[Open] In darkness we hide

❝
Hoe dieper ze in het gesprek raakten, hoe dieper Kaz wegzakte in.. wat dit ook was. Het voelde bekend, maar heel ver weg, alsof hij moeite moest doen om te herinneren dat dit ook bestond, dat je gewoon normale gesprekken kon voeren zonder dat er een mes in iemands hand werd gestoken, er een paar geldstukken verdwenen of dat men de niet bepaald vriendelijkste woorden naar elkaar toegooiden. Het kon en Kaz was vergeten dat het kon. Gods, ze bracht het ergste in hem naar boven. De man leunde wat meer naar voren, zijn ogen lieten die van Brann geen enkel moment los, alsof hij bijna geen keus had dan naar haar te luisteren. ''Yet, it is the truth, no matter how you put it.'' Sprak hij terug, zei het op een wat gedempte en serieuze toon, voordat hij weer terugzakte in zijn stoel. Fuck. Brann kon van elke woord dat ze sprak een waterval maken die hem steeds verraste wanneer het over hem heen viel. Het was een verschrikkelijk slecht metafoor, maar Kaz was nu eenmaal beter met het maken van plannen en die uitvoeren dan een of ander glad praatje opstrijken.
'' Though, you have that look that makes people trust you. I mean, if I would ask you, a complete stranger, to lend me some money so I could buy bread or whatever, would you do it?'' Zei hij terwijl hij een gebaar maakte waarbij hij wilde zeggen van ''look at me''. Haar antwoord zou hoogstwaarschijnlijk nee zijn. Kaz zag er niet uit als de meest betrouwbare persoon op deze aardbol. Zijn donkere kleding, tattoos en piercings waren nu niet het meest uitnodigend. Laat staan de wandelstok met een kraaienschedel er boven op en dan hadden ze het nog niet eens over Kruge gehad. Kruge.. waar was die verdomde vogel eigenlijk? Sinds Kaz de straat op was gegaan had hij hem niet meer gezien. Het baarde hem zorgen, hij was veel te veel gewend het beest bij zich te hebben, hoe erg die hem ook aan zijn daden herinnerde. Tja, wat was hij hiervoor eigenlijk aan het doen?
''No.'' begon hij terwijl hij zijn hoofd schudde. Even keek hij naar de lege glazen op de tafel voor hem, misschien was het beter om toch nog iets in zijn keel te gooien, gewoon om wat losser te komen. ''I guess I was lost in thought.'' Ging hij vervolgens aarzelend door. ''That happens a little too often when it gets dark and you're alone.'' Kaz keek naar zijn handschoenen, duidelijk wat minder op zijn gemak dan eerst. Het liefst had hij hier willen ophouden met praten, maar de drank duwde hem een stapje verder. ''Its then when memories become your greatest enemies instead of what lurks in the shadows.'' Nadat hij zijn handschoenen had geïnspecteerd alsof hij er zeker van wilde zijn dat ze nog steeds aan zijn handen zaten, keek hij Brann weer aan. De steek van verdriet die hij had gevoeld duwde hij weg, alsof er niets was gebeurd. ''But I can ask the same question to you.'' Zijn stem klonk minder sterk dan hij had gewild en het toonde alleen maar meer aan hoeveel moeite Kaz had met zichzelf in bedwang te houden, om er voor te zorgen dat hij niet uit elkaar viel.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Een.. trieste glimlach sierde haar gezicht. De waarheid was vaak niet bevrijdend. Het waren twee verstikkende handen die zich om je keel klemde en vol genot langzaam het leven uit je perste. De waarheid keek liever met een perverse grijns toe hoe je langzaam paars aanliep, gorgelend nog iets uit probeerde te brengen. Misschien je eigen nagels in je keel wilde boren om jezelf in een laatste poging van verstandsverbijstering los te rukken. De waarheid... was vaak nog wreder dan de dood. 'Rather sad.. isn't it?' klonk haar zachte stem. Daar liet ze het bij. Alsof haar gedachten voor dat moment mistig waren geworden. Mentaal niet helemaal meer aanwezig. Het liet haar ogen in het niets staren. Alsof ze wel keek, maar niet zag. Het duurde slechts een paar seconden voordat haar blik de zijne weer vond. Het blauw trok haar terug uit die vergetelheid. Een soort baken in het duister. Ze zweeg even bij zijn woorden. Haar lippen krulde zich weer om tot een zachte glimlach. 'That is not really a fair question to ask me now, is it? But I guess... under other circumstances.. I understand what you're getting at,' begon ze terwijl ze een paar van de rode lokken uit haar hals streek en als een vurige waterval over haar schouders liet stromen. 'Then again.. who says I am all that trustworthy? While working.. I have only the best interest of my client in mind. I would not back away to scam you into a deal that would benefit just me. In that case.. looks are deceiving,' Iets waar ze zich meer bewust van was dan hij zich misschien besefte.
