Broken crown

Ze was zo gefocust op haar pijl en boog dat ze niet hoorde dat er iemand binnenkwam. Voor de zoveelste keer schoot ze mis, de pijl was aardig wat afgeweken en ketste tegen de bakstenen muur aan, om vervolgens ergens op de grond tot stilstand te komen. Haar wenkbrauw schoot omhoog toen ze een bekende stem hoorde en net op het moment dat ze zich om wilde draaiden voelde ze al hoe hij zijn hand op haar ellenboog legde, proberende om deze in de juiste positie te dwingen. Normaal had ze het toegestaan, maar bij het horen van zijn stem voelde ze een bepaalde woedde weer opborrelen. Ze had hem nog altijd niet vergeven voor wat hij gisteren had gedaan, al had ze eerder gedacht dat ze het al los had gelaten. Dat bleek dus niet zo te zijn.

Vluchtig stapte ze naar voren, om vervolgens met een strakke blik over haar schouder te kijken. Freyja was altijd al een tikkeltje eigenwijs geweest, iets wat haar vader altijd in had weten te dammen. Maar nu was hij er niet meer, stelde haar moeder ook nog maar weinig voor en stond ze er opeens alleen voor. Tenminste, niet helemaal. Op dit moment wilde ze echter niets van Morton weten. Zonder iets te zeggen legde ze de boog neer en maakte aanstalten om langs hem heen te lopen. Het was duidelijk dat ze niets van hem wilde weten. Ergens was het misschien niet helemaal eerlijk om dit op hem af te rekenen, immers had hij haar alleen maar de waarheid verteld. De manier waarop hij over haar vader had gesproken, hoe hij ruw haar pols beet had genomen nadat ze hem had geslagen en hoe hij de kermende vogel op de grond had gegooid hadden haar echter een ontdaan. En niet zo’n klein beetje ook.

Het was niet helemaal eerlijk om hem op deze manier te negeren, dat wist ze zelf ook wel. Toch legde ze haar boog neer toen ze zijn aanwezigheid opmerkte en maakte ze aanstalte om de ruimte te verlaten, zonder ook maar woorden aan hem vuil te maken. Het enige wat hij kreeg was een vluchtige blik van haar helderblauwe ogen, maar daar bleef het dan ook bij. Freyja had niet verwacht dat hij haar tegen zou houden. Haar ogen schoten omhoog en keken hem lichtjes geïrriteerd aan. Snapte hij dan niet dat ze er gewoon even geen zin in had om steeds met al deze zaken geconfronteerd te worden? Ze had tijd nodig om alles eens rustig op een rijtje te krijgen, maar het begon er steeds meer op te lijken dat hij niet van plan was haar een die tijd te geven. Het was frustrerend. Het bleef doodstil in de ruimte en voor een moment bleef ze dan ook staan waar ze stond. Aangezien hij vlak voor haar neus was gestapt drukte haar borstkas lichtjes tegen de zijne aan. Het was niet dat ze van plan was om voor hem een stap terug te nemen. Zij was hier degene met de titel achter haar naam, de Lady van Hillerød. Ze was niet van plan om zich door hem te gaan laten intimideren. Freyja vernauwde haar ogen een klein beetje en besloot de stilte te verbreken, anders zouden ze hier morgen nog staan. “Get out of my way, I’m done here.” Nog altijd had ze geen stap terug genomen, wat ervoor zorgde dat ze nog altijd dicht op elkaar stonden. Het gaf haar de gelegenheid om zijn gezicht een beetje te bestuderen, immers had ze niet veel anders om te doen. Het was duidelijk dat ze geen echte familie van elkaar waren. Tenminste, zij kon de verschillen tussen hen in er prima uitvissen. Mensen van buitenaf zouden sneller geneigd zijn om ze tot broer en zus te bestempelen, immers leken die ook niet altijd op elkaar. Beide leken echter een bepaald idee te hebben hoe dit scenario zou uitspelen, beide waren standvast en misschien wel een beetje koppig. Het waren dingen die ze dan weer wel gemeen hadden, maar dat had niets te maken met het bloed dat door hun aderen stroomde. Misschien deels, omdat ze beide noorderlingen waren, maar dat was het dan ook wel. Een persoon die nu toevallig langs zou lopen zou waarschijnlijk wel zijn wenkbrauw een beetje optrekken bij het zien van deze scene.

