Sweet Lord of mine

Het telde nu 17 zonsopgangen dat de blonde dame en haar familie in Navarre verbleven, waarvan er 9 in D'auvignon. Voorzichtig tilde Mae-Ann haar voeten op om een klein, stenen trapje op te lopen. In haar linkerhand hield ze het jute zakje met sieraden stevig vast, verborgen onder haar pastel blauwe mantel. Het was toch altijd aanlokkelijk voor dieven om een jonge meid te bestelen, zeker als ze met een zak vol edelstenen liep. Echter was het rond dit tijdstip van de dag redelijk rustig in de straten van D'auvignon en was haar bestemming niet ver.

Blond haar dat ietwat warrig in een lange vlecht was gevlochten bewoog triomfantelijk mee met de bewegingen die Mae-Ann maakte. De schone cremekleurige rok die onder haar mantel vandaan kwam toonde, samen met de sieraden die ze droeg, aan dat ze het alles behalve slecht had. De meid zelf was niet zo'n show off, maar op momenten als dit was het nodig om mooie kledij en sieraden te dragen. Ze moest sieraden afleveren bij een hoogstaande familie, mensen die haar ouders al jaren als trouwe klanten hadden. Dit was echter de eerste keer dat Mae de sieraden moest brengen en hoewel ze al vanaf kleins af aan in het vak zat, kon ze het niet helpen om enigsinds zenuwachtig te zijn. Bang dat er een sieraad zou missen, of dat de edelstenen niet naar behoren waren. Dat er perongeluk iets verkeerds was gegaan in haar vaders administratie en zij daar de schuld voor zou krijgen. Toch probeerde ze zo kalm mogelijk te blijven en haar zenuwen achter haar blauwe ogen te verbergen.

Kort bleef de meid voor het enorme gebouw staan, terwijl ze het zakje onder haar mantel vandaan haalde. Voorzichtig en ietwat nerveus stapte ze het gebouw binnen, om meteen door een jonge meid begroet te worden. Vermoedelijk een dienstmeid, gezien de kleding en het respect waarmee Mae-Ann ontvangen werd. Mae volgde de meid, het zakje stevig in haar handen houdend terwijl haar ogen de kost namen in het -voor haar- enorme gebouw. "Wait here, please. The Lord will be soon." Wees de dienstmeid haar een tafel toe, waar Mae netjes aan ging zitten. Ze legde het zakje voorzichtig op de tafel neer en een diepe zucht, proberend haar zenuwen te onderdrukken, verliet haar keel.


&Vestyn