Man's best friend

di nov 28, 2017 12:36 pm

De roodharige zuchtte diep. Ze was weer de straat op gegaan en zat nu rustig op een bankje. De zoute zeelucht was prettig om in te ademen en de wind speelde met haar vurige haren. De zon begon laag te raken maar nog niet genoeg om het licht uit de blauwe hemel te halen. Langzaam lekte tinten van oranje en geel tussen de wolken door. Het was simpelweg mooi en ze kon niet geloven dat dit al die jaren boven haar was gebeurd, boven de aarde gangen waarin ze gevangen had gezeten. Ze was bang om hier weer terug te eindigen, nooit meer de zon zo te zien wegdwalen naar de nacht. Haar pigmentloze, vaalrode ogen dwaalde af naar de mensen voor haar. Ze drongen langs elkaar om naar een bar, brothel of hun schip te gaan. Schippers die materiaal of goederen tilden, luid naar elkaar schreeuwden en lammer zat waren. Zelfs een combinatie van. De sterke, brede mannen met hun zongetinte huid en dikke warrige haren. Het was duidelijk zichtbaar dat ze hier niet tussen hoorde. Ze was klein en fragiel gebouwd, flink wat ondergewicht dat ervoor zorgde dat je haar botten kon tellen. Littekens tekende haar blanke, porseleinen huid en haar vlammende haren zorgde voor een helder contrast. Enkele sproeten die door de zon verschenen waren samen met plekken op haar schouders die verbrand waren konden als enige tekens gezien worden dat ze hier echt leefde. Ze kwam van andere gebieden, van de kou van de bergen en het harde klimaat. Niet de vissers, niet de piraten en rovers die mensen verhandelde alsof ze stukken hout waren.

Zelf kon ze tot nu toe zo’n lot vermeiden door van vorm te veranderen. Haar hondenvorm was groter geworden en hoewel het duidelijk nog een pup was kon je zien dat ze langzaam opgroeide. Maar met die groei kwamen dus ook kleine kwaaltjes. Ze voelde zich niet meer aangenaam in haar vacht, alsof er iets weg moest en ze niet wist hoe of wat. Maar ze gooide het maar op het excuus van puppy-pubertijd. Met de avond die steeds dichterbij kwam besloot ze het maar terug richting huis te maken, als ze het zelfs al zo kon noemen. Soepel duwde ze zichzelf omhoog vanuit haar zittende positie. Ze rechtte haar rug en zuchtte vermoeid bij het idee van zichzelf door zulke lange en zwetende mensen te werken, het was dat ze er niet overheen kon, anders deed ze het graag. Instinct vertrouwende om haar de weg te wijzen liep ze mensenhoop in. Met enig gepor, gegrom en geschuif kreeg ze het voor elkaar om bij haar bedoelde steegje te komen. Jammer genoeg zorgde dit er wel voor dat ze vrij onhandig struikelde nu ze weer vrijheid van bewegen had. En alsof de goden meekeken viel ze recht tegen de borst van een vreemde op. De milde geur van lichaam, mens en alcohol schoot haar te binnen terwijl ze de lichaamswarmte voelde van de ander. Snel duwde ze zich van de man af en besloot ze hem maar de schuld te geven van alles, want zo zat ze immers in elkaar. “Watch where you are going you idiot” Een dierlijk gegrom lag als ondertoon in haar woorden. “Really, can’t a woman fall here without some jerk standing in the way” Ze had een natuurlijk talent om ruzie maken over van alles. Haar zacht rode ogen keken puur uitdagend en vurig naar de ander, alsof ze hier volledig in haar recht stond.

Eerste post Midas

danks bob for code

wo nov 29, 2017 4:32 pm

you can have anything in life if

you sacrifice everything else for it

Midas was een redelijk opvallende gestalte tussen de ruige zeelui die overal om hem heen op de kade liepen. De meeste waren breed en gespierd gebouwd. Hij was niet zo eens zo heel breed gebouwd, de meeste kracht zat verborgen in zijn armen, wat vaak gecombineerd ging met zijn snelheid. De meeste stonken naar zweet, vuil en alcohol. Ondanks dat de bescheiden geur van alcohol wel vaak te ruiken was als je dicht bij hem stond, was het niet zo dat hij geen aandacht besteedde aan zijn persoonlijke hygiëne. Zijn kleding was ook anders dan dat van de meeste, het straalde een bepaalde positie uit. De lange, leren jas die hij droeg kwam tot over zijn knieën. Het was zichtbaar dat hij onder de jas nog een fluwelen shirt droeg, iets wat ook macht uitstraalde. Zoals de meeste zeemannen droeg hij laarzen, maar de grote hoeveelheid juwelen overal en nergens verraadde zijn positie wel een beetje. Hij was een piraat, een kapitein om precies te zijn.

