[Open] In darkness we hide

WHISPERING A HAUNTING TUNE

Niks anders dan de maan scheen door de halfopen gordijnen en verlichtte het bed. Ze lag op haar zij, haar arm onder haar hoofd. De ander naast haar gezicht. De lichte groene irissen hadden zicht gefocusd op de slapende man naast haar. Naar het trage rijzen en dalen van zijn borstkas. De enige indicatie dat hij in diepe slaap verkeerde. Een lok donkerblond haar was tijdens het draaien voor zijn gezicht gegleden. Eigenwijs en koppig... zoals hij. Dat liet haar mondhoeken iets omhoog trekken terwijl ze de details van zijn gezicht probeerde in te prenten. De donkere stoppels op zijn wangen, dat ene vlekje bruin in zijn verder blauwe ogen. Ogen die nu gesloten waren en zijn lippen die zich iets van elkaar gespreid hadden in zijn staat van rust. De vingers van haar hand streken zacht langs zijn hals, over zijn borst, naar zijn buik. Om daar dezelfde ademhaling te voelen die ze eerder had waargenomen. Rustig en statig. Haar vingers gingen terug omhoog naar zijn borst. Onder haar hand kon ze zijn hart voelen kloppen. Hij droomde. Waarover wist ze niet. Ze zou zich waarschijnlijk zijn naam niet eens meer herinneren over een week.
Voorzichtig had ze zich opgericht en iets over hem heen gebogen. Haar rode lokken vielen als een vurige waterval langs haar gezicht en schouders. Enkele haren kriebelden zijn gezicht, ze zag het aan de manier waarop het hem bijna wekte. Nog iets verder boog ze zich voorover, haar lippen zacht langs de huid van zijn hals strelend. 'Nothing personal...,' had ze nog zacht gefluisterd voordat haar tanden zich door het zachte vlees heen boorden. Ze voelde de happering in zijn ademhaling en het plotseling versnellen van zijn hartslag. Hij was wakker.. maar zich niet compleet bewust van de situatie. Een van zijn handen probeerde haar weg te duwen. Haar vingers verstrengelde zich met de zijne en ze drukte de hand terug het matras in. De kracht in zijn hand nam uiteindelijk af. Traag boog ze zich terug, naar hem kijkend. Met zijn gesloten ogen leek het nog altijd alsof hij sliep. Maar hij zag zo bleek nu. Teder streken haar vingers de eigenwijze lok nog eenmaal uit zijn gezicht voordat ze haar met bloed bevlekte lippen op de zijne drukte. Daarna stond ze op... om haar eigen spullen weer te pakken en de gehuurde kamer te verlaten. Gelukkig voor de eigenaar had hij van tevoren betaald.

De straten voelde guur en onwelkom na het warme logement. Al droeg ze Brightwater Keep inmiddels een, zogezegd, warm hart toe. Het was laat. Het meeste wat nu nog op straat rondzwierf waren de dronkelappen, de onheilspellende types, de criminelen en de... beestachtigen. Geen fijn gezelschap om op dit uur tussen rond te dolen. Maar verborgen in de schaduw van de huizen kon ze zich meestal wel ongezien verplaatsen. Waarheen? Dat wist ze zelf ook nog niet. Ze week uit voor een man die ruw een kroeg uit gesmeten werd door de eigenaar. Uit de woordenwisseling kon ze opmaken dat de heer in kwestie een bargevecht was begonnen. Hij leek niet echt meer in staat te zijn zich überhaupt te beseffen waar hij zich bevond. Toen de eigenaar van de kroeg uitgeschreeuwd was zag ze hem naar het dichtsbijzijnde steegje waggelen om daar zijn roes uit te slapen. Maar goed dat ze al gegeten had, want de lucht die de man met zich meebracht ontnam haar verdere elke eetlust die ze eventueel nog gehad had. Gauw vervolgde ze haar weg...

❝
Kaz kon zichzelf niet helemaal vertellen waarom hij hier was. Misschien was het de nostalgie waar hij zich zo graag aan wilde vastklampen, misschien was het omdat hij zich afvroeg of hij nog wel de pijn kon voelen. Maar nu hij hier in de straten van Brightwater Keep liep, was dat duidelijk genoeg. De zeelucht maakte hem misselijk en het feit dat iedere persoon die op een straathoek stond hem wilde aanraken, liet hem deze stad alleen nog maar meer verafschuwen. Als jong kind had hij hier nog rondgestruind, opzoek naar voedsel of iets anders eetbaars, geld, werk, iets om maar een leven mee op te bouwen. And look what had become of him now. Kaz was niet trots op wat hij was, maar naast de intense haat die hij voor de havenstad voelde, was er ook een klein beetje dankbaarheid. Want waar hij misschien de meest slechte carrière had kunnen kiezen die er voor hem open lag, maar het had hem hard genoeg gemaakt om niet in de goot te eindigen als dezelfde dronkenlap die zojuist ergens naast hem knock out ging. Kaz draaide met zijn ogen, trok zijn neus op en wandelde verder. Het enige voordeel van het verblijven in Rhoynar, was dat het hier nog relatief warm was gezien de rest van het land. Desalniettemin had hij zijn kraag hoog op staan en was hij zichzelf dankbaar dat hij altijd handschoenen aan had.

