Welcome In The Yellow City

De eeuwige woestijnen strekte zich uit totdat in de verre verte de bergen de horizon deden omlijnen. Kilometer na kilometer was hetzelfde. De grillige vlaktes in combinatie met het droge klimaat maakt het zelfs in de winter een moeilijk gebied om echt in te leven. Langs de rivieren waagde er zich nog mensen, en natuurlijk in de grote steden die Valyria kende, maar daarbuiten was het stiller dan in de andere landen. Toch waren er altijd mensen geweest die hun weg hadden gevonden, het bracht Adriënne in ieder geval die minuut aan vermaakt aangezien het wat anders in het zicht bracht dan de eindeloze open vlaktes. Het was niet haar favoriete bezigheid, maar toch was het nodig. Zo nu en dan verliet ze haar thuis op het hof van Archeon, en ondanks dat ze genoot van het leven daar, bracht het de nodige afleiding.

Na wat een eindeloze reis leek, kwamen eindelijk de zo herkenbare gele gesteenten in zicht waar de stad uit gehouwen was. Het zou niet lang duren voordat ze de binnenste poorten zouden bereiken. Ze was benieuwt hoe ze ontvangen zou worden, aangezien het niet een al te vroeg van tevoren geplande reis was geweest. Zich opmakend voor haar aankomst streek ze de rode stof van haar luxueuze jurk glad, het had zo zijn voordelen om een van de royals te zijn, en daar maakte ze absoluut gebruik van. Zeker nu, nu ze haar zus en de daarbij horende troon representeerde, was het van belang dat het hele plaatje zou kloppen. Het duurde niet lang voordat de koets tot stilstand kwam en ze haar benen zou kunnen strekken. Met gratie liet ze zich naar buiten begeleiden, terwijl haar blauwe ogen al op zoek waren naar de Lady of Sundarin.




And I'm sure of that.

Terwijl Adriënna zich opmaakte voor haar aankomst in Sundarin blikte ze nog even in alle rust naar buiten. Ze waren in de stad aangekomen en nu onderweg naar waar ze ontvangen werden. De gouden stenen, waar de stad zo bekend om stond waren in overvloed. Evenals de mensen die zich verzamelden om de wegen heen, om een glimp op te kunnen vangen van de royal die in de wagen zat. Naarmate ze dichterbij kwamen kon ze merken dat de drukte zich versterkte. Eindelijk aangekomen sloegen de deuren op en liet de prinses zich naar buiten begeleiden. Er waren genoeg mensen aanwezig om dat vloeiend te laten verlopen, en heel veel anders had ze ook niet verwacht. Aria had haar beleefde glimlach al opgetrokken, zoekend naar de lady waar het allemaal om ging.

Rustig stapte ze verder naar voren, richting Dealorian die haar even vriendelijk deed ontvangen. ’Thank you for having me here.’ Sprak ze, aan alle beleefdheidsvormen voldoend. Als ze één ding had geleerd op het hof van haar zus, dan was het wel de hele politieke toestand die om dit soort dingen heen ging. ’As pleasant as it can be, crossing through the desserts.’ Sprak ze daarna, lichtelijk sarcastisch, met dezelfde glimlach op haar gelaat. Het was waarschijnlijk bij haar net zo bekend als dat bij haarzelf was. Het grootste deel van het land bestond uit woestijnen, het hoorde erbij. Bij de volgende woorden van de vrouw tegenover haar voelde ze haar maag lichtelijk samentrekken. Bij de gedachte eraan leek deze haar eraan te herinneren dat ze al aardig lang niks had gehad. ’I would love to have some lunch with you.’ Antwoorde ze, het zou gelijk de kans geven om in kaart te krijgen hoe alles ervoor stond.



And I'm sure of that.