Oh, sweet misery

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

Stilletjes stapte ze mee met de man die haar nog steeds stevig aan haar arm vasthield, haar ogen op de grond gericht. De brunette was niet meer gewend aan dat felle licht en de hitte die heerste over de woestijn waar ze nu doorheen stapten, was helemaal niet iets wat de vrouw kende. De wereld waar zij immers vandaan was gekomen, had een vrij matig klimaat gehad, een waar het vaak regende en waar het in de zomer niet veel warmer werd dan twintig graden. De vrouw richtte haar lichtgroene ogen kort op, om lichtelijk in de richting van de man die haar vasthield te kijken. "I'm thirsty.." Sprak ze zachtjes, met een zielige blik in haar ogen. "Shut up, we're almost there." Haar vraag om wat water werd ruw weggewuifd, want blijkbaar waren ze bijna bij waar ze moesten zijn, woorden die een brok in haar keel brachten. Was dit haar laatste kans om te ontkomen aan dit lot, dan? De angst sloeg toe bij de vrouw, met als gevolg begon haar hartje iets vlugger te kloppen. Ze had geen flauw idee wat ze moest doen om hieraan te ontkomen, geen flauw idee waar ze heen moest gaan zelfs; ze kende deze wereld niet, ze wist niets over deze plek. Nog niet eens hoe de plek heette waar deze mannen haar naartoe brachten, niet eens welke taal de mensen hier spraken.

Net toen ze van plan was om flauwvallen te faken, leek de situatie echter te veranderen. Een groep mensen waren hen tegemoet gekomen en het leek er niet op dat dit de personen waren waarmee de mannen hadden afgesproken. Een gesprek werd gevoerd en ze hoorde enkele woorden vallen die ervoor zorgden dat de haren op haar rug overeind gingen staan. Ze liet haar blik over de mannen glijden, geen elk van hen zag er schoon uit, alsof ze al dagen door deze helse woestijn stapten. Alsof ze desperate waren voor eten en water en toen een van de mannen opeens een zwaard tevoorschijn haalde, besefte Khepri pas dat dit waarschijnlijk ook zo was. Voor haar ogen ontstond opeens een gevecht tussen twee partijen, waardoor opeens.. geen aandacht meer op haar werd gericht. Voor enkele luttele seconden stond ze daar, haar mond half open, verbijsterd, totdat ze het besef kreeg dat dit haar kans was. Ze draaide zich om en begon te rennen. Iets wat niet erg makkelijk bleek te zijn; het zand vertraagde haar passen en ze riskeerde enkele keren keihard op haar bek te gaan; haar handen die op haar rug vast zaten gebonden, hielpen dan ook niet echt mee met haar evenwicht.

Ze was al een eind van de mannen verwijderd, toen het gevecht over leek te zijn en het geluid van tegen elkaar slaande zwaarden langzaam aan weg ebde. Het was nu een luide roep die haar oren bereikte, echter; ze waren erachter gekomen dat Khepri niet meer stond waar ze hoorde te staan. Ze nam even de tijd om, om te kijken, om te zien dat de mannen nu snel hun spullen grepen en achter haar aan renden. Oh nee. Een hief een boog op, duidelijk op haar gericht, maar voordat deze een goede voltreffer kon maken, werd de boog weggeduwd door een ander, luid roepend dat ze haar levend wilden hebben. De pijl schoot amper rakelings langs haar door, net voor de vrouw een scherpe bocht nam langs een van de vele stenen en verdween uit het zicht van de mannen. Haar longen brandden en aangezien ze nooit echt de beste conditie had gehad, was het duidelijk dat de vrouw niet veel langer meer kon rennen. Ze bleef toch tot het uiterste doorgaan en op de een of andere manier wist ze de mannen af te schudden, want hun geroep leek langzaam aan steeds zachter en verder weg te zijn, totdat het doodstil werd. Op haar gehijg en het geklop van haar hart na.

Op dat moment begonnen haar voeten plots te wankelen en leek ze haar evenwicht te verliezen. Met een klap viel de vrouw voorover in het zand, een klap die ze niet kon verzachten door zichzelf op te vangen met haar handen. "F-fuck.." Schold ze zacht binnensmonds, onder het gehijg door. Zwarte vlekken verschenen voor haar zicht en ze besefte zich nu pas.. hoe erg ze snakte naar water. De gedachte aan water was haar laatste, voordat alles zwart werd en ze al haar bewustzijn verloor.

