Here's the deal

'Here's another one..'

De doden lagen overal; mannen, vrouwen, kinderen. Midden in hun vluchtpogingen overvallen door de vlammen die hen genadeloos hadden beslopen, of anders wel bezweken onder het gesteente van het gebouw. Destructief puin dat bijna levend had gevloeid en gezocht, voor de stilte was teruggekeerd. Het gebouw aan de rand van de buitenwijken van Rhoynar huisde zieken en geïnfecteerden, maar was twee nachten geleden door lokale burgers in de hens gestoken. Hoogstwaarschijnlijk door een arme stakker, een niemandsgezicht gedreven tot deze actie uit pure angst om de dag te moeten zien aanbreken dat hij, en uiteindelijk ook zijn familie, geïnfecteerd zou raken. Ongetwijfeld had hij gedacht er zo in één klap van af te komen. Zo eenvoudig ging dat niet.

Te midden van al het gruis en de slachting beende een plaagdokter, de kakelende kippen voor hem uitjagend onder zijn stevige tred door de smalle straatjes. Van top tot teen geheel in het zwart gekleed; lang donker gewaad dat om zijn leren laarzen en in zijn kielzog golfde, een gordel met de nodige instrumenten en syringes om zijn middel. Zelfs de glazen kijkgaten in zijn masker waren verduisterd en alles verhullend voor de buitenwereld. Als een uit zijn kluiten gewassen, obscure kraai die vanuit een dode boom neerkeek op kadavers en hoopte op wat pikbare kaantjes. Alleen het snavelachtige masker zelf was wit, in contrast met de kijkgaten. Het wekte de indruk dat Slade zelfs in deze uitrusting zijn identieke bril met het dikke zwarte montuur droeg.

Links en rechts van hem zwierven andere esculapen rond die hij maar onder nukkig weerzin als zijn tijdelijke collega's had betiteld. Ze zwoegden onder het tillen van de lijken op een grote hooikar, al volgeladen met een hoopje op elkaar gegooide overledenen, klaar om deze weg te rijden en buiten Rhoynar op een berg te dumpen en te verbranden, de laatste kansen op verspreiding zo tegengaand. Zo nu en dan bood de kwakzalver zijn hulp aan, met verborgen afkeer onder zijn masker zijn lichaam laten dienend als steun voor het lijk van een onbeduidende boer of een bottelaar. Opeens naamloos en niemanden geworden; een geestbreuk voor nabestaanden, als ze hun geliefden tenminste ooit nog konden identificeren voor ze boven en onder talloze andere blanco personen tot as vergingen - hij daarentegen was er eigenlijk alleen maar door overmand door walging. Wat haatte hij zijn plichtskomingen soms toch. Maar hij dwong zichzelf ertoe aan.
Al was het maar om zorgvuldig de scherpe kantjes van zijn imago te kunnen blijven polijsten.

Het was namelijk niet de eerste reden dat ook hij hier aanwezig was. Wat een belachelijke drijfveer zou het zijn om Rhoynar een dienst te doen door je eigen gezondheid op het spel te zetten met het attenderen van overlevenden en het uitmesten van lijken die de smoezelige straten bespikkelden. Nee - hij was hier voor hele andere zaken.

De pestdokter sloeg linksaf, kriskraste een listig patroon de vele nevelige steegjes in rondom de ravage. In geraffineerde, geoefende bewegingen duwde hij de lijken die hij tegenkwam op hun rug met het uiteinde van de ziekenstaf die er speciaal voor bedoeld was. In Slade's boekje niet om ze te onderzoeken of te identificeren zonder ze aan te hoeven raken, maar om nauwkeurig onder een vest of een jurk te porren, te tasten, te sporen - en een beurs geld of een sieraad of twee bungelend aan zijn stok tevoorschijn te zwaaien. Soms een sleutel.
Ironisch genoeg hing de gestolen waar vaak aan één van de zilveren vleugeltjes waarmee de ziekenstaf mee gesierd was: een medisch sigil dat oogde als een gevleugelde slang, gekronkeld om een zandloper. Zo ging hij in uitgestreken kalmte de doden af, bewaarde de waar in willekeurige tonnen en kratten die hij markeerde voor zijn assistenten om later op te halen. Nu eerder een rondstiefelende gier dan een kraai. Een operatie die hem het meest eigen was.

