Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

di maa 06, 2018 11:26 am

Terwijl zijn benen zich straks om de hals van de soldaat klemde, forceerde het plotselinge gewicht van zijn lichaam de man naar achteren te vallen. Met een doffe klap belandde beide partijen op de koude grond terecht. Wanhopig klauwden de nagels van het slachtoffer over zijn benen heen, opzoek naar een uitgang van deze benauwde situatie. Een hopeloze poging; Rinzler's handen vouwden zich onder de kaaklijn van de man. In een vlugge beweging draaide hij zijn heupen één bepaalde richting op, intussen het hoofd de andere kant opbrengend. Een luide knak volgde, met tot gevolg dat die klauwende handen roerloos kwamen te liggen. Gehaast krabbelde Rinzler overeind, nog voordat een speer hem tegen de grond kon piercen. Voor een moment blikte hij eens opzij, naar het langwerpige wapen dat zich in de grond had geboord, éxact op dezelfde locatie waarop hij gelegen had. Een strijdkreet, gevuld met woede, weergalmde tussen de verlaten muren. Kletterende voetstappen, veroorzaakt door diens harnas, naderde hem snel. Ongeroerd bleef Rinzler staan; zijn ogen recht op de laatst overgebleven soldaat gericht. Ze hadden hem willen arresteren, dit groepje van vier. Vluchten was geen optie geweest, al had hij dat liever gedaan dan waar ze nu mee bezig waren. Na het uitmoorden van diens drie kameraden, heerste er niets anders dan ongerepte woede bij de laatste soldaat. Blind was deze, té blind om te zien dat zijn tegenstander de speer in zijn handen had genomen. Eén laatste gepijnigde schreeuw maakte een eind aan het tafereel. In stilte keek Rinzler toe hoe de laatste levenloos tegen de vlakte eindigde.

Eerlijk waar; hij had het zo niet gewild. Maar wat moest hij anders? Zich op laten pakken, en dan uiteindelijk zelf het loodje leggen door de galg? Net zoals ieder ander koos hij voor zichzelf, zijn leven had hij lief. Wellicht waren zijn keuzes minder geweest, in zoverre dat zijn reputatie enkel verslechterde. Veels te lang was het goed gegaan. En het feit dat hij teveel op zijn hielen werd gezeten, gaf aan dat het speelkwartier gauw tot een einde zou komen. Een diepe zucht rolde over zijn lippen heen, waarna hij zijn achterwerk plantte op een stoel in een taverne. Uiteraard de meest logische locatie om naartoe te vluchten na een misdaad; al het dronken volk herinnerde zich toch niet of hij er de hele avond gezeten had of niet. Dé ideale alibi. ,,Want anything to drink?" Rinzler schrok op uit zijn gedachten. Voor hem stond een jong meisje, misschien een jaar of vijftien. Een vermoeide blik lag in haar groene ogen. Ze moest de dochter zijn van de tavernehouder. ,,Yes, a beer please," murmelde hij bedrukt. Traagjes ontdeed hij zich van de lederen handschoenen, die hij zorgvuldig opborg onder zijn mantel. Desondanks de opgetogen sfeer die in de taverne hing, wist het hem alles behalve op te vrolijken. Zelfs het moment dat een flinke pint bier voor zijn neus werd gezet leek niet te helpen. Ongemotiveerd bracht Rinzler de beker naar zijn lippen toe, wat hij staakte zodra de deur openvloog. Een koude bries blies één van de brandende kaarsen aan de muur uit, waardoor hij half in het donker kwam te zitten. Afwachtend richtte hij zijn blik op de nieuwe binnenkomer. Het duurde enkele seconden voordat het kwartje viel. ,,Gods be damned," vloekte Rinzler zacht, haast ongehoord.

ma maa 12, 2018 10:23 pm

one word here!

lyrics

tagged: character name

words: idk

outfit: click

Een goede week geleden, langer was het niet geweest sinds hij de opdracht had gekregen van zijn overste. Want ja, hij was ergens nog wel in dienst van het leger alleen op een heel andere manier dan een normale soldaat. Niet dat het veel uitmaakte, of hij nu echt in dienst was of niet, op hem konden ze uiteindelijk wel rekenen als er een oorlog uitbrak. Voor de rest was dit gewoon een mooi tijdverdrijf. Een dat hem goed bezig hield, want er was genoeg misdaad dat Navarre uit moest worden geholpen zo bleek. De opdracht die hij had gekregen ging over een jongeman, ongeveer van zijn leeftijd, genaamd Rinzler. Bij toeval kende hij wel iemand die zo door het leven ging, maar hij had er niet bij nagedacht dat het dezelfde persoon kon zijn. Niet dat het uiteindelijk veel zou uitmaken voor hem, dacht hij.

Ergens op de derde dag van de week had hij de man gevonden die hij moest hebben. Maar in plaats van meteen toe te slagen wachtte hij af. Tot hij hem op iets kon betrappen wat echt niet kon. De figuur die hij achtervolgde van op een grote afstand deed in de eerste dagen enkel en alleen maar kleine zaken fout, niets om over naar huis te schrijven. Een zucht rolde over zijn lippen. Thuis, dat was waar hij zich op dit moment bevond. Judas had al deze tijd dat hij zijn opdracht aan het uitvoeren was in Nordshal vertoeft, een plek die hij liever vermeed. Een die hij enkel bezocht als hij een gevaar begon te vormen voor de mensen om zich heen. Maar voor de rest wilde hij er helemaal niets mee te maken, helemaal niets. Er was werkelijk niets meer wat hem hier hield, of hier zou kunnen halen. Nee, zodra de klus was geklaard zou hij weer terug vertrekken, zo simpel als hij gekomen was.

Gehuld in een uitrusting in de kleuren van Navarre, had hij zichzelf in een van de woonhuizen binnen gelaten en hield van uit een raam de onderliggende straat in het oog. Elke persoon die hij voorbij zag komen sloeg hij in zijn hoofd op, je wist nooit wie je hier tegen kwam. Zo aanschouwde hij een heel gevecht, dat pas na een tijdje plaats had gevonden. Het gevecht in kwestie had betrekking tot enkele soldaten en de gezochte man in kwestie. Maar in plaats van Rinzler daar op die plek uit te schakelen liet hij de man denken dat hij veilig was, dat er niemand meer over schoot die hem kwaad wilde doen. Zo bewoog hij geruisloos over de rieten daken van de stad om de man vanuit de hoogte in het oog te houden.

Met de kap over zijn hoofd getrokken duwde hij de deur open, eruitziende als een reiziger sloeg niemand acht op Judas. Juist zoals hij het wilde. Zijn opdracht bevond zich aan de bar, zoals hij al voorspelt had. Ongezien greep hij naar een van de verborgen dolken in zijn mouw, om zich vervolgens op een normale manier voort te bewegen in de richting van de bar. Zijn oog viel kort op de persoon achter de bar die hem gadesloeg, hij schonk haar een parelwitte glimlach die haar leek gerust te stellen. Die glimlach was deels een reactie op de woorden die Rinzler had uitgesproken, en die hij al vanop een afstand had opgevangen. Poor guy. ‘Want me to let you enjoy that last pint? Before I take you i…’ De man kon zijn zin niet afmaken, niet toen hij het gezicht van de ander eens beter kon bestuderen. Rinzler? Snel genoeg herpakte Judas zich, wat was de wereld toch mooi..

thanks!

di maa 13, 2018 12:23 pm

Van iedereen die naar binnen had kunnen lopen, moest het uiteraard perse hém zijn. De uiterlijke kenmerken die vanonder de kap vandaan kwamen, herkende Rinzler linea recta. In slow motion bracht hij de beker dichter naar zijn lippen toe, om vervolgens een zuinig slokje van het bier te nemen. Zijn verlangen naar drinken was in één klap gehalveerd, ofwel; eigenlijk gewoon compleet weg. Hier en daar had hij wel eens wat verhaaltjes opgepikt en ondanks hij er nooit echt wat van aangetrokken had, had hij nu ineens alle redenen om op te passen. Als Judas hierheen was gekomen om te doen wat hijzelf nu in gedachten had, dan wilde Rinzler momenteel niets liever dan verdwijnen. Gewoon onzichtbaar worden en de taverne uitlopen. Zonder gedoe. Zonder drama. Helaas bezat hij die krachten niet om te kunnen verdwijnen. Damn it. In alle rust plaatste Rinzler de beker terug op tafel, zijn blauw groene ogen op de andere jongeman gericht. Hij mocht kalm ogen, maar van binnen heerste er chaos. Wetende wat Judas in diens mars had, realiseerde hij zich dat zowel ontsnappen als vechten een hopeloze kwestie zou worden. En dus kon hij enkel hopen dat de ander per toeval de taverne was binnen gekomen, voor een gezellig avondje. Bij deze gedachten wierp Rinzler voor kort een blik op het plafond, biddend dat het geluk voor één maal aan zijn zijde stond.

Een wens die meteen aan diggelen werd geslagen nadat Judas' woorden door de ruimte klonken. Hoewel de zin halverwege werd afgekapt, was diens aankomst in deze ruimte duidelijk. He needed to get the hell out of here. Zijn hersenen draaiden overuren, mede dankzij de druk om Judas geen pijn te willen doen. In geen enkel opzicht. Nee, dit moest op een vredige manier gebeuren. Op een hele andere manier dan hoe het met de soldaten was afgelopen. Het was een bepaald gevoel dat hem aandreef om het zo te willen. Wellicht doordat het kwam dat ze geen vreemden voor elkaar waren, en kon hij het daardoor niet over zijn hart krijgen deze man uit te schakelen. ,,Before you do what, mate?" reageerde Rinzler beheerst, met een opgetrokken wenkbrauw. Bewust hield hij zich ten domme, ermee hopende het gewenste resultaat te bereiken. Hoogst waarschijnlijk ter vergeefs, Judas was niet achterlijk. Dat was nou precies het jammere aan deze situatie. De ander was slim, en getalenteerd. Destijds had hij diens vaardigheden regelmatig kunnen aanschouwen. Hij verdiende een medaille als hij zich hieruit wist te redden.

