Lokken zilverwit haar gleden door Ambrosia haar vingers terwijl ze de haren van een jong meisje uitborstelde. Deze vielen tot haar heupen en voelden zacht aan. ''Your hairs are like wavy manes of a unicorn my dear.'' werd tegen haar fluisterd door de vrouw die een vlecht begon te maken na de borstel weg te hebben gelegd. Het meisje haar schouders schokten terwijl een traan uit een lege oogkas rolde. De ander was bedekt met een strook stof. Hun omgeving was verder stil. De holle ruimte werd alleen vervuld met het zachte gesnik afkomstig van het meisje, wiens armen vast zaten in een dwangbuis. Het was allemaal nodig omdat ze zichzelf anders de ogen uit zou krabben, zoals al bij 1 gebeurd was toen ze werd gebracht. De ander was te redden geweest. Al miste ze nagels aan haar vingers, die ze tot de ring aan toe had afgebeten met de enkele tanden die ze nog had. Waar ze vandaan kwam, hoe ze heette of hoe oud ze was, was onbekend. Wat wel bekend was dat ze duidelijk compleet doorgedraaid was, gevonden in een kippenhok waar ze op een poot zat te kauwen naast een stapeltje veren. De arme ziel, gevangen in een verwoest lichaampje.
Zwijgend schudde Ambrosia haar hoofd en pakte een leeg schaaltje op waar nog wat restjes van geprakt fruit in zat voor ze met een doekje wat om de mond van het meisje verwijderde. Ze was graatmager en moest dwangmatig eten krijgen. Ze probeerde haar hoofd weg te draaien, maar Ambrosia greep haar kin vast tussen duim en wijsvinger. ''Now dear, you do not want to have this stuck on your face, do you?'' lispelde ze zacht, gezien het meisje die ze schatte op een jaar of tien niet de vrijheid had om zelf haar gezicht schoon te maken. Het gesnik stopte en met een snelle beweging haalde Ambrosia haar vingers weg, weer op staand van haar gehurkte positie om een beet in haar hand te ontlopen. Een wenkbrauw trok zich in een scherpe hoek omhoog terwijl ze op de blonde kruin neer keek. Voor dit meisje was weinig hoop.. Bezeten? Wie zou het zeggen.. Ze sprak geen woord.
Stevig gebons op de deur, een grom. Bruke. ''I'll be there soon'' sprak ze luid genoeg om zich te laten horen door de dikke deur heen, fronsend. Met een vinger ging ze nog even door een lok van het meisje heen die gelijk in elkaar kromp, voor ze zich om draaide en de deur opende, een korte blik over haar schouder werpend naar het roerloze silhouet in het gedimde licht.
''What is it?'' vroeg Ambrosia, opkijkend naar de reus van een man wiens grijzige huid even rimpelde terwijl een monsterlijke glimlach zich op zijn gelaat vormde. ''Oh, i'll take a look'' vervolgde ze, het schaaltje met de lepel en doekje er op aan Bruke overhandigend.
Ontdaan van deze kleine last had ze zich richting de hoofdingang bewogen om daar een bekend figuur te zien staan. ''Young sir Brekker. How delightfull to have you here!'' sprak ze met een ietwat verheven stem terwijl blikken van kinderen die zich in het huis bewogen op hen voelde branden, naar hem toe lopend waarbij het getik van haar hakken na klonk over de marmeren vloer, welke verborgen waren onder haar elegante jurk. Ze streek met haar rechter wijsvinger langs zijn kaaklijn en glimlachte, waarbij haar ogen zich ietwat samen trokken. ''Have things been going well?'' vroeg ze hem op gedempte toon, al wisten de kinderen wel beter dan hen af proberen af te luisteren.