Abrupt staakte hij zijn pas toen iets de zoom van zijn gewaad beetpakte. Een vrouw, zag hij toen hij zich omdraaide, gelegen op de grond. Oh? Nog een levende tussen al het dood en verderf.
Een klein momentje bleef hij op haar neerkijken voor hij loom in beweging kwam. Zwijgend hurkte Slade over haar neer, zijn in leren handschoenen gehulde handen civiel in elkaar schuivend alsof hij gewoon een alledaags gesprek met haar voerde aan de een of andere taverne-tafel. Het uiterlijke puntje van het snavelachtige uiteinde van zijn masker raakte bijna haar neus aan terwijl hij over haar heen boog. Bijna spottend afwachtend tot ze hem ging vertellen wat ze van hem moest - alsof haar dat nog zou lukken.
Haar bevende lippen, gerafeld en van al het bloed onttrokken, vormden hese lispelingen waar hij niets uit kon opmaken, behalve 'son' en 'please'. Ze kon de kracht nog opbrengen om een vinger in de richting te priemen van het levenloze lichaam van een kleine jongen even verderop, met zijn gezicht gelegen in het gruis en op zijn rug een uitgevloeide vlek bloed die door zijn kleding was gedrongen. Ze was een niemand nu, op het punt van sterven, maar hij begreep dat ze buiten alles nog een moeder was die met haar zoon herenigd wilde worden voor ze haar laatste adem uitblies. Langzaam kwam Slade overeind. Een minutieuze beweging plaatste het uiteinde van zijn staf op de ranke plaats tussen haar kaak en sleutelbeen, drukte tegen haar strottenhoofd tot zijn hand beefde onder de uitgeoefende kracht.

Niet vandaag.

Zijn ronde vervolgde zich meer in de richting van Brightwater Keep, verder verwijderd van de bouwval, en eindigde op een rumoeriger centraal plein waar het leven zich oppakte alsof er zich nooit een systematische uitroeiing even verderop had plaatsgevonden.
Terwijl Slade er zorg van maakte om zijn verontreinigde handschoenen te wisselen, hield hij zijn pas in, zijn scherpe haviksblik door de glazen kijkgaten getrokken tot één punt - en dat punt alleen. Of liever gezegd: persoon. Hij meende de combinatie van een lange jas, een stok met de knop van een kraaienhoofd en dat grimmige voorkomen te herkennen. Zijn vermoedens werden bevestigd.
"By the Six Realms," glimlachte de kwakzalver onder zijn pestmasker terwijl hij zich vlak achter de gestalte opstelde, hoewel deze vanzelfsprekend niet zichtbaar was voor de oude kennis uit het verleden. Waar hij wel van uitging, was dat de bekende zich nog maar al te goed de in het zwart gehulde pestdokter moest herinneren die zich nu weer voor zijn neus manifesteerde.

"Brekker."

Nonchalant steunend op zijn staf richtte de kwakzalver zijn hoofd iets op, in stilte neerkijkend op de verschrikte gestalte die hij inderdaad achtte te kennen. Het kon immers niemand anders zijn dan hij. Hoe lang was het nu geleden; twee jaar? Drie? Bij lange na niet lang genoeg voor Slade om hem te doen vergeten - hij vergat zelden iets, iemand. Niemand.

Bij wijze van begroeting porde zijn oude kennis zijn onmisbare wandelstok ongevraagd een enkele keer tegen het gekromde uiteinde van zijn masker. Het onttrok geen reactie bij Slade - behalve een klein, onwillekeurig niesje toen wat snufjes kruiden in de punt van zijn snavel zijn neusgaten binnen schoten.
De plaagdokter in het zwart bewoog er zijn hoofd onder als een kraai die met opgetrokken vleugels trillerig zijn kop schudde, eigenlijk niet geheel blij met die aanraking, en hoe het simpele stootje de kruiden binnen het masker al om deden wentelden. Hoewel er geen duidelijke uitdrukking viel te zien, leek hij zich te herstellen met een enigszins verontwaardigde air over zijn gelaat. Het was de blikkering van het licht in het precieze moment die zijn starende kijkgaten een soort hardheid gaven.

