More than just a price. ~Romeo~

Tevreden om zich heen kijkende, haar gedachten laten afdwalende naar alles wat er te zien was, liep ze op het markt plein. Waar normaal dit plein groot, rond en leeg was. Was het nu bezaaid met kraampjes, mensen en vele kratten vol goederen. De geluiden van de drukte; lopende mensen, schreeuwende handelaren, rinkelende munten en handje klap, waren duidelijk te horen. Overal waar je keek zag je dan ook een aanleiding voor deze geluiden. Het was een typisch markt tafereel. Door het mooie weer, een fris briesje maar met warme felle Zonne stralen, en gezien welke stad het was, Brightwater Keep, was het levendiger dan sommige dagen en andere markten die ze had gezien.
Het was prettig om weer eens met haar voeten op vaste grond te lopen en omringt te zijn door onbekende mensen. Niet dat ze het reizende piraten leven niet waardeerden hoor. Ze hield er van met hart en ziel. Maar soms was verandering in de situatie toch wel goed. Het hield de geest levendig en het brein helder. Om nog maar niet te spreken over het heerlijke eten wat er op land allemaal te vinden was. Het eten op het schip was niet heel erg maar dingen zoals fruit was niet slim om mee te nemen dus moest ze dat toch echt verorberen als ze aan land was.
Terwijl ze hier aan dacht vielen haar ogen op een kraam met opvallend gekleurde goederen. Al snel kwam ze er achter dat het fruit was wat de man verkocht. Er lagen veel verschillende dingen maar in de grotere kratten waren prachtige ronde appels te zien. Deze ronde vruchten waren onderverdeeld in drie rijen, een met donker rode appels, eentje met gevlekte appels en eentje met fel groene. Bij de gedachte aan z’n grote zure groene appel, een explosie van smaak in je mond, merkte ze hoe ze begon te water tanden. Even overwoog Lyra om een set muntjes te pakken en een appel te kopen. Maar nog voor ze het buideltje met haar handen had bereikt speelde er alweer een bekende grijns om haar lippen. Waarom zou ze geld uit geven als het ook anders kon? En daarbij zag de man er uit als een veel te rijke, wel gevoede, handelaar die zijn vruchten voor veel teveel geld verkocht. Om zo van de zoete vruchten van afzetterij te smikkelen.

De grijns om haar lippen verdween en ze maakte haar weg richting het kraampje. Op ongeveer vijf meter afstand van de handelaar stond ze stil en leunden met haar rug tegen een muur aan. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en deed alsof ze de voorbijlopende mensen aan het bekijken was. Door de drukte wist ze dat ze niet zou opvallen als ze vanaf hier het kraampje zou observeren. Haar zilveren ogen scanden het stalletje af en al snel hadden ze een object voor haar snode plannetje gevonden. Achter de handelaar zelf stond een krat met flink wat kokosnoten er in. Het was een vrucht wat redelijk hard was en zo dus wel tegen een stootje kon.
Zo onopvallend mogelijk bracht Lyra haar rechter hand iets omhoog terwijl ze zich concentreerde op de krat met de bruine ronde vruchten er in. Vervolgens maakte ze een langzame beweging naar links met haar hand, haast alsof ze een onzichtbaar gordijn aan de kant schoof. Ondertussen zag ze hoe de houten krat achter de handelaar gevaarlijk naar links begon te hellen. Een vermakelijke grijns vormde zich op haar snoet en met een laatste tikje in de lucht kantelde de krat volledig. Met een flink kabaal viel het houten ding op de grond en rolde de kokosnoten over de stenen straat. Geschrokken en verbaasd draaide de man zich om en riep iets om daarna naar de krat te reiken.
Terwijl de handelaar weg gedraaid was van de kraam schoten Lyra haar ogen naar de groene appels. Ze maakte een snelle beweging met haar rechter hand en hier op volgende opende ze haar andere hand waarmee ze een telekinetische ‘pull’ techniek toevoegde aan haar handeling. Zo gebeurde het dat een van de groene appels van de berg afschoot en opeens recht over de straat, door de lucht, naar Lyra toe vloog en zo in haar hand terecht kwam. Werkelijk, dit was nog makkelijker dan je veters strikken.
Snel stopte ze de vrucht in haar jas zak, grijnsde nog even en kwam toen los van de muur. Alsof er niks was gebeurt draaide ze zich weg en zetten soepeltjes haar capuchon op. Om vervolgens te gaan lopen en zo weer te verdwijnen in de menigte. Don’t get caught, was namelijk een van de belangrijkste regels die ze, van een ‘bepaald persoon’, had geleerd als het om stelen ging.