Hij had geen idee waar Kruge uithing. Het enige wat hij wel wist, was dat hij niet de rest van de nacht tussen dronkenlappen en hoeren kon blijven lopen. Misschien kon hij gewoon de dichtstbijzijnde herberg in lopen, een smak geld op tafel gooien en zichzelf lam zuipen. Gewoon om even het gevoel te hebben erbij te horen. De jongeman rilde en tilde zichzelf voort op de hobbelige straatstenen. Jeez, dachten ze hier dan totaal niet aan mensen die misschien niet goed ter been waren? Het was nu al een aantal keer voorgekomen dat hij zijn staf verkeerd had geplaatst en bijna door zijn enkel was gegaan. Het maakte hem alleen maar geïrriteerder en je kon de gespannen uitstraling die hij had van een kilometer afstand zien.
Kaz sloeg een hoek om, wilde zich op de straatstenen richten om goed zijn staf neer te kunnen zetten en botste vervolgens vol tegen iemand op. ''Jesus Fucking Christ.'' Gromde hij terwijl hij naar achteren strompelde, zijn evenwicht wist te behouden en vervolgens op keek wie er zo dom was om tegen hem aan te lopen. Kaz kon er natuurlijk niks aan doen, hij liep al mank en was geïrriteerd. Dan werd je natuurlijk geëxcuseerd voor alles wat je deed. Met een geïrriteerde bleek keek Kaz op nadat hij zijn jas had glad gestreken. Zolang het geen dronkaard of ander vuil.. persoon... was... Zodra hij opkeek leken zijn gedachtes te verlangzamen. Het was geen zwerver of alcoholist. Bij lange na niet. Kaz verbaasde zich over de verschijning voor hem en hij schraapte zijn keel. ''Apologies.'' Verbeterde hij zichzelf na zijn uitbarsting, hoewel hij de nodige afstand tussen hem en de jonge vrouw voor hem creëerde.

WHISPERING A HAUNTING TUNE

Ze maakte een misstap, en moest met haar hand steun zoeken bij het gebouw naast haar. Uit reflex waren haar instincten "in gekickt". Alsof er een troebele waas over haar ogen getrokken was die het deed lijken alsof een pupil ontbrak. Met een paar keer knipperen was het weer weg. Ze nam een enkele seconde om tot zichzelf te komen. Achter zich hoorde ze een mannenstem iets grommen. Hij klonk jong. Voorzichtig draaide ze zich om, om de eigenaar van de stem te kunnen zien. Hij was inderdaad jong. Begin twintig zou ze hem schatten. Redelijke lengte, donker haar... lichte ogen. Opvallend was dat zijn gehele gelaat volledig in het zwart gehuld ging. Sprekend over de personificatie van de dood. Als tweede viel haar blik op de wandelstok, en de manier waarop hij erop steunde. Zijn toon richting haar was inmiddels ook veranderd. Voorzichtig streek ze een enkele lok krullend rood haar weer terug achter haar oor. Hij was voor haar gezicht geschoven bij de botsing. Haar lichte groene ogen boorden zich weer in de zijne. Ze leek... niet op haar plek te zijn in de vuile straten van de stad. Of om deze tijd. Een lichtelijke bezorgde blik schemerde door op haar gezicht. 'Are you alright?' Haar stem klonk zacht. Maar in die nachtelijke stilte was het genoeg om zich verstaanbaar te maken. De afstand die hij inmiddels tussen hen in had laten ontstaan, was haar niet ontgaan. Dus ze weerhield zichzelf ervan om dichterbij te komen. Maar haar ogen lieten de donkere onbekende niet zomaar gaan. Het soort types wat je meestal op die uur van de nacht tegen kwam waren ook vaak alles behalve ordinair.

❝
De jonge vrouw voor hem was een compleet andere verschijning dan hij had verwacht. Deze straten brachten dieven, piraten, dronkenlappen en hoeren tot stand. Niet.. tja, hoe kon je dit eigenlijk noemen? Kaz duwde de gedachtes weg en probeerde te focussen op zijn omgeving. Hij draaide lichtjes zijn hoofd beide kanten op om vanuit zijn ooghoeken te kijken. Geen vreemd geschuifel of gefluister, geen schaduwen die tegen de muur omhoog kropen en steeds langer werden. Nee, dit was geen overval. Dit was een toevallige ontmoeting en hij zou moeten ontspannen. Maar daar deed hij niet aan. Zijn ogen gleden weer terug naar de roodharige, die hem de vraag stelde of alles wel goed met hem ging. Haar groene ogen deden hem denken aan die van Athena, al waren deze niet zo giftig in intens. Ze waren kalmer en als Kaz er lang genoeg naar keek kreeg hij het gevoel dat hij er in kon verdrinken. Maar haar vraag. Ging het goed met hem? Kaz fronste. ''Do you care?'' Gaf hij als weerwoord met een droge ondertoon en een opgetrokken wenkbrauw. De greep om zijn staf verstrakte en hij beet op de binnenkant van zijn wang. Moest hij altijd zo sarcastisch zijn? Hij kon het nog goedmaken. ''Sorry though, that I walked into you.'' Begon zijn excuus. Waar de fuck was hij mee bezig? ''It gets a little hard to walk when it gets dark.'' vervolgde hij, nogmaals om zich heen kijkend. Ze kon altijd zijn vertrouwen wekken en dan toeslaan. Je wist het maar nooit in dit soort situaties.