Ze was iets rechter gaan zitten bij zijn ontkennende antwoord, haar wenkbrauw lichtelijk opgetrokken wat haar een vragende uitdrukking gaf. Waarom waren zijn woorden zo aarzelend? Wat bezwaarde zijn gedachten? Zijn woorden droegen een vreemd gevoel van... herkenning met zich mee. Dit weerspiegelde in haar ogen. Hoe vaak had ze zichzelf niet gevonden aan de rand van die verraderlijke afgrond. Klaar om er eindelijk een keer overheen stappen en zich in de nietszeggende duisternis aan haar voeten te werpen. Gewoon... ogen sluiten en die laatste stap nemen. Niet meer nadenken. Gewoon... niets. Zacht en onbewust beet ze even op haar onderlip tot zijn stem haar weer terug trok naar de realiteit en haar blik weer naar hem op schoot. 'If I was working, you mean? No... tonight was actually my night off. I had diner at a friends house..,' Dat.. was ook een manier om het te benoemen. Al was de man die ze levenloos had achtergelaten in dat bed verre van een vriend. Als hij haar zijn naam zou vragen, dan zou ze hem geen eerlijk antwoord kunnen geven.
'This... asks for more liquor...,' had ze vervolgens glimlachend verzucht terwijl ze wederom opstond van de divan. Maar er lag twijfel in haar pas. Haar blik ging terug naar Kaz. 'How are you hanging in there? In need of a refill?'

❝
Ja, het was verdrietig op zijn eigen manier. Kaz knikte langzaam en ontweek haar blik. Tussen hen bleef het vervolgens stil, alsof beiden even vergeten waren dat er een heus gesprek gaande was. Maar Kaz had het gevoel dat hij veel sneller was afgeleid door zijn gedachtes dan normaal. Meestal was zijn focus scherp, had hij dingen door voordat ze goed en wel op tafel lagen, maar nu leek het minste en geringste zijn aandacht op te eisen. Was het de drank? Was het Brann? Was hij het zelf? Misschien kon hij net zo goed de hele fles whiskey achterover slaan, dan maakte het toch allemaal niet meer uit. Hij kantelde zijn hoofd, lichtjes fronsend. ''Why would it be unfair to ask? Because you look so much prettier?'' Oops. Kaz schraapte zijn keel en keek vrijwel meteen weg van Brann terwijl zijn been weer lichtjes begon te trillen. Schrap het plan van de hele fles whiskey maar, hij had duidelijk al meer dan genoeg op.
Kaz haalde vervolgens zijn schouders op, al leek hij moeite te hebben met haar aan te kijken. ''I guess we are not so different on that point then.'' Als er iets was waar hij weinig van bezat, dan waren het moralen. Leverde het hem iets op? Dan dacht Kaz vaak niet verder aan wat het misschien voor de ander kon betekenen, dan ging hij gewoon voor de win. Betekende het dat de ander misschien zijn huis kwijt raakte? Of misschien zijn geliefde? Niet Kaz zijn probleem, had diegene maar niet zijn pad moeten kruisen.
Op zijn aarzelende woorden werd niet gereageerd, wat hij ergens wel begreep. Het kwam uit het niets, hij gooide het zo op tafel zonder enige waarschuwing. Dat bracht mensen altijd in verwarring en het maakte de sfeer meteen een stuk gedempter. Hij had het niet moeten doen, hij was dom geweest, hij had het weer eens verkloot. Kaz beet op de binnenkant van zijn wang uit frustratie en stopte pas toen hij bloed proefde. Fuck. Hij keek haar pas weer aan toen ze hem vroeg of hij nog iets wilde drinken. Opnieuw lag de aarzeling in zijn ogen voordat hij langzaam knikte. ''You can bring the entire bottle if you want.'' Zei hij met een flauwe glimlach. ''but if you don't mind, I would like to catch some fresh air.'' Hij stond met haar op, pakte zijn wandelstok en vervolgde vervolgens zijn weg naar buiten.