& Sekhmet

∎ ◣ ◥

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

Echt een goede conditie had de vrouw niet, waardoor ze na al dat geren, uitgeput struikelde in het zand en languit op de grond terecht kwam. Het warme zand stoof alle kanten op toen ze erin terecht kwam, waarna de vrouw een zacht scheldwoord over haar lippen bracht en zich half wist om te draaien, vlak voordat de zwarte vlekken in haar zicht verschenen en ze al haar bewustzijn plots verloor. Haar hoofd viel zwakjes naar de zijkant en haar hele lichaam leek zich te relaxen. Roerloos bleef ze daar liggen; het enige teken dat ze nog leefde, was haar borstkas die langzaam op en neer rees. Het voelde bijna als een zeer diepe slaap waar ze geen bewustzijn over had, alsof het een wanhopige poging was van haar eigen lichaam om zo genoeg te herstellen van het tekort aan zuurstof door haar lange sprint.

Voor hoe lang ze daar zo lag, zou ze niet kunnen weten. Het was pas toen ze het lichtelijk koudere staal van het zwaard van de ander tegen haar wang voelde en haar hoofd lichtelijk terug gekanteld werd, dat de vrouw langzaam aan haar bewustzijn weer terug kreeg. "Mhm.." Haar wenkbrauwen werden kort wat dichter bij elkaar getrokken, bij het zware gevoel van haar hoofd; ze kon amper nadenken. Zacht knipperend werden haar ogen geopend en licht bewoog ze haar hoofd richting de persoon die een schaduw over haar heen wierp. Het duurde even voordat haar blik scherp genoeg werd om de persoon te kunnen zien en het duurde ook heel even voor de vrouw om weer te begrijpen waar ze zich bevond en wat er was gebeurd. In een enkele seconde, toen ze zich besefte dat ze niet gewoon in haar oude vertrouwde huis was, spande haar hele lichaam zich weer aan en schoten haar ogen wijd open. Ze probeerde terug te krabbelen, uit de buurt van de vrouw, maar het feit dat haar handen nog steeds achter haar rug vastgebonden zaten, weerhielden haar ervan echt ver van de persoon weg te kruipen. "Please don't hurt me!" Sprak ze, met een accent onbekend voor Fallen Skies. De angst was duidelijk zichtbaar in de grote, groenkleurige ogen die omhoog keken naar de persoon die boven haar uittorende. De persoon van wie ze amper kon zien wie het was. Was het een van de mannen die haar hadden meegenomen naar deze plek? Nee, ze herkende het postuur niet. Een van de personen die hen had aangevallen? Een vreemdeling? Haar hart leek ondertussen in haar keel te bonsen, terwijl de vrouw teveel over de situatie na dacht. "P-please.." Bracht ze nog even zacht uit, niet in staat om veel meer te zeggen. Ze voelde zich ontzettend klein in deze situatie, ontzettend kwetsbaar. Een gevoel dat ze liever.. nooit meer voelde.

∎ ◣ ◥

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

Met grote ogen staarde ze omhoog naar de persoon die nog steeds het zwaard tegen haar wang aan gedrukt hield, haar hart klopte ondertussen in haar keel, terwijl ze een wanhopige poging deed om haarzelf uit de buurt te werken van het zwaard. Iets dat niet lukte, omdat de zand onder haar voeten niet veel houvast bood en haar armen die achterop haar rug gebonden zaten, haar alles behalve veel bewegingsmogelijkheid gaf. Er werd haar niet verteld dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, dat de persoon voor haar geen kwaad in ogen had - er werd eerder aan haar gevraagd wat ze hier nou precies deed. Eén ding wist Khepri nu wel; het was een vrouw die boven haar uittorende en de minachting in de stem betekende waarschijnlijk niet veel goeds voor het meisje. "I was taken to .. wherever this place is and.. and I ran." Haar ogen begonnen licht waterig te worden van de tranen die een poging deden tot vormen. Oh nee, niet nu al. "C-can you please help me?"