WHISPERING A HAUNTING TUNE

Hij leek om zich heen te kijken als een schurftig beest wat een hol zocht om in weg te kruipen. Zijn ogen haast panisch wegdraaiend bij elk klein geluidje wat hij trachtte te horen. Waar was hij bang voor? Dit hert... dit wezen met zijn mooie, blauwe ogen. Ogen die zo prachtig fel de wereld in schenen te kijken door het contrast van zijn donkere lokken. Wat bracht de schaduwen in zijn hoofd? Welke nachtmerries lieten zijn lijf verstrakken? Enkel geduldig kon ze blijven wachten. Tot zijn stem de nachtlucht weer verrijkte. Bijtend als zuur. Scherp haalde zijn tong naar haar uit. En zij? Een glimlach. Warm en aanlokkelijk was er een glimlach op haar gezicht verschenen na die eerste drie woorden. 'If I didn't.. I would not have asked,' Simpel. Verduidelijk door de zoete klanken van haar stem. Alsof het een ongeschreven regel was waar eenieder zich aan diende te houden. Hij sprak weer. Opnieuw een excuus. De glimlach bleef. Na zijn woorden waren ook haar vermoedens over de wandelstok bevestigd. 'It's alright. I was... wandering a bit as well, I think. It makes one less attentive,' wuifde ze daarop met enkel woorden zijn verontschuldigingen weg. Haar ogen hadden hem geen moment alleen gelaten. 'Excuse me for saying but.... you seem uneasy, if that is the right way to put it. May I perhaps buy you a drink anywhere inside? It might not be the traditional way but... I am somewhat of a rebel anyway,' glimlachte ze licht. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Had zij niet exact dezelfde gedachten gehad waar ze hem nu in stilzwijgen van beschuldigde? Op het moment dat hij tegen haar aan gebotst was, had zij niet vanuit instinct gereageerd omdat ze onwetend was over het gevaar wat hij misschien met zich meebracht? Al... zou ze dat nu natuurlijk nog niet met zekerheid kunnen zeggen. Zouden dat ook gedachten zijn die nu door zijn hoofd dwaalde als vreloren geesten. Vretend aan hem tot hij een bevredigend antwoord gevonden had. Of was dit nu haar eigen fantasie die had besloten los te breken van de ratio om een eigen leven te gaan leiden...

❝
Ontspanning kwam niet echt voor in Kaz zijn woordenboek. Hij werd vooruit geduwd door paranoia en angst, twee gevoelens die hij zoveel mogelijk probeerde te onderdrukken maar daardoor alleen maar meer omhoog kwamen. Het waren twee van de belangrijkste gevoelens die Kruge leken te voelen. Het was de reden waarom de kraai bestond. Maar waar het beest nu uithing, wist hij niet. Misschien was het ook maar beter zo gezien het zijn uiterlijk met dit weer en deze duisternis niet veel goeds deed.
Kaz bleef op de binnenkant van zijn wang bijten toen de jonge vrouw hem vertelde dat als ze er niets om gaf, ze het ook niet had gevraagd. Kaz kantelde zijn hoofd lichtjes. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen maar besloot vlak voordat hij een klank uitstootte, toch om de woorden maar in te slikken. Zijn ogen gleden naar de grond en op zijn voorhoofd verscheen een frons. Het gebeurde niet vaak dat Kaz Brekker besloot niet van zich af te bijten. Het feit dat ook zij haar excuses aanbood, maakte het niet veel beter. Hij schraapte zijn keel en keek haar aan toen ze hem uitnodigde om ergens iets te gaan drinken. Normaliter zat hij niet graag aan de alcohol en hij vertrouwde het nog steeds niet, wat resulteerde in dat hij nogmaals zijn omgeving afspeurde om er echt zeker van te zijn