All Hand Hoy!

Gefrustreerd snoof Bailee. Haar blik brandde op de naar alcohol riekende man die vlak voor haar stond te wankelen op zijn benen. Hij stootte een afzichtelijke lach uit en boog voorover. Bailee wendde haar gezicht vlug af om die vreselijke stank niet in te ademen. Haar gezicht vertrok. “De zee is toch helemaal geen plek voor zo’n mooi gezicht, eh, lassie?” sprak hij met dubbele tong. Die man kon zijn drank goed houden of hij was nog niet ver genoeg heen. “Waarom niet?” vroeg ze zo zacht mogelijk, terwijl ze voorzichtig een stap bij hem weg deed. Hij staarde haar een paar tellen zwijgend aan. Daarna kwam hij overeind en schaterde het nog meer uit. Met zijn hand sloeg hij tegen de schouder van een matroos op. “Hoor je dat? Mevrouwtje wil op avontuur!” Bailee speelde ongemakkelijk met de rand van haar shirt. Was dat zo raar?

De kapitein streek zijn gezicht glad en stak zijn wijsvinger naar haar uit. Zonder waarschuwing vooraf porde hij haar tegen haar sleutelbeen. “Dat gaat je nooit lukken,” vervolgde hij serieus. “Weet je waarom?” Afwachtend drukte hij zijn lippen tegen elkaar, zijn storm grijze ogen op haar gericht. Voor iemand die te diep in zijn fles had gekeken, was hij verbazingwekkend helder. Bailee schudde kort met haar hoofd. De man begon weer te lachen. “Je brengt ongeluk!” Haar ogen werden groot voor haar wenkbrauwen omlaag zakten en er een pruillipje op haar gelaat verscheen. Best. Ze had deze kapitein helemaal niet nodig. Bailee slikte haar woorden in, draaide zich ruw op haar hielen om en stampte bij de boot weg. Er waren vast andere mensen die niet zo goedgelovig waren. “Dat krijg je als je hulp aan piraten vraagt,” mopperde ze tegen zichzelf.

+ Comis

Mokkend beende ze verder. Nog geen drie passen verder of een vreemdeling versperde haar de weg. Verbaasd keek Bailee op, zoekend naar zijn blik. Wat ze vond waren een aantal lieve woorden die haar een beetje overvielen. Bailee knipperde een paar keer met haar ogen en haar wenkbrauwen gingen omhoog. “Oh, euh,” begon ze. Een beetje ongemakkelijk legde ze haar hand over haar bovenarm en forceerde er een lach uit. “Oké?” Haar hazelnootbruine ogen gleden over hem heen. Zijn frisse kleren en zijn strak kapsel vertelden haar meteen dat hij niet van Rhoynar was. Een reiziger? Bailee’s ogen lichtten op. Dit was een buitenkans die ze niet moest laten ontsnappen. Hoe was zijn naam ook alweer? Hij had zich voorgesteld, toch? Oh, shit, dat betekende dat zij dat ook moest doen. “Ik ben Bailee,” voegde ze vlug aan haar eerdere gebrabbel toe.

Haar naam werd herhaald. Bailee was ervan overtuigd dat hij de klanken goed op zijn lippen wilde voelen, maar haar naam was niet het enige dat over zijn lippen viel. Onbewust trokken haar wenkbrauwen een beetje samen – en schoten terug omhoog bij het compliment. Hij noemde haar lief. Ze kenden elkaar een minuutje of twee en hij noemde haar lief. Dat niet alleen, hij wilde ook nog meer over haar weten. Bailee was met stomheid geslagen. Ze opende haar mond, wist niet wat ze moest zeggen en sloot hem weer. Dit had even tijd nodig om te bezinken. Die werd haar gegund door omstanders. Precies op het moment dat ze zich van het stamelen weerhield, liep er iemand tegen haar op. Met meer kracht dan nodig werd ze naar voren geduwd. Nog net kon ze haar evenwicht terugvinden door haar voet te verplaatsen, terwijl een zachte ‘woeh’ haar mond verliet. Ze keek terug naar Silvian. “Hm, euh, niet hier,” vertelde ze hem. Resoluut stak ze haar hand naar zijn onderarm uit, proberend het stof om zijn pols beet te pakken.

Bailee baande zich een weg de haven uit. Ze liep linéa recta naar haar favoriete cafeetje in de stad. Daar had ze gisteravond eigenlijk al afscheid van genomen, maar dat mocht vandaag schijnbaar nog een keertje. Silvians vraag herhaalde zich in haar hoofd. Voor ze een antwoord kon bedenken, hoorde ze haar moeder haar streng toespreken om niet zomaar informatie aan vreemden te geven. Bailee schraapte haar keel. “Waarom wil je meer over mij weten?” vroeg ze aan hem.