Triomfantelijk haalde ze de appel uit haar jaszak. Ze was een afgelegen, donker steegje ingeslagen dus nu was het veilig om haar buit tevoorschijn te halen. Met een brede grijns keek ze naar haar prijs en voelde een vlaag van triomf door zich heen gaan. Na dit korte plezierige momentje maakte ze een trots lachend geluidje en zetten haar voet weer naar voren.
Terwijl ze de appel op en neer gooide in haar hand, nog na genietende van haar succes, liep ze verder het steegje in. Weldra zou ze uit deze appel een groot stuk bijten om er volledig van te genieten. Dat was wat gebeurt zou zijn als er niet opeens vanaf de andere kant iemand het steegje in kwam lopen. Een klein mager jongetje was de hoek omgeslagen en stond nu oog in oog met Lyra. Het kind had verweerde kleren aan, geen schoenen en een ingevallen gezichtje. Om zijn armen en handen zaten nauwelijks spieren waardoor het leek alsof zijn huid alleen om zijn botten was gespannen. Door de plotse verschijning was Lyra gestopt met lopen en keek het kind met een neutralen blik aan. Ze zag in zijn ogen dat hij verbaasd was iemand hier te zien maar al snel gleden zijn ogen naar iets heel anders dan haar gezicht.
Verlekkerd, verhongert en haast smekend waren zijn donkere kijkers op de appel gericht. Bij het zien van die blik voelde Lyra een steek van medelijden en ergens ook herkenning. Haar ogen gleden van het jongetje naar de appel. Kort fronste ze om daarna weer terug te kijken. Een zucht van haar kant klonk en ze stapten naar voren. Vervolgens stak ze haar hand uit en glimlachte vriendelijk. Met een knikje naar de appel maakte ze duidelijk dat het kind hem mocht pakken.
De trillende magere handjes vouwde zich om de appel heen. Nu het jongetje betoverd was door het stuk fruit in zijn handen stapte Lyra weer naar voren. Terwijl ze hem passeerden gaf ze hem een gemoedelijke aai over zijn bol. Met een glimlach zei ze met een warme stem: ‘Enjoy it kid.’ Om hierna haar handen weer in haar jas zakken te steken en het steegje te verlaten.