dat dit geen vuile grap was en hij zo met zijn hoofd op de straatstenen lag. Maar, hij haatte deze havenstad toch en wilde eens een keer wat anders ruiken dan die zeelucht. Dus waarom niet? Kaz knikte voordat hij antwoord gaf. ''It sure is a better thing than roaming these streets at night.'' Gaf hij toe, al zorgde zijn trots ervoor dat hij niet helemaal wilde toehappen. De jongeman deed een paar stappen naar voren en stak vervolgens zijn gehandschoende hand uit. ''The name is Kaz.'' Stelde hij zichzelf voor. Wait, did he really just do that? Hij schudde kort zijn hoofd om het te laten klaren, maar het leek niet te baten. Er zat iets in hem wat zijn humeur niet naar beneden trok maar juist de compleet andere kant op. En Kaz wist niet wat het was en wat hij er mee aan moest. De greep op zijn wandelstok verstrakte. ''Lead the way.'' Zei hij om haar te laten kiezen waar ze heen gingen. Het was haar uitnodiging ten slotte. Plus, Kaz wist geen enkele kroeg te bedenken die waardig genoeg was.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Ze had het gezien, zijn poging tot spreken. Tot het zorgvuldig formuleren van een tegen reactie. Uitgespuwd en bedoeld om haar onderuit te halen en die glimlach met de zogezegde rug van zijn hand onverbetenlijk van haar gezicht te slaan. Maar geen enkel geluid verliet zijn keel. Uitgeblust door een voor haar onzichtbare kracht nog voor de brand ontstoken was. Het vergde van haar kant heel wat wilskracht om niet vragend een wenkbrauw op te trekken. Ze had hem de ruimte gegeven voor een weerwoord. Nu vroeg ze zich af wat hem van gedachten had doen veranderen en in plaats daarvan opnieuw zijn excuses te maken. De frons in zijn voorhoofd deed haar vermoeden dat de aard van zijn actie hem ook ontging.
Ze had met interesse zijn reactie op haar voorstel bekeken. Iets aan deze man fascineerde haar. Misschien was het zijn paranoïde manier van doen. Ze wilde hem het liefst binnenstebuiten keren. Maar aangezien dat ethisch onverantwoord en onpraktisch was, had ze hem in plaats daarvan uitgenodigd om samen iets te gaan drinken. En hij hapte toe. Mischien niet van harte, maar hij hapte. De glimlach verbreedde wat. Haar hand nam de zijne aan. 'Brann,' stelde ze zich op haar beurt voor. 'And I know just the place,'
Ze ging hem voor, de straat op. Uitwijkend voor enkele dronkenlappen. De haven zelf wers steeds verder achter hen gelaten en ingewisseld voor bredere straten waar wagens, paarden en vee doorheen gedreven konden worden. Uiteindelijk schoot ze een zijstraat in, daar even op hem wachtend. 'We're here...,' De deur zag er oud en aftands uit. De verf, door de zoute zeelucht die de stad elke dag opnieuw in zijn greep nam, afgebladerd. De klink en de hengels half verroest. Het klonk als een oude man aan het einde van zijn leven die zijn rug kraakte toen ze de deur opende.
Binnen was het warm. In het halfduister bewoog ze zich voort, duidelijk bekend met de vaste aanwezigen. De vage, weeïge geur van alcohol penetreerde de anders muffe lucht. Het was geen gebruikelijke kroeg. Geen dronkelappen en bijna elke aanwezige had het tweetal nagekeken. De mensen hier kwamen niet alleen om te drinken. En wat ze daarnaast dan wel deden kon alles behalve zuiver zijn.
Ze liet zich neervallen op een donker fluwelen divan. Een levend schilderij uit vergane gloriedagen. Haar groene ogen vonden hem weer. 'So... tell me. What is your poison?'

