Undisclosed desires

Kaz proefde het bloed dat op zijn lip zat, dat ondertussen weer opgedroogd was. Kruge maakte een zacht geluid, haast waarschuwend. De dief wist wat het beest bedoelde, maar het aanbod was te moeilijk om af te slaan. Langzaam draaide hij zich om, zijn blik richtend op Allison. ''But who says you are the one who can fix it?'' Hij kantelde zijn hoofd lichtjes, een wenkbrauw optrekkend. De paniek van eerder was verder weggeëbd en het gaf hem meer ruimte om te denken, om beslissingen te maken. ''You speak truth now, but you have no proof.'' Ging hij verder, zijn hand zachtjes tikkend op het kraaienhoofd van zijn wandelstok. ''For all I know you will make it worse and history will repeat itself.'' Dat was het laatste wat hij wilde. En als hij Allison goed in de gaten had gehouden, voorkwam zij dat liever ook.

Met zijn gedachten meer op orde was nadenken een stuk makkelijker. Kaz negeerde blikken die ze beiden soms kregen toegeworpen, zichzelf herinnerend dat niemand hier kon weten wie hij was. De enige die dat wist was hij en tot zijn spijt, en verbazing, ook Allison. ''I hope you understand I still don't trust you.'' Sprak hij op kalme toon, zijn zelfverzekerdheid kwam langzaam weer terug en de muren om hem heen werden steen voor steen weer opgebouwd. Steviger deze keer. Zijn ogen gleden naar de grond, zijn mond lichtjes open alsof hij twijfelde. Uiteindelijk na een korte tijd van stilte doorbrak hij zijn twijfel. ''But if you speak truth, I am willing to give it a try.'' Antwoordde hij uiteindelijk, wetende dat dit waarschijnlijk een van de domste keuzes was die hij ooit had kunnen maken.

Vertrouwen my ass. Op zijn vertrouwen kon ze lang gaan wachten. Als het waar was wat ze zei dan had hij hier een prachtig mooi ticket naar een beter leven. Hij kreeg waar hij voor kwam en Allison? Tja, het was de vraag of ze zou krijgen wat ze wilde. De raders in Kaz's hoofd waren druk bezig en hoewel hij nu al voor zich zag dat hij de eerste zou zijn die aan de top kwam te staan, wilde hij niet te snel aan overwinning denken. Allison wist meer dan hij wilde dat ze wist, meer dan goed voor haar was. Hij kon net zo goed haar nek nu omdraaien, dat was waarschijnlijk de meest rationele beslissing.

''Whatever.'' Mompelde hij met een schouderophaal. Hij had geen idee wanneer ze hem nodig had en wat ze precies van hem verwachtte, maar veel zou hij niet geven. Haar vraag deed hem fronsen, het was duidelijk dat hij het antwoord niet zeker wist en ook niet echt aan haar wilde vertellen. ''A year or so, I believe.'' Het kwam het dichtst in de buurt van de waarheid. ''Unwillingly, I must add.'' Hij was alleen geweest en met een vingerknip leek het gebeurd te zijn. Het monster had hem genegeerd en was net zo snel dat het verschenen was, ook weer verdwenen. Kruge was het enige levende verschijnsel van zijn magie, maar Kaz betwijfelde of Allison dit ook van hem te weten was gekomen.

Onbedoeld was Kaz gaan lopen, zich verwijderend van de mensen die zich verplaatsten in dit dorp. Hij had een enkele keer over zijn schouder gekeken, er op vertrouwend dat Allison hem zou volgen. Ze begreep waarschijnlijk wel waarom hij hier niet in het openbaar wilde spreken, laat staan over het onderwerp waar het nu over ging. Hij wandelde rustig, een voorbijganger zou het zo kunnen zien dat Kaz gewoon slecht ter been was en wat meer tijd had om vooruit te komen. Maar de dief probeerde zo min mogelijk aandacht te trekken en zichzelf zoveel mogelijk tijd geven om na te denken.
Hij schudde zijn hoofd op haar vraag. Niet dat hij zich zo kon herinneren. Nooit eigenlijk. ''It's been more of a curse than a blessing.'' Sprak hij, zijn ogen rondglijdend over hun omgeving. Er waren maar weinig mensen in deze straten, wat misschien ook maar beter was. ''I usually don't even remember summoning.. them.'' Tja, hoe noemde je zoiets? Demonen? Beesten? Gruwelen? Kaz wilde er liever geen naam aan geven. Hoe meer het in de vergetelheid drong, hoe minder zorgen hij zich er over moest maken.

''And who is this 'we' we are talking about?'' Vroeg hij scherp terwijl hij rustig doorwandelde. Vanuit zijn ooghoeken bekeek hij de jonge vrouw kort voordat hij zich weer richtte op de weg voor hen. Voor Kaz was het nog steeds niet duidelijk wat dit alles nu precies inhield, naast het feit dat Allison heel goed in de gaten had wat er binnen in hem speelde. En hij haatte het. Hij negeerde haar gemompel, het was toch niet te verstaan en waarschijnlijk maakt het deze onbegrijpelijke situatie niet veel meer begrijpelijker.
Kaz keerde zich naar Allison toen ze vroeg of hij nog iets van haar wilde weten. ''Who the fuck are you, exactly?'' Hij wilde meer weten dan alleen haar naam en haar doel. Ze kon niet de enige zijn in dit hele plan. Het leek voor hem duidelijk dat dit alles, de ontmoeting, de confrontatie, de woorden, zorgvuldig waren uitgedacht en op het juiste moment moesten worden gebruikt.

Ales uit haar mond klonk geloofwaardig. Maar Kaz nam het toch met een korreltje zout. Het klonk allemaal te goed, te voorbeeldig, er moest meer achter zitten. Maar het maakte niet uit wat voor vraag hij stelde want het antwoord bleef vaag en onbegrijpelijk voor hem. Er was niets concreets, hij kon zich niets van haar woorden voorstellen.
''Are you implying you want to use my magic, or magic like mine, to kill?'' Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij zette zijn staf voor zich neer, zijn beiden handen erop rustend. De zwarte handschoenen staken af tegen het zilveren metaal van de kraaienkop. ''Your repeating yourself.'' Antwoordde hij droogjes, niet onder de indruk van haar vertoning en het toneelstukje wat ze voor hem neerzette.

De grip op zijn wandelstok verstevigde zich. Kaz's mond vertrok zich tot een dunne streep terwijl hij Allison peinzend aankeek. Nog steeds kon hij geen hoogte van haar nemen, maar om nu terug te krabbelen was zwak, hij was immers al met haar in zee gegaan. Een keuze die slecht doordacht was maar toentertijd de juiste leek te zijn.
''Do I have to join your organisation?'' Vroeg hij vervolgens met een opgetrokken wenkbrauw. Op zich had hij er niets op tegen zolang hij door kon gaan met wat hij wilde doen en er niet van hem verwacht werd als een mak schoothondje achter iemand aan te lopen. De opgetrokken wenkbrauw bleef staan, de twijfel in zijn ogen was duidelijk zichtbaar. ''I've been doing just fine.'' Loog hij. Op een bepaalde manier was het de waarheid. Het was een jaar geleden geweest dat zijn magie zich had geuit. Wellicht was het wel gewoon helemaal doodgebloed, wellicht had hij het zich allemaal wel verbeeld.