Haar gedachtes dwaalden af naar de tijden dat zij zoveel honger had gehad als dat jongetje. Het was een barre tijd geweest en die herinneringen waren dan ook een van de redenen waarom ze de appel had afgegeven. Een andere was dat ze geloofde dat niks voor niets gebeurden. En dat het jongetje dus voorbij was gekomen voor een reden. Nu hoopten ze dat ze de reden goed had geraden en ze de juiste beslissing had genomen.
Verzonken in die gedachtestroom stapte ze verder. Het moment dat ze het steegje uit liep voelde ze hoe iemand naar haar keek. Een soort afwezige druk die ze op ving met haar zesde zintuig. Uit automatisme draaide ze haar hoofd om met een waarschuwende blik. Het was een blik die ze vaker moest gebruiken om vervelende mensen van zich af te houden. Ze was nou eenmaal een meisje in de piraten wereld en niet iedereen ging zo respect vol om met het andere geslacht. Dus dan moest ze soms wel haar meer duistere kant laten zien.
Toen ze echter de bekende warme ogen van Romeo zag, verzachte haar blik direct. Ze kon het dan ook niet laten te grijnzen toen ze zijn commentaar hoorden. ‘Oh shut up, the child needed it way more than me!’ Sprak ze in haar verdediging en haalde met een vlugge hand beweging een muntje uit haar buideltje.
‘And besides.’ Ging ze ongestoord verder waarna ze het muntje met haar duim de lucht in schoot en deze zo door de lucht flipten. ‘I have enough money to buy something for myself.’ Zei ze terwijl ze behendig het muntje uit de lucht greep, als een kat die een pluisje ving met een pootje.
‘We had a good going last trip.’ Vulde ze er op aan en knipoogde naar hem.
Romeo was dan misschien de kapitein van het schip. De baas over de crew. Toch kon Lyra het niet laten mee te spelen op zijn woorden. Om op een informele manier met hem te communiceren. Voor buitenstaanders zag het er wellicht onbeschoft uit hoe ze tegen haar ‘hogere’ praten. Maar dat kon haar weinig schelen. Romeo wist toch wel dat zij haar plaats wist, en als hij daar aan twijfelde zou hij dat waarschijnlijk wel laten merken. Het was meer een teken van vriendschap en vertrouwen dat ze op deze manier met hem om durfde te gaan.
Bij gedachten dat hij kapitein was, het had maar een seconde geduurd, realiseerde het meisje zich opeens iets. ‘Wait a second,’ klonk het dan ook van haar kant. Ze sloeg haar armen over elkaar en deze keer was het haar beurt om hem vast te pinnen met haar zilveren ogen. Het contrast tussen de twee irissen, de ene warm amber en de andere koel zilver, was enorm. ‘Were you spying on me? Are you questioning my loyalty?’ Vroeg ze terwijl er een geamuseerde scheve grijns om haar lippen speelde en ze een van haar wenkbrauwen optrok.
Na dit gezegd te hebben vouwde ze haar armen bijna gelijk weer open en keek hem aan. ‘Well, let me buy you a drink as token of my loyalty tot he crew.’ Een vriendelijke speelsheid klonk door in haar stem en maakte het er naar dat ze jeugdiger en aardiger klonk dan je zou verwachten van een piraat.
Vervolgens opende ze haar hand en keek naar het muntje wat ze nog altijd vast had gehouden. Met een gemak liet ze het kleine object ongeveer tien centimeter omhoog vliegen om daar te blijven hangen waarna het begon rond te spinnen om zijn eigen as.
Terwijl het muntje bleef spinnen in de lucht gleden haar ogen terug naar zijn gezicht. Voor de eerste keer in dit gesprek speelde er een oprechte glimlach om haar lippen. Zo eentje die je aan vrienden schonk als je blij was om ze te zien. ‘So, shall we captain?’
Ze was wel in voor een drankje met goed gezelschap. Normaal ging ze andere dingen doen in de stad. Maar nu Romeo er toch was konden ze net zo goed een goede beker kersenmede halen, of ander lekker drinken.

De drukte in de stad was nog altijd hoorbaar maar het voelde alsof zij en Romeo er ver vanaf stonden. Soms liepen er wel mensen voorbij maar aangezien ze in gesprek waren deerde de buitenwereld niet echt. Bij zijn plagende woorden dat ze een ‘show off’ was kon ze niet anders doen dan grijnzen en rollen met haar ogen. Vervolgens stapte de lange jongeman langs haar af en gaf haar een speels duwtje. Een vriendelijk gebaar waarbij je kon constateren dat de twee een betere band dan gemiddeld hadden. Het enige nare aan deze aanraking was dat Lyra hierdoor kort haar concentratie verloor over het muntje. Als deze stil had gehangen boven haar hand was het gewoon terug gevallen in haar handpalm. Dit was echter niet het geval aangezien het muntje tolde. Door deze met energie gevulde beweging vloog het muntje dan ook net langs haar hand af en dreigde op de stenen straat te vallen. Hierdoor schrok de jongedame op, schoten haar ogen naar beneden en liet ze het muntje alweer zweven. Het zou met een gerinkel op de ondergrond terecht zijn gekomen was het niet voor haar snelle telekinetische redding.
‘Where do you wanna go then?’ Hoorde ze haar captain zeggen waardoor ze op keek, haar hand opende en het muntje weer naar haar hand liet vliegen. Het moment dat het harde kleine mentale voorwerp haar hand raakten draaide ze zich naar hem toe en maakte even een set snelle passen om zo bij hem uit te komen.
Een grijns onderdrukkende om haar volgende woorden zo serieus mogelijk te laten klinken begon ze met een voorstel. ‘What do you think of a nice cup of tea at the library?’ Bloedserieus, alsof ze het écht meenden, keek ze naar hem op. Spijtig genoeg kon ze haar act niet lang volhouden want het moment dat hun ogen elkaar kruisten moest ze alweer lachen. ‘Kiddin.’ Sprak ze er dan ook droog achter aan.
Vervolgens keek ze bedenkelijk en bedacht zich verschillende bars waar ze al eens was geweest. Ze kende er veel verschillende. Bij sommige kon je rustig een boek lezen, bij andere ging je mee dansen op de muziek, bij weer een ander kon je geld of andere dingen verdienen door een goed kaarten spel, wat overigens niet altijd even ‘zuiver’ verliep, en bij sommige kon je altijd wel een knok partij verwachten. Ook leuk van tijd tot tijd! Maar voor nu wilde ze gewoon een grote mok drinken en kunnen praten met haar captain. Ze was namelijk nogal nieuwsgierig naar wat zijn plannen waren voor de volgende tocht, als hij die al had in ieder geval. ‘Hm, lets go tot he Tipsy Duck. They have the best cherrymede there in my opinion.’