❝
Als Kaz iets beter zijn best deed, dan kon hij voelen dat hij wel door de grond wilde zakken. Maar godzijdank verbood hij zichzelf om nog een stap dichterbij te doen. Kaz was Kaz en hij zou niets voelen, dat bleef hij zichzelf voorhouden. Maar het was moeilijk en als hij werkelijk niks voelde dan bestond Kruge niet en had hij nu ook geweten wat hij met zijn mond moest doen. De woorden die op zijn lippen hingen verdwenen als sneeuw voor de zon. Zijn ogen gleden weg van de dame voor hem en naar de muur dichtbij hem, alsof hij verwachtte dat de muur hem een steuntje in de rug zou geven en hem zou vertellen dat hij zichzelf bij elkaar moest pakken. Maar natuurlijk deed de muur dat niet. Dat was aan Kaz zelf. Dus liep hij uiteindelijk naar voren om zich voor te stellen. De roodharige stelde zich op haar beurt voor als Brann. ''Brann.'' Sprak hij zachtjes met een nauwelijks merkbare glimlach om haar naam op zijn lippen te proeven. Het klonk zoet, maar van korte duur, hij wist niet wat hij er van moest vinden. Maar Kaz wist heel slecht wat hij met zichzelf aanmoest op dit moment. Het was alsof zijn lichaam van alles in hem naar boven bracht waarvan hij allang was vergeten dat hij het had of het zelfs kon hebben. Zoals een warm gevoel dat zich bleef verspreiden in zijn borst en wat hij niet kon bedwingen. Kaz had geen idee wat het was en wilde het liever ook niet weten.
Gedwee volgde hij Brann en hij was haast zichtbaar opgelucht toen ze het havengedeelte van de stad achterlieten. Hij had het toch al niet op boten en de zee. Waar ze hem vervolgens heen bracht was compleet nieuw voor hem. Met een frons keek hij naar de deur en vervolgens over zijn schouder naar de rest van de steeg. Was hij er zeker van dat dit geen val was? Maar het warme gevoel dat maar in zijn borst bleef hangen duwde hem voort en hij knikte naar Brann. Eenmaal binnen moest Kaz wennen aan het halfduister. Maar toen zijn ogen eenmaal konden ontwaren wat er gaande was, moest hij licht grijnzen. Dit was nog niet eens zo slecht. Nogmaals volgde Kaz Brann naar het eindpunt en negeerde hij de blikken. In plaats daarvan hield hij zijn hoofd hoog als een pauw die zijn veren toonde. At least he was still able to give no fucks. Uiteindelijk ging hij, met wat moeite, in een comfortabele stoel tegenover de roodharige zitten, zijn slechte been uitstrekkend zodat het kon rusten en zijn wandelstok tegen de leuning van zijn stoel, op een manier dat hij hem in een keer kon pakken en weg kon wezen. Kaz leunde naar achteren, zijn armen rustend op de leuningen. Zelfs nu, buiten de kou, weigerde hij zijn handschoenen af te doen. Op haar vraag haalde hij zijn schouders op. Zijn ogen waren door de omgeving gegleden maar richtten zich nu op haar. ''Depends. If I want to get quick drunk, I go for whiskey. If not, I like anything I get offered.'' Antwoordde hij met een grijns en hij kreeg het gevoel weer dat hij wat meer uit zijn woorden kon komen. ''But do tell me, what a young lady like you is doing late at night alone on the street?'' Want honestly, daar was hij zichzelf het meest afvroeg. Er was iets aan haar en hij kon er zijn vinger niet op leggen. Het irriteerde hem op een bepaalde manier en hij wilde weten wat. Kaz wilde altijd alles weten, of het hem nu goed of slecht uitkwam.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Geen moment had ze hem losgelaten. Elke beweging had ze observerend bekeken, onderwijl gedachtenloos een plooi in haar kleding gladstrijkend. Hij was gewend om te moeten vluchten. Het sprak uit zijn bewegingen, zijn gestiek. Het drong nog net niet door in de toon van zijn stem. Maar het was... een andere manier van vluchten. Niet vanuit het oogpunt van het slachtoffer, maar van de dader. Nu werd het interessant. Haar ogen ontmoette ze zijne weer waar ze zich bijna hongerig in vast beten. Een zachte lach weerklonk van haar kant. Zacht en gemoeddelijk. Een warme zonnestraal, strijkend langs de wang op een koude wintermorgen. In staat het ijs van je wimpers te smelten en enkel vluchtig te kussen voor ze weer verdween en alleen een warme tinteling achterliet waar ze je huid verwarmd had.
'You drunk? Part of me would love to see that,' sprak ze vervolgens. Haar glimlach versmalde toen daar eindelijk de vraag kwam die ze al veel eerder van zijn kant verwacht had. Misschien dat de atmosfeer hem dat extra zetje had gegeven. Hij leek hier in elk geval iets meer op zijn gemak dan daarvuiten. Of... was dat slechts uiterlijk vertoon? Ze glimlachte geheimzinnig. 'I'll get back to you on that one...,' Daarop was ze opgestaan en een andere richting in gelopen, om zich bij de stoel nog even te bedenken. Ze draaide zich om... boog voorover zodat de rode lokken over haar schouder naar voren vielen en de afstand tussen haar gezicht en de zijne gereduceerd was tot... amper. 'So hold that thought for me... I'll be right back,' fluisterde ze hem glimlachend toe waarna ze weg liep.
Achter een luxe uitziende houten bar stond een man glazen op te poetsen. Hij had haar al aan zien komen. 'Midnight snack, Brann?' Ze lachte zachtjes. 'Oh no... he is much to interesting for that. One whiskey please..,' De man knikte en pakte een ander glas erbij. 'And for you? Got some real good types in last week,' Hij ontkurkte een fles en ze sloot haar ogen even toen het zoete aroma haar tegemoet kwam. 'Tempting... so tempting. But I had a rather large diner,' De man haalde zijn schouders op en borg de fles weer op waarna hij haar een glas whiskey en een glas wijn toe schoof. Met opgtrokken wenkbrauw keek ze hem aan. 'For the form,' Met een hoofdschuddende glimlach en beide glazen keerde ze weer terug om het voor Kaz langs op tafel te zetten. 'Don't worry... it's on the rocks..,' stelde ze hem gerust over de whiskey, waarna ze zelf weer plaats nam. 'As for for question earlier... I visited an old friend who resides in the city... I was actually on my way to find some lodgings, when we so fortunately bumped into each other,' Ze nam een slok van de smakeloze wijn. Hij had niet zo goed water mee kunnen geven. Ze had het verschil toch niet geproefd.

