De dief liep kalmpjeso ver straat, bekeek de waren hier en daar die uitgestald waren, maar kocht niets. Hier was hij niet voor. Eigenlijk had hij geen enkel doel om hier te zin behalve dan dat hij niet zo snel weer terug wilde naar Archeon. Iets hield hem tegen. Dus was het een kleine rondreis geworden en was hij uiteindelijk hier aanbeland. Het enige wat hem nog restte was een ouder vriend opzoeken. Iemand waar hij nog wat van te goed had.

De slang kronkelde om de nek van de man, die angstig tegen de muur aangedrukt stond. Kaz stond kalmpjes van een afstand toe te kijken hoe de man woorden probeerde te vormen en faalde. De slang ging ondertussen steeds strakker om diens nek zitten. Kaz keek koeltjes naar het tafereel, het zou hem niet veel moeten doen, maar ergens voelde dit fout. Uiteindelijk leek de man toe te willen geven, hem eindelijk zijn antwoord te willen geven, maar toen was het al te laat. ''Pity.'' Klonk Kaz ongeïnteresseerd terwijl hij zich weg draaide van het lichaam en de steeg uit liep.

De slang volgde en Kaz was van plan om het beest terug te roepen, toen hij merkte dat de aandacht van de demon naar iets anders werd getrokken. Of nog beter, iemand anders. Met een frons en lichtelijk geïrriteerd draaide de dief zich om, kijkend wat de oorzaak was. Hij hoorde deze beesten onder controle te kunnen houden, wat was er nu weer aan de hand? Kaz zocht de menigte mensen af, maar leek niets te kunnen vinden wat de aandacht van de slang zou kunnen trekken. Behalve een persoon met zwart haar en die hem ergens heel vaag bekend voor kwam.

Het was een woord. Een vervloekt woord. Maar het zei genoeg, of zou in ieder geval genoeg moeten zeggen over de jongen die hem vanaf een afstandje aankeek. De slang die naar hem toe gekronkeld was, alsof het een oude vriend was, alsof Kaz hem zou moeten kennen, terwijl de jongen voor hem dat duidelijk deed. Door hem bij zijn naam te noemen. Zijn echte naam. Kaz vernauwde zijn ogen tot spleetjes, zette een paar stappen in de richting van de ander. Hij leunde zwaar op zijn wandelstok, zijn been was nooit meer de oude geworden en vandaag leek het al helemaal niet mee te willen werken. Maar dat deerde hem niet toen hij tot stilstand kwam en de ander van top tot teen bekeek, koortsachtig bedenkend waar hij deze gast van zou moeten kennen. Het leek zo dichtbij, maar ook weer te ver weg om er bij te kunnen.

''Do I know you?''

Kaz verstarde. Eerst de naam, nu dit. Het kon geen toeval zijn, maar Kaz wilde er niet in geloven. Nee, niet nu. Alles leek eindelijk weer op de rails te komen, alles leek te gaan volgens plan. Het laatste wat hij nu wilde was een halvegare die zich voordeed als zijn broer. Zijn dode broer. Kaz bleef staan waar hij stond, liet zijn blik nog een keer over de jongen heen glijden. Ergens vaag achterin leek er een belletje te rinkelen, maar Kaz weigerde die om te horen.

De dief schudde zijn hoofd, ongelovig, een tikkeltje geïrriteerd. Zojuist had een man het leven gelaten, door zijn toedoen, en vervolgens leek het of alle slechte karma op zijn pad kwam en hij er zwaar voor werd gestraft. Kaz omklemde zijn wandelstok steviger, voelde hoe het metaal van de snavel haast door zijn handschoen boorde, maar hij negeerde het. ''My brother is dead.'' Siste hij. Kaz wist niet wie dit moest zijn en wat hij van plan was, maar Kaz zou hier niet intrappen.

Deze hele situatie was een grote clusterfuck. Kaz wilde achteruit deinzen, wilde zich omdraaien en niet meer met deze jongen praten, want het bracht hem heel erg in de war. De kans kon niet bestaan dat zijn broer voor hem stond. Het mocht niet. Al die jaren had hij gebouwd op de dood van zijn broer, op het feit dat hij compleet alleen was en dat de wereld er alles aan zou doen om hem een kopje kleiner te maken. En nu, binnen een paar minuten leek dat alles compleet verworpen te zijn.

