The Gallows

Asher’s blik was gefixeerd op de levenloze lichamen die van de galgen hingen. Hij had bijzonder weinig moeite met het afnemen van levens voor iemand die zelf de dood zo innig vreesde. Nog geen minuut geleden haalden ze allemaal nog adem en in een enkele beweging was het allemaal voorbij geweest. Iets dat ze te danken hadden aan een muiterij die schijnbaar gepleegd was ergens op zee. Van Asher werd verwacht dat hij dit soort dingen bestrafte, dus dat was wat hij deed. Na zoveel jaren ging het bijna automatisch en kwam er nog maar weinig gevoel bij kijken. Het volk zelf leek het allemaal hoogstens amusant te vinden. Elke executie bracht een flink publiek met zich mee, mensen die wanhopig op zoek waren naar leedvermaak. Ze kwamen beladen met rot fruit en ander afval om de veroordeelden te bombarderen voor hun misdaden. Het grootste deel wist waarschijnlijk niet eens wie er die dag terecht zou staan.  

De menigte schreeuwde verder en na een tijdje had Asher genoeg gezien. Zijn werk was gedaan en er waren talloze plekken waar hij op dit moment liever zou zijn dan hier. Sinds de mensenmassa toch op iets anders gefocust was, merkte niemand het echt dat hij er wat vervroegd tussenuit kneep. Subtiel gleed hij de menigte in, waar hij zich met enige moeite een weg doorheen probeerde te banen. Ondertussen kon hij het niet laten om nog één laatste blik op het tafereel te werpen.

& Allison

Misschien had hij er wel net zo bijgestaan, mocht hij tot de lagere standen behoren. Het leven van de gemiddelde zeeman was immers niet iets om over naar huis te schrijven. Het voetvolk had vele frustraties en over het algemeen maar weinig manieren om die te uiten, dus gebeurde het maar op deze manier. Eigenlijk kon Asher niet klagen: het was voordeliger als het volk zich tegen een willekeurig stel bemanningsleden keerde dan tegen hem. In dit soort situaties werd hij voor even als rechtvaardig gezien en leek men zijn misstappen uit het verleden tijdelijk te vergeten.

Met een lichte frons op zijn gezicht baande hij zich een weg door de menigte, terwijl hij ruim de tijd nam om zich te irriteren aan het oorverdovende geschreeuw van de mensen om hem heen. Zodra hij eindelijk van de drukte verlost was, voelde hij dan ook een lichte vlaag van opluchting. Complete rust werd hem echter niet gegund, want van achter hem luidde een stem. De woorden deden hem met enige tegenzin omdraaien, want heel veel zin in een gesprek had hij niet. De zaak veranderde echter toen hij zijn blik op de ander richtte. Ze was een bijzondere verschijning, op zijn minst. “Might be hard to believe, but people get bored of whores and rum sometimes.” Alcohol en vrouwen waren toch wel de twee hoofdredenen waarom mensen het eiland bezochten. Kennelijk was het niet genoeg, gezien de executies ook razend populair waren. “But if you’re looking for any other sorts of entertainment, maybe I can provide,” voegde hij er met een geamuseerde grijns aan toe. Een goede gastheer was hij namelijk wel.

Asher had letterlijk geen enkel idee wie of wat hij zich nu voor zich had staan. Het was grotendeels haar uiterlijk geweest waardoor hij tot stilstand was gekomen. Niet alleen mocht ze er best zijn, ze zag er ook behoorlijk opmerkelijk uit. Voor zover hij wist, was hij nog nooit iemand tegen het lijf gelopen die zowaar roze haren had. Hij was dan ook redelijk nieuwsgierig naar wat ze van hem wilde.