❝
Kaz' knie bewoog lichtjes op en neer, een beweging die iemand deed wanneer hij nerveus was of niet zeker wist wat hem te wachten stond. Kaz had zo'n zelfde gevoel in zijn hoofd en hoewel hij uit alle macht probeerde gewoon rustig te zijn en zichzelf wijs te maken dat dit gewoon nergens op sloeg, vertelde zijn hart wat anders. Als er een mogelijkheid was waar Kaz ongewilde gevoelens kon verwijderen, had hij dat allang gedaan. Nu hij eenmaal hier zat en het geroezemoes zijn oren binnen drong, probeerde hij vlagen van gesprekken op te vagen. Gewoon om zijn omgeving te verkennen, om te weten met wie hij hier te maken had. Maar de stemmen waren te zacht en de roodharige vrouw die voor hem zat te afleidend.
''And what would be so intruiging to seeing me drunk?'' Vroeg hij vervolgens aan haar met een grijns, al was er in zijn ogen een lichte verwarring te zien. Hoorde hij haar te kennen, of was dit gewoon echt uit pure interesse? Wacht nee, zo mocht hij niet denken. Waar was zijn focus heen? Zijn alertheid? Hij balde zijn hand lichtjes tot een vuist en deed een poging om te stoppen met denken om haar een vraag te stellen.
Het antwoord was niet wat hij had verwacht. Bij lange na niet. Hij volgde haar nauwgezet toen ze opstond en langs hem liep, als een jager die zijn prooi in de gaten hield en op het juiste moment wilde toeslaan. Maar de rollen leken om te draaien toen Brann zich ineens heel dicht bij zijn gezicht begaf en Kaz' adem stokte. Hij kon haar adem op zijn wang voelen, haar geur drong zijn neus binnen en het liefst wilde hij zich meteen weg van haar trekken. Ze was dichtbij, te dichtbij. Toen ze eenmaal haar weg vervolgde naar de bar, blies Kaz zijn adem uit. Brann was niet goed voor hem. Zijn blauwe ogen gleden door de ruimte en vielen op een stoffige, oude piano die ergens achter in een hoek was weggewerkt. Het was jaren geleden dat Kaz had gespeeld, hij had al niet meer gespeeld sinds hij van het eiland was gelucht. Maar hij kende de nummers nog die hij had geleerd en soms zachtjes tegen zichzelf neuriede als hij weer eens alleen door het holst van de nacht op straat liep.
Kaz werd uit zijn gedachten gehaald en weggetrokken van de piano toen het glas whiskey voor zijn neus werd neergezet. Hij pakte het glas niet meteen op, ook niet toen ze hem verzekerde dat er ijs in zat. Hij wist letterlijk niets van Brann en hier zaten ze in een of ander smoezelig café, waar Kaz zich anders behoorlijk op zijn gemak voelde, terwijl zij drank uitdeelde. Het klopte in zijn hoofd niet. Het was te vriendelijk, te open. Niemand deed aardig zonder iets terug te willen. Maar, om de schijn hoog te houden pakte hij het glas beet en draaide hij de drank een beetje rond, voor hij opkeek en naar haar luisterde. ''Fortunate, hm? How is that?'' Sure, hij was het met haar eens, maar toch bleef dat knagende, wantrouwende gevoel in zijn borst hangen. ''Don't get me wrong, but we've known each other for, what, twenty minutes? And here we are sitting in a bar and you are offering me whiskey and tell me you want to see me drunk.'' Vervolgde hij uiteindelijk op een zachte toon met een opgetrokken wenkbrauw. ''It smells fishy.'' Uitte hij eindelijk zijn wantrouwen, om vervolgens er compleet tegenin te gaan en een slok van zijn whiskey te nemen, waardoor zijn woorden van net een beetje nutteloos werden. Maar ach, als hij vanavond misschien zijn dood vond, dan had hij tenminste deze verdomd lekkere whiskey geproefd.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Zijn verwarring, hoe licht dan ook, weerspiegelt in die blauwe poelen.... heerlijk. Zoals suiker dat smolt op je tong, de geur en het knisperende geluid van een goed verjaard boek. Zo.. zinnenprikkelend... heerlijk. Het had haar glimlach zowaard iets speels en ontdeugends gegeven. Maar ze had zich weerhouden van het geven van een antwoord. Ze liet hem nog iets langer alleen met zijn verterende gedachten. Nog iets langer genietend van die verwarring, voordat hij zich herpakte en dat moment weer voorbij was. Wat uiteindelijk ook gebeurde. Natuurlijk. Maar ook op dat moment deed ze er nog iets langer het zwijgen toe. Pas nadat ze het glas voor hem op tafel had gezet, kwam het antwoord. Pas toen hij reageerde trokken de groene ogen zich los van de donkere vloeistof en sloegen zich op naar hem. Het... bleef even stil. En voor een moment was de glimlach van haar gezicht geveegd. Daarna sloeg ze haar hand voor haar mond om een zachte lach te onderdrukken. 'You don't go out much... do you?' sprak ze geamuseerd toen ze uitgelachen was.
Ze nam nog een slok. 'Although I can't blame you. I think... I would have thought the same if it was you who had invited me for a drink,' ging ze zacht verder. Haar vinger streek zachtjes over de rand van haar glas. 'Would you believe me... if I would tell you this is all in good fun? That you truly seem like... one interesting guy to have a drink with. No strings attached.. except for chasing away the boredom, perhaps. But if you rather feel like leaving, don't let me stop you, Kaz...,' sprak ze oprecht. Het bleef opnieuw even stil. 'I just thought....,' begon ze daarna weer zacht. '... that it might be... fun for once... not to be alone..,'