∎ ◣ ◥

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

De Valyrian Desert? Een frons verscheen op het gelaat van de vrouw, ze had nog nooit over deze plek gehoord. De man die haar hierheen had gebracht, had er dan ook niet veel over gesproken waar ze heen gingen. Een van haar eerste fouten wellicht, om er niet veel vragen over te stellen. Ze had gewoon zo graag weg gewild van haar man, dat ze blind was geweest voor de achterliggende gedachten van de persoon die haar een uitweg had aangeboden. Zoals ze wel vaker blind was in het vertrouwen van een ander. Het zwaard draaide zich een kwartslag en het meisje was bijna bang dat de vrouw het nu in haar gezicht zou steken, maar er gebeurde niks. Nog niks. De emotieloze blik van de vrouw betekende verder weer niet veel goeds voor Khepri, wat haar alleen maar nerveuzer leek te maken. Maar wat was erger? De vrouw die voor haar stond, de man die haar hierheen had gebracht of sterven van de dorst? Ze gokte dat de vrouw haar beste optie was. "You might not be, but you might be my only chance." Ze keek de vrouw bijna wanhopig aan. "My name is Khepri Sayegh and I am from a place called Gragos. Please, the men looking for me.. they are not kind." Wat moest ze zeggen om de vrouw te overtuigen haar los te helpen?

∎ ◣ ◥

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

Het was Khepri ondertussen wel opgevallen dat de vrouw zeer alert was en dat gaf haar lichtelijk de indruk dat de persoon voor haar wel wist hoe ze moest overleven in een woestijn zoals deze. Iets wat de vrouw lichte hoop gaf, dat er wellicht nog één kleine kans was dat ze ergens gedropt kon worden waar ze veilig haar weg terug kon maken naar thuis. Als ze daar ooit nog geraakte. Maar wilde ze terug? Wat zou haar man zeggen.. van haar avontuur? Ze slikte bij die gedachte, de woorden van de vrouw voor haar brachten haar aandacht weer terug bij het heden. "Don't you think they would have already attacked you, if this was an ambush?" Sprak ze zacht. "They're men, men are not known for their .. patience." Het zwaard werd uiteindelijk van haar wang gelift, waardoor de vrouw licht opgelucht weer wat dieper inademde. Haar ogen nog steeds gericht op de persoon. Hopende dat haar woorden overtuigend genoeg waren, ook al was het wellicht een zwakke uitleg geweest van haar kant. Ze was nou eenmaal niet zo goed in situaties zoals deze; haar hele leven lang had ze geleefd in luxe, had ze nooit hoeven te vechten voor haar leven.. en nu? Nu wist ze geen raad wat ze precies moest zeggen, om de persoon voor haar ervan te overtuigen dat ze geen kwaad in ogen had. Dat ze enkel en alleen uit deze verschrikkelijke situatie gehaald wilde worden.

∎ ◣ ◥

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

Ze kromp licht ineen toen de vrouw naar haar snauwde, waarbij haar ogen even iets groter werden van de schrik. Had ze iets verkeerds gezegd? Ze besloot te zwijgen; Khepri wilde de vrouw voor haar immers niet nog kwader maken. Het was namelijk zo dat deze vrouw, wiens naam ze überhaupt niet durfde te vragen, wellicht haar enige kans was op overleven. Ze had dorst en ze had zo het gevoel dat deze vrouw haar naar een plek kon brengen waar ze water kon drinken, wellicht kon de vrouw haar zelfs uit de problemen helpen in dit geval. Ze zou hier sterven als ze alleen gelaten werd, niet alleen omdat ze vastgebonden lag en geen idee had hoe ze los moest komen, maar ook omdat ze zich in het midden van een woestijn begaf. Khepri had geen flauw idee hoe ze hieruit moest komen en zelfs al kwam ze uit de woestijn; ze kende geen enkele overlevingstechnieken. Opeens zei de vrouw dat ze op moest staan en zonder veel woorden verder, werd het meisje omhoog getrokken zodat ze weer op haar benen kon staan. Ze keek hoopvol naar de vrouw, die verder sprak. Ze konden hier niet blijven. Khepri knikte, het er helemaal mee eens zijnd. Vervolgens trok het meisje haar wenkbrauwen iets dichter bij elkaar. "C-could you maybe.. if it's not too big of a deal.. eh.." Ze trok wat met haar armen die nog steeds vastgebonden zaten. "Sorry." Sprak ze, alvast verontschuldigend voor als het een slecht idee was geweest. De touwen zaten gewoon.. zo strak.