"Indeed, you're still alive," klonk zijn stem desondanks joviaal, ondertussen het uiteinde van Brekker's wandelstok met twee vingers nonchalant van zijn snavel wegdraaiend. Niet meer aanraken. "Seems like you didn't prove yourself a waste of precious space, still hopping around lively and all. Somewhat in the same fashion as that crow of yours. Joy." Een fladderig gebaartje van een hand om een streep te zetten onder zijn absolute vreugd. Slade zou Slade niet zijn als hij het laconieke sarcasme niet kundig in zijn zinnen haakte, moeilijk te zeggen wanneer hij iets meende of niet en puur om tussendoor misschien wel zacht in zichzelf te gniffelen om de verwarring die het gebruikelijk opwekte. Evenals zijn houding - hij was geen man die zich aan de ernst van een situatie aanpaste. Hij volgde zijn eigen flow. Kalm en berekenend, en zo af en toe met een gezond vleugje spot erdoor. Al zei hij zelf.

"I'd like to give you a little poke back in a greeting manner of sorts, but let's not slash away at your health any further, shall we. Can't give you a hug either, so sorry." De opmerking kwam er tussen neus en lippen door uit terwijl de dokter deed alsof hij zijn nagels bestudeerde - ondanks dat er geen enkele nagel te bestuderen viel aan zijn zwarte lederen handschoenen. Dat zou hoe dan ook onverstandig zijn in de wetenschap dat de korte staf krioelde van de ziektekiemen; en zijn mantel, besmeurd met beschermende oliën, diende op een brandstapel gegooid te worden zodra daar de gelegenheid voor was. Niet dat hij iemand was voor gratis knuffels, zelfs niet na jaren weerzien. Hij had al genoeg doden in zijn armen gehad vandaag. En Kaz was in zijn opinie ook zo goed als halfdood te noemen. Niet zo levend als hij beweerde, achteraf. De volgende woorden die tot hem doordrongen deden Slade abrupt zijn handeling staken, zijn ijzige ogen vernauwend achter zijn kijkgaten.

"Are my methods making you feel uncomfortable?"

Omineus boog de plaagdokter zich iets naar de jonge dief toe die de implicatie maakte of hij zijn masker af kon nemen, steunend op zijn staf.

"This morning," vervolgde hij half fluisterend, zijn woorden zwevend in de schemer van het gure steegje, "- I stood in front of the mirror, staring into the insignificance of the void presented before me - and I found myself wondering.." In een trage handeling streken de vingers van zijn vrije hand bedenkelijk over de snavel alsof het zijn kin betrof, er concreet werk van makend om een zekere spanningsboog op te bouwen.
"Perhaps I should add a small bow tie to complete the image. What do you think?" Zijn gehandschoende vingers traceerden de vorm van een piepklein vlinderdasje boven zijn borst om zijn woorden kracht bij te zetten, in quasi-heugelijke afwachting staarden de kijkgaten bijna fonkelend op Kaz neer - en daarmee was ook meteen de druk van de ketel. Menig persoon die Slade goed genoeg kende zou dat echter als misleidende schijn benoemen. En ze zouden er griezelig dicht bij in de buurt komen.

"Ugh."

Met een achteloos handgebaar wuifde de dokter het volgende moment inderdaad zijn woorden en die van zijn oude patiënt weg, in lichte irritatie zijn rug rechtend. Hij draaide zelfs ongunstig zijn snavel van de jongeman af. Hoe hij er werkelijk over dacht. En hoe het erop neerkwam dat hij gedurende zijn opzettelijke extra neergezette charade alleen maar kluchtig op Brekker liep te spotten, juist om toe te happen en er verder op in te breien. Was hij nu werkelijk genoodzaakt om dit soort naïviteit aan te moeten nemen?