Wederom bracht Rinzler z'n beker omhoog, om vervolgens de helft op te drinken terwijl hij zijn opties vluchtig bekeek. Drie meter verwijderd van een raam, wat werd geblokkeerd door een tafel waaraan een groepje mannen zaten. Vier en een half meter van de uitgang zelf. Anderhalf meter van de achterkamer, waar de taverne eigenaar zelf verbleef. En dan was het daar nog maar de vraag hoeveel uitwijkmogelijkheden daar beschikbaar waren. Drie in totaal, dat moest lukken toch? ,,Pour this man a drink, will you," sprak hij nadat hij zijn aandacht verplaatst had naar de barmeid. ,,On my behalf." Soepeltjes bracht hij zichzelf in de benen, zodat hij wat muntstukken tevoorschijn kon halen. Deze schoof hij naar de dame toe, waarna hij enkele passen naar achteren plaatste. ,,It was wonderful seeing you again, Judas. But my apologies, I can't stay. You didn't came for a nice little chit chat, and I am not going to give you what you want." Verdomme, hij had een reünie toch wel heel anders ingebeeld. Alles was beter geweest dan dit, onder deze omstandigheden. Heel subtiel bewoog hij centimeter na centimeter verder bij Judas vandaan. ,,So pléase pick another name on your list. I'd hate to have to hurt you."

di maa 13, 2018 10:36 pm

one word here!

lyrics

tagged: character name

words: idk

outfit: click

Hoe het kwam dat hij niet het idee had gehad dat de man die hij hoorde om te leggen behoorde tot een van zijn voormalige kennissen wist hij niet. Rinzler was altijd wel iemand die was blijven hangen in zijn hoofd, hij snapte niet waarom maar dat hij was blijven hangen was zeker wel een geen onbelangrijk iets. Van zodra de stem van de blonde man had geklonken zag hij een duidelijke verandering in de lichaamsstaal van de ander. Rinzler spande helemaal op. Het was duidelijk dat zijn komst hem in een lastiger parket leek te brengen dan die soldaten van eerder. Mooi zo. De ander moest duidelijk even weten dat Judas zich niet zo maar ging laten doen. Hij probeerde zich niet af te laten leiden van zijn doel. Een onbegonnen zaak, want er begonnen nu meer zaken mee te spelen. Zaken zoals emoties. Iets wat hij in andere omstandigheden leek te ontbreken. Judas kon zichzelf vervloeken voor het ontwikkelen van enige emotie. Dit was niet hoe dit hoorde te lopen, normaal zou hij hem tegen nu al hebben omgelegd of op zijn minst al naar een verdoken plek hebben geloodst om dat te doen. Maar nee, hij bevroor helemaal. Wat er voor zorgde dat hij zich zwak voelde, iets wat hij goed verborgen wist te houden voor alle andere omstaanders maar of Rinzler het niet zou zien wist hij niet.

Zijn woordkeuze was ook best ongelukkig gevallen. Toch zeker nu dat ze elkaar bleken te kennen. Hier kon hij zich niet uit praten door woorden te verdraaien. Hij had een reputatie opgebouwd sinds hij het leger had “verlaten”. Eentje die de man voor hem waarschijnlijk goed genoeg kende. Het feit dat de knul zich lomp hield was daar ook een bewijs van. In plaats van een reactie te geven op de woorden die zijn kant op kwamen, hield hij zijn mond. Mainly omdat hij geen goed antwoord wist te formuleren. Zijn heldere ogen hielden de andere goed in de gaten. Het duurde helemaal niet lang voor zijn kompaan van vroeger de rest van zijn pint achterover sloeg. Iets wat hij opvatte als teken dat de ander het op een lopen wilde gaan zetten. Iets wat hij onmogelijk kon toestaan. Het gesprek dat de ander had met de vrouw achter de bar ontging hem deels, zijn aandacht was meer gericht op de bewegingen van de ander. Dit ging hem echt niet lukken. Wanneer zijn stem weer klonk richtte hij zijn blik weer op het gezicht van de ander, een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Judas. Arme Rinzler. Dacht hij nu echt dat hij in zijn opzet zou slagen?

Voor Rinzler nog verder kon weg glippen, al stond hij nu nog niet bepaald ver van hem vandaan legde hij zijn hand op diens schouder en leidde hem terug naar de kruk waar hij net nog op zat. ‘You’re not going anywhere.’ Sprak hij kort terwijl hij zijdelings van hem bleef staan. ‘I don’t have a list, I just have a fancy image of a guy that looks just like you.’ Zijn stem werd vlakker met elk woord dat eruit kwam. Hij stak zijn hand op naar de barmeid die alles van heel nabij aan het volgen was als teken dat ze Rinzler ook een drankje mocht geven, natuurlijk op de kosten van Judas. ‘Let’s say I changed my mind for now. Don’t picture me as the guy who should be taking your ass back to where you belong, see me as the soldier you once knew. Deal?’ Zijn gezicht had een iets zachtere uitdrukking gekregen. Waarom hij zich zo gedraag was een mysterie op zich, maar hij gaf Rinzler hier een kans. Niet om weg te rennen natuurlijk, maar om even casual bij te praten. Zijn taken kon hij nog wel uit stellen, al zou hij ze natuurlijk wel ooit moeten vervullen. ‘So aside from what I’ve seen half an hour ago, what’s keeping you busy?’

thanks!

wo maa 14, 2018 11:50 am

Hoe simpel was het om naar geweld te grijpen. Deze methode gebruikte hij nou al enkele jaren, sowieso sinds de dood van zijn oude heer. Destijds was dat een soort bevrijding geweest, een bevrijding van alles wat hem nog in het gareel had gehouden. Of die verandering goed was geweest betwijfelde Rinzler, wetende waar hij nu stond. Hij had een pad bewandeld waar hij onmogelijk nog vanaf kon. Slechte keuzes zouden hem de das om doen, vroeg of laat. Desondanks dat alles dacht geen enkele cel in zijn lichaam erover om Judas met één vinger aan te raken. Van een roofdier was hij somehow overgeslagen naar een vluchtdier, dat nu wanhopig probeerde weg te komen. Wat hem precies tegenhield ontging hem. Wellicht doordat hij er geen tijd voor nam te ontdekken wát hem dwars zat. De frons in zijn voorhoofd keerde terug nadat hij merkte dat Judas zich stil hield. Een klein detail met genoeg achtergrond redenen. Zijn wapenbroeder had zo zelfverzekerd geleken, nog geen vijf minuten geleden. Alsof hij er zo klaar voor was een crimineel op te pakken. Alleen de stilte sprak voor de jongeman. Zaten ze in hetzelfde schuitje? Er speelde iets, hoe dan ook. Maar wat het ook mocht zijn, het liet Rinzler's plan onaangetast.

Wellicht ging het werken. Wellicht liet Judas hem gaan. Hell, hij had zojuist een drankje voor hem geregeld. Een beter afscheid was er toch niet? Zelfs het woord 'please' rolde over zijn lippen heen, een term die vrijwel nooit in gebruik werd genomen. Beter dat Judas zich speciaal voelde dat hij hier zo stond te smeken, want in feite was dat wat hij deed. Het glimlachje dat op diens mond speelde ontging Rinzler niet. En met dat ene kleine glimlachje werd al duidelijk dat zijn smeekbede tevergeefs was. Pretbederver. Een warme hand vestigde zich op zijn schouder, eentje die Rinzler normaal gesproken van zich af had geslagen, om vervolgens een trap in een knieholte te verkopen en diens hoofd tegen de bar aan te slaan. Agressie op den top. Judas had geluk dat hij Judas was. Met een flauwe uitdrukking op zijn gezicht liet hij zich terug begeleiden naar de kruk, maar weigerde er terug op te gaan zitten. ,,I figured," bromde Rinzler ontevreden, haast onhoorbaar. Goed, wat wilde de man nou precies? Wantrouwend hield hij zijn blik op de ander gericht. ,,A fancy image. I feel flattered." Dat hij zich verre van comfortabel voelde weerhield hem er niet van een droge opmerking te plaatsen. Als hij toch moest blijven kon hij er beter het beste van maken, toch?

Rinzler gaf toe, dit kwam uit een onverwachte hoek. Onderzoekend bestudeerde hij Judas' gezicht, alsof hij erachter probeerde te komen of de ander wat schuilhield. Hoeveel van diens woorden waren oprecht en onder hoeveel school een adder onder het gras? De wantrouwen jegens Judas hield aan, onzeker of hij zichzelf kon laten ontspannen. Dat gevoel was onbehagelijk. Hij wílde zich kunnen ontspannen in het bijzijn van een oude kennis. Hij wílde hem kunnen vertrouwen, zoals eerder. Zijn eigen gevoelens waren zuiver en het frustreerde dat hij geen mogelijkheid had een stiekem kijkje te nemen in Judas' hoofd. ,,Sounds fair," stemde Rinzler er dan toch mee in. Het voorstel was al beter dan waar meneer eerst mee aan kwam zetten. Daarbij kon hij een fatsoenlijk gesprek met een bekende wel gebruiken. Hoelang hadden ze elkaar voor het laatst gezien? 2, 3 jaar geleden? Een eeuwigheid, als men het aan hem vroeg. ,,Lately I've been trying to survive and stay out of the hands from people like you. Before that.. Well you know, else you weren't here." Nee, hij weigerde vrolijk te gaan vertellen wat hij de laatste tijd had uitgespookt. Het viel niet goed te praten dat hij het recht in eigen handen had genomen. Dat hij de regels aan zijn laars had gelapt en had geleefd als een wildebras. Daarbij hoefde hij zoiets niet te proberen bij Judas. ,,Unwise choices were made. Nothing can be changed about that." De woorden kwamen op nuchtere wijze over zijn lippen zetten, erop duidend dat hij wist fout te zitten. Een zacht zuchtje volgde al gauw en met dat zuchtje leek een deel van de spanning te verdwijnen. ,,I've picked up some stories along the way," vervolgde Rinzler. ,,Heard you left the army, but that's not entirely true is it?" Een zwakke grijns sierde zijn gelaat terwijl hij zijn blik terug op Judas richtte. ,,You still wear their hidious colors."

zo maa 18, 2018 2:56 pm

one word here!

lyrics

tagged: character name

words: idk

outfit: click

Er waren bepaalde zaken in zijn leven die vast stonden. Zijn loyaliteit aan Navarre bijvoorbeeld was het perfecte voorbeeld. Dat hij zijn dagen in het leger met zich zou mee dragen tot hij zelf een kopje kleiner werd gemaakt even goed. Maar dat Rinzler een vriend was, was ook een van de zaken die vast stonden. Iets waar hij niet zo meer rond kon draaien. Nee, Judas erkende zijn band met de man die een bandiet was geworden. Een band die niet zou mogen bestaan volgens zijn meerdere, maar een die hij niet kon ontkennen. Een van de weinige zaken in zijn leven die hij niet kon verwerpen om de een of andere reden. Dat was waarom hij zich stil hield, waarom hij niet inging op de woorden van de man. Het was iets wat hem van binnen uit stuurde om te doen zoals hij nu deed, verklaringen had hij er niet voor maar die ging hij ook niet zoeken. Dat er een lichte frons was ontstaan bij zijn target ontging hem niet, maar nog steeds hield hij de lippen stijf op elkaar. Zoekend naar een manier om zijn taak vandaag niet te volbrengen, iets wat zijn overste niet geweldig zou vinden maar het zij zo hij had er zijn gedachte al op gezet. Vandaag zou er geen bloed gaan kleven aan zijn handen.

