Play with Fire

Het nieuws was als een rap lopend vuurtje door de stad gegaan; het nieuws dat de oude familie die al deze jaren of Sunfall had geheerst was opgestapt en dat een nieuwe persoon de troon had overgenomen. Een persoon die in haar ogen een hoop piraten met zich had meegebracht, of in ieder geval dat soort zielig excuus voor een mens. Ze had zich proberen in te houden toen zijn back-up er nog was, maar toen de mannen met de schepen weer vertrokken waren, was ze tegen het advies van enkelen van haar Priests op pad gegaan richting de villa waar hij was ingetrokken. De villa waar eerst de vorige heersers hadden geleefd - nee, ze kon hen al niet uitstaan, ze had echt geen zin in een nieuwe vent die even dacht binnen te komen walsen met zijn legertje piraten en dieven en dacht Sunfall te kunnen veranderen in een drankhol. Nee, als het aan haar zou liggen, dan zou er maar één heerser zijn hier en dat zouden de Priests of Sol zijn. Onder haar leiding. Sol zou dat zo willen. Met grote passen beende ze weg van de kerk. Het was nu haar taak om haar geloof te beschermen, een soort van de leiding nemen en geven aan de volgers van Sol. Het was aan haar om Sunfall te beschermen, want als Sunfall veilig was, dan waren zij dat ook. Het was duidelijk dat de smalle, jonge vrouw met het witblonde haar, de ideeën van de vorige Sol Invictus perfect had overgenomen. Hij had haar dezelfde haat aangeleerd voor de heersers van Sunfall, de mensen die hun geloof in de weg zaten. En ze voelde aan haar water dat deze persoon net zo'n probleem voor haar en haar Priests ging zijn, als de vorige heersers van het stadje.

De villa die eens toebehoorde tot de voormalige heersers van Sunfall, kwam al snel in haar zicht. Het was een prachtige villa, maar ze haatte het nochtans. Het gaf enkel maar vervelende herinneringen. Vervelende gevoelens. Want dit was de plek waar nu ook deze nieuwe 'Governor van Sunfall' zich had gesetteld. Hopelijk bleef hij niet lang - nee, Hathor ging er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat hij zo snel mogelijk weer weg zou gaan. Dat was haar persoonlijke doel. Sunfall behoorde toe tot de Priests of Sol en misschein was deze nieuwe leiderfiguur haar kans om dat eindelijk door te voeren. Dat zou de voormalige Sol Invictus gewild hebben, niet waar? Ze staakte haar passen amper toen een guard haar vanachter iets toeriep. In tegendeel zelfs; ze zette haar passen iets sneller neer. "My lady! My lady!" De man had overduidelijk niet precies verwacht dat er iemand op dit uur nog naar de villa van de governor zou komen.

Zonder te twijfelen of een moment te stoppen, draaide ze de knop van de deur om en smeet ze deze open, haar benen brachten haar uiteindelijk naar het woongedeelte. Ze liet haar felle blik op het nieuwe figuur in de ruimte vallen, terwijl de bewaker net achter haar door de deur kwam. "Who in seven hells do you think you are?" Sprak ze, haar kin verheffend en haar ogen strak op de man richtend. Geen tijd voor manieren. Geen tijd voor rustig aankloppen en even rustig met een glaasje wijn een 'contract' bespreken. Want hoe durfde hij ook? De stad claimen alsof het in zijn recht was te claimen. "How dare you think you can just march in with your pirate friends and claim the city as yours?" Ze klemde haar kaken stevig op elkaar, haar blik kort fel op de bewaker gericht die.. echt geen idee leek te hebben wat hij aan haar moest doen, voordat ze de nieuwe governor weer aankeek.

& Jasper

Een kwade blik werd gericht op de jonge bewaker die opeens achter haar verscheen. De jongen leek niet te weten wat hij nu moest doen, iets wat duidelijk aangaf dat hij nieuw was in zijn positie. En Hathor had daar perfect gebruik van gemaakt, zoals ze altijd de situatie naar haar voordeel probeerde te richten. Of in de meeste gevallen naar het voordeel van de Priests of Sol, want op het moment stond ze hier voor haar geloof, voor haar priests. Ze wist dat ze waarschijnlijk een kalmere aanpak had kunnen nemen, maar ze was ervan overtuigd dat dit niet zou helpen bij een persoon zoals deze. Een persoon die haar uiteraard alles behalve had verwacht; dat kon ze immers wel zien aan de kledij die hij droeg. Waar zij nog steeds netjes was gekleed in haar witte jurk, gepaard met enkele goude juwelen, droeg hij een lange, donkerblauwe ochtendjas die net tot zijn enkels reikte. Hij leek zijn aandacht eerst op de bewaker te richtten, hem vertellend dat hij één taak had, een taak waar hij overduidelijk in had gefaald. Voor hetzelfde geld was ze een iets.. agressiever aangelegde persoon geweest - voor hetzelfde geld was ze hier niet gekomen om te praten (of in haar geval, om te schreeuwen). Hathor liet haar blik nog eenmaal op de bewaker vallen, toen deze aanstalten maakte om dichter in haar buurt te komen. Oh, don't u dare! Blaffende honden beten niet, maar zij wel.