"Honestly, you ought to know about laying low and pretexts. I, on the other hand, am simply doing my job." Zijn diepe, nevelige stemgeluid klonk een stuk serieuzer, en de cru naklank die het onthield legde daar nog eens extra bovenop.
"Clock of death ticks away the seconds, Brekker," klonk zijn stem zacht, één enkele wijsvinger afkeurend voor zijn neus zwaaiend. De lome, beschimpende beweging liet het leer van zijn handschoenen nadrukkelijk kraken. "It does not stop for you, nor me, nor anyone. You might just be in the wrong place, at the wrong time - again. And I might just not be around to patch you up a second time."

Achter zijn masker hadden de mondhoeken van de plaagdokter zich omgekruld tot een zuinig glimlachje, in de wetenschap dat het puur sarcasme was dat hij van de jonge dief terug kreeg. Hij had niet veel anders verwacht.
"How you ruffle my feathers," ging Slade willens en wetens met typische nonchalance in op de opmerkingen die zijn kant op werd geslingerd - wetende dat de uitdrukking zo goed als sloeg op iemand die een ander niets anders dan nijd gaf, maar intussen eigenlijk geen genoeg van de betreffende persoon kon krijgen. Als Brekker hem dan zo nodig een gier moest vinden. Zijn scherpzinnige blik gleed over het postuur van de jonge man voor zijn neus, een kiene analyse die zijn eigen versleten kledingdracht bespiegelde.
"Really?" het klonk te schamper om een vraag, of zelfs maar een retorische vraag te kunnen zijn. "Why, I don't necessarily dress to make you feel alive. But I shall keep in mind to fix an attire next time that will make your heart race. If you insist."
Apathisch eindigde hij het met een mager handgebaartje, zelfs daar nauwelijks de energie in willen stoppend.

Ook hij had zeker wel door dat hij op de zenuwen begon te werken bij de dief, maar in alle eerlijkheid kon hem dat geen zier schelen. Brekker maakte de situatie op zijn beurt wel heel troosteloos.
"My, no need to get all dramatesque. I find a limping thief in the dreariness of a dirty alley - and you want me to do what? Is my apparel scaring you off so much that you jump to the wild presumption I cornered you just to put you down, like a crippled horse?" Een beetje verontwaardigd streek Slade met een hand langs zijn borst, zonder daarbij zijn oogcontact te verbreken.
"I wasn't implying that I'm willing to kill you." Zijn krenking uitte zich nog net niet verbaal terwijl de dokter zijn hoofd kort van Kaz af draaide. "That would be very contradictory to previous acts in the past, would it not. Moreover, it would make me a criminal. Please," lispelde de dokter met een verholen, honende ondertoon, als een schaduw over de dief heen hellend -

"I'm a doctor - not a murderer. Wherever did you get that hideous idea?"

De kwakzalver stond nog in dezelfde houding - als een loerende vogel - toen de rust in het steegje op slag ruw verstoord werd door het geluid van klossende voetstappen en helder gelach. Kinderen, al veel te snel niet meer aangedaan door het vurige incident in hun stad, want het leven ging immers door.
Slade bleef als een statief standbeeld staan terwijl de twee kleine jongens zijn mantel terugsloegen als een gordijn en het nota bene als verstopplaats gebruikten, alleen zijn snavel in een extreem langzame, lugubere beweging schuin naar beneden draaiend. Alsof hij verwachtte dat ze vanzelf wel op zouden houden als hij lang genoeg staarde.
"Could you not," zweefde de vraag als vanuit het niets enkele seconden later achter het masker vandaan toen dat niet gebeurde, hoewel het niet eens als een vraag klonk. Zijn stemgeluid dat tussen zijn opeengeklemde kaken snibde, droeg een zekere zweem van irritatie met zich mee. Ten eerste omdat er vandaag al zekere objecten ongevraagd in en tegen hem liepen te porren, en ten tweede doordat hij het onbehoorlijk kortzichtig vond - zelfs voor een kind - dat de interesse voor een plaagdokter bij deze twee jonge Rhoynishmen duidelijk groter was dan de bijgelovige angst. Menig bewoner vreesde de meesters van zijn kaliber, zagen ze als een brenger van de dood. En deze zekere dokter hield niet van ongevraagde aanrakingen door bevuilde handen, inbreuk op zijn personal space. Zijn lichaam was zijn gebied, op alledaagse momenten strak en keurig verpakt in dracht van piekfijne smetteloosheid.