Het simpele manoeuvre van Rinzler die voor hem een drankje bestelde voor hem had een kleine grijns op zijn gezicht geplaatst. De soldaat nam het weer over. Dit gehele toneeltje bracht hem niet van zijn stuk. Het zorgde ervoor dat hij meer op zijn hoede was voor een mogelijke ontsnappingspoging. Want ja, dat was wat de ander ging doen. Als Rinzler kracht wilde gebruiken dan had hij al lang de aanval in gezet, maar met dit gaf hij bevestiging aan het idee dat Judas het hazenpad wilde nemen. The predator becomes prey. Dus had hij hem snel en kordaat tegen gehouden door simpel zijn hand op zijn schouder te leggen en hem terug richting de toog dwong. ‘Don’t flatter yourself Rinz, there are reasons why you are being put on an image.’ Mompelde hij. Man, dit ging nog een hele hoop werk kosten om zichzelf onder controle te houden. Dat de andere niet wilde gaan zitten op de kruk was een battle dat hij verloren had? Maar het was oké, Judas had nog altijd de opperhand. Iets wat hij wel wilde bewaren gezien de situatie. Hoewel deze omstandigheden zo fout leken, voelde het nog wel fitting. Het leek buiten de situatie, bijna alsof het zo afgesproken was. Twee oude vrienden van uit het leger die elkaar hier troffen voor eens bij te praten met elkaar over het leven. Een vibe die hij wilde uitzenden naar de rest van de mensen aanwezig in de taverne, gezien het voor de andere man niet overal even veilig was om rond te lopen. Judas was niet de enige die op zoek was naar hem.

Om eerlijk te zijn had hij de volgende woorden die uit zijn mond kwamen zelf niet verwacht. Een biertje drinken met Rinzler. Het was iets wat hij nooit zou doen als het iemand anders was gebleken, maar deze situatie verschafte meer werk van hem. Niet alleen omdat hij de man voor zijn neus werkelijk in leven wilde houden. Ergens verwachtte hij dat Rinzler niet zou ingaan op de uitnodiging, wat zijn volste recht was. Maar dan moesten ze wel meteen de knoop doorhakken en moest er hier werkelijk een hoofd gaan rollen. De termen van deze bounty waren besproken, dead or alive, maar liefst de eerste van die twee. Maar uiteindelijk stemde de andere toch toe. Iets wat zorgde voor een gemeende glimlach op het gezicht van de blonde man wiens blik even kort naar de vrouw achter de bar ging die ook een tweede pint klaar zette dit keer voor Rinzler. De bar was wellicht niet de beste plek om een gesprek te voeren met elkaar, gezien er even goed dat nog een ontsnappingspoging kon zijn. Liefst van al zette hij zich ergens in een hoek met Rinzler, al zou die daar nooit tot toestemmen dus dan bleef het maar bij deze plek. Het verhaal waarmee hij kwam aanzetten was geen onbekend verhaal, zoals eerder genoemd er waren wel meerdere mensen op zoek naar hem. ‘I only know the things that are necessary. Which is code for only knowing that you need to be taken in or killed, nothing more nothing less.’ Dat was het enige wat hem irriteerde aan zijn beroep, hij kende de echte feiten niet. Soms goed, maar in dit geval irriteerde het hem. En nog geen klein beetje als hij eerlijk moest zijn. Wat Rinzler zei, kon als een waarheid worden gezien. Al had hij ergens toch de vage drang om te zeggen dat het wel anders kon. Dat Rinzler zijn pad nog kon veranderen als hij dat echt wilde. Judas sloot zijn hand om het koele glas dat nog nat was van de condens. De man nam er een slok van en liet de woorden van de andere bezinken, zoekend naar een oplossing. ‘There is a way…’

Kort trok Judas zijn wenkbrauw op wanneer de diepe stem van de ander weer klonk. Verhalen waren er inderdaad genoeg over hem. Niet altijd de meest fantastische, hoewel hij die ook had. Zijn mondhoeken trokken kort omhoog. Rinzler, altijd bij de pinken. ‘Don’t forget, you once wore these colors too Rinzler. And if I recall you were damn proud of it.’ Kaatste hij terug. Hij had respect voor de kleuren die hij droeg, respect dat vroeger gedeeld werd door de ander. ‘Besides, the colors suit me.’ Knipoogde hij kort. ‘I became a reserve, still serving but not in the normal way.’ Meer hoefde hij er niet over te vertellen. Rinzler wist goed genoeg wat hij deed.

thanks!

zo maa 18, 2018 4:47 pm

Voorlopig zat een daadwerkelijke vluchtpoging er niet in. Op een simpele wijze stapte Rinzler gedwongen terug naar zijn oude locatie; die nabij de kruk. Vanzelfsprekend dat Judas lastig ging doen. De man kon voor eens ook niet gewoon mee werken. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan hé? Het was fijn geweest als z'n compagnon voor één keer diens loyaliteit aan de kroon, aan de kant kon zetten. Daarbij, hoeveel baad had de man er werkelijk bij door iemand op te sluiten, of erger. Was het loon zo fatsoenlijk? Lichtelijk gefrustreerd wreef Rinzler over z'n voorhoofd heen. Aanpak één kon de vuilnisbak in, wellicht dat aanpak twee meer effect zou hebben. Maar voor nu hield hij zich rustig. Judas leek nog niets te willen ondernemen, dus volgde hij diens voorbeeld. ,,Ah, right. Réasons," verzuchtte hij dramatisch. ,,For a moment I believed they needed good looks to decorate the streets." Een stel vingers streek door zijn donkerblonde lokken heen, de losgevallen plukken terug in model brengend. ,,Such a harsh world we live in." Zijn houding was er super luchtig onder, wat perfect combineerde met de hoeveelheid droogheid dat in zijn stem lag. De stand van zaken stonden er ontzettend kut onder. Beter zo'n attitude hebben dan verdronken worden in negatieve emoties.

Ergens verraste het hem aangenaam hoe dit allemaal verliep. Nog geen paar minuten geleden had Rinzler het super somber ingezien, denkende dat hij vandaag het loodje ging leggen. Maar hey, beide waren nog in leven. Er waren geen wapens getrokken. Geen gewonden gevallen. Nee, het liep allemaal wel vredig, alsof ze terug in de tijd waren gegaan. Gewoon twee militaire kerels die samen tijd door brachten in een taverne. Rinzler's blik volgde de pint wat voor zijn neus werd geschoven, net dat laatste detail wat het plaatje compleet maakte. Er wilde een glimlach door zijn neutrale gezichtsuitdrukking persen, iets wat hij op tijd wist tegen te houden. Judas mocht geen idee krijgen dat hij stiekempjes genoot hiervan, als hij alles er omheen even vergat. Maar hey, dat was toch ook de setting? Voor een moment vergeten waarom zie hier stonden. Met een arm op de bar gelegd steunde Rinzler er lichtjes tegenaan. Hold on? Na het horen van Judas' woorden schoot zijn blik direct op diens gezicht. Meende die gast het nou serieus? Had hij echt geen idee wáárom? ,,Are you telling me you follow orders without knowing wherefore?" Misschien dat Rinzler het gewoon verkeerd interpreteerde, dat hij al conclusies trok voordat er wat aan de hand was, maar damn. Was het waar, dan had hij meer verwacht van zijn oude kameraad. ,,They give you a name, a picture and that's it? Like a fucking dog!" Dat laatste floepte eruit voordat de man er erg in had. Gezien de skills en tricks die Judas bezat, waren zijn woordkeuze in dit geval niet erg tactisch geweest. Daarbij herinnerde hij zich dat de ander behoorlijk opvliegend kon wezen, in zoverre dat Rinzler besefte meer op z'n woorden te moeten letten. Voordat hij zijn harses verloor. Alleen bedacht hij zich dat dat hoe dan ook zou gebeuren. Liever door de blondharige jongeman dan door een wildvreemde. Een sarcastisch lachje verscheen rondom z'n lippen, waarna hij eens zijn hoofd schudde. Hoe goed Judas het ook bedoelde, hij geloofde niet dat het gefixed kon worden. ,You're blind. I'm facing death penalty here, there is no way things will turn out fine. Besides, I don't really regret everything I did. Some of it, yes but not all of it."

Genoeg over een depressieve toekomst, voor zover je het een toekomst kon noemen. Rinzler drukte het opzij om plaats te maken voor een potje Judas stangen. Godzijdank kon die man het hebben. Oude tijden herleven was zo slecht nog niet. Dit maal liet hij een glimlach doorschemeren, terwijl hij een sip nam van het aangeboden drankje. Eentje die wonderbaarlijk goed smaakte, vergeleken met de eerdere. Wat ontspanning aldoor kon veroorzaken. Eenmalig knikte de jongen eens. Judas sprak de waarheid. Ooit was hij trots geweest deel uit te maken van het leger. Om de kans te hebben een verandering te maken en anderen te helpen. Maar dat was gauw verdwenen nadat hij besefte dat die gevoelens jegens het leger nooit goudeerlijk waren geweest. Het was hem in de mond gelegd. Opgedrongen. Geen sprake van vrije wil. Rinzler besloot uit respect er geen reactie op te geven. Er waren voldoende soldaten die dat gevoel wel hadden, waar Judas schijnbaar één van was. Net toen hij een tweede slok naar binnen wilde werken, proestte hij zachtjes. Zijdelings bekeek hij de ander zijn lichaam. ,,True, it really compliments your figure," grijnsde hij breed, maar op plagende wijze. Thank god dat ze geen wijven waren, anders had zijn opmerking een hele andere wending gekregen. ,,Did they offer you the job or did you apply for yourself? Don't tell me your wife is spending that much cash that you actually need this kind of work."

wo maa 21, 2018 7:33 pm

one word here!

lyrics

tagged: character name

words: idk

outfit: click

‘The street does look better with your face painted all over.’ Sprak hij hoofdschuddend. Deze man en zijn sarcasme hadden er al vaker voor gezorgd dat hij wel eens uit vloog. Al was deze opmerking eigenlijk nog helemaal niets en ging hij er graag mee in op. For the sake of old friendships of iets in die aard. ‘Oh well, they must give the people something to dream about at night.’ Ergens kon hij het zich wel voorstellen, dat de hoge rangen misschien zo dachten. Zou een perfecte strategie zijn om de minderheden stil te houden dat zeker en vast. Hopelijk werd het ego van Rinzler er wel wat mee opgekrikt, het zou namelijk nog nodig zijn later. Nou ja, voor nu zat er tenminste nog een later aan te komen voor de man. Iets wat de ander nu nog mocht zien als iets positiefs. Judas bevond zich momenteel in zo’n machtige positie. Maar hij had er ergens al afstand van gedaan. Dit was een taak die hij niet zo maar kon vervullen, zijn geweten liet het deze ene keer niet toe.

