Fear the cold and crave the burn

De beelden van de slachtpartij waarbij zijn moeder het met haar leven had moeten bekopen, speelden nog dagelijks de hoofdrol in zijn eeuwigdurende scala aan nachtmerries. Zelfs nu de blonde man zich op duizenden kilometers hemelsbreed van zijn geboorteland bevond, gaf de gedachte aan haar lieve glimlach en warme woorden hem nog steeds tranen. Tranen van intens verdriet, maar tevens van woede en een ontembare lust naar wraak. Vanaf de seconde dat zijn oceaanblauwe kijkers het zwaard haar buikwand hadden zien doorboren en het okerrode bloed vrij over de marmeren vloer van de kapel zagen vloeien, had Vestyn haar een belofte gedaan. Hij zou haar gruwelijke moord wreken. Zelfs als het betekende dat hij de liefde van zijn leven, Faylice, daarbij eigenhandig haar hart moest helpen stoppen met het rondpompen van de zuurstofrijke, rode vloeistof die haar momenteel nog springlevend hield.

Terwijl zijn hersenspinsels verwoed bezig waren met het uitwerken van elk minuscuul detail van zijn wraakplan, werd een ander deel van zijn brein weer terug naar het hier en nu getrokken. De blonde jongeman voelde weerstand op de teugels ontstaan toen de roetzwarte hengst onder hem op diens plaats begon te dribbelen. Bucephalus voelde altijd feilloos aan wanneer zijn ruiter aan het afdwalen was naar andere universums. Zo ook nu. Het kostte Vestyn echter weinig inspanning om de Andalusiër tot kalmte te manen. Ondanks dat het nerveuze gedrag van zijn ros meestal lichte irritatie met zich meebracht, kwam het hem deze keer niet slecht uit. Doordat de blonde man opnieuw volledig zijn aandacht weer bij het heden had, wisten zijn blauwe ogen hem te vertellen dat hij zijn bestemming bereikt had. Hillerød.

De blonde lord spoorde zijn paard aan tot een stevige stap en stuurde hem richting de immense poorten van de noordelijk gelegen stad. Een ijselijke windvlaag schuurde plotsklap langs zijn grotendeels onbedekte gelaatsdelen, een verdovend gevoel in zijn huidcellen daarbij achterlatend. Op dat moment viel het Vestyn pas op hoe ver de temperatuur wel niet onder het vriespunt bungelde. Het klimaat hier was zoveel anders dan de warme, mediterrane zon van d’Auvergne. Niet dat de blondharige man veel moeite moest doen om zijn lichaam warm te houden; hij had zich immers goed voorbereid op de lange tocht van zijn stadsgewest in Navarre naar het noordelijke Falkreath.
Vestyn was overigens niet zonder reden naar Hillerød afgereisd. Hij was hier om voor een mogelijk bondgenootschap tussen d’Auvergne en Hillerød, of anders een handelsrelatie op te bouwen met de lady haarzelf.

Het duurde niet lang voordat de man zijn weg binnen de muren van de stad had gevonden. Het statige, Viking-achtige kasteel trok vrijwel meteen zijn aandacht. Vestyn liet de gitszwarte hengst vlak voor de ingang van het grote gebouw halthouden. Zijn blauwe kijkers focusten zich op de poortwachter links van hem. “I’m here to see Lady Freyja. Tell her that Lord Vestyn from d’Auvergne has come to discuss important matters.”