Chasing the invisible |Helios|

Een glas. Twee glazen. Drie. Vier. Vijf. Het leek een eeuwigheid te duren, voordat zijn snak naar het drinken van bloed langzamerhand leek weg te ebben. Niet dat hij er zo'n haat tegen had; tegen hetgeen wat hij was. Nee. Hij vond het niet erg om het bloed van een ander te drinken, gaf er ook niks om als iemand stierf. Maar.. het ging niet weg. Het maakte niets uit hoeveel mensen hij vermoordde voor hun bloed, de snak ernaar ging niet weg en dat zou het nooit doen. Over de jaren heen leerde je het onder controle te houden, maar het zou nooit gestild kunnen worden. Niet volledig. Alcohol verminderde het en alhoewel hij er niet echt dronken van werd zoals een persoon, hielp het wel met zijn bloeddorst. Het was toen hij voor zijn zesde glas ging, dat iemand het idee in zijn hoofd had gehaald de man lastig te vallen. Een dronkaard die net door de deuren heen was gestapt en geweigerd was door de barman; met de reden dat hij al veel te veel op had en maar gewoon naar huis moest gaan. De barman schoof net het nieuwe glas op Helios af, toen de man had besloten dat híjzelf recht had op dat éne glas. Dankzij het feit dat de man zijn acties echter niet meer heel goed kon inschatten - vanwege al de alcohol die hij al in zich had - greep hij echter niet perfect naar het glas, waardoor het omschoot en de hele inhoud van zijn rum over Helios heen kwam.

Hij liet zijn ogen langzaam van de rum, zijn nu natte trui, naar de man glijden. Zoals elke dronkaard, werd de man plots ook nog eens kwaad op Helios. Iets waar de donkerharige jongen de afgelopen dagen niet zo goed meer tegen kon. Hij stond al scherp, voelde zich al redelijk on edge, waardoor de vuist die vervolgens in zijn gezicht belandde, iets in hem deed knappen. Hij schoot op van zijn barstoel en greep de man bij zijn kraag. De bartender probeerde het gevecht te sussen, maar het was niet mogelijk voor Helios om te stoppen. Hij gaf de man een flinke duw, waardoor deze recht over een tafel viel waar een bepaalde jongedame aan haar glas water zat.

// hope it's okay ~

De man landde met een doffe plof op de tafel, gevolgd door een luide kreun en vervolgens gescheld. Echter was het niet Helios' zijn actie die voor het gescheld gezorgd had, of in ieder geval, niet voor het grootste gedeelte. De vrouw die aan de tafel had gezeten, leek snel genoeg te zijn geweest om de man die op haar tafel viel te ontwijken en hem bovendien een felle klap op zijn neus leek te geven. Oof, als dat niet gebruiken was, dan wist hij het ook niet meer. Hij moest toegeven, de vrouw zag er redelijk fierce uit. Interesting. Helios had zich volledig naar haar gedraaid nu, zijn hoofd iets kantelend, terwijl hij haar van top tot teen bekeek en zijn donkere ogen weer omhoog liet glijden om haar blik te ontvangen. Haar woorden waren interessant geweest voor de jongen die het heel leuk vond om anderen uit hun tent te jagen. Een grijns verscheen op zijn gezicht. "Well, what if I did start?" Zei hij, niet langer meer nadenkend over het feit dat zijn hele shirt ondertussen geruïneerd was door het feit dat het onder de rum zat. De man achter de bar zei iets, maar Helios hoorde hem niet. Zijn interesse lag nu bij de vrouw.

"I would not sit on that table again, who knows they'll make you may if it actually falls apart if you touch it." Hij haalde zijn schouders wat op en ging op zijn barstoel zitten. "Could I offer you a replacement-drink?" Vroeg hij, kijkend naar het glas dat met de klap op de tafel ook op de grond kapot leek te zijn gevallen. "I promise I'll behave." But he knew he would not behave.