Dat er nog niets was gebeurd kwam puur door het geweten van de blonde man. Misschien deels ook door het feit dat hij deze plek niet meteen overhoop wilde halen door Rinzler van de ene naar de andere kant te werpen. Maar het was voornamelijk het eerste. Iets waarvoor hij het later zou gaan bekopen, als het niet was door de hand van de man die hem gestuurd had dan zou het wel zijn door zichzelf. Zijn kaak verstrakte bij de volgende woorden van de man. Hij had ergens wel een punt, maar zo stak het niet helemaal in elkaar. Maar dat kon de andere niet weten. Nee, Rinzler had al genoeg misdaden gepleegd. Misdaden die niet allemaal benoemd hoefde te worden want de meerderheid in Navarre wist wel wat de man al dan niet gedaan had. Wat ze hem hadden gezegd was het hoognodige, de belangrijkste zaken die de man naast hem had gedaan maar bijlange niet alles. Het waren echter de volgende woorden die er voor zorgde dat Judas zichzelf bijna dreigde te verliezen. Er waren genoeg dingen waarmee je hem kwaad kon krijgen, en dit was een van de zaken waar een groot uitroepteken bij stond. Met een felle blik keek hij hem aan, zijn hand sloot zich meteen om de pols van de andere en hij oefende er zo veel kracht op uit dat als hij nog veel langer verder deed hij waarschijnlijk zijn pols zou kunnen breken. ‘Mark your words Rinzler, or I’ll take your tongue.’ Bromde hij met een duidelijke felheid in zijn stem. ‘It’s not just like that if you really want to know. But since you already made your head up about what I do and how I do it why should I bother?’ Judas ademde enkele keren diep in, dwong zichzelf om weer te kalmeren zodat hij uiteindelijk de pols van de ander los liet.
‘I aint blind. I know the system.’ Sprak hij hoofdschuddend, nog steeds half aan het bedaren. ‘There is always more to a story, remember that.’ Ging hij verder waarna hij nog een slok nam van het glas voor zijn neus. Uiteindelijk wist hij zijn blik ook weer terug op de andere man te richten. ‘I don’t care if you regret it or not. They won’t either, but you possibly should come clean about the things you regret. The whole city knows what you did mate, not only those who matter. What they don’t know is why you did it, why you derailed after the passing of your old man.’ Judas geloofde erin data ls ze het verhaal van de ander kende ze er rekening mee zouden houden. Zo niet, dan zou hij er wel voor zorgen dat ze het gingen begrijpen. Niet dat hij dat aan de andere zou vertellen natuurlijk.

Ja, Rinzler had het leger verlaten om een leven te leiden vol misdaad. Iets wat hem niet blijk maakte, maar even goed was het zijn eigen keuze geweest. Maar destijds deelde de twee mannen trotsheid voor wat ze deden, iets wat bij Judas nog steeds het geval was. Het idee dat hij mensen kon helpen als er een oorlog uitbrak, of door misdadigers op te sluiten of te vermoorden was iets wat hem vanbinnen warm maakte hoe raar dat ook mocht klinken. Maar Judas zijn leven zou hoe dan ook altijd in het teken blijven staan van andere te helpen op eender welke manier. ‘Shut up,’ Klonk het al grappend. Dit voelde goed aan, het stangen van elkander zonder dat Judas hem aanvloog allicht. ‘You’re just jealous.’ Knipoogde hij speels. Oh boy, dit ging nog de foute kant op hoor. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Wat bazelde hij allemaal. ‘Who said anything about a wife?’ De laatste keer dat hij het gecheckt had was hij nog altijd single. Hij had geen tijd voor zulke zaken. ‘But they offered it to me. With the remark that I would still be serving naturally. Just on a different base then guarding the castle or something else.’

thanks!

do maa 22, 2018 11:24 am

Na het horen van diens woorden verscheen er een grijnsje rondom zijn lippen, waarna Rinzler eens zijn hoofd schudde. Eerlijk, hij moest er niet aan denken om z'n eigen gezicht overal tegen te komen. Hoe saai zou het dan worden als hij weer eens een blik in een spiegel wierp. Nee dankjewel. Het leven moest één grote verassing blijven, om het leuk te houden. Gelukkig waren ze hier enkel een potje dom aan het lullen, zoals hijzelf dat noemde wanneer sarcasme in het spel was. ,,I guess." Deed men dat nog wel? Dromen. Eigen ambities bouwen, wegbreken uit het systeem. Zelf paden creëren en grenzen verleggen. Aangedreven door deze vraag keek de jongeman op, waarna hij onderzoekend een blik wierp op enkele mensen in de taverne. Zoekend naar die zeldzame sprankel in iemands ogen, passie. Levenslust. Maar nadat hij de eerste twee gezicht bekeken had, waarvan één zo verschrikkelijk dronken was dat diens ogen scheel stonden, gaf Rinzler het op. Trouwe schapen die de herder gewetenloos volgden.

Dat Judas bekend maakte niet precies de reden te weten waarom iemand achterna te gaan, werkte ook niet bepaald mee. Of nou ja, dat was tenminste wat hij ervan oppikte. Al met al voelde hij zich enigszins teleurgesteld. Z'n metgezel was altijd eigenzinnig geweest, iemand die een eigen mening of kijk op iets niet altijd in slikte. Klakkeloos orders volgen viel buiten dat bekende plaatje. Wellicht was er sprake van hoger op willen komen, of iets geheel anders. Hell, what did he know. In twee jaar tijd kon er veel veranderen binnen het krijgsmacht. In zoverre dat Rinzler eigenlijk geen uitspraken mocht doen, maar daarvoor was het te laat. Kort daarna kwam de realisatie dat zijn woorden allicht iets te fel waren. Misschien sloeg hij de boot wel geheel mis. Dan nog wenste de ex-militair enige uitleg. Verduidelijking waarom de dingen zo gingen zoals tegenwoordig. Zijn kalme blik ontmoette de felle van Judas, een ontmoeting die Rinzler even vasthield voordat diezelfde warme hand van eerst een wrede druk uitoefende op z'n pols. De pijn trok door zijn arm heen, triggerde daarbij de wil om zich uit de greep te willen ontdoen. Echter ging de jongeman vol tegen de menselijke natuur in. Niets aan zijn lichaam verraadde dat hij een martelgang onderging. Geen spier die verroerde, geen druppel zweet dat uitbrak, geen gepijnigde gezichtsuitdrukking. Met dank aan de persoonlijke trainingen van de oude heer. ,,You won't be quick enough, my friend." Hoewel die opmerking opgevat kon worden als bijdehand, bedoelde hij het niet zo. Integendeel, de toon in zijn stem was kalm geweest. Aan zijn pols was weinig meer te doen, deels omdat Rinzler er geen moeite voor had gedaan te ontsnappen aan Judas' zijn grip. Maar zijn tong... Na-ah. ,,Because obviously I hit some kind of nerve," kaatste hij terug, terwijl hij Judas wederom aankeek. ,,If I'm that far off, please do explain." Zodra Judas diens hand terug trok en daarmee z'n pols bevrijdde, kon hij even niets anders doen dan zijn vingers wat bewegen. Om het gevoel weer terug te krijgen. Godverdomme, moest het perse zo hard? Iets zachter had de statement ook wel duidelijk gemaakt.

In stilte luisterde Rinzler naar wat de ander te zeggen had, onder het genot van een aantal slokken alcohol. Pff ja, een fijn systeem hadden ze. De uitspraken van eerlijke processen waren complete bullshit. Dat er een prijs op z'n hoofd stond onderstreepte de bullshit. Welgemeend ging hij er ook niet vanuit dat een eerlijk proces zijn reet ging redden. Beide uitkomsten, legaal of illegaal, waren gelijk aan elkaar. Voor iedereen was de dood de enigste zekerheid in het leven. In zijn geval kwam dat iets eerder dan gepland. Naarmate Judas verder sprak, hoe dieper zijn frons werd. Langzaam liet hij het glas weer zakken, om zich vervolgens naar hem toe te draaien. ,,Sympathy." Ergens verbaasde het hem dat Judas van de dood van z'n oude heer. Maar aan de andere kant... Niets was echt geheim tegenwoordig. ,,Is a sad story really a good excuse for all the bad things?" Rinzler stelde het niet eens als een echte vraag. Hij snapte het concept van diens woorden. Alleen het betekende dat hij zich open moest gaan stellen. Dat hij werkelijk alles moest gaan vertellen, wilde hij een beetje begrip innen. Het idee liet hem dichtklappen, maakte hem misselijk. ,,No reason will be good enough to talk those things right. And to be fair, I'd rather be dead than spend a lifetime in jail, if that even is a option." Rinzler wist zijn gedachten op wat anders te brengen door zijn glas volledig leeg te drinken. ,,Be honest, would you have done it? Tell your story as an excuse, I mean." Wat Judas ook antwoorden, of reageerde, het veranderde zijn perspectief niet. Hij werd liever gezien als een crimineel, dan als een jongen dat de weg volledig was kwijtgeraakt.

Positieve beelden van het verleden oprakelen voelde goed aan. Vertrouwd. Of hij spijt had zijn ontsnapping te staken? Na-ah. Deels, wellicht. Maar daar besteedde Rinzler weinig aandacht aan. ,,Jealous?" herhaalde hij lachend. ,,Oh yes, véry. For many, many years already. Your ego better be caressed now." Nee, de goede looks van de ander hoefde Rinzler niet te hebben. Wat had hij eraan though? In sommige gevallen waren dingen bekijken leuker dan het zelf bezitten. Maar ey, dat hoefde Judas niet te weten. Dat deze inspeelde over dat vrouw gedeelte liet hem opkijken. ,,I did. Ain't that what everybody is doing? Finding a partner, getting those screaming little humans. Half of our division were already married by the age of twenty. Is it that weird I thought you could've been somebody's husband by now?" Onschuld heerste in deze. De verhoudingen en shit tussen het mensenvolk was nooit echt deel geweest van zijn opvoeding. Ofwel, het werd nooit echt aangemoedigd. Take care of your personal needs and move the fuck along. Zijn liefdesleven in een notendop. ,,Ah I see." Well, in ieder geval was hij blij dat z'n oude kameraad een serieuzere bezigheid aangeboden had gekregen. Dat beter dan voor een kasteel staan te blauwbekken. ,,It leaves me with a question." Er ontstond een moment van twijfeling. Toch besloot Rinzler het te stellen. ,,How do you intend to handle this?"

do maa 29, 2018 11:48 pm

one word here!

