All that glitters is gold

zo jul 15, 2018 5:09 pm

Natuurlijk werkte niets mee. Waarom zou het ook anders? Toen ze zich een weg naar Grand Duchess had weten te werken, had ze zich al voorgesteld hoe het verbaasde gezicht van de Lord of Isla de Juegas eruit zou zien als hij erachter kwam. Helaas voor haar, had deze zich niet op het feest laten zien. En toen ze naar de stad was getrokken, werd al snel duidelijk dat hij ook hier niet was. Normaal gezien zou ze iemand anders gestuurd hebben, maar… Met Kaz die haar ontweek en alles eromheen… was een dag of twee weg uit Brightwater niet verkeerd. Integendeel, zelfs. Het was een risico om zich onder de mensen, buiten het kasteel, te bevinden op het moment. Toch nam ze dit risico voor lief, onder de strikte voorwaarde dat ze zich thuis direct door een dokter zou laten onderzoeken.

Gekleed in een witte jurk die, zoals gewoonlijk, nog maar net tot de knieën hing, zag ze er niet meteen uit als iemand die enige status had. Haar gouden ring miste rond haar vinger, aangezien ze deze bij Kaz had achtergelaten de laatste keer dat ze hem gezien had. De gouden ketting rond haar nek was extreem simpel. Haar opgestoken haar, ingevlochten, was iets waarbij ze duidelijk hulp had gehad. Maar, zelfs dat had iemand met een redelijke hoeveelheid geld nog voor elkaar kunnen krijgen.

Het was om deze reden, dat ze rustig aan een tafel plaats had kunnen nemen, een glas rum op de tafel. Ze had een lage alcohol tolerantie, maar gezien het de afgelopen dagen een dagelijkse bezigheid was om voor zonsondergang te drinken, leken de eerste drie glazen weinig effect te hebben. Daarna werd pas duidelijk hoe slecht ze er eigenlijk tegen kon. Vandaar dat er meestal enkele uren tussen de glazen zaten, iets wat ze hopelijk vandaag ook voor elkaar zou krijgen. Dat was, tenminste, als ze met rust gelaten zou worden.

@ Ravir

JARONART

zo jul 15, 2018 7:03 pm

.Every salty pirate

Het geluid van brandend hout en de rustige, gecontroleerde ademhaling van de man was het enige geluid dat het huis vulde. Langzaam wreven zijn vingers over de zachte stof van de deken onder hem, terwijl Ravir zijn ogen op zijn onderbuik gericht waren. Hij was in een gevecht geraakt wat resulteerde in de wonden die hij momenteel had. Rav kantelde zijn hoofd iets waarbij hij zijn benen op de kruk voor hem legde. Hij vertrok enkel zijn lip toen zijn buikspieren moesten aanspannen en zijn blik volgde een klein straaltje bloed. Het zocht een weg van zijn buik naar beneden, om vervolgens een drupje op de deken te laten vallen. De man bleef enkele minuten zo zitten, kijkend naar het donkerrode bloed dat duidelijk verzorging nodig had.
Bloed had iets fascinerends, iets wat altijd zijn aandacht wist te vangen en te houden. Voorzichtig drukte hij met zijn wijsvinger op zijn wond, waarbij een korte kreun over zijn lippen slipte. Zijn vingers trilde terwijl hij zijn hand op tilde en zijn wisvinger over zijn lippen wreef. Het bloed proefde ietwat zoetig en liet een bittere, ijzerachtige na smaak achter. Uiteindelijk kwam hij overreind, pakte hij een mesje en duwde deze in het warme vuur van de haard. De pijn deed hem weinig meer, meerdere littekens sierde Rav zijn lichaam en hij was het ondertussen wel gewend om met wonden thuis te komen. Het was dan ook niet meer dan van zelfsprekend dat hij het mesje uit het vuur haalde en met de gloeiende kant tegen zijn wonden drukte. Zijn gezicht vertrok en hij kreunde, maar ergens was plezier in zijn ogen te vinden.

