Upgrade

Jasper moest toegeven dat hij de zee miste. Hij kon zich niet eens de laatste keer herinneren dat hij zo lang niet op een boot geweest was – zijn trouwe Thalassa, te groot om door de kleine kanaaltjes van Sunfall te varen, lag vast in één van de baaien van het eiland. Het was verleidelijk om gewoon op te staan van zijn bureau, de papieren en documenten te laten voor wat ze waren en naar de baai te vertrekken voor een simpel vaartochtje. Maar nee - hij moest deze middag nog aan land blijven. Na zijn eerdere ontmoeting slash aanvaring met Hathor wilde hij haar, en de andere inwoners van Sunfall die nog durfden te twijfelen aan zijn autoriteit, bewijzen dat hij precies wist waar hij mee bezig was.

Om zijn heimwee naar de zee enigszins te stillen had hij de vensters van zijn kantoordeuren opengedaan, die leidden naar het balkon dat uitzicht had op de stad en the Smoking Sea die het eiland omsloot. Een zacht zeebriesje waaide door de gordijnen heen, en met zijn ogen gesloten kon Jasper bijna het zoute water proeven.

Hij had het druk; waarschijnlijk drukker dan hij ooit gehad had. Zelfs het hoogtepunt van zijn carrière, waar hij meerdere boten en crews onder zich had, verbleekte bij de hoeveelheid aan papieren die hij op dit moment elke dag moest doorwerken. De oude regerende familie had ingesteld dat elke handelaar elk kwartaal de import- en exportcijfers moest aangeven. De hoeveelheid aan cijfertjes maakte hem gek – de tabellen duizelden voor zijn ogen.

Zo voorovergebogen zat hij aan het bureau, zijn hand tegen zijn voorhoofd steunend terwijl hij de bijna-geheimtaal probeerde te ontcijferen. Geen wonder dat de oude familie uiteindelijk uit elkaar gevallen was: wat ze hier probeerden te bereiken leek nergens op.  
Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet eens het gestommel op de gang hoorde dat aangaf dat er iemand binnen probeerde te komen – pas toen de grote kantoordeuren openvlogen zag hij het bekende silhouet van Romeo. Met een brede grijns legde hij de papieren opzij en keek hij toe hoe de jongeman zijn richting opliep.  
'Oh my, Romeo, what a delightful surprise, sprak hij lachend bij het horen van zijn nieuwe titel, in een nep-chique stem die paste bij de bijna theatrale buiging die zijn vroegere leerling maakte. 'It's great to see you again as well,' vervolgde hij, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht terwijl hij een poging deed Romeo's onderarm ook vast te pakken. Hun vorige ontmoeting was immers veel te lang geleden en te kort van duur geweest – en onder omstandigheden die simpelweg niet te vergelijken waren. 'So the news of my new title has spread to Brightwater Keep, I see,' merkte hij op. Niet dat het hem verbaasde – een aantal van zijn oud-collega's hadden het nieuws van zijn plotselinge carrièreswitch waarschijnlijk al in de stad verspreid. 'Shall we continue our conversation on the balcony?' vroeg Jasper vervolgens, terwijl hij al aanstalten maakte om op te staan en met zijn vrije hand naar de open vensters gebaarde. 'It's a much nicer place to talk than here, surrounded by old, dusty books and documents...' Hij schudde zijn hoofd en lachte even – een onaangekondigd bezoek van Romeo was waarschijnlijk het beste excuus om zijn werkzaamheden voor deze middag te staken.

Nog geen dag had hij vrij kunnen nemen nadat hij zijn nieuwe status als gouverneur geclaimd had. Elke keer dat hij een moment voor zichzelf had willen pakken, was er iemand op geheimzinnige wijze langs zijn bewaking geglipt en binnengekomen. Om advies te vragen (meestal waren dit leden van zijn pas aangenomen personeel), hun ongevraagde mening te geven – of, in het geval van Hathor, hem indirect te bedreigen met zijn nieuwe titel. Toegegeven, hun onverwachte rendez-vous was hem niet in de koude kleren gaan zitten. Hoe klein en hoe vredelievend de groep priesters ook leek, ze waren een deel van de bevolking waar hij rekening mee moest houden. Als Hathor die samenzwerende kracht bezat die ze leek te hebben, dan had ze die makke schapen gauw genoeg overtuigd van haar eigen gelijk en haar eigen mening.  