lyrics

tagged: character name

words: idk

outfit: click

Dit hele gesprek was al heel snel de foute richting op gegaan. Iets wat mede door zijn eigen opvliegend karakter kwam, maar het was evengoed Rinzler zijn fout. De man wist goed genoeg wat Judas was, dan hoefde hij het niet nog eens te benadrukken op juist die manier. De kracht die hij uitoefende op de pols van de ander was niet meer menselijk te noemen. Hij zou er versteld van staan als diens arm niet gewoon in twee was, hoewel dat niet zijn oorspronkelijke bedoeling was. Het was gewoon iets wat gebeurde als hij uit zijn sloef schoot. De man tegenover hem leek geen spier te vertrekken alsof het hem helemaal niets uit maakte. Een trucje dat hij al meerdere malen had mogen aanschouwen, iets waar hij dus niet meer van onder de indruk hoefde te zijn. Judas kon er niet van over dat de man werkelijk dacht dat hij blindelings bevelen op volgde. Iets wat niet zo was, ook al had hij het wel laten uitschijnen. Een foute opvatting van Rinzler dus, al had hij even goed ook gewoon duidelijk moeten zijn. Nee, het stak allemaal veel ingewikkelder in elkaar. De opmerking van de ander zorgde er niet voor dat hij rustiger werd, in tegendeel zelf. Als zijn ogen vuur konden schieten dan deden ze het nu. ‘Don’t be so sure..’ Bromde hij nog steeds duidelijk geïrriteerd. Het was dat Judas zichzelf had aangezet om de pols van de ander los gelaten of hij had letterlijk op het punt gestaan om het ledemaat van diens lichaam te scheiden. In plaats van dat er een stilte klonk was het een ander verhaal, Rinzler ging nog steeds gewoon door alsof er niets gebeurd was. Kort haalde hij een wenkbrauw op. Mooie observatie hoor, had hij dat geleerd terwijl hij zo veel van het leven aan het genieten was? een zucht schoof over zijn lippen nadat hij met zijn ogen had gerold. ‘What an observation skills you have?’ Echt, skillset level 1000. Niet dus. Het ontging hem niet dat de ander zij vingers even bewoog, alsof dat veel aan de schade ging doen die er was toegebracht. ‘Most of the criminals I need to take out are high ranked, most of the citizens of Navarre know what they have done. I’m the option they bring in when everything else has failed. The reason they don’t share all of the crimes you committed is because the group where I belong to are on top of everything. We know where every potential next target is located, what they have done, because that information is something we have found on our own. You’re just lucky that they picked me, that I didn’t make the connection in time.’ Waarom hij het deelde? Geen idee. Maar goed, nu wist Rinzler het even goed. Voor een moment boog hij over de bar om de vrouw er achter de opdracht te geven om wat ijs te gaan halen, een verzoek dat meteen ingewilligd werd. ‘I’m sorry. But don’t every dare to call me a dog again.’ Sprak hij al schouder ophalend waarna hij zijn blik weer op de ander zijn gezicht richtte. Spijt van zijn uitbarsting had hij zeker wel, mainly omdat hij Rinzler fysiek had aangevallen en die schade duidelijk aanwezig was. Ijs zou niet al te veel helpen, maar het zou er voor zorgen dat de pijn toch even verdoofd werd.

Hij wist goed genoeg dat hij de ander niet kon overtuigen van wat hij zelf geloofde, mainly omdat het waarschijnlijk ook geen werkelijkheid was. Tenzij degene die het vonnis uitsprak een goede dag had, maar dat was ook heel zeldzaam tegenwoordig. Toch kon hij zich er niet van weerhouden om er door over te gaan, iets wat momenteel gewoon te maken had met dat hij zijn vriend niet de dood in wilde sturen. Al kon hij hem eveneens ook niet gewoon laten gaan. Dit alles ging regelrecht in tegen hetgeen waarin hij geloofde en het frustreerde hem uitermate. ‘Not all the bad things, but for some yes.’ Judas kon er gewoon niet in geloven dat Rinzler echt slecht was, want als hij dat al was wat was Judas dan zelf? Dan zou hij werkelijk even slecht zijn als iedereen die hij al naar de vergetelheid had geholpen. Het enige wat hem beschermde was het mom dat hij het in de naam van de wet deed en niets anders. Kort beet hij op zijn onderlip, dit alles zat zo fout in elkaar en hij deed er maar rustig aan mee. ‘But you don’t know that. There is no certainty in it.’ Mompelde hij zacht voor hij nog een slok nam van de pint die inmiddels half leeg was. ergens maakte dit alles hem misselijk van binnen, liet dit domme gesprek hem in zien dat wat hij aan het doen was zelf ook niet helemaal juist was. Maar hij had dit pad gekozen, en kon niet meer terug nu. ‘I don’t have a story to tell. They know my story, they are my story.’ Hij haalde zijn schouders op. het was de waarheid, buiten zijn eerste jeugdjaren die hij hier had doorgebracht had hij niet echt een ander verhaal. Judas had een militair bestaan, niets meer, niets minder. ‘But if I had a story like yours, and did what you have done. I wouldn’t get caught.’ Grijnsde hij breed terwijl hij hem kort tegen zijn schouder stompte, niet hard tho. ‘You have maybe lost your way, but I haven’t even found my way.’

Gelukkig nam het gesprek snel genoeg weer een hele andere wending, eentje waarin hij zich weer op zijn gemak voelde. ‘I can assure you there is nothing wrong with my ego.’ Klonk het al lachend. Dit voelde zo vertrouwd aan, alsof ze werkelijk gewoon na een lange dag patrouilleren de bar in waren gesukkeld en aan het ouwehoeren waren met elkaar. Plus, met zijn ego was er helemaal niets mis. Judas wist dat hij er goed uit zag, pronkte daar zo nu en dan wel eens graag mee, al deed hij dat niet in overvloed ofzo. Daar had hij ook niet bepaald tijd voor, gezien hij dagelijks op weg was op de gemeenste om het leven te brengen. Rinzler was begonnen over dat hij een vrouw had, vanwaar dat kwam snapte hij niet goed. I mean, waarom zou hij? De uitleg van de ander waarom hij er van uit ging dat hij getrouwd was deed hem lachen. Man man, hij meende het nog serieus ook? ‘You should know by now that I ain’t just anybody? And screaming little humans? No thanks, I would rip them to pieces when the full moon hits me.’ Sprak hij hoofdschuddend. Nee hij moest er niet aan denken, plus het feit dat hij misschien zijn eigen kinderen zou maken tot wat hij zelf was? No thanks. ‘You need to be home often to marry someone.’ Voor zulke dingen was hij gewoon te vaak onderweg. Er waren kansen genoeg geweest, maar het interesseerde hem gewoon niet als hij eerlijk moest zijn. ‘And you? Or are you to busy with whiping out soldiers?’ Grijnsde hij kort. Ook niet bepaald iets wat hij aanspoorde, maar hij zou hetzelfde doen als hij in zijn plaats was geweest. Gezien hoe het gesprek vorderde was Judas er steeds minder trots op, op wat hij deed dan. Even trok hij zijn wenkbrauw op. Een vraag? Als hij weer kwam met iets over honden smeet hij hem echt door een raam of wat dan ook. Maar het was echter iets helemaal anders, een hele logische vraag die er voor zorgde dat hij kort door zijn haren woelde. ‘Weird that you haven’t figured that out.’ Het leek hem inmiddels wel duidelijk genoeg. ‘I’m not.’

thanks!

vr maa 30, 2018 11:18 pm

Oh, Rinzler zou liegen als hij zei dat het hem geen zeer deed. Fuck, want dat deed het wél. Gigantisch zelfs. Hij betwijfelde of zijn pols deze aanval had overleefd, in zoverre dat hij deze straks nog zonder complicaties kon gebruiken. Momenteel kon de jongeman daar geen uitspraak over doen, aangezien z'n geliefde ledemaat volledig bedwelmd was door de constante pijn. Judas werd hartelijk bedankt. Hoewel Rinzler zelf een agressieve reactie had uitgelokt, vond hij dit toch echt wel even grensverleggend. Wat als de botten wel gebroken waren? Hoe zo'n fucking gemakkelijk doelwit was hij dan? Als Judas niet heel gauw losliet was hij genoodzaakt actie te ondernemen, mede dankzij die eerdere gedachte. Dat de doodstraf voor hem klaarstond was een feit, alleen betekende dat niet dat hij het hen eenvoudig moest maken. Nou had Rinzler het voordeel een verbazingwekkend lenig lichaam te hebben, waardoor het afmaken van anderen op meerdere manieren mogelijk was. Wat dat betreft was de jongeman aardig creatief. Zijn effen blik gleed op een trage wijze terug naar Judas zodra die sprak. Goed, deze mocht machtig sterk wezen. Soms wat op een intimiderende wijze, maar in deze was Rinzler positief. De ander mocht proberen wat hij wilde, zijn tong zou braafjes op diens plek blijven. Zodra de grip rondom z'n arm werd gelost, poetste hij enkele donkere gedachtes van zich af. Donker in de zin van, alle mogelijke pogingen om te ontsnappen aan Judas' diens actie. Een zachte proest rolde over zijn lippen. ,,Never heard of a little sarcasm? There was no "observation skill" in it." Intussen bewoog hij zijn vingers, lichtelijk geïrriteerd nadat het gevoel naar zijn mening niet snel genoeg verdween. Er ontstond een kort moment waarop die irritatie te zien was, door enkele vertrekkende gelaatstrekken. Dit zag er verre van positief uit. Ongelooflijk. In het vervolg zou hij de ander meteen een klap verkopen. Als er überhaupt een vervolg kwam. Maar voor nu luisterde hij naar wat zijn metgezel te zeggen had. Eindelijk vertelde deze enige verduidelijking over diens baan. Ergens verbaasde het Rinzler dat Judas alsnog zijn verhaal deed, maar hey, he got what he wanted. En na geluisterd te hebben ontstond er enige schuld, wetende dat hij verkeerde conclusies had getrokken en daarbij Judas onnodig had geprovoceerd. Lichtjes knikte hij eens, als teken dat hij het begrepen had. Viel er meer over te zeggen? Nah. Op de vragen waren antwoord gegeven. In vrede kon hij dit topic naast zich neerleggen. Kennelijk was het Judas opgevallen dat zijn onderneming enige schade had aangebracht. ,,There is no-.." Te laat. De dame stapte al weg, om het ijs op te halen. Een vriendelijk gebaar, yet onnodig. Immers was ijs geen wondermiddel, het ging hem niet genezen. ,,I kind off deserved it, I guess," reageerde Rinzler wat onverschillig. ,,I'm sorry aswell. A cat it will be, next time." Intussen nam hij het ijs aan van de madame, waarna hij Judas een plagende knipoog gunde. Oh nee, in het vervolg keek hij wel uit.

