Broken crown

∎ ◣ ◥

Morton lachte terwijl hij soepel de aanval van de jongen ontweek. Hij moedige de jongen aan om harder zijn best te doen en ook harder met zijn zwaard uit te halen. Ondertussen gebruikte Morton zijn zwaard waarmee hij soepel de aanvallen van de jongen afweerde. Het ging er om dat de jongen zijn zwaard zou raken en dat de impact hard zou zijn. Ondertussen gebruikte Morton ook zijn benen en armen om het de jongen nog wat moeilijker te maken. Op het moment dat jonge man een opening zag bij de jongen trapte hij hard in de jongen zijn buik. De jongen viel naar achteren en snakte naar adem. Morton stopte zijn zwaard terug in zijn huls en stapte vervolgens naar de jongen toe om hem overeind te helpen. Hij complimenteerde de jongen en gaf vervolgens een hoop tips. Hierna nam hij afscheid.

Morton liep langs de grote zaal waar Lady Freyja haar toespraken hield, haar overleggen en dergelijke. Toen Morton hoorde hoe een glas brak, ging hij meteen de kamer naar binnen. Meteen liet hij zijn blik naar Freyja toe glijden, ietwat verbaasd haar hier zo te treffen. Wat deed ze hier? Er was geen overleg gepland, of iets dergelijks. Morton stapte dichterbij en zag opdat moment hoe Freyja haar hand sneed aan het stuk glas. "Hva er det som skjer?" Vroeg Morton bezorgd en fronste, terwijl hij bij haar neer hurkte en haar hand pakte. Morton pakte een lap stof die hij bij zich droeg en drukte deze op haar gewonde hand. Daarna bestudeerde hij haar gezicht. Ze zag er alles behalve blij uit. Had ze gehuild? Ze was ook geschrokken. "Freyja," murmelde hij bezorgd haar naam. De altijd iet wat arrogante, harde Morton veranderde in een zorgzame man wanneer hij alleen met Freyja was. Zo bleek maar weer.

- "What is going on?"

∎ ◣ ◥

Morton maakte zich zorgen om Freyja. Ze was de Lady van Hillerod waarmee ze een zware last op haar schouders droeg en aangezien ze vikings waren ging het vooral om hoe sterk hun leider was. Freyja was nou niet bepaald heel sterk en echt goed omgaan met een wapen was ook niet van toepassing. Dat moest allemaal veranderde, voordat er wel opstanden zouden komen. Als geadopteerde broer van de Lady, iemand die dicht bij haar stond wist hij het volk wel aardig gedeisd te houden en er voor te zorgen dat ze hun respect en loyaliteit behielden. Morton was een goede vechter, met zowel wapen als zonder wapen. Daarbij was Morton ook de domste niet en dat wisten de bewoners van Hillerod en de mensen er om heen ook maar al te goed. In de viking wereld draaide het niet om bloed, maar om hoe sterk je was en hoe goed je je positie wist te behouden.

Het baarde Morton dan ook elke keer weer zorgen als hij zijn pleegzus in zwakte aantrof. Hij wilde haar graag helpen om sterker en zekerder te worden. Hij wist heel goed dat Freyja nooit 'zomaar een glas zou laten vallen.' Hij had haar hand gepakt en een lap stof om haar gewonde hand heen gewikkeld. Daarbij had hij gevraagd naar wat er aan de hand was, waarop zij antwoordde dat het niks was. Morton vernauwde zijn ogen en probeerde haar blik te vangen. Dit lukte echter niet, want die ontweek ze. Had ze gehuild? Morton sprak haar naam uit. "Du droppet bare glasset ditt, sikkert ..." mompelde hij. "Du ville aldri bare slippe glasset ditt." Morton slaakte een zucht en pakte nu met zijn vrije hand haar kin vast, stevig, maar niet pijnlijk. Zo dwong hij haar om hem recht aan te kijken. Zijn blik stond zorgelijk en zijn lippen waren strak op elkaar geperst terwijl hij haar bestudeerde. "Uttrykke dine bekymringer for meg," al duldde zijn worden geen tegenspraak, waren ze niet hard of dwingend. Hij wilde haar helpen en daarvoor moest ze eerlijk en open zijn tegen hem. Hij hield van haar, dat was duidelijk.

- "You only dropped your glass, sure..."
- "You would never just drop your glass."
- "Express your worries to me."