Met hevige desinteresse stelde de man zich voor. Hathor snoof de lucht in haar longen diep naar buiten, terwijl ze haar armen over elkaar heen kruiste. "Yes, that's what I assumed indeed." Sprak ze, alsof hij net het overduidelijk had gestateerd. Het was zijn hele attitude die haar al direct niet aanstond. Wellicht was ze wel een beetje bevooroordeeld, vanwege het feit dat ze de oude governors ook niet had gemogen, en vanwege het feit dat hij met een hoop schepen hierheen was gekomen, om de stad te bezetten, terwijl de Priests of Sol net hun Sol Invictus hadden verloren. Hij gooide een grote bundel papieren op de tafel en dat trok kort haar aandacht. Ze richtte haar blik op het blad, waar overduidelijk het symbool van haar religie op stond. Hmn. Wellicht had ze hem net onderbroken voordat hij daaraan begon. Haar blik werd uiteindelijk weer op de man gericht. "My name is Hathor Sacrados and I'm the Sol Invictus of the Priests of Sol." Sprak ze. "And if you don't know what that means, perhaps you should rethink your position of Governor." Ze vernauwde haar ogen. "We never needed one in the first place, anyways." Ze richtte haar kin ietwat omhoog. In haar ogen zou de macht van het eiland in de handen van de Priests of Sol moeten liggen, niet in een of andere piraat die even dacht de plek te claimen voor zijn eigen. Wat zou de plek worden onder zijn leiding? Zolang het maar geen tweede Seere werd, want ditmaal zou zij niet uitwijken. Ditmaal zouden de Priests of Sol niet wegtrekken.

De arme jongen, wiens taak het eigenlijk was om mensen buiten de villa te houden en daarmee Jasper te beschermen voor 'mensen zoals haar', zette al een stap achteruit, nog voordat de nieuwe Governor hem toe wenkte dat hij haar kon laten staan. Voor nu. Want als blikken toch eens konden doden, dan zou zij de grootste moordenaar van heel Fallen Skies kunnen zijn. Het waren altijd al haar ogen geweest die de meeste emoties door lieten schemeren, emoties van woede, verdriet, frustratie en soms zelfs van vrolijkheid. Het waren haar ogen die wellicht haar sterkste kenmerk waren, misschien gezamenlijk naast haar witblonde haren. Kort trok de vrouw beiden van haar wenkbrauwen lichtelijk omhoog, toen de man vroeg of ze absoluut zeker was van het feit dat zij de Sol Invictus was. Ze rechtte haar rug wat meer en keek hem met een vastberaden blik aan. Natuurlijk was ze dat. Waarom zou hij daarover twijfelen? Ze wist dat ze nog nieuw was, niet veel mensen kenden haar al op het eiland. Nou ja, ze kenden haar van toen ze nog een Priest was en Hathor zelf had altijd gedacht zo oud te worden. Maar nu.. na de dood van haar mentor, haar vriend en wellicht een soort tweede vader voor haar, stond ze er helemaal alleen voor als Sol Invictus van de Priests of Sol. Het was nu aan haar om dit soort dingen te regelen en wellicht was het daarom dat de oude Sol Invictus recent was overleden. Misschien omdat Sol had gedacht dat hij dit niet meer aankon. Wellicht was het het lot geweest, die haar op dit pad had gestort, zodat zij deze vent van zijn positie af kon jagen en de naam van Sol groot kon houden. Of dat haar ging lukken? Ze was er zeker van.