Dat Judas begon over een levensverhaal vertellen om sympathie te innen, liet Rinzler huiveren. Als hij ooit de kans kreeg verloor hij liever zijn herinneringen dan dat hij ze ooit zou oprakelen. Oh nee, alles zat diep opgesloten. Onbereikbaar voor jan en alleman. En zolang hijzelf nog volledig bij zinnen was, werden al die dingen ook gewoon niet opgerakeld. Fuck no. Judas mocht bazelen wat hij wou, mocht overspoelen van naïviteit en de situatie op een optimistische wijze benaderen maar Rinzler kocht het niet. Wat dat betreft was hij down to earth, met beide voeten vast aan de grond. Daarom wuifde hij Judas's woorden weg met een simpel -met zijn onaangeraakte hand- handgebaar. ,,Just stop it already, alright?" Ergens voelde het... Aangenaam dat iemand eens moeite leek te doen om hem in leven te houden. Waar het ineens vandaan kwam was hem een raadsel. Zou het echt komen omdat ze een aantal jaren samen hadden gewerkt? True, het leger was geen simpel baantje waar men luchtig over kon doen. Er was niet zoiets als "gewone" collega's. Nee, de connectie tussen soldaten waren anders. Als die band hem in leven hield, dan had hij z'n eerdere carriere keuze een hoop aan te danken. ,,I do know," reageerde Rinzler kort, maar krachtig. Echt, hierover dulde hij echt geen tegenspraak. Anderen valse hoop geven was... Vals. Nu had hij het geluk er luchtig in te staan. Dat Judas erover begon in feite niets anders te hebben dan het leger liet hem opkijken. Ergens ontstond er soort van medelijden met de man. Hoe eentonig moest het zijn om niets anders te hebben. Om niets anders te hebben meegemaakt dan wat de krijgsmacht voorschotelde. Ah well, zo bleek maar weer dat ieders huisje een kruisje had. ,,Pffff," begon Rinzler op een spottende wijze. ,,Súúre you wouldn't." Een extra nadruk leggend op de 'sure'. Het vriendschappelijke stompje werd in ontvangst genomen door een jongensachtige grijns. ,,I'd liked to see you try though, too bad we can't switch places." Maar al gauw sloeg dat grijnsje over naar een glimlachje, mede dankzij Judas volgende woorden. Deze waren de keiharde waarheid geweest, sloegen de spijkers op hun kop. ,,Eventually you will. I'm sure of it." Mister positivity.

Een lach verscheen op Rinzler's gelaat, terwijl hij zijn hoofd eens wat schudde. Oh oh oh. Hoe verschrikkelijk slecht ze weer eens bezig waren, net als eerder. In hun jongere jaren, de tienerjaren. Oké, ze waren nu nog jong maar anders jong. ,,Like we didn't knew that yet!" Zover bekend stond het woord "onzeker" niet in hun woordenboekje. Na-ah. Vanaf het begin waren ze een stel haantjes geweest, waar sterke ego's niet aan ontbraken. Heerlijk toch? Zoiets had Rinzler 10x liever dan iemand die geen stap durfde te verzetten zonder te denken wat mis te doen. ,,But then again, a little ego-boost never hurted anyone. And you seemed like you needed one." Nu hij toch eenmaal op dreef was, kon hij moeilijk afremmen. Na de intensiteit van eerder zag hij dit als ontspanning, en oh- ontspanning had hij echt nodig. Dat Judas anders dan anderen was, was een ding wat zeker was. Op een goede wijze bedoelt. Maar dat wilde niet zeggen dat de blonde nooit aan alledaagse dingen deed. Ofwel, "gewone" activiteiten. ,,What a comforting thought. Yeah, no, I get it. No mini-Jude's for you." Godzijdank dat hij die maandelijkse gewoonte nooit echt van dicht bij had meegemaakt. Destijds zorgde Rinzler er uitermate goed voor ver uit diens buurt te zijn. Want weerwolf Judas was geen prettige Judas. Zorgvuldig legde Rinzler de overige, half weggesmolten ijsblokjes weg in de inmiddels lege glas. Dat zijn mouw zeikenat was zorgde ervoor dat hij er alweer helemaal klaar mee was. ,,Me?" herhaalde hij verbaasd. ,,Apart from the nightly pleasures; no. Of course not. I don't think I would do a great job at being a husband, or a father." Een dingetje waar hij nooit echt aandacht had besteed though, tot nu dan. Om eerlijk te zijn zag Rinzler zoiets als wat onbereikbaars. Ontoegankelijk voor personen zoals hij. Maar aan de andere kant had hij er weinig aardigheid aan.

In het kader van dat er mensenlevens op het spel stonden, moest en zou hij de vraag gewoon stellen. Tuurlijk, Rinzler had een vaag vermoeden. Echter ging hij zichzelf niet vrolijk zitten maken met iets wat waarschijnlijk toch de soep in kon lopen. De jongeman drukte zich iets van de bar af, na er een tijdje tegenaan hebben staan leunen. Judas antwoord gaf de doorslag en hij deed moeite om een opgelucht zuchtje binnen te houden. Want zeg nou zelf, te horen krijgen dat de jacht van de baan geschoven was, was meer dan goed nieuws. Rinzler wilde er dankbaar onder zijn, alleen hield iets in hem zich tegen. ,,Ah," klonk er kort. Een stem in hem riep hard. Het riep dingen die tegen alles inging waar hij zolang voor aan het struggelen was. En toch klonk dat stemmetje zoveel logischer dan de opluchting. ,,I think you should continue." Zijn bloedeigen woorden, die hemzelf zo hard verraadde. Er ontstond tweestrijd in zich, maar Rinzler vervolgde alsnog zijn verhaal. ,,What if they're testing your loyalty to the crown? What if they found out you were letting me walk away? That would be treason, and you would lose your job." Wederom schudde de jongen zijn hoofd. ,,I'd rather die for you, than by the hand of any other dipshit." In gedachten herhaalde hij zijn eigen woorden. Ging hij ze stap voor stap bij langs. En hij kwam tot de realisatie zijn lot geaccepteerd te hebben. Maar dat niet alleen. ,,That sounded a lot cheesier than I wanted it to be." Voorzichtig kwamen Rinzler's mondhoeken wat omhoog, een zwak glimlachje tonend. Hij gunde het Judas. Waarschijnlijk als enigste op deze hele aardkloot.

wo apr 04, 2018 10:14 pm

one word here!

lyrics

tagged: character name

words: idk

outfit: click

‘Clearly you are the one here who hasn’t heard of sarcasm. Or maybe it isn’t quite often used on you.’ Judas haalde zijn schouders op. De woede van enkele minute eerder was weer volledig uit zijn lichaam getrokken. Mede door een tactiek die hij in zijn hoofd had toegepast. Moest hij dat niet gedaan hebben was de kans groot dat deze conversatie afgelopen was en dat Rinzler misschien wel ten dode zou staan opgeschreven. Gelukkig was dat dus niet het geval. Toch zag de situatie voor de jongen zijn arm er niet goed uit. Iets waarvoor hij zich later nog wel voor zijn hoofd zou meppen. De blonde man koos er toch voor om zijn verhaal te doen, om uit te klaren dat wat hij deed niet zo maar iets stompzinnig was als bevelen opvolgen. Een verhaal dat er uiteindelijk voor zorgde dat hij zijn eigen levenskeuzes begon te overdenken, om tot de conclusie te komen dat wat hij deed niet gerechtvaardigd werd op moraal vlak, enkel en alleen op wettelijk vlak. Iets wat de andere wel leek te begrijpen door het knikje dat hij ontving, mooi dan konden ze dat onderwerp nu ook gewoon afsluiten. Hoewel er enige opstand was van Rinzler had hij toch maar gevraagd naar ijs. Het zou niet veel helpen, maar het zou de pijn wel een tijdje weg nemen zolang de hand verdoofd bleef. Lachend schudde hij zijn hoofd op de opmerking van de ander. ‘A cat isn’t used to follow orders.’ Sprak hij grappend. Plus, het was niet bepaald een dier waar hij mee te vergelijken viel maar goed.

Judas besloot dat het misschien ook maar was om dit onderwerp af te sluiten. Tot rede was Rinzler niet vatbaar als het hierom ging, iets wat hij wel kon verstaan. Al moest de ander zijn standpunt ook verstaan dat hij hem niet zo maar kon opgeven voor zijn verleden. Nee, er was zeker een manier waarop hij de vrijspraak zou krijgen daar was hij zeker van. Maar goed, hij besloot er maar niet verder op in te gaan. Iets wat de ander ook duidelijk gezien de woorden die over zijn lippen rolde. Kort knikte hij, hield zijn handen kort omhoog als teken dat hij het zou laten vallen. Waarom hij er zo achter stond wist hij niet. Hij en Rinzler hadden destijds broeders geweest in het leger, een band die niet te doorbreken viel zelfs na al die jaren die inmiddels gepasseerd waren. Kort verstrakte zijn kaak. Fijn, als meneer de alwetende wilde uithangen was dat zijn zaak. Maar hij wist dat er niets zeker was in het leven, niet in het zijne, niet in dat van de man voor hem. Maar het was duidelijk genoeg dat de andere geen tegenspraak dulde, iets waar hij in andere omstandigheden geen gehoor aan zou geven. Maar uit respect voor de ander deed hij het. Judas bleef vast houden aan zijn eerlijkheid, zo ook wanneer de andere vroeg of hij zou toegeven. Voor een kort moment keek hij hem recht in de ogen, kon bijna het medelijden zien verschijnen in de ogen van de andere maar besloot er over heen te kijken. Veel verschil maakte het voor hem niet. Hij wist waar hij stond in het leven, dacht te weten wie hij was en voor hem was dat meer dan genoeg. Gelukkig had hij zelf de mood weer weten op te krikken, en moest hij lachen om de woorden van de ander. ‘You wouldn’t look half as good as me in this outfit so maybe we should just stay who we are.’ Grijnsde hij op die uiterst charmante manier. Op de andere woorden haalde hij enkel zijn schouders op, die kans was kinda klein maar evengoed wist hij wel dat er waarheid school in de woorden van de ander.

Het haantjesgedrag was zeker iets wat typisch was aan het duo dat hier nu vrolijk aan de bar stond. Iets wat zeker ook niet abnormaal was als ze terug gingen kijken naar hun tijd vroeger, maar toen was het enkel met meerdere personen geweest in plaats van enkel hun twee. De woorden van Rinzler zorgde er voor dat hij lachend zijn hoofd schudde. Man, dit had hij eigenlijk best wel gemist. Gewoon een beetje chillen met iemand die hij echt persoonlijk kende. Niet zijn typische ik pick iemand op in een bar en doe er dan mee wat ik wil avondje, maar het deed hem zichtbaar goed dit hele gebeuren. ‘Are you sure you don’t need one yourself?’ Kaatste hij op een kalme toon terug. Hehe, wat kloten met elkaar maakte de avond wel meteen heel wat beter. Het onderwerp werd al heel snel weer overgeschakeld naar hem, mainly naar het feit of hij misschien een vrouw had en erger nog kinderen. Werkelijk iets waaraan hij niet moest gaan denken. Een stel koters dat evenbeelden waren van hem? Wie wilde dat nu? ‘Unless you want some little ones pulling on your pants or something.’ Sprak hij huiverend. Daarmee kon hij de andere vast wel afschrikken. Dat en wel zijn bepaalde tijd van de maand dat hij in een mensverscheurend monster veranderd waren zaken waarom hij nooit kinderen zou willen. Iets wat Rinzler waarschijnlijk ook wel ergens in zijn achterhoofd moest hebben. ‘Another thing that isn’t certain. You might be a great husband and even a greater dad. We don’t know what the future brings mate, but if you ever get little Rinzler’s keep them away from me tho.’ Knipoogde hij speels.

