Smell of the sea! [open]

Grijsblauwe vleugels zweefde met gemak door het luchtruim. De wind droeg haar, hield haar ver van de grond. De slechtvalk ‘s sierlijke vleugels gleden moeiteloos door de hemel. De roof vogel bleef mooi op koers met af en toe een trage vleugelslag. Geel omrande ogen staarde vol verwondering rond, zo ver was de Yennefer nog nooit geweest, en het frustreerde haar. De vogel die diep in haar zat snakte ernaar om eens weg te gaan, weg uit het diepe woud waar ze gewoonlijk verbleef. Het had haar nooit zoveel gestoord, de grote bomen, de dichte begroeiing. Vliegen deed ze daar ook, meestal bij het grote meer. Toch was er iets dat ze miste. Daarom moest ze weg.

Al snel genoeg zagen de donkere ogen wat ze zocht, de zee, waar plaats genoeg was om haar vleugels te kunnen strekken. Plaats om sloom rond te zweven in de lucht. De weide, open ruimte hier was wat ze nodig had. Hier was de roof vogel vrij. Geen grote bomen, dichtte bossen. Wie weet kon de slechtvalk hier zelfs eens jagen. Jagen was nu eenmaal iets wat Yennefer nog niet had geprobeerd, in vogel vorm tenminste. Op twee benen op de grond was daar niks moeilijks aan, dat was gewoon opletten en geduld hebben. Als vogel was dat toch lichtjes anders. Dit was vanuit een heel nieuw perspectief. Toch had Yennefer wel het idee dat de basis vaardigheden als half elf haar ook wel in deze vorm van pas zouden komen. Gewoon geduld hebben en opletten.

Over de tweevoeter gesproken, misschien werd het eens tijd om er al een rond te lopen. Ze kon altijd makkelijk terug keren naar de lucht, dat was geen moeite. Yennefer wou gewoon eventjes beleven hoe het was om op de grond te staan, hier, zo dicht bij de zee. De zee was en bleef een nieuw plaats voor haar, in de lucht of niet. Ze had het schouw spel nu al van boven kunnen ervaren, nu nog vanonder. Met haar gedachten erop gezet vouwde de vogel haar vleugels samen en liet ze haar vallen naar onder. De ervaring was ongelofelijk, de opwinding, de snelheid, alles bijeen was gewoon perfect. Toch moest er uiteindelijk een einde aan komen. Net op tijd spreidde de blauw grijze valk haar vleugels en lande ze sierlijk als een half elf op de grond. Haar zwarte haar sloeg al snel in haar gezicht door de wind terwijl ze haar draaide naar de zee, het zag er prachtig uit.

notes: open en ergens langs de kust