∎ ◣ ◥

Misschien moest hij Freyja eens mee nemen om te gaan jagen. Toen Morton nog maar een jongetje was geweest en getraind werd tot wie hij nu was, was het doden van het dier toch wel de omslag geweest voor Morton om harder te worden. Je kon pas lichamelijk écht sterk worden, wanneer je dit mentaal ook geworden was. De Lord Skarsgård had al zijn zoons, inclusief hij en Athelstan, mee uitgenomen om te jagen. Het was een koude, intens koude winterdag en ze waren er al uren op uit toen Morton voor een wolf stond. De wolf maakte geen aanstalten om hem aan te vallen. Maar voedsel was schaars door de koude winter, dus je moest doen wat je kon om te overleven. Één van de broers benaderde hem, pakte zijn boog en drukte die in de handen van Morton. Morton wilde het niet, had meelijden, maar het was de broer die hem er op wees dat je je gevoel moest uitschakelen en gewoon moest handelen. Niet voelen, maar doen. En toen doodde Morton de wolf. De huid kon gebruikt worden om bont van te maken en het vlees kon gewoon gegeten worden. Morton had het dier ook zelf moeten dragen.
Niet voelen, maar doen. De trainingen die daarna volgden maakte hem harder en harder. Want het gold letterlijk voor alles. Niet voelen, maar doen. Schreeuwde je spieren het uit van de pijn, door gaan. Viel je om van de pijn, opstaan en door gaan. Voelen was toegeven en toegeven was verslagen worden. Moest je na gaan hoe dit werd toen Morton zijn eerste mensleven nam.

Morton besefte maar al te goed dat dit niet de dingen waren die Freyja had geleerd. En dat ze er hier nu zo bij zat was dus ook compleet logisch. Het moest vast voelen alsof de hele wereld, al het onbekende ineens op jouw schouders rustte en je moest er maar gewoon mee om kunnen gaan. Morton had haar kind gepakt en keek haar recht in de ogen. Daardoor ontging het hem niet dat haar ogen eerst naar zijn lippen toe gleden, die hij toen op elkaar perste en vervolgens slikte. Hij bleef haar echter recht in de ogen kijken. Er was niet niks met haar aan de hand. Haar ogen leken vochtig te zijn, alsof ze had gehuild. Toen ze hem vertelde geschrokken te zijn van een raaf vernauwde hij ook zijn ogen, trok zijn hand terug, maar bleef haar wel aankijken. Hij geloofde haar wel, maar niet dat dat het was. "Det kan ikke være det eneste," sprak hij rustig. "Du ville ikke bare bli skremt av en ravn," ging hij verder. Vervolgens gleden zijn ogen naar haar hand, waarna zij zei dat het wel gestopt zou zijn met bloeden, dus haalde hij het lap stof van haar hand om naar de wond te kijken. "Du vet hva din far, dine brødre, lærte meg?" Sprak hij toen en richtte zijn helder blauwe ogen weer op de hare. Zijn blik was zacht, kalm. Misschien moest hij haar vertellen over het "niet voelen, maar doen" gedeelte. Ze moest harder worden, hoe vervelend hij dat ook vond.

- "That cannot be the only thing"
- "You would not just get startled by a raven"
- "You know what your father, your brothers, taught me?"

∎ ◣ ◥

Morton was niet dom, nee, hij was juist slim en dat moest ook wel. Hij had het zichzelf aangeleerd om slim te zijn, alles op te kunnen pikken en hij zou kwaad op zichzelf worden wanneer belangrijke dingen hem ontgingen. In zijn ogen had hij dat namelijk moeten opmerken. Ook nu had Morton het bij het rechte einde gehad. Het was niet alleen de raaf waar Freyja van geschrokken was, ze ontweek het onderwerp namelijk door over haar wond te beginnen. Morton had haar kin los geslagen en het lap stof van de snee afgehaald. Het was inderdaad gestopt met bloeden en voor wat Morton wist, moest de wond nu luchten en opdrogen, zodat het weer kon helen. Dat helen zou wel een paar dagen duren, aangezien de wond relatief diep leek te zijn. Morton vernauwde zijn ogen toen Freyja zei dat de raaf een brief bij zich had gehad. Morton rechtte zijn rug, die moest dan maar opgehaald worden. Hij scande haar gezicht en besloot dat hij het wel los zou krijgen, wat haar dan ook allemaal maar dwars zat. Ze kon niet alles binnen houden, dat zal zijn prachtige pleegzus slopen.