Judas horde de woorden van zijn vriend aan. De frons op zijn voorhoofd werd dieper met hoe meer er volgde. Wat was de man allemaal aan het vertellen? Had hij werkelijk een doodwens? Goed, ergens had hij wel een punt. Maar evengoed was de keuze niet aan hem om te beslissen. Wat hij als allerlaatste zei zou hem in normale instanties doen lachen, maar hij bleef kalm voor zich uit kijken naar Rinzler. ‘You should keep your voice down.’ Bromde hij kort. Er school een zeker gevaar in het plan dat hij voor ogen had, maar hij had zijn keuze al gemaakt vanaf hij de andere was tegen gekomen. ‘It’s my choice whether I go through with this or not. I don’t care anymore. I can betray who ever I want, they have taken enough years of my life, they can stick that crown in the most darkest place they can find. I’m done serving.’ Judas streek kort met zijn vingers langs de hand van de ander. ‘I won’t be the one that takes your life. Hell, I’m even going to protect you if it is needed. You understand.’ Sprak hij op een vastberaden toon. Ergens kon hij niet geloven wat hij zojuist had gedaan, hij had de kroon en alles wat ermee gepaard ging verworpen.

thanks!

di apr 10, 2018 7:56 pm

,,True," reageerde Rinzler. ,,Most people never got the chance to finish their sentences." Voor een moment nam hij het velletje van zijn onderlip tussen z'n tanden, een wat peinzende blik trekkend. Niets bedoelend staarden z'n ogen naar één en dezelfde punt, overduidelijk teruggetrokken in een denkbeeld. Langzaamaan kwam dat stukje bewustwording naar boven, dat hij eigenlijk de laatste twee jaar geen "fatsoenlijk" contact met iemand had gehad. Als een teruggetrokken kluizenaar had hij onder de mensen geleefd, iemand die meteen een einde aan iemand maakte wanneer het hem niet zinde. Verwende sikke.
Nu hij de ander alweer kwaad had gezien vandaag, besloot Rinzler dat één keer -voorlopig, waarschijnlijk enkel en alleen vandaag- wel weer genoeg was geweest. De grenzen waren wederom duidelijk aangegeven en de donkerblonde treiteraar en zijn informatie verkregen. Dat hem dat zijn arm kostte was slechts een "kleine" tegenvaller. Nee, niks klein. Het was hartstikke beroerd. Heel misschien was dat deels ook wel de reden waarom hij Judas voor de rest van de dag wel met rust zou laten. Kind of. Als zijn oude kameraad voor een tweede keer zou flippen, liep het hoogst waarschijnlijk niet zo af zoals net. Geluk stond aan zijn zijde, dat Judas zichzelf had weten te kalmeren. Een gevecht was verre van eerlijk meer, wetende dat zijn lichaam optimaal moest functioneren, wilde hij de ander aan te kunnen. Op zijn mond verscheen een vrede zoekend grijnsje, zijn opmerking omdraaiend naar een kat. Wellicht nog steeds wat provocerend, gezien dat honden en katten elkaar absoluut niet lagen -uitzonderingen daar gelaten-, en toch was het een stapje minder dan eerst. Hemel zij dank nam de blondine deze opmerking wel goed op. ,,Every living being can be trained."

Standvastig bleef de jongeman weigeren de ander te geloven. Ondanks dat deze over enkele zaken gelijk kon hebben, had Rinzler al halvelings opgegeven. Opgegeven in de zin van; niet langer moeite doen het te verbergen. Of ervoor te vechten. Hij zou blijven vluchten en vechten, net zolang tot er geen ontkomen meer aan was. En dan... Nou ja, dan was het gewoon einde verhaal. Simpel als dat. Even gleed zijn blik naar het handgebaar dat Judas maakte. Dit verschil kwa mening zou blijven. Ze konden er eeuwig over doorgaan, even blijven bekvechten, maar het zou geen nut hebben. Dat zijn metgezel erin meestemde het erbij te laten, kwam als een vergemakkelijking. Zelfs geen weder reactie op zijn tweede opmerking, slechts een ietwat verstrakt gezicht. Well, Rinzler took it. Wellicht dat er ooit in de toekomst duidelijk werd wie van hen twee er echt gelijk zou krijgen. Ontsnappen aan de autoriteiten was veel meer een gepuzzel dan dat het deed ogen. Een dingetje dat hij Judas niet hoefde te vertellen. Dat deze vol vertrouwen sprak liet Rinzler zachtjes grinniken. ,,Half as good?!" herhaalde hij met een lach. ,,You're so lucky I dislike them." Meer dan dat zei hij niet, expres, zodat zijn laatste zin net iets "onheilspijlbaars" beloofde.

Right. Van alles wat er rond ging in het leven had hij daadwerkelijk een ego opkrikker nodig. ,,No thanks." Judas mocht het houden, als een cadeautje. Als een extra aandenken, voor wanneer ze elkaar weer in geen jaren gingen zien. Of wel helemaal nooit meer. Nooit meer Judas zien? Een soort denkbeeldige steek leek door Rinzler's borstkas te schieten. Een bliksemschicht, enkel zichtbaar voor hemzelf. Het duurde niet meer dan een oogwenk, maar in dat oogwenk lag een enorme leegte. Een soort pijn die te vergelijken viel met gemis. Iemand missen. Onvervalst en hartsgrondig. Waar the fuck kwam dat ineens vandaan?! Het waren Judas' z'n woorden die hem uit de trance verloste, nog voordat hij het doorgrondig had kunnen onderzoeken. ,,As long they don't pull them down," sprak Rinzler nuchter. ,,Buckle up tight will solve that problem." Voor de zekerheid gleed een duim over de rand van zijn broekriem door, 100% willen wetend dat hij niet onverwachts met de broek rondom z'n enkels zou staan. Er mochten dan geen kinderen in de buurt zijn, maar er was altijd een vorm van bedreiging. Zeker met Judas in de buurt. Hij begreep het standpunt van de ander wel, over geen kiddo's willen hebben. Mannen vonden hun vrouwen al een verschrikking tijdens de maandelijkse periode. Dat was een voetenveeg vergeleken wat zijn vriend iedere maand moest doorstaan. ,Fuck no. I'll train my kids to stalk you, properly. Be prepared already, I'll have a personal army."

Letterlijk staarde Rinzler de dood in de ogen, zelf opgezocht zonder enige dwang. Hoe ongelooflijk kut dat aanvoelde, desondanks de dood geen vreemde voor hem was. Keer op keer betrad hij die, voor "normale" mensen, onbereikbare wereld maar dan had hij altijd de mogelijkheid terug te keren. Dit, echter, voelde zo definitief. Als trouweloosheid aan zichzelf. Desalniettemin meende de jongen alles wat hij zei. Van alle shit die hij geflikt had, weigerde hij Judas een type slachtoffer te worden van zijn daden. De jongen verdiende zoveel meer. Wat, álles. Al het succes, al de roem, al het geluk. En Rinzler verdomde het dat van de blondine af te pakken. Wat als deze arrestatie net dat opstapje kon zijn naar een promotie? Naar meer mogelijkheden? Naar een gelukkig leven? Wie was hij om dat te dwarsbomen. Hoe goed Rinzler het ook bedoelde, Judas leek er niets van te willen weten. Ongelovig staarde hij deze aan, totaal verrast en overdonderd door diens woorden. Serieus? Meende die gast dat nou werkelijk? Alles opgeven, en voor wát precies? Altijd was Rinzler een voorstander van verandering, waardoor een deel van Judas' woorden zo logisch klonken. Aan de ene kant wilde hij het aanmoedigen, hem vertellen dat er inderdaad zoveel meer was dan enkel en alleen orders volgen. Maar aan de andere kant.. De aanraking aan zijn hand ontging hem niet, merkend hoe het een enige warmte achterliet. ,,You moron," begon Rinzler. Echter niet op een kwade wijze, eerder... Vredig. ,,If you're not speaking in the heat of the moment, and this is how you truly feel about your position in life, and in the army, then go live the life you want." Er verscheen een glimlachje op zijn gezicht. ,,Don't waste it on "protecting" someone like me. There is enough to explore out there. If not, however, think before you speak." Hij grijnsde kort, even zijn blik over Judas' gelaat laten gaand, voordat hij zijn hoofd afwendde. Hoewel de stemming er goed in lag bij de taverne gasten, voelde Rinzler de drang op komen te vertrekken. ,,I have no idea how you feel about it, but I'm going outside. Staying long in one place was never my favorite thing to do." Gezien het feit dat gevaar overal op de loer hing.

vr apr 27, 2018 9:49 pm

one word here!

lyrics

tagged: character name

words: idk

outfit: click

Judas besloot het gewoon te laten voor wat het was. Hij had Rinzler op zijn plek gezet, wellicht op de meest foute manier die hij mogelijk kon achten in een overbevolkte pub. Het was iets waar hij meteen spijt van had gekregen, en het had niet hoeven te gebeuren, al had het uiteindelijk ook niet moeten gebeuren dat de andere hem uitmaakte voor een hond goed genoeg wetende wat hij werkelijk was. Het gebekvecht over dat andere belangrijke punt, het punt waarvoor hij in eerste instantie hier binnen was gekomen legde hij ook maar naast zich neer. Het had geen nut om de andere zijn ongelijk te blijven bewijzen. Uiteraard mocht Rinzler zijn eigen mening er over hebben, maar Judas zelf bleef geloven in het goede van de mens. Hoe dom dat uiteindelijk ook wel niet mocht wezen. Maar hij had er genoeg van om de andere te proberen te overtuigen van iets waar die duidelijk niet achterstond. ‘Yeah, half as good.’ Sprak hij met een grimas tot achter zijn oren, de nadruk leggend op het woordje half. Arme Rinzler, nu zat hij weer opgescheept met een zelfvoldane Judas. Oh well, zelf gezocht. ‘Care to put your money where your mouth is?’ Klonk het lichtjes uitdagend. Een weddenschap die hij graag zou willen aangaan. Al had hij wel het vermoeden dat de andere niet zou toehappen, iets wat hij dan weer jammer vond maar tja. Rinzler mocht het van hem anders echt wel eens waarmaken hoor.

Tss, Rinzler mocht zeggen wat hij wilde hoor. Natuurlijk had de ander geen opkrikker nodig van zijn ego. Hij had iets anders nodig. Maar goed om het toch maar weer door te trekken om dit alles zo luchtig mogelijk te houden. ‘You don’t know what you’re missing out.’ Knipoogde hij kort. Ergens had hij echt wel medelijden met de ander, niet alleen om alle shit dit zijn vriend wellicht had mogen meemaken sinds hij uit het leger was verdwenen maar evengoed met het feit dat hij een goed geluimde Judas was tegen gekomen. Dat was misschien nog wel het ergste. Of nou ja, het was misschien net iets leuker dan een grumpy Judas tegen te komen. Voor een moment leek de man tegenover hem van de wereld te zijn verdwenen, tot hij eenmaal was begonnen over kinderen. Vreemd. ‘I can’t promise you that. Would be funny tho. Besides it ain’t the first time I would see you like that, remember that time in the academy?’ Oké, dat was misschien een beetje vaag geweest. Het duo had destijds iets uitgestoken wat niet bepaald aanvaard werd door de kapitein waardoor er consequenties volgde. Nu was het iets waar hij wel om kon lachen, destijds niet zo. Lachend schudde hij even zijn hoofd terugdenkend aan die tijd. Als er een ding was wat hem in de problemen had gebracht tijdens zijn tijd op de academie was het wel de ideeën die Rinzler soms had, al was hij zelf even hard schuldig aan dat soort zaken. ‘I bet you now they wouldn’t even find me, or I’ll use scare tactics to make them come running back.’ Grapte hij speels. Scare tactics waren gepast, als het niet de tactieken waren waarin hij veranderde in zijn andere vorm natuurlijk. Dat zou hij absoluut nooit willen, niet in het bijzijn van kinderen dan toch. Of van Rinzler.

