We can be heroes

di apr 03, 2018 1:00 pm

Gåia Jørðahl
I'll survive, somehow i always do

Met enige regelmaat raakt de scherpe bijl de oppervlaktes van de houten pilaar. En met iedere slag van de bijl werden er stukken hout van de pilaar af geslagen en begon het houten object het steeds meer te begeven. Om de zoveel slagen stapte ze weer naar achteren om haar lichaam tot rust te laten komen. Althans dat was het geen wat ze probeerde. Rust was namelijk iets wat niet in haar woordenboek voorkwam als het ging om trainen, vechten, dansen. Na de zoveelste slag in het hout begonnen haar spieren toch wat te trillen en voelde ze ook hoe de bijl in gewicht begon toe te nemen. Ze zet een aantal passen achteruit, weg van de pilaar waar ze vervolgens omheen liep. Haar adem werd zwaarder en kleine zweetdruppels begonnen zich op haar gezicht op te hopen. Nog altijd haar dreigende houding aan nemend. Lichtjes gebogen door haar knieen en haar groene ogen op scherp. Voorzichtig wist ze haar voeten met iedere stap zo neer te zetten dat het leek alsof elke zandkorrel onder haar op haar afgestemd was. Het begon haast op een dans te lijken. Ze kon zo op gaan in haar training dat de buitenwereld als een waas aan haar voorbij trok. Levende 'objecten' waren nu eenmaal beter om op te oefenen, maar bij gebrek aan beter voldeden de houten trainingsmaterialen ook. Al kon niets op tegen het euforische gevoel wat ze kreeg wanneer haar bijl door het vlees van de vijand trok en diepe wonden achter liet. Hier was ze voor gemaakt, en hiervoor zou ze sterven. Dat had ze zichzelf en de rest van de wereld beloofd vanaf het moment dat ze een bijl in haar handen gedrukt kreeg.

Nog eenmaal haalt ze uit naar de pilaar met alle kracht die ze in zich leek te hebben en sloeg ze de bijl vast in de pilaar. Welke inmiddels nog steeds niet mee leek te geven. Lichtelijk geirriteerd zet ze haar been tegen de pilaar en trok met een flinke ruk aan het handvat de bijl vervolgens weer los. Ze laat hem kort op de grond zakken om vervolgens met haar handen tegen het ding te steunen en haar adem weer onder controle te krijgen. Haar borstkas gaat zwaar op en neer en ze moet een aantal keer diep ademhalen om er zeker van te zijn dat ze er weer tegenaan kon. Dagen zoals deze sleet ze het liefst op het trainingsveld van het kasteel. Als er niets anders te doen was in en rond het huis van haar ouders. Vaak zocht ze naar andere vikings die het niet erg vonden om een potje met haar te sparren. Door haar uiterlijk en doordat ze een vrouw was werd ze hierdoor vaak onderschat in haar kunnen. En werd er vaak maar een beetje lacherig op haar gereageerd. Niet alleen was het haar doel om uiteindelijk bij de beste te horen, ook wilde ze af van het idee dat vrouwen niet als vikings en op het gevechtsterrein te keer konden gaan net zoals mannen. Wat dat betreft waren vrouwen misschien wel dodelijker .

Freyja

GO AHEAD YOU FOOL, UNDERESTIMATE ME

ma apr 23, 2018 5:58 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Een kleine glimlach sierde haar lippen toen ze de zachte neus van haar merrie in haar nek voelde. Vrije momentjes als deze sleet ze het liefst in en rondom te stallen. Rannveig was toch wel het wezen in wiens gezelschap ze zich het meest comfortabel voelde. Ze had de witte merrie als veulen gekregen van haar vader en was met haar groot geworden. Ze had leren rijden op de merrie. De twee hadden al redelijk wat geschiedenis samen en je kon wel zeggen dat ze het meest kostbare dier in de stad was, voor Freyja dan toch. Zachtjes pakte ze de merrie bij haar lange manen en leidde haar de stallen uit, in de richting van het binnenplein van het kasteel. De hoeven van de merrie lieten afdrukken achter in de knerpende sneeuw. Freyja’s hand rustte op de warme nek van het paard, terwijl deze niet van haar zijde week. Misschien was het omdat de twee met elkaar waren opgegroeid dat ze elkaar aan leken te voelen alsof ze verbonden waren.

Freyja richtte haar blauwe op een opvallend verschijnsel. Op een afstandje keek ze toe hoe er een vrouw, vermoedelijk een aantal jaren ouder dan zijzelf, in stond te hakken op een houten pilaar waar ze de guards van het kasteel wel vaker bij zag trainen. Echter verkozen de meesten een levend doelwit boven een pilaar, gezien je tegenstanders tijdens een echt gevecht ook niet op dezelfde plaats bleven staan. Ze keek toe hoe de jonge vrouw een moment van rust voor zichzelf leek te nemen, maar al snel weer uithaalde naar de pilaar. Geboeid keek de lady toe hoe de bijl in het hout bleef steken, waarna de vrouw deze er met lichte moeite weer uit wist te trekken. Ondertussen had Rannveig haar hoofd gebogen en neusde wat door de resten sneeuw heen. De lente was aangebroken en wonder boven wonder waren er zo hier en daar wat kale plekken in de sneeuw te zien. Normaal werd het nooit zo warm in haar stad dat de sneeuw onder hun voeten verdween. Freyja zocht er niet veel achter, al was het misschien wel iets waar ze zich zorgen om zou moeten maken.

Kort streken haar vingers over de rug van het grote paard, waarna ze haar voeten in beweging zette en de andere persoon naderde. Freyja kende haar niet, maar de kans was groot dat een ander haar wel zou herkennen. Met haar vuurrode haren en helderblauwe ogen was ze moeilijk te missen. “Is it hard?” vroeg ze nieuwsgierig, naar aanleiding van de zweetdruppeltjes die zich op het gezicht van de ander begaven. Ergens zou ze het graag willen leren, al wist ze ondertussen wel dat het waarschijnlijk niets ging worden met haar. Morton en Athelstan hadden al genoeg pogingen gedaan om haar een wapen te leren vasthouden, maar zelfs dat lukte haar niet, laat staan zo intensief trainen.

notes: Outfit

∎ ◣ ◥

We can be heroes

We can be heroes

Re: We can be heroes