Morton besloot om het onderwerp aan te snijden over wat hij had geleerd. Daar kon hij vast een opening mee maken wat haar vertrouwen betrof. Het deed hem dus ook goed dat ze er op aandrong. Morton glimlachte waterig, stond vervolgens op en reikte zijn hand naar haar uit, zodat ze deze vast kon pakken met haar goede hand. Hij zou het vertellen terwijl ze het gebouw uit zouden lopen om de brief te pakken. "Ikke føl deg, men gjør det." Morton richtte zijn heldere ogen op die van Freyja en zijn blik werd wat harder. "Å miste familien min var ikke det som gjorde meg vanskelig, hensynsløs og sterk," begon hij, zijn stem bijna emotieloos toen hij over zijn echte familie sprak. Daar sprak hij namelijk nooit over en daar zal hij nu ook niet verder op in gaan. "Det var min første drep," sprak hij vervolgens. "Jeg var bare en gutt, ute på jakt med far og brødre. Det var en ulv foran meg, som ikke ville angripe meg, stod han bare der," sprak hij en hij kon het dier zo weer voor zijn geest halen. "Din bror fant meg og presset bue og pil i hendene mine, jeg måtte drepe den," sprak hij. Het hele moment deed hem niks meer, het had hem inderdaad harder gemaakt. "Jeg drepte ulven med en lur, visste hvorfor jeg måtte gjøre det, men å vite og gjøre er mye annerledes, og det var da jeg lærte at følelsen var noe du måtte stenge, og det handler bare om å gjøre det." Hij zuchtte en pakte haar bij haar schouders, niet hard, maar gewoon zodat ze hem recht aan zou kijken. "Det går for alt, fysisk og psykisk smerte, sympati og medfølelse, frykt, spesielt frykt, alt." Hij liet haar los en opende vervolgens de deur naar buiten toe, om die raaf te gaan opzoeken. Misschien had Morton de les zelf voor hem te groot, te hard gemaakt, aangezien hij inderdaad zijn eigen gevoel uitzette wanneer er keuzes gemaakt moesten worden. Maar een mens kon niet gewoon zijn gevoel uitzetten, het kwam altijd terug en als dit gebeurde, zorgde Morton er voor dat er een andere manier was waarop hij dat niet hoefde te voelen. Af reageren, want zwakte mocht er wat hem betreft niet zijn.

- "Don't feel, but do it."
- "Losing my family wasn't the thing which made me hard, ruthless and strong."
- "It was my first kill."
- "I was only a boy, out hunting with your father and brothers. There was a wolf in front of me, which wouldn't attack me, he was just standing there."
- "Your brother found me and pushed his bow and arrow in my hands, I had to kill it."
- "I killed the wolf with one shot (hier stond shit), knew why I had to do it, but knowing and doing is a whole lot different and that's when I learned that feeling was something you had to shut down and it was all about just doing it."
- "That goes for everything, physical and mental pain, sympathy and compassion, fear, especially fear, everything."

∎ ◣ ◥

Scherven gaven geluk, toch? Dus wie wist zou hier iets positiefs uit komen voor Freyja. Wie wist. Nu had het haar enkel nog een wond gegeven om te helen. De wond was echter gestopt met bloeden en Morton had haar overeind geholpen. Zodra ze stonden en voor Morton ging vertellen over één van zijn lessen, wenkte hij een dienstmeisje hier naar toe om die glasscherven op te ruimen. Je moest tenslotte gebruik maken van de macht die je had. Vervolgens wendde hij zich tot Freyja en begon zijn verhaal te doen. Over de dood op de wolf, hoe weten zo veel anders was dan doen en hoe doen het beste ging wanneer je je gevoel uitschakelde. Dit vertelde hij allemaal terwijl ze liepen, trappen omlaag door naar de uitgang van het grote gebouw. Buiten reageerde Freyja, hem vertellend dat ze niet zomaar haar gevoel kon uitschakelen. Dat gevoel het gene was wat iemand mens maakte, dat het Freyja maakte wie zij was. En dat was juist het probleem, dat stukje moest veranderd worden. Vervolgens zei ze dat ze niet was zoals hij was, zoals haar vader en zoals haar broers. Morton slaakte een zucht terwijl hij door liep. Met zijn ogen zocht hij ondertussen de omgeving af, zoekend naar waar de raaf zou liggen en hopend dat niet iemand anders deze al gevonden had. De gene die de raaf had gestuurd had wel een enorm domme raaf uitgezocht, dus het was hopen dat het niet belangrijk was.