Eenmaal daar merkte hij dat het lichtjes was gaan regenen. De kou liet zijn adem als wolkjes door de lucht zweven. Hij leunde tegen de muur, vlak naast de deur en sloot zijn ogen. De regen was een welkome verkoeling. Kaz kon weg, hij kon zijn rug naar dit café keren en verdwijnen in de nacht, alsof dit nooit had plaatsgevonden. Het was misschien ook het beste voor hem. Brann bracht hem in de war. Er was iets wat er voor zorgde dat zijn kompas compleet van koers raakte. Kaz zette zich af van de muur en liep de paar passen die nodig waren om uit de steeg te komen. Maar op het kruispunt tussen steeg en straat bleef hij staan. De vlam van een lantaarnpaal weerkaatste zijn schaduw op de grond. Nee, hij kon dit niet. Hij kon haar niet achterlaten, niet zo. Hij kon niet weer zomaar verdwijnen. Kaz zuchtte diep, zag vanuit zijn ooghoeken een lege fles staan en sloeg deze uit frustratie met een schreeuw tegen de muur naast hem kapot. Glassplinters vlogen in het rond en hij voelde hoe een langs zijn wang scheerde en de huid opensneed. Godver, ook dat nog. Kaz veegde er langs met zijn handschoen maar kon door de donkere stof niet zien of het ernstig bloedde of niet. De jongen draaide zich om, keek nog een keer naar de straat en besloot toen om toch naar binnen te gaan. Hij wist niet waarom, maar iets dreef hem om dit niet te laten zitten.
Met snelle stappen had hij zich weer terug begeven naar de plek waar ze eerst zaten. De miezer had zijn haar lichtjes doen krullen en zijn jas glinsterde van de druppels. ''Godforsaken weather.'' Bromde hij, terwijl hij zijn plaats weer innam. Opnieuw wreef hij langs de snee op zijn wang, wetende dat er waarschijnlijk nu een veeg op zijn wang zat en dat de snee dieper was dan hij had verwacht. Het was maar een snee, Kaz had voor hetere vuren gestaan, zoals dit gesprek.

AMOUR, AMOUR, AM ENDE

Ze had hem even zwijgend aangekeken. Haar ogen haast onderzoekend over hem heen laten gaan alsof ze uit hem wilde trekken wat er in dat hoofd omging. 'Because... we're not really strangers anymore, are we? I think... drinking acquaintances sound more.. positive,' had ze uiteindelijk gezegd. Een kleine glimlach was na zijn opmerking op haar gezicht geslopen. De manier waarop hij zijn blik van haar afwendde zorgde ervoor dat ze niet al te veel in ging op zijn eerdere woorden.
Haar blik was nog altijd op hem gericht. Al leek hij er meer moeite mee te hebben haar aan te blijven kijken. 'I guess not..,' klonk het zacht van haar kant. Daarna had haar stem haar in de steek gelaten. Zijn woorden hadden herkenning in haar naar boven gebracht. En alle woorden die als een woeste storm door haar hoofd kolkten konden geen gehoor vinden aan haar stembanden. Geen enkel geluid. Hoe ze zichzelf ook dwong op z'n minst... iets te zeggen. Het enige wat ze uit kon brengen was de vraag.. of hij nog een glas whiskey wilde. Een zure smaak lag in haar mond. Apart... aangezien ze al eeuwen bijna niets meer proefde. Hij had naar haar geknikt. Als verdoofd had ze hem nagestaard toen hij naar buiten liep voordat haar lichaam zichzelf in beweging gebracht had, en haar terug naar de bar had gedwongen. Een deel van haar... die het dichtslaan van de deur nog net had opgevangen... had niet verwacht om hem die avond nog terug te zien.
