Truth is treason in the empire of lies

Ze wist wat haar te doen stond. Het spookte door haar hoofd terwijl ze een weg baande door de nauwer gelegen steegjes van d’Auvergne. Hoewel ze theoretisch gezien geen keus had in dit hele verraad, maakte ze toch elke stap in de praktijk bij volle bewustzijn mee. Een vermoeide zucht vormde zich in haar keel en verliet haar lijf via haar halfgeopende, volle lippen. In diepste uithoeken van haar hersenspinsels voerde haar gezonde verstand een onbegonnen strijd tegen de compulsion die Thriumph haar had opgelegd. Zijn woorden luidden nog helder en duidelijk in haar achterhoofd: “Do not return to me before you have any useful information about my daughter.”

Met elke stap die ze zette, kwam ze dichterbij de afgesproken plek met Faylice. En met iedere beweging die haar slanke benen maakte, voelde ze de brok in haar keel groeien en het schuldgevoel in haar maag de regie overnemen. Haar hart begon nog op een moordender tempo te bonken dan het voorheen al had gedaan, toen de herberg in zicht kwam. Haar gezonde verstand schreeuwde met alle macht die het nog over haar lichaam had dat ze hiermee moest stoppen. Ze stond op het punt om haar dierbaarste vriendin, en bovendien princess, te verraden aan haar eigen vader die ze al zolang probeerde te ontvluchten. Delilah wist hoe gruwelijk en meedogenloos Thriumph kon zijn – en was. Ze had het de afgelopen jaren aan het hof van d’Auvignon meerdere malen van dichtbij meegemaakt. Die verschrikkelijke beelden speelden nog steeds de hoofdrol in haar dagelijkse nachtmerries. Elke keer dat er iets gruwelijks in het kasteel gebeurde waar zij bij was, werd ze gedwongen door de kille gloed in zijn ijsblauwe irissen om het geheim te houden. Voor de wereld, maar bovenal voor zijn dochter.

Tweemaal zuchtte de donkerharige vrouw, rechtte daarbij haar schouders en stapte nerveus de herberg binnen. Vrijwel meteen zochten haar hazelbruine ogen naar het oh-zo-bekende gezicht van Faylice. Niet lang daarna vond ze wat ze zocht. Een gemaakte glimlach werd op haar gelaat gelijmd terwijl ze haar lijf dwong om naar dat ene tafeltje in de verste uithoek van de ruimte te lopen. Eenmaal daar, remde de lady haar passen tot stilstand terwijl ze ongemakkelijk van haar ene been op het andere balanceerde. Ze durfde haar vriendin niet in de ogen kijken, deels omdat ze iedere keer weer schrok van de gelijkenis die ze hadden met Thriumph, en deels doordat ze bang was dat Fay direct de leugens in haar eigen bruine irissen zou kunnen aflezen.

Uiteindelijk dwong Delilah haarzelf tot het uitstoten van een ongemakkelijke ‘hello’, waarna ze plaatsnam tegenover de andere vrouw. “Why did you return to Navarre, if I may ask, my lady? You know it’s not safe here for you, not even in d’Auvergne.” begon ze als gespreksopening.