❝
Hij kon zeggen wat hij wou, maar deze whiskey was echt lekker. Misschien kwam het ook omdat het al zo lang geleden was dat hij het had geproefd en er de tijd van had genomen om er van te genieten. Genieten.. wat was dat eigenlijk? Hoe lang was het geleden dat Kaz gewoon in een stoel ging zitten, wat voor zichzelf inschonk, of bestelde, en er echt de tijd voor nam? Hoe langer hij er over na dacht, hoe moeilijker het werd om het voor zich te krijgen. Dus nam hij nog maar een slok. De warme drank was welkom na de koude lucht van buiten en het verdovende effect wat weldra zijn werking ging doen, was aangenaam voor zijn been.
Kaz trok een wenkbrauw op, sinds wanneer zei hij dingen die anderen aan het lachen bracht? Of hij vaak uitging? Niet op deze manier. Normaliter was Kaz niet van de straten weg te slaan, de straten boden hem immers het werk aan waar hij zo goed in was en zorgden ervoor dat hij nog even kon voortleven. Maar nee, hij was niet vaak te vinden in een kroeg met een glas drank. Kaz glimlach was scheef, misschien zelfs wat verlegen, terwijl zijn ogen even naar de drank in zijn glas keken, wat hij zachtjes ronddraaide. ''Not like this, no.'' Antwoordde hij eerlijk, weer naar Brann kijkend. Zijn mond voelde droog, dus dronk hij nogmaals, een wat grotere slok deze keer. Hij wist dat hij dit niet moest doen, het was compleet tegen zijn principes in, maar de warmte, de smaak en het aangename gezelschap maakten het veel te lastig om gewoon op te staan en weg te gaan. Misschien verdiende hij deze avond ook gewoon. Voor even, hij zou nog even blijven zitten. Maar zodra hij de drank op had zou hij haar gedag zeggen en verdwijnen in de nacht. Dat moest. ''Are you saying I don't look trustworthy enough to invite you for a drink?'' Grijnsde hij, terwijl hij zijn glas neerzette op de leuning van zijn stoel en wat meer achterover leunde, duidelijk meer ontspannen. De grijns vervaagde echter langzaam van zijn gezicht bij haar volgende woorden. Goddammit Kaz. Hij schudde zijn hoofd en ging met een hand door zijn haar, een teken dat hij niet helemaal wist wat hij met de situatie aanmoest. ''I can't disagree with you.'' Sprak Kaz vervolgens, het glas weer oppakkend. ''Nights like these sure can get lonely quick enough.'' Zijn ogen gleden opnieuw naar zijn glas en hoe leeg het al leek. Hij kon het niet maken om op te staan en te verdwijnen. Misschien was het de drank die al speelde met zijn hoofd, maar Kaz besloot voor een keer niet meer zoveel na te denken en gewoon te doen. ''Though, I am not the only interesting person in this conversation.'' Vervolgde hij uiteindelijk na een korte stilte. ''Tell me more about yourself Brann, because you sure don't look like the normal, typical girl that roams the streets.'' Was het een compliment? Misschien, want Kaz had zelf eigenlijk ook geen idee.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Nog een slok... voordat ze het glas weer voor zich op tafel weg zette. Ze zou bijna vergeten dat het alcohol was wat ze wegdronk alsof het water was. Maar als ze hem als enige had laten drinken, was hij helemaal achterdochtig geworden. Hij leek sowieso overal de reden achter te willen zoeken. Net een wild beest of een hond die net iets te vaak geslagen was en zijn bloedende wonden alleen had moeten verzorgen. Het had iets aandoenlijks. Die eeuwige zoektocht naar de reden. De logica en vooral het bewijs van de eigen waarheid. Of dat nou waar was of niet. Misschien was het dat wel wat haar zo naar hem toe trok.
In elk geval was haar avond na zijn woorden al als onvergetelijk bestempeld. Al betwijfelde ze of ze zich dit gesprek over honderd jaar nog zou herinneren. Voor nu... was it alles wat ze vroeg van het hiernamaals. Hij bevestigde haar woorden. Ze veroordeelde hem verder niet. Nee, haar glimlach verbreedde zich weer. 'On the contrary. I like dangerous company,' Het had zacht geklonken, maar... anders... Dit was haast verleidelijk en uitdagend te noemen. Echter, behalve haar stem en een enkele blik zijn kant op was er verder niks aan haar af te lezen waardoor je bijna zou gaan twijfelen of je het wel goed verstaan had. En toen ze verder sprak was het weer verdwenen uit haar stem. 'Do you know that time of night? When even all the bars are closed and the drunks found themselves an alleyway? It happens just after the animals of the night have gone to sleep and those of the day haven't awoken yet. In those few minutes, when the moon has disappeared and the sun does not dare to show itself for a little longer, those minutes.... are the loneliest for it is then... that only nightmares are awake,' Ze liet de woorden tussen hen in zweven en langzaam vervliegen. En die stilte hield nog iets langer aan. Een stilte waarin ze het glas weer oppakte en nog een slok nam.
Zijn woorden kwamen onverwachts en lieten haar even opkijken. Ze trok lichtelijk een wenkbrauw op. 'You want to know about me?' Dat was... nieuw. Verfrissend. Maar nieuw. Ze trok haar benen op, op de divan en streek haar rok weer glad over haar lange, slanke benen waarbij ze het zichzelf gemakkelijker maakte. 'I can assure you, it's probably more the mystery than anything else. I am a merchant. Private. People pay me to find rare objects and artifacts and to get them the best prize for it. I mostly deal in jewelry, art and antiques. Not... that exciting. Although I do travel a lot because of it,' vertelde ze waarna ze haar blik weer op hem vestigde. 'So what about you? What is your trade?'