"Du dot trenger ikke å stenge dine følelser helt, det handler om selve øyeblikket," he said. "Og jeg er lei meg for å bryte boblen din, men det er den delen som må byttes, hvis du vil være en ekte vikingedame i Hillerød," he said. "Og det handler også om opplæring, du må kunne håndtere smerte på sin mest forferdelige måte," hij zuchtte en legde vervoglens zijn hand op haar gezicht. "Men jeg vil gjerne ha deg til å være deg selv, hvem du er, helt," sprak hij zacht. "Men å bli mentalt vanskeligere er et must," sprak hij toen, terwijl zijn blik wat scherper werd. Opdat moment vonden zijn ogen de raaf, en stapte hij er op af. Het beest leefde nog, kermde zachtjes van de pijn. Hij zuchtte en gaf het beest aan Freyja. "Bryt nakken," sprak hij, zijn stem scherp terwijl hij afwachtte op wat Freyja zou doen.

- "You dot not have to shut down your feelings completely, it is about the moment itself"
- "And I'm sorry to break your bubble, but that is the part that has to change, if you want to be a real viking lady of Hillerød"
- "And it is about je trainings too, you need to be able to handle pain in its most awful way"
- "However much I would like to have you be able to be yourself, who you are, completely"
- "But getting mentally harder is a must,"
- "Break his neck."

∎ ◣ ◥

Er waren wel lastigere dingen op het pad van Morton gekomen, waardoor hij harder was geworden. Daarvoor hoefde hij alleen maar aan zijn eerste raid te denken. Een gelovig dorpje die er volledig aan was gegaan en alle kostbaarheden waren mee genomen en geen mens had het overleefd. Hier had Morton voor het eerst iemand gedood. Dat was een moeilijk obstakel geweest. Morton had hier in zijn fase gezeten dat hij zich wilde bewijzen en wilde laten zien dat hij net zo goed bij de familie hoorde als de andere jongens. Maar op dat moment besefte hij dat hij nooit volledig bij de familie zou horen, want er was niets waarmee hij zich kon bewijzen, hij was gewoon een geadopteerde jongen en niets meer of minder. Wel besefte hij dat het kracht was waarmee je kon laten zien dat je het waard was om erbij te horen, dat je daarmee respect verdiende. Een echte zoon of broer van de Skarsgård familie zou hij nooit worden, maar een gerespecteerde warrior, viking, was wel mogelijk. Het moment dat hij zijn eerste mens had gedood was dus een openbaring geweest. Focus je op wat je hebt, op de mogelijkheden, en laat het onmogelijke los. Want zo slecht had Morton het nog helemaal niet. Als geadopteerde zoon van de Lord van Hillerod had hij een voorsprong gehad op ieder ander in Hillerod, naast de biologische zoons van de Lord en zijn half-zoon. De moord had ook een het gevoel van genade van hem afgenomen. Hij was killer geworden, harder, en meer vastberaden.
Het enige wat Morton al vanaf het begin nooit had kunnen begrijpen was hoe beschermd Freyja leefde. Binnen de muren van het kasteel in Hillerod. Ze leefde een luizen leventje, een zwak leventje, zonder trainingen. En die keer dat Morton er commentaar op had gegeven, had hij het gevoeld en daarna ook nooit meer gedaan. Alle dames, jonge meiden, werden getraind om zichzelf te kunnen verdedigen, behalve Freyja. Het was normaal onder de vikings dat ook de meisjes sterk werden. Dit was niet Valyria. Wat had de vader van Freyja gedacht? Dat hij er altijd zal zijn om haar kont te redden?
En nu stonden ze hier en kon Freyja niet eens de nek van een raaf om draaien. Een beest uit zijn lijden verlossen, want dat was wat het arme dier nu deed, kermen van de pijn en dood ging die toch wel. Toen Freyja ook tegen hem zei dat hij het mocht doen vernauwde hij zijn ogen en knapte er iets. De vader van Freyja was er al lang niet meer, dus het was tijd. “Du kaller deg en dame, du fungerer som en dame. Freyja, dette er ikke Valyria. Vi lever i den kalde nord der vi må forsvare oss selv,” sprak hij, zijn stem kalm en ijzig. “Du kan ikke engang frigjøre en ravn fra sin lidelse!” Morton schudde zijn hoofd, waarbij sneeuwvlokken uit zijn haar vielen. “Jeg har aldri forstått din far i hvordan han behandlet deg, hans herre og dame ting. Dette er Falkreath, vi er blodige vikinger. Han burde har tenkt deg hvordan du skal forsvare deg selv, stå opp for deg selv. Hvis det ikke var for Athelstand og meg, ville du blitt voldtatt og sannsynligvis drept allerede, slik at noen andre kunne få din posisjon,” zijn ogen stonden scherp, zijn stem was scherp en hard, maar hij schreeuwde nog net niet. Hij pakte her briefje van de poot van de raaf en gooide het arme ding op de grond. De raaf maakte pijnlijke geluiden en het lichaam schokte. Freyja moest maar zelf weten wat ze er mee deed. “Det er på tide at du skal kalle deg en earl og opptre som en, for Athelstand, og jeg vil ikke alltid være der for å beskytte deg,” hij stapte nog net wat dichter naar Freyja toe en drukte het briefje in haar hand, waarna hij geen woord meer uitsprak. Het maakte hem boos en dit was eigenlijk alleen maar allemaal bezorgdheid. Je kon de liefde voor Freyja in zijn ogen zien, ook al stonden ze scherp. Athelstan en Morton konden haar niet voor altijd beschermen. Er waren genoeg anderen die Hillerod maar wat graag van haar overnamen. Hillerod was rijk en kostbaar en dus gewild.