Zijn opmerking over dat hij altijd had gedacht dat de Sol Invictus grijs en oud was, kwam al gauw en de vrouw zweeg een moment. In haar hoofd legde ze al een link; de man had de papieren die hij zojuist op de tafel had gegooid, nog niet geopend. Dat betekende dat hij bekend was met Sunfall. Dat betekende dat hij hier al eens was geweest, of er al eens over had gehoord, of hier wellicht ooit had geleefd. Vreemd. Ze kon zijn gezicht niet meer herinneren. "That is how the Sol Invictus used to look, yes. But while you were busy taking over Sunfall, our Sol Invictus fell ill and passed away." Ze klemde haar kaken nog wat strakker op elkaar dan voorheen. Hun schepen hadden de stad maar een paar dagen belegerd, maar alhoewel het niet voor hem zou had geleken, was er veel gebeurd in die paar dagen. Ze waren een belangrijk persoon kwijt geraakt, een iemand waar de Priests of Sol op konden leunen en in die tijd hadden ze hem niet de uitvaart kunnen geven die ze gewenst hadden. Aangezien hij daar had gestaan met zijn blijkbaar 'geleende' schepen. En toen werd zij aangewezen tot de nieuwe Sol Invictus. Iets wat als een verassing was gekomen, alhoewel ze het achteraf waarschijnlijk had kunnen verwachten, aangezien de oude Sol Invictus bijna als een soort mentor voor haar had gefunctioneerd. "I was chosen by the sun to follow in his footsteps." Besloot ze er uiteindelijk dan maar aan toe te voegen. Sol had haar gekozen. En daar kon ze niets tegen zeggen of doen. De vrouw snoof een hoop lucht naar buiten, toen de man voor haar begon over het feit dat hij was opgegroeid in Sunfall. Whatever. Het was overduidelijk dat hij hier de afgelopen paar jaren niet meer was geweest, dus in haar ogen had hij nog steeds niet het recht zomaar terug te keren. Zij en haar priests waren er tenminste altijd voor de stad geweest. Het geld waarover ze beschikten, was iets waar veel goede dingen meer werden gedaan. Zoals bijvoorbeeld het van voedsel voorzien van de arme wezen in de weeshuizen en het helpen van diegenen die zelf niet genoeg geld hadden om rond te kunnen komen. En wat deed een Governor? Precies. Die had enkel aandacht voor de trades en de economy van Sunfall. Niet voor het welzijn van zijn mensen.

Met licht opgeheven kin, luisterde Hathor naar zijn woorden. Over dat de ruil nog steeds de belangrijkste bron van inkomsten was. Hmn. Sure thing, maar het betekende niet dat als de Governor weg was, dat er geen handel meer gevoerd kon worden. Zij wist zelf ook dat de handel nooit volledig weg kon gaan; dat was een noodzakelijk iets voor Sunfall om mee te overleven. Uiteindelijk werd er een vraag haar kant op gekaatst en zacht trok de vrouw even haar lippen iets op. "Not much indeed," sprak ze, duidelijk. "But I'm pretty sure that if someone like you can handle it, I'll manage." Ze keek hem strak aan. "We will manage, as you would probably know, I'm not alone." En er waren vast mensen binnen de Priests of Sol die vroeger als handelaar gewerkt hadden. Genoeg mensen die ze kon vragen om hulp, genoeg mensen die haar advies konden geven en wellicht de handel van Sunfall in nog betere banen kon sturen dan deze man voor haar. Daar was ze van overtuigd. "You speak as if you are familiar to ruling a city, are you?" Licht spottend trok de vrouw een wenkbrauw op, haar groengouden ogen gleden kort over de man zijn gelaat heen. Dit was duidelijk zijn eerste keer, of in ieder geval binnen Rhoynar en wellicht Fallen Skies. Ze had nog nooit van hem als 'lord' of 'governor' gehoord. Wat was zijn baan geweest voordat hij hierheen was gekomen? Bemanning van een schip, handelaar, piraat?

Het mocht goed duidelijk zijn dat de vrouw hier allemaal geen ervaring mee had; dat ze zonder enig pardon opeens Sol Invictus was geworden - wellicht met enige lichte .. ervaring van de tijden dat de oude Sol Invictus haar dingen had geleerd, waarvan ze toen had gedacht ze nooit te hoeven gebruiken. Het was haar achteraf pas duidelijk geworden dat hij haar hierop had willen voorbereiden. Op al deze onverwachte situaties, op al deze gesprekken, op al dat geregel. Hij had haar vaak gevraagd om haar mening, gevraagd om samen met hem een besluit te maken - iets wat hij nooit deed bij de andere Priests. Ze had gedacht dat hij haar gewoon zag als een vertrouwenspersoon, maar.. nu bij nader inzien, had hij haar er gewoon op voor willen bereiden. Op de lastige beslissingen die ze moest maken, maar ook op andere dingen. Ook al had niemand haar kunnen voorbereiden op dit. Niemand had dit verwacht, immers. De oude Governor van Sunfall had al zo lang over Sunfall geheerst.. dat het bijna als een onbeweeglijk iets leek. Bijna als iets dat niet aangeraakt kon worden, nooit veranderd zou worden. Wellicht had ze blij moeten zijn met deze nieuwe man - maar ze was alles behalve dat, obviously. Alles aan haar houding beeldde dat uit. De blik in haar ogen, de manier waarop ze haar kin zo hoog hield. Ze zag hem liever vertrekken dan dat hij hier bleef, overduidelijk. Bij zijn woorden trok ze lichtelijk een wenkbrauw op. Natuurlijk vond hij het jammer dat de oude man er niet was. Was het immers niet makkelijker om een oude vent te beïnvloeden dan een jonge ziel, die wel nog de energie overhad om terug te vechten? "He wouldn't have loved to meet you. He wasn't so pleased with the old rulers, nor would he have been with a new one." Wellicht had Sol ervoor gekozen dat het de man zijn tijd was om heen te gaan, wetend dat deze geen energie meer over zou hebben gehad om veranderingen aan te brengen. En dit was het moment om veranderingen aan te brengen en het was nu aan haar om dat te doen. Een 27 jarige vrouw.. die alles behalve ervaring had met het leiden van een grote groep mensen. May Sol guide her.