De man was weer op zijn barstoel gaan zitten en had zijn blik op de vrouw gericht, nieuwsgierig of ze zich bij hem zou voegen of dat ze zou maken dat ze wegkwam. Je wist het maar nooit.. vrouwen, het ene moment waren ze vriendelijk, het andere moment haalden ze uit als een kat in het nauw. Of was dat gewoonweg het effect dat hij op sommigen had? Hmn. Perhaps. De donkerharige man grinnikte zacht bij haar woorden en schudde met zijn hoofd. Hij besloot wijs te zwijgen, want heck, Helios had altijd zin in een gevecht. Hij was altijd uit op een nieuw gevecht, of gewoonweg op het bloed onder andermans nagels vandaan halen. Een grijns vormde zich rond zijn lippen toen de vrouw besloot op zijn offer in te gaan en daadwerkelijk plaats nam op de stoel naast hem. Great! Company! Dat was altijd het leukst. Ze was hem voor met bestellen en bestelde een glas water. Oh. Saai. Hij liet zijn blik even op de vrouw vallen. "You don't drink?" Hij klonk bijna teleurgesteld, maar hij gaf er weinig om, eigenlijk. De man richtte zijn blik op de bartender. "You heard the woman, one water and two rums." Het water voor haar. De rum voor hem. Hij had het nodig, want zijn bloedlust was zojuist weer getriggerd. Goddamnit.

Kallista. Dat was haar naam. "Kallista.." hij liet de naam rustig over zijn tong glijden. "I go by the name Helios." Sprak hij koeltjes. Helios. That's who he was. Hij draaide zijn hoofd licht naar de vrouw en bekeek haar kort, in een poging de reden achter haar vraag af te wegen. "He was drunk. He threw rum over me and then got angry because he spilled it. He threw the first punch." Hij grijnsde. "And you see, throwing the first punch at me.. is in fact a mistake." A very big one. Dat de vrouw dat maar wist. De glazen werden voor de twee gezet en de donkerharige man schoof het glas water lichtelijk haar kant op, zodat ze het makkelijker kon bereiken. Waarna hij zijn richtte tot zijn eigen glas. Of zijn twee glazen, om precies te zijn. Wie betaalde, kreeg waarvoor hij betaalde. De bartender had ook zijn geld nodig, of course. Helios sloeg in een teug het glas achterover. Niet het meest elegantst, of iets waar hij als persoon trots op kan zijn. Het was eerder een teken van alcoholisme, maargoed, zij wist niet hoe lastig het was om iedere dag geconfronteerd te worden met mensen. En voornamelijk met hun bloed.

And god.. did she smell good.

De vrouw naast hem rook interessant. Niet compleet menselijk, maar ook niet alsof ze een weerwolf of een vampier was. Er was iets anders aan deze persoon en Helios kon niet direct zijn vingers erop leggen wat het was. Het interesseerde hem echter, want ieder nieuw ding dat hij tegen kwam, trok de man zijn aandacht. I mean, hij moest toch wat met zijn eeuwige leven, niet waar? Zijn aandacht werd al snel op zijn alcohol gericht, aangezien hij niet langer wilde denken aan de geur die de vrouw met zich meedroeg. Want je kon er veel over zeggen, maar het was een heerlijke geur. En als vampier zijnde.. zou hij bijna verleid worden om zijn tanden in haar vlees te boren. Let’s not go there, today. Het eerste glas was binnen enkele seconden leeg, waarna hij het met een klap terug op de bar zette. Zijn blik werd uiteindelijk haar kant op gericht, toen ze zei dat ze hierna iets anders zou nemen dan water. Nonchalant haalde hij zijn schouders wat op. ”You do you.” Sprak hij. Het zou hem weinig uitmaken of ze alcohol dronk of gewoon enkel water dronk, heck, als ze enkel water dronk betekende dat indirect toch dat er meer alcohol voor hem over zou blijven? Des te beter. De vrouw naast hem viel stil en zo bleef hij ook rustig. Hij dronk van zijn tweede glas, maar iets minder snel dan dat hij het eerste glas naar binnen had gewerkt. Hij wilde ook niet dat de bartender hem vertelde dat hij geen alcohol meer geserveerd kreeg, ‘omdat hij al teveel had gehad’, want in het geval van Helios bestond er niet zoiets als teveel. Hij voelde er toch amper wat van.

En toen kwam er een vraag waar hij toch even een grote slok bij naar binnen moest werken. Goddamn. Meende ze dat? Hij liet zijn donkerbruine ogen op haar vallen en bekeek haar vervolgens even van top tot teen, waarna hij zacht lachte. ”That’s a joke, right?” Sprak hij. Hij schudde vervolgens duidelijk zijn hoofd. ”Let’s not go there, I would not be able to stop.” En dat was de waarheid. De brute waarheid. Wanneer er eenmaal bloed gespild werd, bestond er de mogelijkheid dat hij niet meer kon stoppen in het gevecht. Helios stond er immers bekend om - of althans, dat wilde hij geloven, in werkelijk kende zowat niemand hem - dat hij niet kon stoppen wanneer hij die ene knop had omgeslagen. Nu was hij nog oké. Nog niet compleet het monster dat hij werkelijk waar was.