Undisclosed desires

Hoe hij het ook wendde of keerde, haar woorden maakten een impact op hem die hij liever niet zag. Alles klonk zo mooi maar toch had hij telkens het gevoel dat er een addertje onder het gras zat. Maar het idee dat hij zijn eigen groep dieven kon leiden, zijn eigen gedachtegang op anderen kon dwingen, dat klonk niet bepaald slecht in zijn oren. Zachtjes beet hij op zijn lip en stopte hier meteen weer mee toen hij merkte hoe pijnlijk het was nadat hij zijn lip kapotgebeten had. ''I'm listening.'' Gaf hij toe, zijn schouders rechtend alsof hij plotseling de baas was over dit hele gesprek.

Haar hele speech inspireerde hem niet bepaald, maar het was genoeg om hem een stap over de lijn te doen zetten. Figuurlijk gesproken dan, hoewel hij zich ook wat dichter naar Allison bewoog, haar nog steeds nauwlettend in de gaten houdend. ''Am I not unreliable?'' Sprak hij op een wat gedempte toon al bewaarde hij de kalmte in zijn stem. Uiteindelijk hadden ze elkaar pas net ontmoet en hoewel Allison genoeg over hem uit het verleden leek te weten, was hij niet zeker over wat ze nu van hem wist. ''After all, am I not a ticking timebomb?'' Hij wist niet zeker of ze die woorden al had gebruikt maar zo niet, dan had ze die waarschijnlijk wel gedacht. En Kaz hield ervan om de woorden van mensen tegen hen te gebruiken.

Ze werkte als een geoliede machine, ze wist de juiste woorden te gebruiken. En om de een of andere reden viel hij ervoor. Misschien was het nog de adrenaline die ergens op de achtergrond zijn werk deed, maar hij wilde haar maar al te graag geloven. Dus voor nu deed hij dat ook. Hij kon altijd later nog beslissen of hij het nog daadwerkelijk wilde, toch? ''But when a bomb blows up, it becomes useless.'' Vulde hij haar woorden aan, nog steeds leek hij weinig onder de indruk, maar van binnen wilde hij zo graag de kans aanpakken. De tweestrijd irriteerde hem, maar diep van binnen wist hij dat hij zijn keuze al had gemaakt.

Hoe erg hij ook worstelde met het idee dat hij hier aan zou toegeven, het zou hem niet van gedachten gaan veranderen. Waar leefde hij voor? Zijn ouders waren dood, door zijn toedoen, zijn broer lag op de zeebodem, door zijn toedoen, Aella had hem verlaten, waarschijnlijk ook door zijn toedoen, en voor de rest leefde hij alleen voor zichzelf. Hij leefde van dag tot dag. Er was geen toekomst voor iemand als hem. Maar dit bracht mogelijkheden. Allison bracht hem mogelijkheden.
Een diepe zucht ontsnapte zijn lippen en hij boog zijn hoofd naar de grond alsof hij verschrikkelijk vermoeid was. Hij kon zich hier niet langer uitpraten. Hij wilde zich er ook niet langer uitpraten. ''What do you want me to do?'' Sprak hij uiteindelijk toen hij zijn hoofd weer ophief om haar aan te kijken. Hij voelde zich als een vis aan een haak, klaar om opgehengeld en tentoongesteld te worden.

Ze had gewonnen. En dat was het enige wat hij haar gaf. Hoe hard hij ook had geklommen, uiteindelijk was zij het geweest die boven op de berg was gekomen. Op een bepaalde manier voelde hij zich ook uitgeput. Uitgeput en lusteloos. Alsof dit hele gesprek al het leven uit hem had gezogen. Misschien kwam het omdat hij er aan werd herinnerd dat hij nooit helemaal veilig zou zijn, dat er altijd iemand was die van hem wist wat er gaande was. Het bezorgde hem kriebels.
''You'll probably know where to find me.'' Antwoordde hij, doelend op dat ze hem ook vandaag makkelijk had kunnen vinden. Hield iemand hem in de gaten? Als dat zo was, dan hoefde hij niet eens meer te proberen om voorzichtig te doen. Hij stak een gehandschoende hand naar haar uit, meer omdat hij om de een of andere reden ergens ooit manieren had geleerd dan dat hij het graag deed. ''Until next time.''