Alles behalve amused keek de witblonde vrouw toe hoe de man even zijn blik van haar africhtte en enige moeite leek te moeten doen om niet te lachen. "Is this funny to you?" Haar stem klonk ook absoluut niet pleased. Hoe durfde hij zo onrespectvol te zijn tegenover Sol. De eeuwig brandende zon, die al het leven mogelijk maakte, die ervoor zorgde dat zij bestonden; hoe durfden mensen dat in twijfel te brengen? Met een strakke blik bleef ze de man aanstaren. Ze zag er inderdaad de humor niet in. Sol had haar daadwerkelijk gekozen als de nieuwe Sol Invictus en dat was om een reden en die reden zou ze uitvoeren, hoe dan ook. Het was nu aan haar om haar religie door te voeren. Om het geloof in Sol te versterken en te vergroten en waar de oude Sol Invictus niet veel poging had gedaan om zijn geloof buiten Sunfall te brengen, ging zij daar wel een poging toe doen. Ze zou ervoor zorgen dat hun religie zou voortleven, ze zou er alles aan doen om te voorkomen dat het geloof in Sol zou uitsterven. Want dat zou een ramp zijn. Het einde van de wereld betekenen, in haar ogen dan wel. Jasper zijn woorden leken bijna gevormd te zijn als een dreigement. Hoe durfde ze te spreken tegen haar ruler. Ze vernauwde haar ogen wat. "You are not.." Ze staakte haar woorden. Niet slim. Maar we de waarheid. Jasper was niet haar ruler, dat zou hij ook nooit zien. Ze volgde Sol en Sol alleen. Ze schudde haar hoofd bij zijn volgende woorden. Niet in staat om erin te geloven dat hun religie ooit zou uitsterven. "Sol chose me for a reason, I will not let that happen." Not at all. Al betekende het haar dood; ze zou voor haar geloof blijven vechten, tot het bittere einde. "There has been a slight.. increase in Priests the past year. We still have lots of believers on the island and there are plans to expand that." Sprak ze, nog steeds met een ietwat opgeheven kin. Ze was trots en zeker van haar doel op deze planeet. "And there is nothing you can do about that." Kaatste ze terug. Wellicht een uitdaging. Wellicht gewoon een dreigement die ze terugkaatste naar hem. Want er waren zeker nog een hoop mensen die in hun geloofden, al was dat geloof aan het verzwakken, Hathor geloofde er goed in dat zij daar verandering in kon brengen.

Ze bleef even stil na zijn volgende woorden. De informatie opslaand, want wellicht zou ze die weetjes ooit nog nodig hebben. Hij was dus een handelaar geweest, had een schip gehad, een crew waarover hij kapitein was geweest, toen hij nog jonger was dan haar. Natuurlijk kon ze het niet laten om een van haar mondhoeken wat omhoog te trekken. "How young do you think I am?'' Hij kon immers niet veel ouder zijn dan haar - toch? "I have been trained over the past five years to lead the Priests of Sol, by a man who has years and years of experience." Ze rechtte haar rug; hij hoefde echter niet te weten dat ze indirect hiertoe was getraind en dus eigenlijk gewoon voor de haaien werd gegooid enkele weken terug, toen ze opeens als Sol Invictus werd aangewezen. "I have my followers. Where are yours?" Ze trok haar mondhoek nog wat meer op. Want wie waren zijn volgelingen? Huh? Die piraten? De onbetrouwbare hoge klasse van Sunfall, die je zomaar een rug in de mes stak, als het hen beter uitkwam? Well.. good luck with that, Governor.