My body is a curse

do nov 23, 2017 6:35 pm

In opperste concentratie sloop een zwarte slanke poes door het hoge gras. Ze deed dit vrijwel geruisloos, haar prooi zou haar nooit op tijd doorhebben. Toen ze nog maar een paar stappen verwijderd was van de haas zette ze met haar achterpoten af en sprong bovenop het diertje. Haar tanden waren diep verzonken in het nekje, terwijl ze even genoot van de smaak van het bloed. In elk geval had ze wat te eten vandaag.

Ze was al zo lang niet meer terug veranderd naar haar menselijke vorm dat ze soms zelfs vergat dat ze eigenlijk geen kat was. Ze zweefde continu op het randje tussen mens en dier, en die grens was slechts een dunne lijn. Ze vroeg zich af of ze überhaupt nog wel terug kon veranderen of dat ze het verleerd was en nu voor altijd als kat door het leven moest gaan. Ze zou het niet erg vinden, als kat zijnde was alles zoveel makkelijker. Ze kon perfect zien in het donker, en ook veel beter horen. Toen ze jaren geleden nog wel eens als mens rondliep, had ze gemerkt dat ze deze vaardigheden grotendeels als mens ook had. Inmiddels had ze ook een liefde voor bloed ontwikkelt, al ging het meer om dierenbloed dan mensenbloed. Dat laatste had ze immers nog nooit geproefd.

Met het haasje in haar bekje begon ze rustig terug te wandelen naar de plek waar ze woonde. In elk geval was ze niet helemaal alleen, ze woonde al jarenlang bij een zekere Helios. Ze wist dat het een vampier was met vrij gevaarlijke trekjes, en hij bezat een donkere vorm van magie. Misschien niet de meest geschikte huisgenoot, maar hij vond dieren, in tegen stelling tot mensen, wel leuk. Hij wist niet wat ze eigenlijk was, en haar verleden was dus al helemaal onbekend voor hem, iets wat ze graag zo wilde houden. Ze had gezien waartoe hij in staat was, en ze wilde dat niet zelf meemaken. Toch had ze ook andere kanten van hem ontdekt, die bewezen dat er ergens in hem nog wel iets menselijks zat.

Ze liet haar blik even over de omgeving glijden tot ze de donkerharige jongen in de gaten kreeg. Haar katteninstinct nam haar gedachten weer over, en ze rende snel naar hem toe. Ze dropte haar prooi trots voor zijn voeten, en schurkte even kort tegen zijn benen ter begroeting. Ze mauwde ongeduldig, wachtend op enige vorm van aanraking. Dit was haar leven nu; ze was slechts een huisdier, maar toch was ze voor het eerst in jaren enigszins gelukkig.

+ Helios

ma jan 15, 2018 11:35 am

You think you can defeat me?

Het was weer zover. De nachtmerries hadden hem weer bereikt en de man woelde van de ene kant van zijn bed naar de andere kant, diep in zijn dromen verzonken. Dromen waren het al lang niet meer, echter. Het was voor hem een ware kwelling om te slapen en alhoewel hij als vampier niet veel slaap nodig had, kon je de effecten daarvan toch op de man zien. De nachtmerrie was overigens altijd hetzelfde. Dat ene, zelfde moment. Het keerpunt van zijn gedrag, zijn leven. Hij kon het zich nog zo goed herinneren, die dag stond tot de kleinste details in zijn netvlies gebrand. Met een zachte, onderdrukte schreeuw schoot de man rechtop in zijn bed. Het duurde enkele seconden voordat hij zich besefte waar hij was en met een diepe zucht wreef hij door zijn ogen, om vervolgens even een hand door zijn wilde haar te brengen. Fuck. Daar ging zijn humeur.

Hij sloeg zijn benen langs het bed en bleef zo enkele seconden zitten, voordat hij zichzelf overeind hees en zijn weg baande door het huis, richting de deur. Eenmaal buiten en in de frisse lucht leek hij weer tot rust te komen, maar de nachtmerrie borrelde nog steeds na in zijn hoofd. Hij ging zitten en sloot zijn ogen, diep in en uit ademend. De man kwam pas in beweging toen hij iets tegen zijn been aanvoelde, alhoewel kwam de kat niet tot een verassing voor hem. Hij had haar aan horen komen van een afstand. Hij opende zijn vermoeide ogen weer en een ware glimlach krulde kort rond zijn lippen. "Hey.." sprak hij, de om aandacht vragende kat een krabbel over haar hoofd gevend. "You brought me something?"' Zei hij, een wenkbrauw kort optrekkend bij het zien van de haas. "Thank you." Besloot hij dan maar te zeggen, ook al had hij geen nut aan het diertje. Dierenbloed was niets voor hem. Hij was bovendien ook van mening dat de kat hem niet kon verstaan, maar toch sprak hij tegen het dier. Het was een gewoonte.

think again.

My body is a curse

My body is a curse

Re: My body is a curse