Ze was de manier waarop hij haar de vorige dag had behandeld nog niet vergeten. Hij was dan misschien opgegroeid in haar familie, dat gaf hem nog niet het recht om haar zo aan te pakken en te bekritiseren. Ze had hem vrijwel meteen na de dood van haar vader aangewezen als adviseur, maar dat betekende niet dat hij zich zo hoefde te gedragen. Freyja had hem altijd gezien als familie, had van hem gehouden alsof ze hetzelfde bloed deelde. Ze wist dondersgoed dat ze niet goed bezig was als Lady van deze stad. Niemand had haar ooit voorbereid om deze positie in te nemen en nu had ze toch een titel op haar naam staan. Het was niet dat ze erom had gevraagd, maar nu ze het eenmaal had was ze niet van plan om op te geven. Echter was ze koppig en kon ze het niet goed hebben dat hij haar bevel negeerde. De twee bleven staan waar ze stonden, zowat tegen elkaar aan omdat beide te trots waren om een stap naar achter te doen. Hij zei dat ze haar boog en pijl op moest raken. Freyja klemde haar kaken stevig op elkaar en keek hem met vernauwde ogen aan. Haar hoofd was een beetje naar boven gekanteld, gezien hij zeker een kop langer was dan zijzelf. En dan was zij al iets langer dan de gemiddelde vrouw. “Farðu frá,” siste ze hem toe terwijl ze bleef staan waar ze stond. Hoe kon ze een stad besturen als ze niet eens het gezag had om Morton aan de kant te dwingen? Als ze nu zou luisteren, nu toe zou geven, dan was het een zoveelste teken van zwakte. “Þú hefur ekki rétt.” Zij was hier de Lady, hij was de persoon wiens familie was uitgemoord toen hij zelf nog een baby was. Zonder haar vader was hij niet eens meer in leven geweest. Oneerlijke gedachten, want wat haar vader had gedaan, een complete familie uitroeien, was alles behalve heldhaftig geweest.

Freyja kon het niet helpen dat ze de sterke drang voelde om haar hand op te tillen en hem een tweede keer in zijn gezicht te raken. Hij haalde het bloed onder haar nagels vandaan, dat terwijl ze zich normaal juist goed kon beheersen. Haar ogen waren in de zijne gehaakt, terwijl haar hersenen overuren draaide. Ze zou niet toegeven, ze wilde niet toegeven. Uit het niets maakte ze een schijnbeweging naar de links, om vervolgens een poging te wagen rechts langs hem heen te glippen. Ze was er klaar mee.

- “Get out of my way,”
- “You have no right.”

De manier waarop hij zijn wenkbrauw sceptisch optrok maakte haar duidelijk dat hij niet van plan was om aan de kant te gaan. Ze kende hem door en door, ze wist wat die blik betekende. In haar ooghoek zag ze de boog liggen, maar ze dacht er niet aan om in te stemmen en het verdoemde ding nog op te pakken. Ze wilde niet oefenen terwijl hij haar op zo’n neerkijkende manier aankijk. Ze wist dat ze er niet goed in was, dat ze niet zo was zoals hij.

Hij wilde dat ze hem liet zien dat hij hier geen recht toe had. Ze wist niet precies waar hij mee bezig was, maar hij was bezig met het bloed onder haar nagels vandaan te halen. Voordat ze het wist lag ze met haar rug tegen de grond. Alles was verdomd snel gegaan, want heel eventjes had het erop geleken dat ze hem om de tuin had kunnen leiden met haar geïmproviseerde schijnbeweging. Helaas voor haar was hij vele malen sterker en bleken zijn reflexen ook nog eens goed in orde te zijn. Freyja klemde haar kaken op elkaar terwijl een geïrriteerde grom haar keel verliet. Ze kneep haar ogen een beetje samen terwijl ze hem aankeek. Vervolgens probeerde ze verwoed onder hem vandaan te komen. Stel je voor dat iemand haar had gezien, zwakjes naar de grond gewerkt door haar trouwste adviseur. Veel respect zou het niet opbrengen, en dat soort dingen gingen altijd als een lopend vuurtje door het kasteel heen.

“Láttu mig vera!” siste ze tussen haar kaken door terwijl ze hem een woedende blik toewierp. “Viltu að ég missi litla virðingu sem ég hef?” De toon waarmee ze sprak was bijna beschuldigend.

- “Leave me alone!”
- “Do you want me to lose the little bit of respect I have?”