Maar Romeo? Romeo was altijd welkom, hoe druk bezig hij ook was. Sinds de dag dat hij de jongen van straat had geplukt en een plaats bij de bemanning van de crew had gegeven waar hij toen tot behoorde, een thuis aan boord van een schip bevolkt door niet geheel zuivere pubers en jongemannen, was hij als een beschermeling van hem geworden. Een leerling. Toen ze allebei nog kinderen waren, was Jasper als een grote broer voor hem geweest. En nu? Ze waren allebei volwassen, opgegroeid en wel – nog steeds samen door een band die dieper leek te gaan dan vriendschap. De jongeman, ooit zo klein van stuk dat Jasper hem had moeten optillen zodat hij bij de hoogste kastjes in een schip kon komen, torende nu een stuk boven hem uit. En waar Romeo een stuk breder was geworden, leek Jasper zelf nog steeds zo gestroomlijnd als hij toen was – alleen de lichte rimpels rond zijn ogen en lippen en zijn huid, getekend door de zon, verraadden zijn leeftijd.  

Hun uitgewisselde nep-formaliteiten werden snel weggewuifd en verbroken – ze wisten allebei dat die hier, in het gezelschap van elkaar, niet nodig waren.  
De man trok zijn wenkbrauwen op toen Romeo vertelde dat het nieuws van zijn gouverneurschap zelfs tot buiten de grenzen van Brightwater Keep was gevoerd – en nog snel ook. 'And beyond?' herhaalde hij, zijn interesse meteen gewekt. 'Maybe I'll even get famous. Can you imagine?' voegde hij grijnzend toe. Een crimineel die zich had opgewerkt tot stadhouder – het was een geruchtmakend verhaal dat de bevolking van ingeslapen handelsstadjes prima bezig kon houden. Wellicht kreeg hij er ook nog een mooie bijnaam bij om het helemaal af te maken.
Jasper the Just. Ethelwin the Earnest. Slayer of Sol.  

Hij lachte toen Romeo vroeg of hij nu al klaar was met het boekhouden. 'Pff,' begon hij, gebarend naar de documenten die kriskras over het bureau verspreid lagen. 'You can't imagine. I'm tired of correcting other people's mistakes, honestly,' gaf hij toe. De oude regerende familie had er in alle eerlijkheid een puinzooi van gemaakt – als hij niet de macht gegrepen had, was hun hele dynastie vroeg of laat waarschijnlijk alsnog in duigen gevallen.

Hij was ondertussen opgestaan van de tafel, had zijn hand op Romeo's schouder gelegd om hem naar het balkon te leiden, toen hij plots verstilde. 'Wait -' zei hij, zijn gezicht naar de jongeman draaiend. 'That means you now know my real name, don't you?' Hij had er niet eens aan gedacht – nadat hij zich in het verleden, een moment dat zich eeuwen geleden afgespeeld leek te hebben, aan hem voorgesteld had als Maverick, was het nooit in hem opgekomen dat zijn vertrouweling niet eens kennis had van zijn echte naam.

In alle eerlijkheid had hij zijn leven nadat hij in de schaduwen van Brightwater Keep was verdwenen anders voorgesteld. Wellicht was hij nog een aantal jaar doorgegaan als zelfstandige smokkelaar, had hij een paar banden uit het verleden opgehaald, om daarna rustig van zijn ‘pensioen’ te genieten op Sunfall – Jasper had altijd voor ogen gehad dat hij zijn ouderlijk huis, verlaten en hoogstwaarschijnlijk een ruïne na de dood van zijn vader en moeder, zou kopen en opknappen met het geld dat hij had verdiend om vervolgens een relatief rustig leven te leiden. Voor zover een ex-crimineel ‘rustig’ kon leven dan.