De nog redelijk rustige vraag bood echter geen overeenstemming. Rude.

In een ijzig kalme beweging trok Slade zijn mantel terug om de sortering van enorme syringes aan zijn gordel te onthullen, sensueel met een vinger over een cilinder strijkend - voor hij er in ieder geval één willekeurig tussenuit plukte en de inhoud ervan in korte straaltjes op de grond spoot, vlak voor hun versleten schoenen. Als een waterpistooltje.
Ga weg. De flinke naald die hij naast zijn masker hield, fonkelde intimiderend in het zonlicht, maar het was niet langer nodig om een Dr. Slade-sessie te starten of gratis injecties uit te delen. De voetstappen van de kinderen klotsten in snel tempo door de regenplassen in hun wegstervende tred, niet wetend hoe snel ze weg moesten komen.

"This is hardly a place to loiter," verbrak de dokter enkele seconden later de stilte met een teken van lichte weerzin, en in wat leek op een kleine zucht. Zijn opgetrokken snavel was naar de door de ondergaande zon bloedrood gekleurde hemel gericht, langs de smerige muren van het nauwe steegje. Als het even kon, wilde hij hier geen seconde langer op dit plein blijven.
De kijkgaten lieten zich langzaam weer neer tot ooghoogte terwijl hij de syringe weer aan zijn gordel schoof, hoewel het moeilijk was om te zien of hij Kaz direct aankeek. De rode gloed deden de spiegelende glazen haast oplichten - bijna even fel als de likkende vlammen die het gasthuis en diens zieken hadden verzwolgen, en waar hij ondertussen misschien of misschien ook niet iets mee te maken zou kunnen hebben. Een klein, zijdedun draadje aan een vinger dat hij in een fractie van een seconde even had aangetrokken wanneer er niemand had gekeken. Manipulatie was iets machtigs. Zolang je kon inschatten tot hoever het vuur zich spreidde, was het een spektakel van een schouwspel om van een afstandje te mogen bewonderen.
"Come." De plaagdokter draaide zich resoluut om, stok aan een arm, zijn gewaden in de beweging sierlijk meedraaiend. Tot een zekere mate, in hoeverre een pestmeester die stiefelde over dodenvelden sierlijk kon zijn.

"Walk with me, son."

Ondanks dat hij donders goed wist dat dat een behoorlijk moeizame taak voor zijn jonge compagnon was.

Een scherpe blik in de richting van de dief duidde zich als Slade's stille, malcontente reactie toen Brekker het blijkbaar nodig vond om commentaar te leveren op het wegjagen van de jongere Rhoynish generatie. Kinderen groeiden op. En tot wat? Tot een manke dief, wellicht. Misschien tot een oplichtende psychopaat. Niemand die het kon zeggen..
Met een frons van misnoegen, vouwde de plaagdokter zijn beide handen over de knop van zijn ziekenstaf en liet deze als steun tussen zijn voeten rusten. "Here I am," vibreerde de lichte wrevel door in zijn diepe baritonstem. "Extending my hospitality, in expectation of a warm welcome committee - and this is how you greet me?" Er viel een klein zuchtje te horen terwijl de dokter zich op zijn plek herpositioneerde. Misschien zelfs wel een klein beetje sipjes. "Your glooming depression is highly contagious. No wonder the misses ran off." Hij bracht het laatste zachter, doelend op Kaz' verschrikkelijk trouwe fiancé, maar met schalkse triomfantelijkheid voor hij hem de rug toekeerde, en - of de jonge dief nu klaar was of niet - een stevige tred begon in te zetten.

Zes struise stappen - misschien wel zeven, voor Slade abrupt weer tot stilstand kwam, alsof hij zich op dit zekere moment heel plotseling iets realiseerde. De snavel draaide zich een stuk naar links, een ijskoud oog priemend over zijn schouder. Donker leer wentelde zich om zijn benen toen hij zich vervolgens geheel omdraaide, kalmpjes toekijkend hoe Brekker de afstand moeizaam aflegde. De manier hoe de jongeman naar zijn zij had gegrepen - het feit hoe hij een uitgestreken, statische uitdrukking trachtte aan te houden, hoewel de pijn zo nu en dan toch doorschemerde: allicht had het geoefend oog voor lichamelijke klachten van de dokter al wel opgemerkt dat het niet zo goed met de dief ging. Helemaal niet goed.