Kaz ging van geïrriteerd naar ongelovig, naar boos naar verbazing. Hij wist niet wat hij moest voelen. En nog steeds wilde hij het niet geloven. De woorden die uit de mond van de ander kwamen, van Mortimer, waren vreemd, ongekend misschien ook. Kaz schudde zijn hoofd alsof hij de woorden van zich af wilde werpen. ''...How.'' Kon Kaz vervolgens als enigste uitbrengen, terwijl hij Mort nog steeds aanstaarde. Dit alles moest gewoon een zieke grap zijn.

Nog steeds bleef Kaz Mort aanstaren. Hoe langer hij naar de jongen keek, hoe meer hij zijn broer er in terug kon vinden. Het waren vooral zijn ogen, de ogen die hij altijd had aangestaard toen hij klein was en niet wist hoe hij zijn emoties onder controle moest houden. Maar met die ogen kwamen een tal van pijnlijke herinneringen naar boven. Zijn ouders, de ruzies, de chaos in zijn hoofd. Die ene, onvergetelijke dag. Kaz beet op de binnenkant van zijn wang en probeerde zijn gedachtes de baas te blijven. Het laatste wat hij hier wilde was een paniekaanval. Dat zou deze hele situatie niet verbeteren.

''Magic..'' Herhaalde hij langzaam, alsof het woord alle antwoorden bevatte waar hij naar opzoek was. Vervolgens schudde hij opnieuw zijn hoofd. Het was een zwak antwoord wat eigenlijk helemaal niets zei. Maar Kaz wilde het ergens wel geloven. Was hem niet hetzelfde overkomen? ''Of course you get a fucking ship and I get an island..'' Mompelde hij met opeengeklemde kaken tegen zichzelf. Dat hele eiland, dat nu ook complet uitgemoord was. Nee, niet aan denken. De dief rechtte zijn rug, keek hem aan met vernauwde ogen. ''How do I know you're not lying?'' Vroeg hij vervolgens met duidelijke argwaan.

''Mortimer.''

De naam leek een reactie te geven aan de jongen. Hoe lang moest Kaz nog doorgaan met het niet willen geloven voordat iemand het gewoon in hem ging slaan? Aan Mort te zien, was het duidelijk niet hem. De twee leken op het eerste gezicht erg op elkaar, maar aan de houding van beiden jongens te zien, was het duidelijk dat ze in een compleet andere omgeving waren opgegroeid. Dat ze hun eigen soort trauma hadden meegemaakt en verwerkt op een totaal andere manier. Triest eigenlijk.

Kaz beet op zijn lip. Hoe kon hij aan de gast die voor hem stond een vraag stellen die bewees dat het toch echt zijn broer was. Er was eigenlijk genoeg dat hij kon vragen. Maar er was een ding dat alleen Mort kon weten. Wat Kaz wilde dat nooit gebeurd was, anders stonden ze hier nu niet, dan was alles wat ze nu achter de rug hadden niet gebeurd. ''What was my first demon?''

Het antwoord had verlossend moeten zijn, had de steen die op Kaz zijn borst leek te liggen, doen laten verdwijnen. Maar het leek het alleen maar zwaarder te maken. En Kaz had moeite om nog stevig op zijn benen te staan. Nog steeds met ongeloof in zijn ogen bekeek hij Mortimer, opnieuw. Het leek haast alsof Kaz wilde verwachten dat dit een grap is en dat hij zomenteen een mes in zijn buik zou krijgen. Misschien vroeg hij er haast om.

Hij wist zich niet te plaatsen, hij wist niet of hij naar de ander toe moest gaan en hem een hand moest drukken zeggen 'goed om je terug te hebben', of dat hij voor de knuffel moest gaan of dat hij in huilen uit moest barsten. Kaz stond er met zijn mond vol tanden en had geen idee wat hij moest doen. ''What the fuck.'' Kreeg hij alleen over zijn lippen heen.

Kaz schudde opnieuw zijn hoofd en proefde het bloed in zijn mond. Nee, hij had geen tijd nodig. Hij had Mort al twintig jaar niet gezien, twintig jaar had hij gedacht dat zijn grote broer door was en plotseling stond hij hier. Voor zijn neus. Ongedeerd. En de ander leek een compleet andere reactie af te geven dan Kaz zelf.

''No. No, I need answers.'' Gromde Kaz met opeengeklemde kaken terwijl hij Mort aanstaarde en een stap dichterbij durfde te zetten. Er klopte iets niet aan deze hele situatie, maar Kaz kon zijn vinger er niet op leggen. En het irriteerde hem. Dat niet alleen, hij was pissig. Pissig op Mort dat die ineens na zoveel jaren voor zijn neus durfde te staan. Pissig dat hij ineens weer een grote broer had, die hij in al die jaren dat hij alleen was geweest, zo erg had gemist.