Oh, hoe anders was alles gelopen.

Als hij niet de geruchten over de regerende familie van Sunfall had opgevangen, had hij hier niet gezeten. In zijn eigen kleine paleisje, waarschijnlijk een tuinhuisje voor lords die gigantische complexen als die in Archeon gewend waren, maar het was van hem. Eerlijk verdiend – bijna eerlijk dan. Er was vraag naar een nieuwe stadhouder en hij had dat aanbod aangenomen – an offer he simply couldn’t refuse. Er was dus toch iets in hem geweest dat lonkte naar macht, naar geld, naar status. Een element in zijn persoonlijkheid dat Jasper bijna verbaasd had, vooral na de zorgvuldig opgebouwde reputatie die hij ooit gehad had.

Wellicht kwam die status eerder dan hij zou willen – een gebeurtenis als deze was normaal gesproken meer dan genoeg om Rhoynar op te schudden, al was het maar voor even. Jasper had echter nog niets van de Duke gehoord – niets, geen briefje of bericht dat zijn plotselinge rangswijziging goedkeurde of juist afkeurde. Romeo was echter al doorgegaan met fantaseren waar hij was opgehouden – in die plagerige stem die hij maar al te goed kende. ’I bet they’ll be standing in line for a glimpse of your handsome face,’ had hij gezegd op zijn opmerking dat hij wellicht wel een bekende naam zou zijn. ’Ooh, I bet,’ kaatste hij grijnzend terug. ’The villa will be a tourist attraction, I’m sure – maybe my visitors will even outnumbers those of the cathedral.’ Het laatste stukje van zijn zin sprak hij ietwat verbitterd uit, terwijl hij naar buiten wenkte. Het met goud bedekte onding was overal op het eiland te spotten, zelfs hier in de villa, die zich ruim buiten het centrum bevond.

Maar was zijn nieuwe leven als gouverneur wel echt zo anders als toen hij een kapitein was? Het administratiewerk was tot zijn frustratie gebleven, was zelfs nog moeilijker geworden. ’Ain’t that what you always do, though,’ glimlachte Romeo hem toe, waardoor Jasper nog breder grijnsde. ’Do you think it will be my legacy, fixing other people's errors?' Sprak hij mijmerend. 'Like when you forgot the difference between port and starboard?’ Grinnikte hij, waarna hij de jongeman een plagerige por tussen zijn ribben gaf. Hij moest toegeven dat Romeo toen hij net in de crew opgenomen was, nogal voor wat problemen had gezorgd – maar daar was nu niks van te merken. De jongeman was nu een kapitein, mind you.

En tsja, zijn naam. Maverick was zo lang deel geweest van zijn leven, dat het bijna als een misdaad voelde zijn bijnaam op te geven. Asher had hem echter geadviseerd zijn echte naam te gebruiken, Jasper Ethelwin – om elk spoor met zijn vroegere criminele verleden uit te wissen. Als een nieuwe start. Hij had niet gewild dat Romeo op deze manier achter zijn ware identiteit was gekomen; hij had het hem liever zelf verteld. De jongeman vertelde hem echter dat hij voor hem altijd Maverick zou blijven, waarop Jasper hem glimlachend op zijn schouder klopte. ’Good,’ knikte hij. Hij lachte opnieuw toen Romeo hem vroeg hoe hij het eiland had veroverd. ’Oh, that’s… Honestly, the story itself isn’t that exciting,’ zei hij hoofdschuddend, terwijl ze inmiddels het balkon opgelopen waren. Jasper gebaarde al naar één van de stoelen voor Romeo zodat hij er plaats kon nemen, toen zijn ogen op iets heel anders vielen. Een goud en ovalen voorwerp dat zich in de fruitmand op tafel bevond, omgeven door druiven.

’Romeo, what’s – what’s that?’