'Do you need a place to stay the night?' Ze schudde haar hoofd. 'Then what will you do?' Voorzichtig hadden haar ogen opgekeken naar de man achter de bar. 'What I do best... I roam...,' Had ze glimlachend gezegd. Maar iets aan haar glimlach was niet hetzelfde als daarvoor. 'He's back,' De man klonk verbaasd en ze knikte lichtjes. 'I can sense his scent...,' Met een tweede whiskeyglas en de fles in handen had ze zich omgedraaid om hem inderdaad weer te zien zitten, een klein beetje verregend maar verder...
Ze was nog maar een tweetal stappen van hem verwijderd geweest toen met een ijselijke geluid het glas in haar handen brak. Het gedempte geluid van scherven die op een vloerkleed vielen vulde voor een moment de ruimte, maar overstemde de ruis die er hing van de andere gesprekken niet. Een rilling trok door haar lijf. Bracht haar bijna meteen in een staat van extase. Een troebele waas had zich over haar pupillen getrokken. Onmiddellijk zakte ze door haar knieën om de glasscherven op te rapen en daarmee haar blik af te wenden totdat ze zichzelf weer onder controle had. 'You're bleeding,' sprak ze tegen hem.. haar stem trilde. Monsterlijke instincten hadden voor dat moment gedreigd het van haar over te nemen. Maar haar wilskracht was sterker...

❝
Terug in het bedompte café had hij zijn ogen nogmaals over zijn omgeving laten glijden. Er was niks veranderd, het was er nog steeds muffig en dezelfde mensen zaten in dezelfde posities als toen ze binnen waren gekomen. Het was alsof de tijd had stil gestaan tijdens hun gesprek. Er was niemand die zich ook maar even om hen had bekommert, ze hadden prima hun gang kunnen gaan. En hier stond Kaz, zijn ogen even vernauwend omdat het gewoon niet kon kloppen. Je kon toch niet een gesprek voeren zonder dat iemand zich er in mengde of er iemand binnenkwam die Kaz niet vertrouwde en je hoefde er weinig aan te doen om Kaz je niet te laten vertrouwen. Maar hier? Nee, alles was de rust zelve. Hij vond het maar vreemd, hij was veel te veel gewend om steeds over zijn schouder te moeten kijken zodra een deur open ging of iemand zijn stem verhief. Echter, had hij er hier geen seconde aan gedacht. Al zijn aandacht was naar Brann gegaan, zijn focus was nergens te bekennen en concentratie was ook niet erg aanwezig.
Bij het horen van brekend glas stond Kaz binnen een paar seconden weer op zijn voeten. Het kon zijn dat iemand gewoon per ongeluk zijn glas had laten vallen, maar je kon daar nooit zo zeker van zijn. Kort gleden zijn ogen door de ruimte, opzoek naar de bron van het geluid, tot zijn ogen op Brann vielen, die al op de grond zat om de scherven op te ruimen. In twee stappen was hij bij haar en met wat moeite ging hij door zijn knieën. ''Don't hurt yourself.'' Zei hij zacht terwijl hij hielp met de scherven oppakken. Pas toen ze zei dat hij bloedde, moest hij even nadenken wat ze bedoelde. ''Hm? Oh, yeah, I guess that's what rain does to you nowadays.'' Hmm, want dat was geen verschrikkelijk slecht en doorzichtig excuus. ''Here, let me.'' Hij nam de scherven van haar over en liep richting de bar, om ze voor de barman neer te leggen. Vervolgens gooide hij er nog een paar geldstukken naast. ''Damage on me.'' Bromde hij op zijn normale, chagrijnige toon en hij negeerde de blik die de barman hem gaf. Toen hij terughinkte, wat lastiger was nu hij zijn wandelstok niet had om hem te ondersteunen, begon het hem te dagen dat Brann hem eigenlijk helemaal niet had aangekeken. Daarbij had ze nou ook niet erg.. zichzelf geklonken, zover Kaz wist hoe ze klonk dat was, meer als een angstig dier dat elk moment naar het slachthuis gebracht kon worden. Op een afstandje van haar bleef hij staan. ''Are you alright?'' Vroeg hij voorzichtig. Hij kon totaal niet overweg met zijn eigen emoties, laat staan met die van anderen, dus deze hele situatie voelde gewoon ongemakkelijk. ''Do you maybe want to go outside?'' Vroeg hij vervolgens, ondanks dat hij wist dat het regenende. Frisse lucht deed wonderen, soms.