Romeo de weg wijzende door de verschillende straatjes zag ze hier en daar wat bekende gezichten en plekken. Sommige dingen zouden ook nooit veranderen in Brightwater Keep. Uiteindelijk verschenen ze voor een kroeg waar een bordje, met een eend en een peul bier er op, buiten bij de deur hing. Ze wenkte de jongeman en stapte zonder twijfel naar binnen. De ongegeneerde piraat die ze was had ze niet gewacht op een gentle man gebaar van Romeo. Hij had immers de deur voor haar open kunnen houden, maar vandaag had ze daar niet z’n behoefte aan. Ze wilde haar vastelandse lekkere booze en had niet echt zin om nog langer te wachten.
Binnen vond ze dan ook snel een tafeltje, hing haar jas over een van de stoelen en nam plaats. Deze bar was zoals vele gehuld in het warme licht van fakkels en kaarsen gepaard met donker hout. De sfeer hier was aangenaam, niet vijandig of overdadig netjes. Er kwam vaak neutraal volk. Het was dus een plek waar zij als piraat zich niet perse druk hoefde te maken. Niet om té rijke mensen, maar ook niet om rivaliserende piraten bendes. De perfecte plek dus om gewoon even van je drankje te genieten. Al kon je problemen nooit geheel ontlopen natuurlijk. Maar voor nu leek het rustig.
Al snel na het moment dat ze plaats hadden genomen kwam er een vrouwtje vragen wat ze wilde drinken. Zoals gewoonlijk bestelden Lyra een mok met kersenmede en glimlachte vriendelijk naar het vrouwtje. Toen ze weg liep keek Lyra haar na om daarna nogmaals haar ogen te laten glijden over de bar. Met een oplettende blik scande ze de ruimte. Een gewoonte die ze al best lang had, verkregen door het leven als piraat maar ook door haar leergierige aard. Je kon namelijk heel veel leren door alleen al goed rond te kijken en de omgeving in je op te nemen.

Haar rondje eindigde bij Romeo waar haar nieuwsgierigheid alweer opborrelden. ‘So, aside from selling ‘stuf’,’ Sprak ze en rolde met haar ogen omdat ze beide wisten wat stuff betekende. ‘on the market here. What’s your next plan?’ Een twinkeling van oprechte interesse was te zien in haar zilveren ogen. Al werden deze al snel weer afgeleid aangezien de drankjes werden gebracht. Een brede glimlach verscheen om haar mond bij het zien van de heerlijke vloeistof. Snel nam ze een slok en slaakten een gelukzalige zucht.
Hierna keek ze haar captain weer aan, nam nog een slok… Wat was dat spul toch heerlijk zoet… zetten een bedenkelijke blik op en leunde toen achterover in haar stoel. ‘You could always hijack a ship close to Coïs. And then sell all that expensive wine,’ Bij het woordje wine zetten ze een bekakt stemmetje op, sprak de i overdreven lang uit en om alles af te maken walste ze haar mok in haar hand zoals mensen dat normaal deden bij een glas wijn. ‘of those fat cats there.’ Maakte ze haar zin af en krulde haar lippen in een mischievous grijnsje. Stelen van de stinkend rijke mensen vond ze nooit erg en zelfs vermakelijk. Om ze dan ook te bespotten in haar spraak noemde ze ze vaak ‘fat cats’. Een benaming wel bekend onder de wat meer ruigere volks groepen.