Judas kon de woorden die de andere sprak niet bevatten, wilde ze niet bevatten. Wat Rinzler deed was volledig buiten zijn normale gedrag om, jaren lang hadden ze achter de man voor zijn neus aan gezteen om hem te willen berechten. Maar niemand was zo dicht geraakt als waar hij nu stond. Judas had zijn beslissing al gemaakt vanaf het moment hij de pub was binnen gekomen. Als hij iets anders had gepland dan had hij wel buiten uit het zicht gewacht tot de ander zou buiten komen om vervolgens toe te slaan op een plek die voor niemand anders zichtbaar zou zijn. Maar het was genoeg geweest. Hoe vreemd het ook was, de ontmoeting met hem had zijn hele leven op zijn kop gezet. Of het nu was op een goede of slechte manier liet hij in het midden. Dat Rinzler het aanbood om hem binnen te brengen druiste tegen alles in wat hij voelde. Hij kon het niet. Een van de weinige taken die hij opzich kon nemen. Hij wilde niet verantwoordelijk zijn voor het lot dat zijn vriend zou ondergaan of het nu goed of slecht afloopte.

De manier waarop de ander hem uiteindelijk aan keek sprak boekdelen, Rinzler dacht waarschijnlijk dat hij gek was geworden of iets in die aard. Hell, misschien was hij wel werkelijk gek geworden? Zo maar de handdoek in de ring gooien, zo maar zijn rug toekeren naar alles waarvoor hij al die jaren had gestaan, het was zo atypisch voor hem. Maar hij was vastberaden, hij had zijn keuze genomen en zou de consequenties nemen. Kort trok hij zijn wenkbrauw op wanneer de ander hem alweer beledigde, hoewel hij er geen aanstoot aan nam. De manier waarop het gezegd werd, zorgde ervoor dat hij er niet kwaad om werd. Zijn volgende woorden zorgde er voor een moment voor dat hij zijn blik afdwaalde naar de grond. Of hij er werkelijk goed aan deed wist hij niet, Judas kende niets buiten het leger dat was een jammerlijk feit. Toch verharde zijn blik weer. Dacht hij nu echt dat het een verspilling was van zijn tijd? Hij wist goed genoeg hoe andere mensen als hem dachten, kon werkelijk een kans op leven bieden aan zijn vriend. ‘You should think.’ Kaatste hij terug. ‘You call me a moron, but you are the one who is declining a safekeeper. You basically just handed your life to me, a completely absurd thing to do. Nonetheless, I know how people like me think. And don’t think you can decide on yourself that it is a waste to protect you.’ Bromde hij kort. Of de ander het zou inzien was nog maar de vraag, maar hij ging zich niet laten afschepen.
Zijn volgende woorden deden Judas kort knikken. Hij snapte goed genoeg wat hij bedoelde. Dus wanneer de ander vertrok, besloot hij maar gewoon te volgen. De koele avond greep hem kort om de keel, maar werkte vervolgens ook verhelderend. Alles leek op zijn plaats te vallen, ook al had hij zo juist zijn gehele leven opgeblazen. Samen met de andere man liep hij wat verder door tot ze uit het zicht waren van de pub. ‘I can’t do this on my own Rinzler. As I said before, my life was in pure existence of the army. I served them, I breated army, I bled army. I don’t know where this decision will take me. But I’m not letting you go, not again.’ Mompelde hij zacht, misschien net hard genoeg voor de andere om het te horen misschien ook niet.

thanks!

zo apr 29, 2018 10:09 pm

Ging hij de ander gelijk geven? Legde hij de strijdbijl neer, net als met alles tegenwoordig? De neiging was groot en bijna zwichtte Rinzler ervoor. Bíjna, als het Judas niet was geweest. Het grijnsje dat op zijn gelaat verscheen verraadde al meteen dat de jongeman zat te broeden op een weder reactie. Want zomaar accepteren dat hij er slechter uitzag dan zijn compagnon, nah-ah, dat kon echt niet. Erbij even het feit negerend dat het ook gewoon zo was. Judas was nou eenmaal het knapste van hun twee. Dat hoefde hij hem niet te vertellen. ,,Boy, what a fantasy you live in," klonk het afkeurend, dat extra benadrukkend door zijn hoofd wat te schudden en eens met z'n tong te klakken. Vervolgens piepte er een lachje door zijn "serieuze" optreden, wat alweer bewees hoe menens hij zichzelf nam. Dit belachelijke gedrag tussen hen voelde heerlijk vertrouwd en zorgde ervoor dat Rinzler weer helemaal terug in zijn sas keerde. Als het aan hem lag dan had er nooit geen twee jaar tussen gezeten. Een weddenschap? Zijn oren stonden meteen gespitst. Hoewel hij vroeger nooit echt maalde naar weddenschappen, of gokken, was dat in de tussentijd wel veranderd. Meerdere malen had Rinzler gokjes gewaagd bij de fightpits van Sundarin, of bij paardenraces. Wellicht een ander grondbeeld van weddenschappen en shit, maar dan nog. Ergens was hij eraan verslaafd geraakt, wat hem overigens weinig verbaasde. Hij had de afgelopen jaren teveel vrije tijd aan handen gehad. Gokken was slechts een manier geweest om tijd te doden. ,,Sure, why not." Aldoor grijnzend trok Rinzler uitdagend beide wenkbrauwen omhoog. ,,Name your terms, sir."

,,I've got a slight idea about that though," reageerde de jongeman op zijn kameraad. De toon in het stemgeluid verklikte al dat hij er geen hoge dunk over had. Een egoboost, really? Was het vreemd dat Rinzler zoiets als heel sarcastisch inbeeldde? Hij kon zich echt niet voorstellen dat Judas het als een serieuze zaak zou nemen. Overigens was daar ook geen reden toe. Zijn ego zat prima in elkaar, niemand die hem dat kon ontnemen. Alhoewel.. Misschien in hele uitzonderlijke gebeurtenissen. Een castratie ofzo. Bah bah bah. Een koude rilling liep erbij langs zijn rug omhoog. Maar goed dat zoiets een uitzondering was. Dat Judas ineens een oude herinnering omhoog bracht liet Rinzler lachen. Oh mijn god, ja. Helaas kon hij zich dat nog wel herinneren ja. ,,Why do you even bring that up?! I was so close on forgetting that shit." Een gefrustreerde kreun rolde over zijn lippen heen, terwijl hij zijn gezicht even in z'n handpalmen begroef om de lach van z'n smoelwerk te vegen. Militair of geen militair, destijds hadden ze genoeg kattenkwaad uitgehaald. Erge en minder erge streken, allemaal stuk voor stuk even kansloos though. Maar dat maakte het niet minder leuk. Desondanks het hoge discipline gehalte van z'n kameraad, had Rinzler het altijd kunnen waarderen dat deze in de gekheid had meegedaan. Van iedereen in hun team was hij dankbaar dat zij vrienden waren geworden. Hij mocht zijn handen ervoor dichtknijpen en heel stiekem, in gedachten, deed hij dat ook. ,,Scaring kids? That's low, even for you." Gelukkig voor Jude dat hij nooit aan kinderen zou beginnen. ,,Perhabs just as low as using them to spy on others." De jongen tegenover hem kon wel een rust momentje gebruiken. Wat was hij toch aardig.

Welke kompaan wilde diens leven geven voor de ander? Juist. Rinzler had geen spijt van zijn woorden. Geen enkele haar die erover dacht om terug te krabbelen. Hij wilde Judas alles schenken wat diegene nodig zou hebben. Als dat betekende dat hij zichzelf op moest geven zodat de ander een goed leven zou krijgen, dan moest dat zo zijn, hoe absurd dat ook over zou komen. Ergens kon Rinzler zich wel indenken dat Judas er nooit mee akkoord zou gaan. Of zich er prettig bij zou voelen. Hoe hun ontmoeting vandaag begon vertelde al genoeg. Op een één of andere manier waren ze close. Schijnbaar zo close dat z'n metgezel op het punt stond diens carrière helemaal naar de haaien te gooien. En terwijl Rinzler diens woorden aanhoorde, hoe schuldiger hij zich begon te voelen. Waren ze nou geen oude kennissen geweest dan waren deze complicaties ook nooit opgetreden. Dan was zijn leven vandaag gewoon geëindigd en trok Judas geen wilde plannen. De emoties die speelden verborg Rinzler dan ook niet. Judas mocht best zien hoe hij zich er onder voelde. Hoe kon hij hem aan het verstand peuteren dat zijn eigen plan toch echt het beste was. Het veiligste. Voor z'n vriend in ieder geval. ,,Because I refuse your help, Judas! To the gods, when are you going to see I just wish a normal life for you? Protecting someone is almost the same as serving as a soldier. And I can say that, it's my own goddamn life, ain't it?" Gedesillusioneerd wendde Rinzler zijn blik af, verscheurd door begrip voor Judas' standpunt in deze. Oh hij begreep het wel degelijk, wetende dat hij precies zo had gereageerd als ze van plek hadden gewisseld. Hij slaakte een zucht, na een hand door z'n lokken te hebben gehaald. ,,If I promise not to get caught, would that be enough for you? A pinky promise." De uitkomst van pure wanhoop. Een pinky promise, kinderachtiger kon het haast niet worden.

Het voorstel om naar buiten te verkassen werd godzijdank goedgekeurd. Rinzler wilde niet perse weg uit het café omdat het er onprettig was, integendeel zelfs. Maar de dreiging een mes in z'n rug te ontvangen werd groter hoe langer hij ergens bleef. Misschien een onnodige gedachte, sinds iedereen te bezopen leek om zich te bekommeren om anderen. Immers kon een aanval buiten ook plaatsnemen. Binnen was er enkel minder vluchtruimte. In een kalm ogende tred stapte hij naar buiten, de kou met liefde ontvangend. Genietend sloot de jongen zijn ogen voor enkele passen, voordat hij Judas naast zich hoorde mompelen. Hoewel enkele woorden duidelijk door kwamen, bleef er ook een klein gedeelte onhoorbaar. Gepuzzeld wierp hij een blik opzij naar de ander. ,,What do you mean by that?" In plaats van te vragen om herhaling besloot hij te gaan voor verduidelijking. ,,You need to learn to speak less in riddles, man. Or just a bit harder. Or I need to listen better."

Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】

Re: Playing with fire 【ᴊᴜᴅᴀs】