Brekker oogde flets, met diepe, donkere wallen onder zijn ogen; alsof hij nachten niet had geslapen en ieder moment recht voor zijn lederen laarzen tegen de smoezelige straatstenen neer kon smakken. Zo ver hij zich kon herinneren - of, beter gezegd: hoe hij zich hem kon herinneren op die éne betreffende dag - had de jonge man altijd al een nevelige, zwartgallige schaduw over zijn voorkomen gehad, droeg het als een mantel in persona. Dit moest hoe dan ook toch wel het toppunt van zijn guurheid zijn, zelfs voor hem. "Oh dear," sprak de plaagdokter desondanks luchtig.
"You need some rescuing?" Het leek erop dat hij het er precies om deed.

Maar Slade was hoe dan ook niet alleen maar één en al cynisme, hoezeer dat wel zo mocht lijken. Hij zou hem opvangen, mocht dat nodig zijn, hem op zijn rug nemen, mocht zijn lichaam er daadwerkelijk mee uitscheiden voor vandaag - en jeetje,  Slade, want ben je vrijgevig vandaag: hij zou zelfs misschien wel kleine pruttelgeluidjes maken als een briesend paard terwijl ze het licht aan de horizon tegemoet hobbelden. De dief had het geluk dat hij hem wel mocht.
Nauwkeurig koos de plaagdokter een meer afgelegen route via de achtersteegjes uit, enigszins van de meute verwijderd, en hield zijn pas nu wel iets in zodat Kaz hem bij kon houden. Zwijgend bekeek hij het van kleur onttrokken gelaat van de dief met een zijdelingse blik.
Ah - natuurlijk werd het onderwerp aangesneden over genocide. Omineus glimlachend onder zijn masker hoorde hij zijn woorden aan, zijn hoofd gedraaid om een blik te werpen op de rookpluimen die boven de achterwijken nakringelden. Heel verschrikkelijk allemaal. "A night of mortal judgement. And perhaps, some would even say - a cleansing. At the end of the day, a false sense of peace always roams about," sprak hij zacht. Zijn zilverblauwe haviksogen vernauwden zich, en de klank in zijn stem tastte zich zwaar aan met een grauwend, moeilijk te plaatsen emotie die de lucht bezwangerde met een ongure ambiance.

"Praise the mutilated world."

Dat was alles wat hij erover te zeggen had. Voor nu.

De scherpe ogen achter de kijkgaten flitsten de vuile achterstraatjes door, de omgeving onderwijl scannend. Het duurde niet lang meer voor ze er waren.
"All idle talk aside," verbrak Slade de stilte, akelig kalm in contrast met zijn vorige woorden. "I dare to say that I'm the one who's a bit disappointed.." Veelbetekenend hield hij zijn pas iets in; de snavel opzij gedraaid naar de jonge dief, zijn wenkbrauwen iets gefronst. Smart achter zijn glazen kijkgaten - of in ieder geval iets dat daarop moest lijken. "I had the pleasure of admiring your face plastered all over local notice boards," gaf hij hem te kennen.

"Tell me why I had the pleasure of admiring your face plastered all over local notice boards, Brekker?" Het klonk daadwerkelijk haast teneergeslagen - als een vader die diep, diep teleurgesteld was in zijn zoon.

Slade liet de boel de boel, wetende dat het een eeuwig spel van ronddartelingen bleef als hij dit bleef voeden. In plaats daarvan bleef de plaagdokter geamuseerd glimlachend op zijn plek staan, de snavel ietsje opgeheven om het sarcasme dat Brekker hem terug smeet als een verfrissende regenbui over hem heen te laten komen. "Couldn't have phrased it any better myself," klonk het gladjes op de edelmoedige kijk die de dief op het volk had, hoewel er moeilijk een vinger te leggen viel op of hij het nu daadwerkelijk meende of niet. Held.

