Excuses

Er was tegenwoordig niet echt één plek waar de man niet heenging; hij was al in Rhoynar geweest, in Vanaheim, in Valyria.. enkel Falkreath ontbrak nog aan dat lange lijstje van plekken die hij had bezocht. Natuurlijk bleef Navarre zijn thuis. De plek waar hij was geboren en opgegroeid, de enige plek die nog enige.. memories met zich meebracht. Zijn interesse was vandaag gegaan naar I'llyria. Een stad die bekend stond om zijn Illyrian Legion en Helios was redelijk nieuwsgierig geweest. Natuurlijk was hij al eens eerder hier geweest, maar heck, misschien was er wel iets nieuws te vinden. Of iets in die trant? Het begon ondertussen al redelijk laat te worden en het begon steeds rustiger te worden in de stad. Hoe minder mensen er over straat liepen, hoe meer Helios zich vrij voelde om te doen en laten wat hij wilde. Er waren immers steeds minder ogen die hem in de gaten konden houden; bovendien voelde hij zich in het donker veel meer op zijn gemak. Vampieren waren dan ook niet echt.. overdag personen. De zon was niet helemaal aangenaam, ook al konden ze er gemakkelijk in lopen. Het monster dat hij was geworden was echter makkelijker te verbergen in de nacht.

Niet dat de man echt veel moeite deed om zijn monsterlijke kant te verbergen. Hij begon ondertussen al een naam te krijgen onder bevolking. Bekend te worden. Which was great, of course. Daar deed hij het voor. In zijn ogen was er toch niemand die hem iets aan kon doen, want de man waande zich als een god. Onaanraakbaar. Onverslaanbaar. Zijn interesse werd plots getrokken door een bepaald persoon. Een kind, nog niet eens vijftien jaar oud waarschijnlijk. Zijn mondhoeken gleden wat omhoog, natuurlijk enige herkenning aan het jongetje koppelend. De belangrijke mensen van een stad vergat je niet snel. Zelfs al was het niet het jongste kind van Zelroth Gryphon. Zijn donkere ogen volgden het kind, dat zich al enigszins ongemakkelijk leek te voelen. Helios kwam uiteindelijk in beweging en volgde de jongen. Het kind staakte plots zijn pad en toen het zich omdraaide richting Helios, stond de donkerharige man er al lang niet meer. Hij had zich verplaatst; om precies te zijn, hij stond nu vlak voor het jongetje. Boven het kind uittorend, zijn ogen op hem gericht en zijn hoofd licht schuin houdend. "You know.." begon hij, zijn stem voorspelde niet veel goeds. "It's kinda dangerous for a little boy to walk through these streets at night. Didn't your father teach you better?" Hij hief zijn wenkbrauw wat op.

Met een grote, bijna angstaanjagende, maniaciale grijns op zijn gezicht, wachtte de donkerharige man tot de jongen zich weer had omgedraaid. En oh, wat was het het waard geweest; met grote, angstige ogen had de jongen hem aangestaard. Een bange stap achteruit gezet, zelfs, kleine tekens van angst die de man altijd vrij duidelijk kon opmerken aan de houding die een persoon aannam. Zijn blik gleed over het jonge kind heen. De jongste zoon van de oude Chief, dat wist hij. Helios kende de belangrijke mensen van Fallen Skies goed genoeg om ze te kunnen herkennen, al lag de naam van het kind niet direct op zijn tong. ”Not..” begon hij, een stap dichterbij zettend. ”Afraid of me?” Hij hield zijn hoofd iets scheef, de jongen voor hem bestuderend. Hmn, leugenaar. Hij kon aan alles zien dat de jongen wel bang was, al probeerde deze zo hard er uit te zien alsof hij het niet was. De licht versnelde hartslag, de adem die even in zijn keel stokte bij het zien van Helios, de stap achteruit; het waren allemaal tekens geweest van angst. En Helios kon de jongen geen ongelijk geven; als hij jong was geweest en voor een persoon zoals hemzelf zou hebben gestaan, zou hij waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan hebben. Helios was immers het perfecte figuur om anderen angst aan te jagen, hij had er immers het uiterlijk voor, de vreemde grijns voor. ”That sounds really brave for a little boy who looks at me like he just saw a ghost.” Hij haalde een wenkbrauw subtiel omhoog, afwachtend naar de jongen kijkend.

”So..” Hij keek naar de jongen alsof hij al verveeld begon te raken. ”What is a kid like you doing here in the middle of the night?” Waren er geen guards die de jongste zoon van de oude chief moesten bewaken? Of dacht met dat de muren van I’llyria echt.. zo veilig waren? Dat was echter maar gewoon een illusie in zijn ogen.. je was nooit écht volledig veilig. Er was altijd wel iets of iemand die je in gevaar wilde brengen.