As cold as the climate is

zo feb 11, 2018 10:21 pm

She conquered her demons

AND WORE HER SCARS LIKE WINGS

Met een lichte zucht opende ze de zware deur van de herberg om zich een weg naar buiten te vinden. De koude muur die haar te wachten stond, nodigde uit om weer terug naar binnen te gaan. Het was kouder geworden in de afgelopen dagen, het liet de donkerharige vrouw even rillen. Ze wist dat het gewoon een kwestie van wennen zou zijn, over een uur zou ze er amper problemen meer mee hebben. Weliswaar met dode vingers, of gevoel in haar gezicht, maar daar kon ze mee leven. De lichte wolkjes dansten van haar lippen af, waar haar adem ook in ontmoeting kwam met de ijskoude lucht. Even keek ze rond, het had weer gesneeuwd desoriënteerde haar op de een of andere duistere manier meer dan dat ze had gedacht. Ergens verderop had ze haar trouwe merrie gestald voor de nacht, maar dan was nu nog de vraag: waar?

Ergens kon ze zich haarzelf wel voor haar hoofd slaan, hoe vaak had ze dit al we niet gedaan? Om precies te zijn, iedere dag sinds ze aan de ijzeren grip van haar vader was ontsnapt. Iedere dag had ze een ander dorpje opgezocht, eerst met de hoop dat ze Valyria op een dag zou bereiken. Maar al snel bleek dat er genoeg mensen waren die haar, of zochten, of wilde vermoorden. Dus voor nu was het misschien wel het belangrijkst dat ze uit het zicht bleef. En dat was nou net onmogelijk met de handelsroute die zich richting het zuiden vestigde. Nu bestond haar leven uit, haar slaapplaats verlaten, een ander dorp opzoeken waar niemand haar zo heel makkelijk zou herkennen om de volgende slaapplek te zoeken. Hopend dat ze niemand bekend tegen zou komen, het liefst niemand. Dat ze gewoon de gehele mensheid ontweek, maar dat was onmogelijk in de winter.

Bijna verslagen keek ze om zich heen. Ze voelde de drang om te vertrekken, zoals ze die elke ochtend voelde. Maar deze ochtend voelde het alsof er extra ogen op haar gericht werden, ogen die haar zenuwachtig maakte. Beseffend dat stilstaan midden op het kleine pleintje echt niet zou helpen maakte ze haar weg richting één van de steegjes, hopend dat het de goede zou zijn. Een die de vrouw naar haar merrie zou brengen, en weg van dit vervloekte dorpje.

Ynwyn first

zo apr 08, 2018 11:00 am

rough diamonds may sometimes

be mistaken for worthless pebbles

Ynwyn was niet iemand die tot het begin van de middag in haar bed bleef liggen. Ze was dan ook vandaag al vroeg uit de veren en had haar spullen bijeen geraapt. Het plan was om vandaag weer een aantal dorpjes te passeren en tegen zonsondergang een nieuwe plaats te zoeken om te overnachten. De blonde vrouw was niet iemand die perse de luxe van een bed nodig had. Er waren al genoeg nachten geweest dat ze zittend tegen een boom had geslapen. Ze was een lichte slaper, iets wat haar al vaak genoeg van pas was gekomen. Het was een harde wereld, zeker voor vrouwen, maar tot nu toe had ze zich altijd overeind kunnen houden. Genoeg individuen hadden het erop gewaagd om in haar buurt te komen. Sommige hadden het op haar spullen gemunt, andere weer op iets compleet anders. Zelfs in een herberg kon ze er niets aan doen dat ze bij elke krakende plank haar ogen opende. Het was diep ingeworteld in haar systeem, het waren natuurlijke reflexen geworden.

Haar blauwe ogen vonden een figuur die zich in het midden van het pleintje begaf, maar al snel verdween in één van de steegjes. Kringetjes van haar warme adem dreven weg boven haar hoofd, terwijl de vrouw de figuur bestudeerde. Een aantal dagen geleden had ze al gedacht dat ze het goed had gezien, dus was ze het spoor gaan volgen. De lange, zwarte haren en het verfijnde gezicht van de andere dame maakte het voor Ywnyn niet moeilijk er een naam bij te plakken. Gezien haar banden met de royal family van Navarre wist ze dat het de Medici dochter was die de benen had genomen. Het had haar nieuwsgierigheid gewekt. De manier waarop ze haar best deed op de achtergrond te blijven door nooit te lang op dezelfde plaats te blijven. Toch waren er nog een hoop fouten die ze maakte. Fouten die niet veel mensen maakte, maar types zoals Ynwyn des te beter. Ze werkte al een langere tijd voor de koning en was een experd in het opspeuren van mensen. Het volgen, het ombrengen. Ze had het allemaal gedaan. Rustig hees ze haar bagage op haar rug en kwam in beweging. Ze had de vrouw een lichte voorsprong gegeven, al had ze wel zo’n vermoeden waar ze heen zou gaan. Op een afstandje volgde de blonde vrouw haar dan ook, niet perse haar best doend om ongezien te blijven. Ze had niks te verbergen.

notes: -

∎ ◣ ◥

zo apr 22, 2018 8:51 pm

She conquered her demons

AND WORE HER SCARS LIKE WINGS

Weg van het kleine, maar open pleintje waar ze zich net op had gevonden leek ze haar kalmte iets meer terug te kunnen vinden. Diep haalde ze adem voordat ze deze langzaam over haar lippen heen liet glijden. Haar pas niet vertragend keek de donkerharige vrouw om zich heen, er zouden toch enkele herkenningspunten geweest zijn. Ondanks dat het de dag ervoor pas laat in de avond gearriveerd was, waren er altijd wel herkenbare gebouwen geweest, hoge muren of een kronkelig pad. Maar tot nu toe hadden haar ogen geen geluk gehad met het vinden van een enkel ding. Lichtelijk gefrustreerd stak Faylice een ander steegje in, niet omdat ze een idee had waar ze naartoe ging. Meer om een paar aankomende mensen te vermijden.

Toch was het haar geluk geweest, nadat ze het steegje een eind was uitgelopen leek er toch nog een bekende route van gisteravond op te doemen. Vaagjes als het was, het was genoeg om haar wat vertrouwen te geven dat haar merrie daadwerkelijk dichterbij kwam. Met daarbij ook het lichtelijke gevoel van ogen die in haar rug brandde, ondanks dat ze het plein af was gegaan, was het gevoel nog niet sterk verminderd. Het gevoel wegdrukkend stapte ze af op de stal waar haar paard gestald stond sinds de nacht. ’You come for your horse?’ Sprak de man vriendelijk naar haar toe. ’Yes, that little palomino mare there.’ Zachtjes weerklonk haar stem, voordat ze de weg naar haar merrie gewezen kreeg. Het zou niet lang meer duren voordat ze eindelijk haar echte vertrek van dit plaatsje kon maken, en het was zeker haar plan om er nooit meer terug te keren. Een lichte glimlach verscheen over de lippen van de prinses bij het zien van haar vertrouwde merrie, die haar zachtjes begroette. Met enige snelheid zadelde de donkerharige vrouw de merrie op voordat ze haar weg maakte naar buiten. Hopend dat de slechte start geen voorbode zou zijn voor de rest van de dag.

As cold as the climate is

As cold as the climate is

Re: As cold as the climate is

Re: As cold as the climate is

Re: As cold as the climate is