I need an ally to guard the night time | & Jasper

Jasper was nog niet eens de hoofdstad binnengevaren toen een opwaaiende zandstorm hem een hoestbui bezorgde. Zand. Hét teken dat hij in de buurt van Archeon was. Hij had zijn route naar de hoofdstad door de binnenriviertjes van Rhoynar en Valyria gemaakt, was weken onderweg geweest. Jasper had gemerkt hoe het land langzamerhand steeds droger werd. Hij hoorde hier niet. Rhoynar met haar wijnranken, stranden en bossen was letterlijk en figuurlijk mijlenver van hier. Jasper bond een grijze stoffen doek om zijn mond en neus om zich te beschermen tegen het zand – maar veel mocht het niet baten. Zijn keel was kurk- en kurkdroog.

Hoe konden mensen hier overleven zonder gek te worden van de droogte? Jasper had altijd al een hekel aan de hoofdstad gehad – te groots, te veel pracht en praal die de koninklijke familie het gevoel kon geven dat ze iedereen rond konden commanderen. Hij had zijn reizen naar Archeon, die naar zijn mening ook nog eens veel te lang duurden, vaak zo lang mogelijk uitgesteld of had een groepje tussenpersonen naar de hoofdstad gestuurd. Maar zijn klant had geëist dat hij persoonlijk naar de stad zou komen om de deal af te sluiten.

Jasper meerde zijn boot af bij een nabijgelegen vissersdorpje (één van de weinigen in de omgeving) om zijn tocht per paardenkar te vervolgen.
De nacht was al gevallen toen hij in de hoofdstad aan was gekomen – hij kon nog net zien hoe de gouden zon onder de al net zo gouden stadsmuren zakte. Zijn cliënt had een herberg voor hem geregeld aan de rand van de stad, dus over een plaats om te overnachten hoefde hij gelukkig niet veel na te denken. Het was meer het  doorbrengen van de resterende uren tot de afspraak die hem zorgen baarden – zin in alleen op zijn kamer te zitten wachten had hij ook niet. De grijze doek die hij nog om zijn mond gebonden had, stak hij in zijn broekzak terwijl hij zijn weg vervolgde naar één van de steegjes van de hoofdstad.

Hoe rustig het op straat was, zo druk was het in de kroeg die hij gevonden had. Geschreeuw, gelach, gezang. De koninklijke familie van Valyria was duidelijk geen afspiegeling van de overige bevolking van het land – wie had kunnen denken dat ze zelfs in het midden van de woestijn nog plezier konden maken?
Jasper nam plaats op een barkruk, liet zijn ogen over de klanten glijden terwijl hij op zijn bestelling wachtte.  Een meisje aan de bar trok voor enkele seconden zijn aandacht – of beter gezegd de capuchon die ze ophad. Iemand die in alle drukte haar gezicht wilde bedekken? Vreemd. Hij besteedde er niet al te veel aandacht aan, was ergens ook veel te vermoeid van de veel te lange reis om zich ergens druk over te maken. Het zat echter in zijn natuur, mensen observeren – het was opmerkelijk hoeveel je van iemand te weten kon komen door alleen maar naar hem of haar te kijken.

Het was echter een woordenwisseling achter in de kroeg die hem deed opkijken. Hetzelfde meisje dat net nog aan de bar hing, vergezeld door een man die wel érg graag haar aandacht wilde. Oh god. Jasper schudde zijn hoofd. Een triest figuur dat de stemming kwam verstoren. Even twijfelde Jasper of hij het gewoon zou moeten laten gaan, maar hij drukte die gedachte snel weg. Was het wellicht de alcohol die zijn weggestopte galante karakter ontwaakte? Hij sprong van de kruk af en deed een poging om de man ruw bij zijn schouders te grijpen. Dat de man een paar koppen groter was dan hijzelf en Jasper op zijn tenen moest staan, deerde voor nu niet – aangezien de man een walm van alcohol om zich heen had, zou hij vast niet in staat zijn om hem een rake klap te verkopen. ‘Dat zou ik even niet doen, vriend,’ siste Jasper in zijn oor terwijl hij zijn grip op zijn hals versterkte. Met een beetje geluk zou de dronkaard zijn niet al te subtiele hint doorhebben dat hij hier niet gewenst was, om vervolgens heel snel weg te komen.

