Don't judge each day by the harvest you reap but by the seeds that you plant | Denzel

Eén van de zwart lederen handschoenen waar hij gebruikelijk zijn handen mee hulden, maakte langzame, tedere halen over de knobbelige rug van de naaktkat die hij bij zich droeg. Met het beest in zijn armen liep de zwartharige dokter de uitgestalde collectie van zijn ingrediënten en medicijnen af. Achter de glazen van zijn dikke zwarte bril schoten zijn zilverkleurige haviksogen langs ieder flesje, potje en flacetje.

• 'Zest Lozenge', tegen een simpele hoest - een synthese van uitwerpselen van Churchill en inkt.
• Acetaminophen, tegen allerlei pijnen - niet het oorspronkelijke soort, maar een behoorlijk hoger geconcentreerde versie gemengd met wat magnesium; evengoed een overdosis in een flesje.
• Een crème van cortisone, tegen huiduitslag - slootwater, modder, een scheutje alcohol.
• Wat enkele losse componenten: kruidennagels, een elvenoor, knoflook, tong van een lam.

En de - ah.

• En de slagerszoon, rillend in een hoekje tussen twee werkbanken in, ineengedoken en vastgebonden.

Nog niet lijvig genoeg, kwam hij tot zijn grootste nijd tot de ontdekking bij een eenvoudig kneepje in zijn wang. In doodse kalmte beende Slade verder zijn rijtje af, alsof hij de jongen slechts afdeed als een van zijn zoveel andere ingrediënten die er pas aan toededen wanneer ze gereed voor gebruik waren. Was dat immers ook niet zo? Een gedeelte voor de medicijnen - de rest voor eigen culinair gebruik. Butcher's boy about to be butchered. Daar zou hij in andere omstandigheden om hebben kunnen lachen.
De naaktkat in zijn armen stopte abrupt met spinnen toen de kwakzalver zich bij het eind van zijn werkbank omdraaide, alsof Churchill het misnoegen van zijn baasje al aan voelde komen. De huid tussen zijn smalle wenkbrauwen plooide zich in een lichte frons, zijn penetrante blik had bij wijze van spreken gaten in zijn werkbank kunnen branden. Het gesnotter van de slagerszoon negeerde hij terwijl hij nog een laatste keer in een snelle oogopslag zijn voorraad afging. Een spier in zijn kaak spande zich zichtbaar aan. Hij kwam tekort.

Vrouwe Fortuna glimlachte echter op hem neer. Gedurende zijn korte verblijf hier in Archeon was hij te weten gekomen dat de gouden stad er enkele alchemistische winkeltjes op nahield, precies naar zijn beding. Om zo weinig mogelijk van de toch nog vrij felle winterzon mee te krijgen, begaf Slade zich in enigszins snellere tred dan gebruikelijk door de Valyriaanse straten, zijn gewaad smetteloos en de wandelstok van donker ebbenhout om een onderarm. Er niet minder zwart of snobistisch op gekleed.

Zijn scherpe blik dwaalde door het eerste winkeltje dat hij binnenstapte - en vond al gauw een jongeman achter de toonbank. Blond - lokken zo licht als de Valyriaanse zon - jong - een zekere jeugdigheid die zorgen bij hem opriep of deze kinkel over genoeg kennis beschikte om de kunst der alchemie eer aan te doen. Achter zijn bril kneep Slade even zijn ogen tot spleetjes, hoewel het niet duidelijk was of hij dit deed uit argwaan of doordat hij simpelweg last had van zijn zicht. Het was idem een karakteristiek gewoonte.

Punctueel plukte hij een haar van zijn zwarte gewaad, veegde een keer over een schouder, streek met een zachte snuif een uit zijn strakke model gesprongen lok terug langs zijn haarlijn. Met de wandelstok aan een arm stelde hij zich vervolgens op voor de toonbank, vlak voor de alchemist. En pas daar gleed er een uiterst vriendelijk glimlachje over zijn gelaat bij het eerste oogcontact.
"Greetings. I don't suppose you have some highly concentrated herbal juice of the melilot in stock, to put down.. say -"
Een subtiele pauze viel, waarin hij met de top van een enkele wijsvinger zijn bril fixeerde. Een koel gebaar dat het licht omineus over zijn brillenglazen liet blikkeren.

"A full-grown pig?"

Hij had zijn immateriële boekje opengeslagen over dit middel, wist zeer goed wat het was en wat het deed - maar bij de Zeven, wat wilde hij graag de zekerheid hebben dat hij een goede alchemist voor zijn neus had.