don't hate,
relate

Eten was moeilijk te vinden. Tuurlijk ging hij van plek naar plek om als 'domme uil' een appel te stelen. Wat mensen hem noemden. Ze hadden ook geen flauw idee dat hij erachter zat. Of dat een mens zonet iets gestolen had. Shapeshifting werd met de dagen wat beter, en Daniel kon wel het nuttige ervan zien. Hij kon verre afstanden vliegen, hij kon dingen stelen en niemand zou het hem echt kwalijk nemen en plus- hij kon iemand slimmer af zijn dankzij zijn kleine, lenige lichaam en grote vleugels.
Maar er waren ook nadelen. Zoals onderschat worden door anderen - en laatst was hij bijna neer gehaald door een jager.-Wie jaagde nou op uilen?

Een verandering in temperatuur was er zeker. Nou, niet dat het voluit zomer was in Navarre. Maar vergeleken met dat hij in Falkreath was geen half uur geleden was het duidelijk dat hij gelijk opmerkte dat het tenminste 3 graden hoger was hier. Winter of niet.

Oké, hij was hier voor een doel. Hier - als hij het goed had - was het slachthuis een gemakkelijk doel. Het was winter, hoe ging hij nou jagen als alle dieren aan het slapen waren? Exactly. Daarom zat hij rustig op het dak van een huis tegenover het slachthuis. Nog steeds in zijn uilenvorm tot hij afwachtte tot de deur open ging zodat hij naar binnen kon schieten, een stuk vlees kon pakken en hem snel kon peren.

Het duurde een lange tien minuten, maar eindelijk liep iemand de deur uit. Meteen spreidde de uil zijn vleugels en vloog snel naar beneden. Richting de deur. Ja, dit ging perfect volgens plan. Hij zou eindelijk echt eten kunnen eten in plaats van gestolen brood en appels. Dit was zijn kans om voor de eerste keer dit jaar vlees tussen zijn kaken te krijgen.
Hij was er bijna - nog een paar centimeters en -

Boem.

Dat was het geluid van een grote, witte uil dat tegen een houten deur aanbotste. Hij had de afstand verkeerd uitgerekend. Duidelijk. Nu was hij niet alleen een verdachte sneeuwuil in Navarre. Nee, hij was nu ook al bekend als de uil die tegen allerlei dingen aanbotste. Langzaam gleed Daniel naar beneden. Op de grond. Hij gaf het op. Waarom zou hij ook zoveel moeite doen?

+tag Helios

don't hate,
relate

Langzaam stond hij weer op, zijn vleugels tegen de grond gedrukt om zijn lichaam op te hijsen. Maar werd al snel afgeleid door een plotselinge stem. "You know, snow owls usually don't hunt on the food human's produce." Daniel keek op en veranderde terug in zijn menselijke vorm. Zijn handen en knieën nogsteeds tegen de grond terwijl hij de vreemdeling aankeek. Oké, nou, nog een dag dat hij zichzelf voor schut gezet. En het was zeker niet slim om in zijn menselijke vorm te veranderen midden op straat. Maar er leken geen mensen buiten te zijn en degene voor hem had het al duidelijk gemaakt dat hij niet dom was. "You should practice a bit more. That might make it more believable." Vervolgde hij terwijl Daniel zich weer op twee voeten hees en neerkeek op de ander. Lang zijn had toch wel soms zijn voordelen, duidelijk. En bovendien, wat wist deze nou van shapeshifting? Hij had alles wel onder controle. "I wasn't exactly born an owl, you know?" Zei hij terug. Niet in de stemming om nog een vijand te maken. Hij had al genoeg aan zijn hoofd. Er wisten wel genoeg mensen over zijn geschiedenis met vuur - om specifiek te zijn -. "Besides," begon hij terwijl hij de ander aankeek. "Have you ever had any wings? It's a pain in the ass, honestly."

don't hate,
relate

Zijn strategie was vinden wat de ander was- hoe hij reageerde en ook hoe snel. Zo kon hij weten hoe hij voorzichtig kon zijn en op welke touwen hij kon trekken. Zijn bruine ogen keken terug naar dat van de andere terwijl hij hem maar liet verderpraten. "That's a shame. What a cool story that would be. An owl, shapeshifting into a human." Zei hij vervolgens. Waardoor Daniel zijn schouders ophield. "Maybe it's just like that. Maybe I shift into a human instead of an owl. You're never sure these days." Antwoorde de jongen terug met een vastberaden knik. Zich maar mengend in het spel.
"Not really. I'd rather make other people fly, than fly myself." Nadat Daniel hem had gevraagd of hij vleugels had wou hij zichzelf slaan. Tuurlijk had de ander geen vleugels, was hij zo dom? "Makes sense." Stemde hij maar in. God, wat zou hij willen dat hij dan zo dood ging. Gewoon met Jedi powers de lucht in en gedropt worden. "No I mean.... I see your point. Humans are a pain in the ass too." Maakte hij maar zijn antwoord duidelijk. Ja, hij was zelf een mens, en hij spotte met zijn eigen soort. Maar wat was nieuw? Daarom haatte hij sociale interactie. Mensen waren zulke gecompliceerde wezens.