Freyja had altijd om hem gegeven, dat was iets waar geen twijfel over mogelijk was. Van al haar broers had ze waarschijnlijk altijd al de sterkste band met Morton gehad, ondanks dat hij niet eens een echte broer was. Toen ze jonger waren geweest had hij de meeste aandacht aan haar besteed. Hij had haar meegenomen buiten de muren wanneer het mogelijk was, iets waar haar bloedeigen broers nooit veel zin in leken te hebben gehad. Ze was het kleine meisje van haar vader geweest, een onschuldig kind wat op een compleet andere manier werd opgevoed dan haar broers. Misschien hadden ze daarom wel minder naar haar omgekeken, omdat ze saai was. Morton daarin tegen was altijd al anders geweest. Hij had altijd interesse in haar getoond, had haar kennis laten maken met de wereld buiten de stadsmuren en vrolijkte haar op wanneer het nodig was. Nu was hij er nog steeds, als één van haar adviseurs en grootste vertrouwelingen. Echter was ze op tijd moment minder blij met zijn aanwezigheid. Het was beschamend hoe hij haar naar de grond had gewerkt. Als er iemand langs zou komen zou de roddel binnen no-time door het kasteel heen gaan.

Haar ogen waren lichtjes samengeknepen terwijl ze naar hem omhoog keek. De drang om haar hand recht in zijn gezicht neer te laten komen was ontzettend groot, maar ze wist zich in te houden. Het was vreemd hoe de sfeer tussen hen in zo om had kunnen slaan in het tijdsbestek van een paar dagen. Redelijk recent hadden ze samen nog een sterke drank uit Rhoynar geprobeerd. Veel herinnerde ze zich niet meer van die avond, behalve dat ze het prima naar haar zin had gehad en dat ze wakker was geworden met een enorme kater. Dat ze in zijn armen wakker was geworden had haar eventjes verbaasd, maar daarna had ze zich weer schaamteloos tegen hem aangenesteld om verder te slapen. Ze haatte het om alleen te zijn. Daarbij vertrouwde ze hem, meer dan wie dan ook in deze stad. Zijn woorden bevielen haar niet. De indringende toon en zijn vernauwde ogen zorgden ervoor dat Freyja haar kaken op elkaar klemde. Hij drukte zijn vingers steviger in haar schouder, waarop haar gezicht een klein beetje verschoot. “Þú ert að meiða mig..” mompelde ze ietwat hees terwijl ze voelde hoe haar ogen een beetje waterig werden, maar ze wist de tranen binnen te houden. Het was beangstigend, hoe hij zo op haar neerkeek. Alsof hij van plan was om haar keel elk moment door te kunnen snijden. Toen hij zich met een duw van haar afzette galmde de woorden nog wat na in haar oren en bleef ze liggen. Een paar tellen later vloog ze echter overeind, waarna ze naar de boog greep en hem probeerde te raken met het houten voorwerp. “Hvernig þora að tala við mig svona!” zei ze iets luider, met een trillende stem. Een boze expressie sierde haar gezicht. Ze wilde hem geen pijn doen, maar ze vond zijn dreigende manier van doen drie keer niks.

- “You’re hurting me..”
- “How dare you speak to me like that!”

Hij vroeg of ze soms wilde dat hij zou liegen tegen haar. Iets waarvan het antwoord overduidelijk ‘nee’ zou zijn, natuurlijk wilde ze dat niet. Maar dat gaf hem nog niet het recht om zich zo te gedragen. “Það hefur aldrei verið maður sem reyndi að nauðga mér, Morton!” Ze had geen idee hoe ze hem moest overtuigen dat alles gewoon oké was, dat het niet nodig was dat ze van de ene op de andere dag een valkyrie was. Heel eventjes verzachtte haar blik, toen hij zei dat hij haar alleen maar probeerde te beschermen. Haar hele leven had hij haar beschermd. Ze kon zich dan eigenlijk ook geen leven zonder hem voorstellen, puur omdat hij er altijd al was geweest.