Vrolijk klapte hij één van zijn bemanningsleden op de rug. “We’re done for today,” riep hij over de kade heen. Ze waren bezig geweest met wat van hun handelswaar uitladen, een proces wat ze morgen wel voort zouden zetten. Zijn mededeling werd beantwoord met een instemmend gebrom, waarna de mannen langzaam maar zeker elk hun eigen weg gingen. Voor Midas was het ook tijd om zich wat te vermaken, hij zou zijn bemanning later in de avond wel weer opzoeken.

In zijn eentje slenterde hij door de smalle straatjes heen. De schede van zijn zwaard rikte bij elke stap tegen zijn been aan. Zijn blauwe ogen gingen zoekend rond, voor hem was een drukkere straat waar veel mensen hun weg zochten. Midas bedacht zich dat hij zich beter om kon draaien, om een rustigere straat te kiezen, toen zijn aandacht werd getrokken door iemand die uit de menigte viel, tegen hem aan. Automatisch plaatste hij zijn rechterhand tegen de middel van de vreemdeling aan, het was een pure reflex wanneer iemand viel. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar de jonge vrouw die tegen zijn borstkas aan was gevallen. Hmn. Het moment duurde niet lang, want ze drukte zichzelf al snel genoeg weer van hem af, terwijl hij gewoon bleef staan waar hij stond. Vrijwel meteen schoof ze de schuld in zijn schoenen. “Excuse me?” zei hij vervolgens, maar om eerlijk te zijn vond hij het eerder puur vermaak dat ze zo op hem reageerde dan dat hij werkelijk beledigd was. Dat soort woorden deden hem nog maar weinig. “I thought my chest was a nicer place to land on then the ground,” merkte hij geamuseerd op terwijl hij met zijn vinger naar de vuile grond van het steegje keek.

∎ ◣ ◥

wo nov 29, 2017 5:10 pm

Ragya duwde zich van haar ongebruikelijke kussen af, voornamelijk omdat ze geen idee had wie dit wel mocht zijn. Net voor ze zich had afgedrukt had ze wel een sterke en warme hand bij haar middel gevoeld, iets wat er deels voor had gezorgd dat ze niet door was gevallen. Ze kon van de geur al merken dat het een man was, simpel gezegd omdat een man en vrouw anders roken. Tja, het hielp ook dat ze tegen een borst was aangevallen en niet borsten. Dat maakte al veel duidelijk naar haar mening. Ze zette enkele stappen naar achteren en liet haar licht gekleurde ogen over de man heen glijden. Hij was lang, ze moet omhoog kijken om zijn ogen te vinden. Maar zijn lichaamsbouw was meer soepel vergeleken met de meeste zeemannen maar het was duidelijk dat hij hier thuis behoorde. Ergens deed hij haar denken aan haar eigenaar, vooral in het vallende licht. Al kon dit ook zijn dankzij het feit dat haar zicht haar minst vertrouwde zintuig was en ze voornamelijk als een hond leefde bij de ander. Haar blik gleed verder over zijn kleren, iets wat er al veel meer waard zag dan dat ze zelf was…

Haar eigen kleding representeerde de simpelste die je kon krijgen. Een ongekleurde witte stof omgebouwd tot een topje en donker materiaal voor een korte broek. Het was genoeg haar bedekt te houden maar liet ook weinig voor de fantasie over. Het was iets wat vaak gedragen werd door mensen die bezit was van een ander in deze omstreken. Slaven meestal, in haar geval vechtdier en nu gezelschapsbeest. Ze was nooit vrij geweest sinds haar kindertijd, opgegroeid als een dier, behandeld als een en nu weer. Ze herinnerde zich weinig van de dagen in haar thuisland en de jaren die ze had besteed met spelen in de bossen en het verzorgen van de dieren op hun land. Soms droomde ze er nog over, maar de rest van haar wezen was vervangen met hetgeen wat je kon zien, een bezit. Maar aangezien ze jaren had geleerd dat agressie de enige juiste emotie was om te laten zien was dit ook de weg die ze nu voor deze vreemde koos, een die haar tot toe teveel herinnerde aan de rijke mensen die op de vechters boden. Haar ogen rustte bij diens ogen en ondanks dat alles voelde ze een vreemd gevoel in haar onderbuik, iets wat ze niet kon verklaren. Iets aan hem dat ze werkelijk aantrekkelijk vond. Wat was de natuur ook vreemd. Maar haar aandacht gleed weer terug samen met haar muren, afgeschermd voor de vreemde emoties die haar woede probeerde te breken. “Well you thought wrong, you shouldn’t assume things” Ze maakt een snuivend geluid terwijl ze opzij stapte en zo langs de man probeerde te lopen. “And don’t you have better things to do then to catch people against their will in a small street? At least you don’t look like most of the fishing folk here, or you’re just one with a bad taste, couldn’t tell the difference” ze was aan het uitdagen, alsof ze hier ruzie zocht, wilde vechten. Het was een instinct, ze was nu vrij en nu kon ze dit een keer doen zonder dat het haar dood betekende. Misschien was ze wel uit naar die adrenaline stoot, zelf kon ze het verschil niet meer zeggen.

danks bob for code

Man's best friend

Man's best friend

Re: Man's best friend

Re: Man's best friend

Re: Man's best friend