog maar even stil, wachtend op een of andere toevoeging. Ze begon over de voordelen, dat ze haar eigen klanten uit zou mogen kiezen, iets waar hij nog niet eens over na had gedacht. Dan hoefde hij haar niet meer te delen, tenzij ze zelf gedeeld wilde worden. Dat zou hem echter ook genoeg vertellen. Hij glimlachte even toen ze naar hem wenkte. “Stel je voor,” reageerde hij, waarna hij nog wat at. Het was niet iets voor hem om hier tussenin te gaan zitten. Als Sierra zichzelf omhoog wilde werken, zou ze dat op eigen kracht moeten doen. Ze ging verder, over het gebouw dat een tikkeltje achterstallig was, waarop Asher even om zich heen keek. “De meeste gebouwen op het eiland liggen er wat bouwvallig bij,” liet hij haar vervolgens weten. De uitzondering was zijn eigen huis, natuurlijk, dat veilig en stevig op de helling naast de stad stond. Het volgende argument was dat er nogal veel concurrentie was op het eiland, iets wat hij zich goed voor kon stellen. Bordelen waren er hier in overvloed, de een met een mooier assortiment aan dames dan de ander. “En wat zou het ene bordeel van het andere onderscheiden?” vroeg hij vervolgens. Hij had geen idee waarom iemand ook maar een voet zette in een ander bordeel dan de Rose, maar Asher lag dan ook niet helemaal objectief in de discussie.

Met enige urgentie werkte hij zijn ontbijt naar binnen, met de bedoeling straks nog wat meer te halen voor een tweede ronde. Na al dat harde werken, gunde hij zichzelf dat immers wel. Afwisselend keek hij Sierra aan terwijl ze haar zegje deed over de problemen waar het bordeel al dan niet mee kampte. Wie had ooit gedacht dat hij de zorgen van een courtisane aan zou horen over het comfort van een bordje roerei? Asher knikte even toen ze opmerkte dat er heel wat concurrentie bij was gekomen, dat was zeker waar. De stad was toch redelijk gegroeid en de populatie van het eiland daarmee ook. Het feit bleef echter dat diezelfde populatie grotendeels mannelijk was, waardoor er twee dingen overbleven waar vooral vraag naar was op het eiland; vrouwen en alcohol.

“Misschien moet je het hier met Charlotte over hebben,” opperde hij toen maar, gezien hij toch zeker niet de madame van het bordeel was. Hoe graag hij haar ook wilde helpen, hij kon er bijzonder weinig aan doen dat de concurrentie steeg. Of hij moest ineens een flink potje vriendjespolitiek gaan uitoefenen en de Rose allerlei privileges gaan geven, al zou dat voor hem persoonlijk maar weinig goeds doen. Hij grinnikte even toen ze opmerkte dat de mannen toch wel bleven komen als het aanbod goed was. “Dat zeker, maar wat maakt een goed aanbod?” Het verschilde hoogstwaarschijnlijk per regio, of zelfs per man. Je zou eigenlijk bijna van alles wat moeten hebben om aan ieders’ eisen te kunnen voldoen. Asher werkte het laatste beetje van zijn ontbijt naar binnen voor hij zijn bord weer teruglegde op het aanrecht. Er verscheen een suggestieve grijns op zijn gezicht toen ze hem vroeg of er iets was dat hij miste. “Misschien één ding,” zei hij, terwijl hij op haar afliep en zijn handen op haar heupen liet rusten. Het liefst zou hij haar compleet voor zichzelf hebben, al wist hij ook wel dat dat niet te doen was.

Hier en daar hoorde hij het karakteristieke gekraak van het enigszins vervallen gebouw. Het bordeel ontwaakte en zo nu en dan hoorde Asher stemmen. Stemmen die af en toe gevaarlijk dichtbij de keuken kwamen. Normaal was hij lichtelijk panisch geworden, bang dat iemand hem hier zou vinden, al leek het hem nu vreemd genoeg weinig uit te maken. De meeste bemanningsleden gaven hoogstwaarschijnlijk toch geen zier om wat hij met zijn vrije tijd deed en ook wat zijn vrouw ervan vond, boeide hem alsmaar minder. Zijn laatste tripje naar Brightwater Keep was allesbehalve rustgevend geweest en ergens had hij het gevoel dat ze toch al lang wist wat hij uitspookte wanneer hij weg was. Er was geen zichtbare reactie die hij uit haar op kon maken toen hij suggereerde dat ze dit dilemma beter met Charlotte op kon pakken. Ergens was het wel een beetje gemeen om haar niet enigszins tegemoet te komen, maar het was ook niet zo dat hij handen vol geld in een bordeel zou gaan stoppen omdat hij een oogje had op één courtisane. Hoe naïef zou hij dan wel niet zijn? Sierra merkte op dat een variërend aanbod wel zou helpen, waarop hij even afwezig knikte. “Misschien wordt het tijd om het een en ander te importeren,” merkte hij dus op. “Over een tijdje komt er een slavenschip vanuit Valyria. Misschien dat daar wat tussen zit.” Dat hij over mensen praatte alsof het goederen waren, had hij eigenlijk niet door. Zijn eten werd al snel aan de kant geschoven voor iets anders. Met zijn handen op haar heupen trok hij haar iets dichter naar zich toe, waarop hij haar hand door zijn haren voelde gaan, wat bij hem weer een kleine glimlach opleverde. Er verscheen een geamuseerde grijns op zijn gezicht toen ze vroeg of zijn honger al gestild was. "Een nagerechtje past er vast nog wel in," merkte hij op, terwijl hij even achterom keek in de hoop te kunnen zien of ze onopgemerkt naar boven zouden kunnen verdwijnen. Een aantal vrouwelijke stemmen vlak buiten de deur voorspelde echter dat dat niet het geval was.