Was het niet voor zijn kleding en manier van spreken, dan was het wel aan zijn karakter te merken dat hij niet van hier was. Bailee kon niet ontkennen dat ze het heel prettig vond. Hij was anders. Goed anders. Verfrissend anders, zelfs. Bij het café kreeg ze antwoord op haar belangrijke vraag. Zijn uitleg liet haar kort naar haar voeten kijken. Ze was speciaal? Inspirerend? Niet gefocust. Vlug schudde ze met haar hoofd en dacht over de rest van zijn woorden na. Het woord Bard kwam ter sprake en een luit kwam tevoorschijn. Bailee had het instrument zeker al eerder gezien – en ergens kwam de term haar ook bekend voor. Ze wist alleen niet meer zeker waar ze het eerder had gehoord.

Het tweede dat haar onverdeelde aandacht trok, was het reizen. “Je wilt op reis?” was eruit voor ze er erg in had. Bailee herpakte zich en rechtte haar rug. “Ik ook,” voegde ze er wat langzamer aan toe. “Daarom was ik bij de haven, eigenlijk.” Ze lachte kort. Nu ze er wat langer over nadacht vond ze zichzelf best naïef. Het was geen geheim dat vrouwen op een boot ongeluk brachten. Bailee schudde haar hoofd. “Het was een stom idee,” mopperde ze tegen zichzelf, maar hard genoeg voor omstanders om te horen als ze luisterden.

Hij knikte, maar lachte niet met haar mee. Bailee had een beetje spijt van het lachen. Zo grappig was het niet eens geweest. Waarom had ze ook alweer gelachen? Voor ze daar zelf dieper op in kon gaan, vertelde Silvian haar wat hij ervan vond. De warmte overspoelde haar als de golven waar ze dagelijks verlangend naar had gekeken. Haar hazelnootbruine ogen staarden naar zijn hand, die inmiddels bovenop de hare rustte, maar lang bleven ze daar niet hangen. Silvian vervolgde dat hij haar wilde helpen – en haar blik schoot terug naar de zijne. “Meen je dat?” vroeg ze beduusd aan hem. Brightwater Keep huisde veel verschillende figuren van over de hele wereld, maar ze had nooit verwacht om de liefste tegen te komen.

Bailee’s mondhoeken krulden op tot een glimlach die haar ogen reikten. “Natuurlijk mag je mee,” vertelde ze hem opgelaten. “Ik wil jou ook helpen.” Als deze reis hem de inspiratie kon geven die hij zocht, dan had Bailee het er dubbel en dwars voor over. Zelfs als ze zelf niet kon vinden waar ze naar zocht. Zelfs als Silvian halverwege ergens besloot om een ander pad in te slaan. “Dus,” vervolgde ze, proberend haar gezicht in de plooi te krijgen. Dat was moeilijk als je niet kon stoppen met glimlachen. “Hoe gaan we dat doen?”

Nog even en ze zou sprakeloos naar hem staren. Bailee hield zich stil tijdens zijn handelingen – en toen haar hart werd genoemd, concentreerde ze zich op de ietwat versnelde bonzen die ze tegen haar borstkast voelde. Een voorzichtige glimlach sierde haar gelaat, voor ze haar blik van hem afwendde. Om haar eigen stilte op te vullen lachte ze zacht. Gelukkig voor haar stelde Silvian haar een vraag waar ze meer over te vertellen had. Haar ogen vonden zich een weg terug naar de Bard. Bailee haalde diep adem en wierf haar handen in elkaar. “Een, euh,” begon ze voorzichtig. “Een zoektocht.” Er ging een zucht gepaard met die woorden. “Ik ben – wil op zoek naar mijn vader.” Telde het al als ze nog niet op zee was? Ze was nog niet echt aan het zoeken. Onbewust speelde ze met haar eigen vingers. “En ik weet dat hij op zee zit. Dus, vandaar.” Haar mondhoeken krulden op tot een ongemakkelijke glimlach. Moest ze zeggen dat hij een piraat was? Ze wist niet hoe Silvian daarover dacht…

Lichtelijk verward keek ze opzij, over haar schouder, benieuwd of haar gezelschap iets zag dat zij niet zag. Op de verscheidene vaste klanten en reizigers die aan de alcohol zaten was er verder niets te zien. Bailee concentreerde zich op Silvians woorden. Hij had een manier van spreken die ze nog nooit eerder had gehoord. Het klonk haast alsof hij een boek of een gedicht voorlas. Onbewust krulden haar mondhoeken omhoog. Het moest vast fijn zijn om te weten wie je was en waar je voor stond.

Silvian keek het cafeetje rond. Bailee zag dit een tel of twee later en liet ook haar blik langzaam door de ruimte glijden. Ze zag een aantal piraten luid met elkaar lachen en praten. Een van hen was zelfs wilde bewegingen aan het maken. Geconcentreerd probeerde ze te luisteren naar wat er werd gezegd, maar daar betrapte ze zich niet veel later op en keek vlug naar de andere kant van het café. Een eenzame visser zat daar van een broodje te genieten. Geluidloos reikte Bailee naar Silvian en tikte hem voorzichtig aan. Met een subtiele handbeweging naar de visser probeerde ze hem onder de aandacht te brengen.