Haar wenkbrauw kwam omhoog bij zijn reactie. Natuurlijk was het geen shock dat de mensen hier over het algemeen maar ongeveer twee dingen aan hun hoofd hadden. Zijn mondhoek werd dan ook lichtelijk omhooggetrokken in een geamuseerde halve grijns toen ze even afkeurend haar hoofd schudde. Blijkbaar was ze verbaasd over het feit dat hij ook nog iets van een leven had, al viel dat ergens ook weer te ontkennen. “Barely,” antwoordde hij dan ook op sarcastische toon. “And I’m afraid that I’m merely a Lord. Not a Duke.” Voor de Duke moest ze toch echt in Brightwater Keep zijn. Iets zei hem dan ook al dat ze hier niet vandaan kwam. De blondine was schijnbaar niet onder de indruk van de executie, gezien het sarcasme van haar woorden afdroop. “Spending time with a live one,” suggereerde hij, waarop hij even langs haar keek naar de menigte die ondertussen de interesse in de dode lichamen alweer verloor. Vervolgens schoof zijn blik weer naar haar, zich afvragend wat ze nou eigenlijk van hem wilde. “Anything I can do for you? I’m a busy man, you know.” Hij had het dan ook voornamelijk druk met het ontwijken van zijn verantwoordelijkheden.

De lichte ego-boost die hij kreeg van het feit dat ze hem Duke had genoemd was maar van korte duur. Hij corrigeerde haar fout, al leek het haar allemaal maar weinig te boeien. Ze merkte op dat het allemaal één pot nat was en misschien had ze daar ook wel een beetje gelijk in. Voor ieder ander persoon op het eiland maakte het waarschijnlijk geen ene reet uit of ze hem nou Lord of Duke moesten noemen. Het was ook niet alsof hij er bijzonder veel waarde aan hechtte, al had hij vroeger wel degelijk ambities gehad om het hogerop te zoeken.

De blondine was reageerde vrij sceptisch toen hij zichzelf een druk man noemde. Zijn ogen volgden haar terwijl ze hem voorbijliep. Zonder pardon verkondigde dat hij loog. En gelijk had ze. Op dit moment had hij eigenlijk ook echt niks beters te doen. “You know me so well,” reageerde hij sarcastisch, terwijl hij bijdraaide om haar aan te kunnen blijven kijken. Over het algemeen was hij toch echt wel een degelijke leugenaar, al had hij deze keer ook niet echt zijn best gedaan. Even haalde hij geïnteresseerd zijn wenkbrauw op toen ze hem liet weten dat ze uit het noorden kwam. “Time, maybe. I’m not yet sure whether I want to, though.” Het eiland mocht dan van hem zijn, hij had geen zin om tourgids te spelen voor iedere persoon die langskwam. Heel misschien dat hij voor haar wel een uitzondering wilde maken, als hij er een goede reden voor had.

Asher kon het niet laten even geamuseerd met zijn ogen te rollen toen ze hem toch besloot aan te spreken als Lord. Nu hij het zo hardop hoorde, klonk het toch een stuk minder bevredigend dan hij gehoopt had. Helaas wist ze blijkbaar precies wie hij was, dus er bestond een redelijke kans dat ze hier met een reden was gekomen. Een reden die iets meer betrof dan een simpele rondleiding over het eiland. Even leek ze bijna beledigd toen hij zich hardop afvroeg of hij daar wel zin in had. “That kind of depends on who you are,” reageerde hij. Hoe interessant er ze ook uitzag, heel veel behoefte aan een wandeling met een totaal onbekende had hij niet.

Even schudde hij zachtjes met zijn hoofd toen ze hem opnieuw aansprak als Lord. De grijns had hij echter nog niet van zijn gezicht geveegd. Ze vroeg hem wat hij deed wanneer de simpele geneugten tekortschoten en Asher vroeg zich af waarom zoiets haar überhaupt interesseerde. Daarnaast was hij niet echt van plan om zijn volledige privéleven bloot te leggen aan een vreemdeling, dus besloot hij maar een vaag antwoord te geven, zoals gewoonlijk. “If there’s anything I know, it’s that women never get boring.” Goedschiks of kwaadschiks, vrouwen verveelden hem nooit. Hoe dan ook vonden ze altijd wel een manier om hem dwars te zitten, al was dat ergens misschien ook wel zijn eigen schuld.

Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen hij naar haar naam vroeg en Asher wist niet of dat een goed teken was of niet. Ze liet hem weten dat haar naam hem waarschijnlijk onbekend zou zijn, waarna ze zichzelf voorstelde als Allison. Asher keek haar even nietszeggend aan, de naam deed namelijk inderdaad geen belletje rinkelen. Tot overmaat van ramp noemde ze zichzelf een business owner. Het klonk nogal achterdochtig, op zijn minst. “A business owner?” herhaalde hij dan ook met een sceptische ondertoon. “What kind of business would that be?” Het criminele soort, gokte hij.

Asher probeerde zich beledigd voor te doen, maar had enige moeite met het wegvegen van de grijns die nog steeds op zijn gezicht stond na haar opmerking. Blijkbaar waren mannen niet interessant genoeg. “You almost hurt my feelings just now,” reageerde hij op een niet echt overtuigende toon. Hij keek haar nog even een paar tellen in stilte aan, voordat hij besloot dat hij nu wel genoeg had gehad van dit toneelstukje. “Listen, as much as I like wasting my time with you, if you were here to make a point, please get to it.” In al zijn tijd als stadhouder was er nog nooit iemand op hem afgestapt puur en alleen om een vriendelijk praatje met hem te maken en ook deze keer zou dat niet zo zijn.

Een zakenvrouw. Heel veel vager had ze het waarschijnlijk niet kunnen maken, al was die vaagheid zelf een redelijke indicatie van wat ze bedoelde. Ze klonk bijna beledigd toen ze dacht dat hij haar voor een crimineel uitmaakte, maar hij zat er blijkbaar niet ver vanaf. Hij schudde even lichtjes met zijn hoofd toen ze meedeelde dat haar geld eigenlijk niet van haar was. “It kind of does, yeah.” liet hij haar weten. Niet dat hij boven diefstal stond. In tijden van oorlog was het plunderen van andere schepen zijn voornaamste inkomst. “You said ‘our’ funds,” vervolgde hij toen, terwijl hij zijn hoofd enigszins kantelde. Hij wilde zo onderhand weleens weten wie ze vertegenwoordigde.

Ongeduldig als hij was, vroeg hij haar om haar punt te maken. Ze had zijn nieuwsgierigheid weten te trekken, maar zijn aandacht was ze aan het verliezen. Hij tikte nou eenmaal liever een zoveelste glas rum weg dan dat hij over koetjes en kalfjes stond te praten met een of andere vreemdeling. De blondine liet een zucht ontsnappen, waarna de echte reden van haar aanwezigheid volgde. Asher’s geamuseerde expressie veranderde al snel in een lichte frons. Dit was niet helemaal wat hij had verwacht. Na haar kleine toneelstukje zuchtte hij even. “Are you threatening me or making me an offer?” besloot hij uiteindelijk te vragen. Misschien was het wel dat eerste en had zijn laatste uur nu al geslagen.

Misschien had de blondine voor hem wel net zo goed aan de galg kunnen hangen met de anderen. Hoe meer hij haar aanhoorde, hoe zekerder hij daarover was. Toch was het nog niet zover gekomen en daar was waarschijnlijk een reden voor. Je had namelijk criminelen zoals de mensen die zojuist het loodje hadden gelegd en je had criminelen. Het soort dat nadacht voordat ze wat deden en de rest van de wereld graag drie stappen voor was. Hij had gehoopt te weten te krijgen voor welke organisatie ze dan wel niet werkte, maar dat leek ze nog even voor zich te willen houden. Tot zijn grote ergernis.

Of dit een bedreiging was of niet, lag schijnbaar aan hem. Weer kwam ze aanzetten met dat woord, dat ze nu uitsprak alsof het een degraderende term was. Nog even hoorde hij haar woorden aan, maar eigenlijk wist hij al genoeg. Ze wist wat ze aan het doen was. “Then it all comes down to two questions, doesn’t it?” begon hij, terwijl hij haar even bedenkelijk aankeek. “What can I do for you and what can you do for me.” Nog steeds wist hij niet precies wat ze van hem wilde, maar wat het ook was, hij wilde er wel een voordeel uit slaan.