- "You call yourself a lady, you act like a lady. Freyja, this is not Valyria. We live in the cold north where we have to defend ourselves,"
- "You can’t even free a raven from its suffering!"
- "I’ve never understood your father in how he treated you, his lord and lady things. This is Falkreath, we are bloody Vikings. He should’ve thought you how to defend yourself, stand up for yourself. If it weren’t for Athelstand and me, you would’ve been raped and probably murdered already, so that someone else could have your position,"
- "It’s time that you’re going to call yourself an Earl and act like one, for Athelstand and I will not always be there to protect you,"

∎ ◣ ◥

Hij knipperde niet met zijn ogen toen haar hand hard tegen zijn wang aan kwam. Wel greep hij ruig haar pols en kneep zijn hand er strak om heen, zijn blik was hard en gevaarlijk en er kwam een lage grom uit zijn keel. Adrenaline stroomde door zijn anderen en zijn kaken stonden strak op elkaar geklemd. Met een ruk liet hij haar pols los en deed vervolgens een stap naar achteren. Hij wilde haar geen pijn doen. Zijn ogen verlieten de blauwe ogen van Freyja voor geen seconde. Toen ze sprak, dat hij het niet nog eens moest wagen om zo over haar vader te spreken, snoof hij spottend en zijn neusgaten spreidde zich voor een moment, waarna hij zijn ogen vernauwde. Hij sprak geen woord, al wilde hij nog zoveel zeggen. Hoe kreeg ze haar wakker geschud? Hij was degene die hoorde hoe er over Freyja werd gesproken. Hij was d gene die wist dat ze werd gezien als een zwakke jonge vrouw, met twee bastaards aan haar zijde. Bij de volgende woorden sloeg hij zijn vacht om zich heen en maakte een buiging. “Min dame,” liet hij spottend horen, de toon van een Valyriaan nabootsend. Hij wendde zijn brandende blauwe ogen van Freyja’s vochtige ogen af en draaide zich vervolgens om. Met krachtige stappen liep hij bij haar vandaan. Hij stopte met lopen en keek vervolgens naar hoe Freyja gehurkt bij het kermende beest zat. Ze aaide het dier en verloste vervolgens het beest uit zijn lijden om deze vervolgens tegen haar borst aan te drukken. Opnieuw snoof Morton en schudde afkeurend met zijn hoofd, waarna hij door de sneeuw en vrieskou terug het kasteel binnen liep.

Morton ging zijn eigen ruimte naar binnen en trapte als eerste de stoel die er stond aan flarden. Vervolgens sloeg hij met zijn vuist tegen de muur aan, wat een duik achter liet en zijn knokkels tot bloeden aan toe beschadigde. Toen hij zich wat rustiger voelde, al stroomde de adrenaline nog door zijn aderen heen ging hij zitten op zijn bed, die vol lag met vachten van wolven. Toen viel zijn blik op de glazen fles, een fles die uit Rhoynar kwam, met een gele vloeistof erin. Moonshine, een alcoholische drank op zijn puurst. Moonshine werd gebruikt om whisky of rum van te maken. Maar je kon het ook zo drinken. Dus pakte hij de glazen fles, vulde een typische Vikings hoorn er tot de helft mee en nam een volle slok. De warmte van de alcoholische drank gleed door zijn slokdarm en maakte alles warm. Dit voelde goed, dit vulde rustgevend. En aangezien alcohol nuttigen niet meer dan normaal was onder de vikings, kon hij nog best wat hebben. En ook al maakte het hem nu rustig, kon het zo weer omslaan in woede. Maar voor nu hielp het. Hij moest even zijn hoofd tot rust zien te krijgen. Daarna kon hij misschien met een groepje op jacht gaan, of zich op een andere manier nuttig maken.

∎ ◣ ◥