Maar hij leek duidelijk niet geamuseerd toen Kaz losbarstte in een luide lach. Really now? In een langzame manoeuvre plaatste hij een hand in zijn zij en wachtte zo in nijd af tot Brekker uitgelachen was, weliswaar gekrenkt. Zijn borst welde een aantal keer zichtbaar op in al het leer in pogingen zijn eigenwaarde te behouden.

Laugh then, should you feel the need. Nu kan het nog.

Zijn kille blik volgde onbeweeglijk het tot een prop verfrommelde pamflet dat over de straattegels stuiterde. Het was de gehele achterliggende reden waarom hij zich nog niet ontdaan had van zijn masker, zelfs niet na Brekkers vriendelijke verzoek. Waarom hij er zo secuur werk van maakte om een labyrint-achtige route via de achtersteegjes te nemen. Omzichtig - en ja: zelfs een beetje uitkijkend voor de geborgenheid van de jonge dief. Hij wist namelijk niet hoe ernstig de aanklacht jegens hem gold - als die überhaupt nog in kracht was. Hij voelde er weinig voor om zonder vermomming met Brekker gezien te worden.

Maar hier stonden ze: hij die zijn nek voor de zoveelste keer voor het ondankbaar stuk mankepoot uitstak, Brekker die verzwolgen was door zijn arrogantie en - wat leek op - afreflecterende zelfhaat om zijn eigen miscalculaties. Ervan uitgaande dat hij koningen en dames op zijn spelbord confronteerde met zijn zwakke pionnen. De realisatie dat de jonge dief hem nu sterk deed denken aan een verwend klein kind, hysterisch om gemorste melk en de consequenties die onvermijdelijk zijn pad zouden kruisen na het spelen van zo'n gevaarlijk spel. Een kind met een klein, staalhard speelgoedschildje om die verantwoordelijkheden vervolgens af te stoten, dat enkel zijn eigen wijsheden wilde aanvaren binnen zijn zelfgecreëerde coconnetje.

Het was afschuwelijk.

"No," verbrak de dokter loom de stilte, een sinistere kalmte voor een storm huizend in zijn stem. "You clearly did not."
Zijn toon stempelde het laatste met nadruk: misnoegd en afdalend in een nijd die nog niet helemaal woede kon worden genoemd, maar zeker hetzelfde beangstigende effect teweeg kon brengen.

Gruis schraapte onder het uiteinde van de ziekenstaf die hij een meter van zijn laarzen af had gezet, als een scepter van een edelman, toen hij deze een stukje opgooide om het soepel bij het midden op te vangen. "You did whatever 'work' came your way to survive, correct?" vervolgde Slade kalmpjes terwijl zijn benen hem in beweging brachten. Onder het masker tuitte hij zuinig zijn lippen. Vingers trommelden op leer bij de plek van zijn heup terwijl de nachtzwarte plaagdokter in een trage, kuierende pas om Kaz heen cirkelde, starend door de zielloze lege ogen van zijn masker. Haast in dezelfde wijze hoe een roofdier zijn prooi stalkte, voor hij er in een eruptie van fataliteit een einde aan maakte. De snavel wendde zich een moment van hem af om bedachtzaam een blik te werpen op de overrazende wolken boven hen, zijn hoofd daarbij in zijn nek gelegd en de indruk wekkend dat hij daadwerkelijk moest nadenken over zijn woorden; alsof deze niet allang achter zijn huig lagen te wachten om als gif de wereld in te worden geslingerd.

"But how, one might wonder?" lispelde hij tegen de bloedrode hemel, de quasi-verwondering moeiteloos aanhoudend.
"A disabled man does not go very far. A crippled thief is a broken pawn as any, and in this case this very pawn doesn't hold the authority to move many spaces. How will you stealth around? How will you conceal your thumping footsteps? How will you walk stairs? How will you make a run for it? For example."
De snavel draaide zich een moment schuin Brekker's kant op bij die fluistering, even stoppend in zijn pas, als ware het dat het starende masker antwoorden verwachtte op die retorische vragen.

"The simple hypothesis is: you rarely do."

