Falkreath, het land waar het eeuwig koud was. Lente? Dat had je hier niet. Het zou misschien een paar graden warmer zijn, maar winter was hier en bleef hier. Morton was hier wel aan gewend, hij was hier grootgebracht. Van zijn eerdere jaren, bij zijn eigen biologische familie, wist hij niet veel meer. Vanaf dat de Skarsgards hem hadden geadopteerd waren de herinneringen hem echt bij gebleven. Er waren wel een paar heftige beelden uit zijn eerdere jeugd blijven plakken, maar deze had hij weg gestopt. Het waren dan ook beelden waar Morton niet graag aan terug dacht.
Zijn paard draafde door de sneeuw, het doffe galop van het paard maakte een ritmisch geluid. Toen hij in de verte een beweging zag stopte hij het paard en sprong ervan af. Morton had zijn pijl en boog in de aanslag en sloop langzaam dichterbij. Hij vernauwde zijn ogen en scande zijn omgeving. Hij hield zijn pijl en boog in de aanslag, keek netjes over de pijl heen en toen hij het lichte, bruinige, vachtje van het konijn spotte, liet hij zijn pijl los. Morton grijnsde zelfvoldaan toen de pijl het lichaam van het konijn doorboorde. Hij klikte met zijn tong en zijn zilveren IJslander kwam aan gegaloppeerd. Morton sprong op zijn paard en het dier ging op een rustige draf naar waar het konijn neergeschoten was. Nadat Morton deze gepakt had, draafde hij terug naar Hillerød.

Terug in Hillerød zette Morton zijn paard op stal. Hij verkocht zijn konijn aan de slager en besloot vervolgens dat het tijd was om misschien wat te trainen. Zijn blik viel echter op een uit op het dak. Het was klaar lichtte dag, dus erg gebruikelijk was het niet. Morton pakte zijn pijl en boog en richtte deze nu op de uil, benieuwd naar wat er zou gebeuren. Misschien was hij gewoon paranoïde, maar hij was zich er van bewust dat Shapeshifters geen sprookjes waren, al kwam de magie uit Nymmerwell.