Het leek wel alsof hij erop gebrand was om haar woedde naar buiten te lokken, iets wat hem redelijk goed leek te kunnen. Freyja was alles behalve snel boos. Natuurlijk was ze wel eens geïrriteerd, maar echt boos ging niet zo makkelijk. Morton was de vorige dag aardig op weg geweest om haar over het randje te duwen, iets wat hem nu gelukt leek te zijn. Ze twijfelde geen seconde toen ze de boog nog een keer stevig beetpakte en op hem in begon te slaan. Hij had het recht niet om zo neerkijkend over haar te praten, zelf kon ze er ook niks aan doen dat ze zo was opgevoed. “Ég get ekki breytt mér hver ég er!” siste ze terwijl ze ontertussen weer overeind was gekomen. Voor het eerst in een lange tijd verloor ze haar zelfbeheersing. Ze wilde hem niet perse pijn doen, maar ze wilde gewoon dat hij zou stoppen met zich zo te gedragen. Natuurlijk wilde ze geen zwakkeling zijn, maar ze was wat haar ouders van haar hadden gemaakt. Nadat ze hem nog een aantal keer op zijn armen en borst had geraakt met de boog, gooide ze deze tussen hen in en haalde nog een keer uit haar zijn wang. Vervolgens deed ze een stap naar hem toe, zodat hun gezichten vlak bij elkaar waren. Haar ogen waren recht in de zijne gericht. “Ég er ekki veikur.” De toon waarmee ze sprak was iets zachter, gezien ze toch al zo dicht op elkaar stonden. Haar borstkas ging versneld heen en weer terwijl ze hem boos aankeek. Voor een moment werd ze overvallen door een bepaalde impuls, wat haar lichtelijk verbaasde. Ze was boos op hem, waarom zou ze dan toch.. “Ég vil ekki sjá þig aftur.” Haar stem trilde een beetje, net zoals haar handen die jeukten om nog een keer uit te halen. Ze was er klaar mee. Ze wilde hem niet meer zien – iets waar ze over een uur toch wel weer anders over zou denken, maar toch.

- “There has never been a man that tried to rape me, Morton!”
- “I can’t fucking change who I am!”
- “I’m not weak.”
- “I don’t want to see you again.”

Freyja klemde haar kaken op elkaar. Nog nooit was er iemand geweest die zoiets had geprobeerd bij haar. De kans was er, natuurlijk, er waren genoeg mannen die neerkeken op vrouwen en dat soort onzedelijke gedachtes in hun kop haalden. Zeker in het hoge noorden, waar het evenwicht tussen man en vrouw soms toch nog wat heen en weer schommelde. Echter konden de meeste vrouwen zichzelf beschermen, wat haar automatisch een zwakke schakel maakte. Iets wat maar niet tot haar door leek te dringen. Het sprookje van haar vader was veel fijner om in te geloven dan de ruige wereld die Morton nu voor haar schetste.

De hand waarmee ze hem opnieuw in het gezicht had geraakt werd beetgenomen en ze keek hem furieus aan. Hij leek maar niet te weten van ophouden. Haar hoofd ging er pijn van doen, niet eens overdreven. Het was vermoeiend om ruzie te maken, daarom hield ze er in het algemeen niet van. Er veranderde echter iets in haar ogen. Freyja realiseerde zich dat ze hem pijn gedaan moest hebben met de boog en voelde zich er redelijk schuldig om, al zou ze haar excuus nu niet aanbieden. Ze werd licht uit haar evenwicht gebracht toen hij haar naar zich toetrok. De hand die hij eerder vast had genomen plaatste ze tegen zijn borstkas aan, om ergens een beetje houvast te vinden. Toen ze zijn lippen op haar voorhoofd voelde sloot ze kort haar ogen. Voor een moment stond ze zijn aanwezigheid toe, voelde de haartjes van zijn baard tegen haar zachte huid aan kriebelen, maar deed al snel weer een stap naar achter. Ze was nog altijd boos op hem.

Voor een moment keek ze hem nog recht aan, schudde vervolgens haar hoofd in lichtelijke ongeloof en rukte haar andere arm los uit zijn greep. Vervolgens draaide zich zich om, om de trainingsruimte vervolgens te verlaten. “Fylgdu mér ekki.” Ze zou voortaan wel een ander tijdstip uitkiezen om te trainen, of desnoods ergens anders. Echter had ze er weinig zin in om Morton steeds tegen het lijf te lopen wanneer ze een poging deed om sterker te worden. Hij zou toch alleen maar het commentaar geven dat het nog niet goed genoeg was. Dat het allemaal goed bedoeld was wist ze diep van binnen wel, maar ze gaf dat niet aan zichzelf toe.

- “Don’t follow me.”