Against the cold

Freyja kende het gebied op haar duimpje. Als kind was ze had ze het hele noorden wel zo'n beetje gezien, haar vader had haar vaak meegenomen omdat hij wist dat zijn dochter anders zelf dingen ging ondernemen. Alleen op zee mocht ze niet vaak mee, maar hij vond het belangrijk dat ze het koude land kende waar hun stad bij hoorde. Nu ze alles voor het zeggen had kon ze zelf beslissen wanneer ze zich buiten de dikke muren waagde. Er dwaalde gevaarlijke wezens rond in het noorden, wezens die je liever niet tegenkwam. Maar Freyja had er op gestaan - ondanks dat het haar afgeraden was - om mee te gaan met een groep mannen die iets van belang op hadden moeten halen bij een kleine nederzetting iets buiten de stad.

Het witte paard waar ze op reed brieste zacht en de roodharige rook de bekende geur van verbrand hout. Er was hier ergens een vuurtje in de buurt. Ze stak haar hand op als teken dat de mannen alvast door moesten rijden naar de stad. Eentje wilde tegensputteren, het was niet de bedoeling dat ze alleen buiten de muren bleef. Een scherpe blik van haar kant zorgde ervoor dat ze hun paarden aanspoorden en verder gingen. Freyja draaide haar witte merrie van het pad af en stapte in de richting van de kleine rookpluimpjes.

"Good evening," zei ze terwijl ze haar paard op een paar meter afstand inhield en het hele gebeuren kort bekeek. De witharige zag er niet uit als een normale reiziger, iets wat ze wel interessant vond. Nu ze een stad moest regeren was het slim om te weten wat er buiten de muren gaande was, wie weet wat ze deze avond te weten zou komen. "I hope you don't mind some company?" vroeg ze terwijl ze zich van haar paard af liet glijden en met een zachte plof in de sneeuw landde. Ondanks haar jurk had ze het niet koud, wat misschien ook wel kwam door het wolvenbond wat op haar schouders rustte en het leer in de voering van haar kleding zat. Het was duidelijk dat ze een noorderling was.

Ze hield de teugels van haar paard vast terwijl ze vroeg of de ander het erg zou vinden om wat gezelschap te hebben. Heel lang zou ze waarschijnlijk niet blijven, ze moest terug naar Hillerød, anders zou iedereen daar ongerust worden. Maar het was wel fijn om eventjes op te warmen bij een vuurtje, wie weet wat de ander wel voor interessants te zeggen had.

"Lady Skarsgård, but you can call me Freyja, I thank you for your hospitality." Op dit moment was ze niet van plan om heel formeel te gaan doen. Ze had respect voor de mensen die op deze manier leefde. Hier in de wildernis, aan de kant van de weg, met een zelfgemaakt vuurtje en een gevangen konijn erboven. "What's your name?" vroeg ze vervolgens terwijl ze de teugels vastmaakte aan een laaghangende tak en vervolgens verder naar het vuurtje toe wandelde. "May I?" vroeg ze terwijl ze naar het kampvuur wees. Ze zou graag haar handen even willen warmen, het kon soms verdomd koud zijn.

Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen de ander haar naam leek te herkennen, dan was het wel zeker dat ze hier te maken had met een echte noorderling. Al was haar dacht eigenlijk wel duidelijk geweest toen ze de witharige hier rond een vuurtje had zien zitten, met een konijn erboven aan het spit. Buitenstaanders wisten niet hoe ze moesten overleven in dit barre klimaat. De noorderlingen kende echter niet anders.

De naam van de ander was Ceren. Ceren Fëanor. Het was iets wat ze in haar hoofd knoopte, van plan om de naam niet te vergeten. Wie weet kon het ooit nog eens van pas komen. Toen ze vroeg of ze plaats mocht nemen bij het vuurtje knikte de ander haar toe, waarbij ze zich door haar benen liet zakken en haar handen even in de buurt van de warme vlammen hield. Na een tijdje rijden was het altijd wel fijn als je een vuurtje had om je handen aan te warmen. "Only if you have enough for yourself," zei ze met een glimlach. Immers had ze in Hillerød genoeg eten, en ze was hier niet om het maaltje van iemand anders weg te jatten. "Are you traveling somewhere?" vroeg ze de ander vervolgens geïnteresseerd.