Dat er ziekte heerste in Rhoynar maakte voor Ravir niet zoveel uit. De meeste mensen bleven veilig binnen, gingen zo weinig mogelijk de deur uit en probeerde contact met andere te vermeiden. Ravir was niet zoals de meeste mensen. Hij geloofde niet dat een ziekte als deze hem zou kunnen doden. En als het wel zo het geval zou zijn, dan was dat zo. Rav vreesde niet voor de dood, ieder mens zou op een dag sterven. Nadat hij zijn wonden had verzorgd en verbonden, had hij een simpel grijs shirt aangetrokken en had hij zijn huis verlaten. Hij was geen binnenzitter en verveelde zich snel, kon zichzelf niet echt vermaken. Hij was eigenlijk op zoek naar Dante, dwaalde ergens een bar binnen en vond zichzelf vervolgens met een pul ale in zijn handen. De wonden staken, maar Ravir kon de pijn onderdrukken. Tevens hielp de alcohol daar ook goed bij en dat was dan ook zijn plan voor de dag: drinken. Zien waar deze dag hem zou brengen.
Dat de dag hem een mooie dame zou gunnen had hij niet meteen gedacht, maar zijn ogen vielen op haar toen hij de bar rondkeek. Rav herkende haar niet, ze zag er ook niet echt uit als iemand van een hele hoge status. Maar ze was mooi, elegant en ergens bijna magisch. Ravir drukte zichzelf omhoog van zijn kruk, probeerde zijn gezicht strak te houden terwijl zijn lichaam stijf in beweging kwam. "Do you mind?" Vroeg hij aan de dame, terwijl hij op de stoel naast haar tikte.

needs a beautiful mermaid.

Thank you Sarah!

zo jul 15, 2018 7:21 pm

Het kasteel was haar thuis en toch de plek die ze het meest wilde ontvluchten op dit moment. Het was tragisch tot op het punt waar het bijna lachwekkend was, hoe het leven kon lopen. Vierentwintig jaar oud en ze had het voor elkaar gekregen om de Grand Duke de das om te doen, zelf op zijn plek eindigend. Waar ze ooit op de straat had geleefd, woonde ze nu in een kasteel. Ze hoefde haar hand maar te heffen of er stond iemand klaar om te doen wat ze hem op zou dragen, of het nou ging om het schenken van een glas wijn of het omleggen van iemand die haar dwars zat.
Rhoynar was een interessant land en veel verantwoordelijkheden die bij het regime van andere landen lagen, waren bij hen niet van toepassing. Rhoynar was immers vrij, het land van de piraten. Waar ze niet op keken van een moord, diefstal of wat dan ook. En toch was er enorm veel werk gekomen bij haar zelf-gegeven promotie. En dat was niet eens het probleem. Nadat ze haar man toegetakeld terug had gekregen, was hij… veranderd. Zoals je verwachten zou van iemand die behandeld was zoals hij. De woorden die hij sprak galmden nog altijd na in haar hoofd en de enige manier hoe ze hier niet aan onderdoor ging, was door zichzelf bezig te houden. Wat precies de reden was dat ze vandaag zelf naar Isla de Juegas was afgereisd.

Haar blik kruiste die van een onbekende man toen deze op haar af kwam stappen. Verlegen was hij zeker niet en hij had geen smoesje verzonnen om bij haar plaats te nemen, waardoor ze haar wenkbrauwen lichtjes hief. Voor een moment vroeg ze zich af of dit weer een situatie was waarin iemand haar had herkend, op haar af stappende enkel om iets van haar te vragen wat ze hen niet geven kon. Ze was echter al sinds haar ontmoeting met Lord Morrigan niet meer in deze stad geweest, dus had ze hoop dat dit gewoon om een onschuldig gesprek ging. Iets wat ze al een hele tijd niet gehad had, nu ze er zo over nadacht. Iedereen leek iets van haar te willen. En als dat het niet was, was zij degene die iets van hen nodig had. Misschien moest ze vaker de stad uit.
“Be my guest,” antwoordde ze daarom, een glimlach op haar gezicht zettende terwijl ze een slok van haar rum nam. Een rilling gleed over haar rug, langs haar armen, maar ze probeerde dit te negeren. Ze was nooit een fan geweest van de smaak van rum, maar wist dat ze het na het eerste glas niet meer proeven zou. Gewoon even doorzetten, dus.

JARONART

All that glitters is gold

All that glitters is gold

Re: All that glitters is gold

Re: All that glitters is gold

Re: All that glitters is gold