❝
Het idee van hem in een bar met iemand anders tegenover hem die niet voor zaken kwam, was uit lang vervolgen tijden. En toch was het waar en toch zat hij hier. Zou hij deze omgeving net zo aangenaam hebben gevonden als Brann hem er niet mee had geïntroduceerd? Nu hij hier wat langer zat, drong de muffigheid wat minder tot hem door en waren zijn ogen gewend aan het doffe licht. Maar dat kon ook mede komen door de drank. Een vage grijn speelde op zijn lippen waar je niet helemaal van kon afleiden of het nu kwam omdat hij toevallig aan iets leuks dacht, of omdat hij eigenlijk verder met de drank was dan dat hij eigenlijk zelf wilde. Hoe meer hij dronk, hoe ontspannender hij werd, hoe minder hard de alarmbellen in zijn hoofd werden tot ze helemaal verdoofd zouden worden. het kon, voor een keertje. Haar woorden, het liefst luisterde hij de hele avond naar haar, het maakte niet uit wat ze hem vertelde. Al was het een verschrikkelijk saai boek of zelfs een boodschappenlijstje, er was iets aan haar stem en haar woorden die zijn aandacht compleet opeisten. Zo ook nu. Hij kon het voorstellen, terwijl ze sprak leken de beelden zijn hoofd in te dringen. Hij zag zichzelf over de straat lopen, hij kon de dronkaards horen in de steegjes, hij zag de maanloze hemel en voelde stilte haast als een kleed om zich heen. ''It's hard to wake up from those nightmares if you are not asleep.'' Prevelde hij terwijl hij naar een nietszeggend punt in de verte keek alsof hij nog steeds in de straat stond. De laatste drank uit zijn glas gleed zijn keel in. Het glas werd vervolgens weer terug op tafel gezet, tegenover dat van Brann, die een stuk rustiger leek te drinken. Misschien kwam het omdat het zo lang geleden was dat er whiskey over zijn tong was gegleden dat hij gulziger had gedronken dan dat hij had gewild.  Kaz zelf ging wat rechterop zitten nadat hij merkte dat hij er misschien iets te relaxed bij zat dan dat hij eigenlijk wilde. Zijn hand gleed kort over de kraaienschedel van zijn staf, gewoon om het gevoel te hebben dat die er nog stond, dat dit nog steeds de realiteit was.
Hmm, een handelaar in artefacten en andere antieke spullen? Het was niet het beroep wat je dagelijks op straat tegenkwam. Maar nu Kaz zijn ogen even over haar heen liet glijden, vond hij het bij haar passen. Hij knikte bij haar beschrijving, al bedenkend dat hij eigenlijk nooit iemand was tegengekomen met haar beroep. Misschien kwam het omdat een schilderij nu eenmaal een stuk lastiger was te stelen dan een goed gevulde zak met munten. ''I'm sure it's interesting in its own way.'' Was zijn antwoord op haar beschrijving. Op haar vraag wat hij nu precies deed op deze aardkloot, moest Kaz nadenken. Hij kon haar de waarheid vertellen of er een leuk verhaaltje omheen brijen. Uiteindelijk besloot hij voor een middenweg, zijn tong was toch al wat losser. ''I make sure the rich don't get richer. It takes effort, but I like my job.'' Antwoordde hij met een scheve grijns en een schouderophaal. Hij was vast niet de enige in deze muffige kroeg die misschien niet de eerlijkste baan van de wereld had. ''You can't get everything in this world by asking nicely.'' Kaz trok zijn wenkbrauwen wat uitdagend op, ergens verbaasd over zichzelf dat hij deze woorden sprak. Hij zou het maar bij dit glas whiskey laten voor vanavond, straks vond hij het leven nog leuk worden ook.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Het was een zeldzaamheid om een ziel tegen te komen die al even dwalend leek als de hare. Een die niet gebukt ging onder de ketenen van eeuwig waken. Hij rook levend. Al had hij zich in zijn eigen duisternis gehuld. Het bloed bleef stromen. Het hart bleef kloppen. En toch... Sterfelijkheid was amper aan hem af te lezen.
Ze streek zacht met haar vingertoppen langs haar ranke hals. Onnadenkende gebaren terwijl hij haar volledige aandacht bezat. 'Sleep would mean deliverance. Redemption. But as they say... no rest for the wicked. Never have I found words with more truth hidden in their melody,' Ze lachte even zachtjes na haar eigen woorden. 'That does sound a bit melodramatic,' glimlachte ze stilletjes. Ze hield van die theatraliteit. Dat had ze altijd al gedaan. Niet onregelmatig had ze Reyes weer eens meegesleept naar het theater als er een nieuw stuk op de planken stond. Sommige had ze zo vaak gezien dat ze met gesloten ogen het stuk woordelijk kon citeren. Het bood haar voor even dat gevoel van ontsnapping. Het idee dat 'dood' nog steeds bestond. Dat ze niet langzaam gek werd, haar gedachten door de tand des tijds verteerd werden. Haar achter latend als leeg omhulsel. Een marionet waarvan de lijnen waren doorgesneden. Het waren die kleine dingen die ervoor zorgde dat je niet langzaam weg kwijnde.
De zwaarmoedigheid van het moment achter zich latend vertelde ze hem over een andere bezigheid die haar dagen vulde. Zijn... beleefde opmerking liet haar even glimlachen. Zolang het niet verveelde was het prachtig tijdsverdrijf. Maar ze had het onderwerp al snel naar hem over laten springen. Ondertussen had ook zij haar, inmiddels, lege glas terug op tafel gezet. Naast het zijne. Haar ogen hadden zich met een ondeugende speelsheid weer naar hem opgeslagen. 'I don't know about that. I seem to get pretty far by just asking nicely,' grijnsde ze naar hem. 'But in your trade... I don't think that would work,' ging ze verder. 'So was that what you were doing before we met this evening? Work?' was haar volgende vraag. Het klonk niet veroordelend. Het klonk niet eens afkeurend. Het enige wat in haar stem geslopen was, was oprechte interesse naar de man tegenover haar op de stoel. En naar de dingen die nu door hem heen gingen. Misschien, als ze voorzichtig was, zou hij daar iets van willen laten zien.