Het antwoord dat hij zichzelf verschafte droeg een harde zweem van bitterheid en was als een scheur die in een egaal spiegeloppervlakte sprong, zijn façade in een klap beëindigend. Zonder zijn blik van de dief af te scheuren, pakte de dokter zijn tred weer op. "Not on the grand plays, at the least. Because I think it's not just you operating the big tasks in your pitiful condition, as smooth, quick operation is paramount for success. You are but a face behind a bigger organisation. Am I poking in the right direction? A blinking light next to a dozen others - and when they unveil you, they unveil the rest. Slowly, yes, but surely. Like a spreading disease."

Slade's omineuze gestalte keerde zich nu met zijn borst in de richting van zijn jongere kompaan, zijn armen licht opgeheven.
"I dearly hope it came to your attention any member of law enforcement can connect these dots. Your limp, the defiled gold in your pockets and the stained ropes that are your unlucky ties with people of importance - which, I dare to say, won't entangle with just the Commander of Mother's Heart alone, given the fact that you already made such a crude mistake - are plain give-aways at any interrogation. For them, it's child's play. They will pin you down like wild game once they get the chance, dogs of the law. Blow out your candles one by one. Why would that all matter to me?" Het dreigende cirkelen vloeide bijna onopmerkelijk over in een kaarsrechte tred in de richting van Kaz terwijl hij de laatste meters naar het notitiebord overbrugde, zijn obscure gedaante vlak voor hem opstellend. Traag, maar stelliger dan voorheen. Een groeiend onheil.

"Let me explain you something. I pay my taxes and my fee in order to be allowed to conduct my business, therefore making me - what one would call - a very devoutly peer of the realm, yes? I'd like my slate to remain clean. Unscratched. Unstained. Even though you're likely not in the same position anymore, you surely understand," prezelde hij luchtig tussen neus en lippen door, onderwijl een los knoopje van Kaz' overjas heel vaderlijk door het gaatje halend. De in leer gestoken vingers zochten loom hun weg naar boven, richting het jeugdige gezicht. "But you messed up," haalde hij de dief toen met zachte fluwelen stem aan terwijl hij hem niet onvoorzichtig in een wang kneep, een zuinige maar geamuseerde trek zichtbaar aan zijn houding. Alsof hij hem op deze plagerige wijze terecht wilde stellen. "In doing so, you spread your disease even outside your little band of thieves, with chance of infecting everyone that may have a connection to you, thus scraping my slate with your recklessness. And why am I telling you this?" Onder zijn fluisteringen helde hij zijn bovenlichaam naar Kaz toe, als ware het dat hij hem een groot geheim wilde vertellen.

"You see - "

Die kalmte bleek echter pure schijn, toen de plaagdokter geheel onverwachts met een luide dreun een gehandschoende hand tegen het notitiebord sloeg, op maar een paar enkele centimeters van Kaz' gezicht verwijderd.

Alle tekenen van hartelijkheid, speelse allures en sluiers van kalmte voorheen leken als donderslag aan een heldere hemel te zijn weggeveegd, hadden hun definitie verloren - of, hadden deze zelfs ook nooit maar gehad. Er sidderde niets anders dan puur venijn in de zielloze kijkgaten die zich tot op nog geen vijf centimeter afstand van die van de dief posteerden - en zijn normaal zo kalme, diepe stem: nu een hees gesis dat zijn zinnen rap en sardonisch vormgaven. Als diabolische verdorvenheid een geluid had gehad, zou het zo hebben geklonken: "You venture so bravely into your den of sins, and really, you pilot your affairs and I do mine - but what do you stand to gain like this? Do I nurse you back to health just so you can screw up? No, I don't. I'm not a buffer you can use at your disposal, unconsciously or not, because as it is, boy, I need to patch you up by default. Am I making myself perfectly clear?"

De onnozelaar hield een vlam vervaarlijk dicht bij de lont die zijn slapende toorn was. Het was een lange lont, dat zeker, maar de explosieven aan het uiteinde waren van ongenaakbare kracht. Kwaad kreeg je hem niet snel, maar als het eenmaal gebeurde -

"Your world is full of quicksand, Kaz Brekker," siste Slade met enige walging terwijl hij zich uiteindelijk van het bord afduwde, weer enige ruimte tussen hen creërend.

"Don't anger me."