Was het nou echt die minimale inname van alcohol samen met de hitte die hem in een soort koene ridder hadden veranderd? Jasper had een beginnende zonnesteek gekregen, hij wist het zeker. Normaal gesproken zou hij een beginnend barconflict of woordenwisseling gewoon hebben laten gaan – de meeste mensen hadden immers een antwoord klaar op ongewenste gasten. Jasper was niet zo’n vechtersbaas, al bungelde zijn dolk zoals altijd aan zijn riem. Hij moest het meer hebben van zijn woorden – zijn overredingskracht had hem zijn meeste klanten opgeleverd.

Gelukkig was er slechts een rake opmerking nodig om de man weg te laten gaan. ’Ik krijg jou nog wel,’ hoorde hij hem nog zeggen, waarna Jasper spottend glimlachte. ’Jij en je dame beiden.’ Alsof hij ze nog iets kon maken – de man kon amper rechtop lopen. Jasper wachtte even tot de vreemdeling op veilige afstand in de bardrukte was verdwenen, voordat hij zich weer op de jongedame richtte. Ze wenkte hem naar de achterzijde van de bar en hij volgde haar maar, zijn bestelling aan de bar vergetend. Hij nam plaats tegenover haar, in een uithoek van de bar die gelukkig een stuk rustiger leek te zijn.

Jasper keek even verdwaasd naar haar, niet precies wetend wat hij nu moest doen. Gelukkig nam ze snel initiatief tot een gesprek: ’Dankjewel,’ begon ze. ’Het is niet iedere dag dat zoiets me gebeurt en ik weet niet wat ik zonder je had moeten doen.’ De man bleef even stil, maar trok toen zijn lippen op in een verbaasde grijns. ’Ik vrees dat dat iets te veel eer voor me is, miss,’ zei hij half-lachend. ’Ik heb toch gewoon gedaan wat iedereen in deze situatie zou moeten doen, nietwaar? Een jongedame in nood redden.’ Hij lachte opnieuw terwijl hij een beetje ongemakkelijk over zijn lichte baard wreef.

Zijn donkere ogen gleden weer naar zijn gesprekspartner, die nu haar kap af had gedaan. Jasper zag onmiddellijk dat ze een apart uiterlijk had, met haar hoge jukbeenderen en donkere haar – ze was niet zomaar een meisje uit de straten van de hoofdstad. Ze stelde zich voor als Visenya, waarna ook Jasper zijn hand uitstak en de hare aannam. ’Maverick,’ zei hij haar. Wellicht kwam die naam haar bekend voor, wellicht niet – maar het was altijd veiliger dan zijn echte voornaam te gebruiken, vooral bij dit soort ‘toevallige’ ontmoetingen. Hij liet zijn blik even naar haar hand gaan, waar hij twee prachtige sieraden om haar vingers zag – ongetwijfeld gemaakt van de duurste en meest zuivere edelmetalen en echte edelstenen. Jaspers simpele bedeltje dat om zijn nek hing en zijn eigen ringen van koper en ijzer, slechts gedecoreerd met kleine ornamentjes die in de sieraden geslagen waren, staken er sterk bij af. ’Wat prachtig… Ik bedoel - je sieraden,’ zei hij maar, aangezien zijn bewondering moeilijk te verbergen was. ’Ze zijn van Valyriaanse makelij, nietwaar?’ Jasper had al vaak een levering van sieraden gecontroleerd - in Rhoynar was er altijd wel een afzetmarkt te vinden voor handelswaar uit de zogenaamde gouden hoofdstad van Fallen Skies.