Een glimlach vormde zich en ze hield haar handen achter haar rug gevouwen. Dat hij niet graag aangeraakt wilde worden kwam weer in haar herinnering naar boven. Het was gewoon iets geweest dat ze instinctief deed. ''And complaining wouldn't help.. But you know you are always welcome here, even if it is only for talking..'' sprak ze naar waarheid, al had ze haar handen vol. Kaz had een speciaal plekje bij haar gehad, altijd al, en nog steeds. Mede door hem was het gelukt om personeel in dienst te nemen zodat er ook meer kinderen opgevangen konden worden. Een hand kwam achter haar rug vandaan toen hij haar iets overhandigde. Ze kneep zachtjes in het zakje gevuld met geld. ''Thank you..'' sprak ze zacht. Ze had geen zak om in het in te doen dus hield het vast. Het geld dat ze had geërfd van de nare situatie waar ze ooit een einde aan had gemaakt was zelfs na al deze jaren nog niet helemaal op, maar een buffer hebben was altijd goed. Zo'n luxe leven had ze ook niet. Geen gala's, maar ook geen dienstmeiden voor zichzelf of andere dingen waar veel rijke lui zichzelf mee verwenden. Ze had al nooit een leven gehad met veel gemakzucht. Ook vermoedde ze dat Kaz niet altijd met veel gemak aan geld kwam, en hoe.. Er naar vragen deed ze niet. Nu was hij volwassen en moest hij zijn eigen beslissingen maken. ''Are you staying for a drink? I keep a cellar with wine in case of company, as you know.. I don't drink it..'' sprak ze, het laatste met een gedempte toon. Het woord 'vampier' of iets wat daar mee te maken had werd niet hardop gesproken buiten haar vertrekken om. Kaz wist het, hij was er bij toen ze net was gebeten en ze de transformatie onderging. Een heel onplezierige. En wat ze hedendaags nog steeds vervloekte. In die tijd had ze het af gedaan dat ze erg ziek was geweest in de tijd dat ze zichzelf in moest leren houden de dorst naar bloed te beheersen, voor de veiligheid voor anderen maar ook voor zichzelf. En Bruke was de enige geweest die haar in kon houden. Zijn gestalte was achter haar te zien, zijn ogen op Kaz gericht. Wat hij van Kaz dacht wist ze niet, maar hij uitte dan ook nooit gevoelend of meningen.

Terwijl ze Bruke voorbij liep overhandigde ze hem het geld. Ze had een soort kluis waar het opgeborgen zou worden, waar de rest van kostbaarheden werden gehouden. Er was tenslotte al eens ingebroken, door een vampier dan weliswaar, maar ze kon het niet veroorloven zonder geld te komen zitten. En Bruke vertrouwde ze hiermee. Alleen iedereen wist dat je niet alles op één plek moest houden. Enkele plekken in haar privé vertrekken bood ook opslag hiervoor.
Zo had ze ook een kelder waar ze wijn hield, dure, wat van allerlei jaartallen afkomstig was. Dat was een van het weinige wat overgebleven was nadat ze de voormalig bibliotheek- wat nu als weeshuis diende- had afgebrand. De rest was geplunderd wat ze niet mee hadden kunnen nemen maar de kelder was verborgen in het trappenhuis omhoog naar haar vertrekken. Daar wist ze vanaf aangezien haar stiefvader een niet al te zuinige drinker was. Alleen haar moeder dronk het wel eens wanneer ze langs kwam, maar ze liet zich weinig zien. Ze had een eigen huisje in D'auvignon, zonder kinderen om zich heen waar ze haar atelier had. Zo maakte ze onder ander jurken die Ambrosia droeg en voor hofdames. Maar ze schaamde zich voor haar uiterlijk. Het zuur dat in haar gezicht was getrokken had haar getekend voor het leven. En ze wist ook niet van Ambrosia haar vampirisme. Maar uiteindelijk.. Zou het wel naar voren moeten komen.
En wat kon ze anders.
''Good.'' zei ze dan ook en liep naar de trap. Alleen ging ze deze niet op maar liep ze er langs naar een smalle hal er naast, naar Kaz wenkend, en verdween uit zicht van nieuwsgierige kinderen. De hal liep dood naar een muur met een schilderij. Heel cliché schoof ze deze iets aan de kant zodat ze een tegel in kon drukken die een slot open duwde naar de opslagplaats. Van buitenaf kwam net genoeg licht om te zien waar je liep. Rekken stonden bijna helemaal vol met flessen. Een paar misten door consumptie van bezoekers die ze soms wat aan bood of van haar moeder. Zelf miste ze de bittere smaak van de rode wijn want kon niets meer proeven naast bloed. Altijd maar die ijzeren, maar toch voor haar heerlijke smaak.. Uit een kast pakte ze een glas en terwijl ze de rekken langs liep pakte ze een fles waar de kurk nog op zat. Deze trok ze er af en rook er aan om hem vervolgens naar Kaz uit te houden ''Take a sip from this if you want. Perhaps you like it.'' bood ze aan. Ze was inmiddels een kenner geworden. Voor ze vampier werd dronk ze vaak een glas leeg voor het slapen gaan. Dat hielp vaak na een drukke dag.